Αναρωτιέμαι από τώρα τι θα κάνω στις 16 Ιουλίου, όταν ένα από τα καλύτερα – αν όχι το καλύτερο – Μουντιάλ που έχω δει με τα μάτια μου θα έχει τελειώσει. Σίγουρα θα… μελαγχολήσω για λίγες μέρες. Και σίγουρα θα αποφύγω να παρακολουθήσω φιλικά προετοιμασίας. Προτιμώ να βάζω σε επανάληψη αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου παρά να πέσω στα… βαριά κατευθείαν. Το Μουντιάλ της Ρωσίας εξελίσσεται υπέροχα έως τώρα. Με καταπληκτικά ματς, με αγωνία, με σασπένς, με καλές ή λιγότερο καλές ομάδες. Με μικρούς που κοιτάζουν στα μάτια τους μεγάλους, με κάποιους μεγάλους που κάνουν επίδειξη δύναμης, με παιχταράδες που προσφέρουν στιγμές μαγείας.
Στην κορυφή αυτών των στιγμών μπαίνουν οι εμπνεύσεις του Νεϊμάρ. Ο τύπος είναι απόλαυση σε κάθε του επαφή με την μπάλα. Η ευκολία με την οποία προσποιείται πως θα ντριπλάρει και αναγκάζει τους αμυντικούς να πηγαίνουν αντίθετα με εκείνον, είναι μοναδική. Ο τρόπος με τον οποίο επιτίθεται κατά μέτωπο στον αμυντικό και εκείνος κάνει βήματα προς τα πίσω, γιατί ξέρει τι τον περιμένει, είναι απόλαυση. Οι κοφτές του ντρίπλες που ξεχαρβαλώνουν ολόκληρες άμυνες, είναι ποδοσφαιρική μαγεία. Τα αγγίγματα της μπάλας, τα κοντρόλ που κάνει με το εσωτερικό ή το εξωτερικό μέρος του ποδιού του. Τα τακουνάκια σαν αυτό με το οποίο έδωσε χθες την μπάλα στον Γουίλιαν και κινήθηκε κάθετα στην περιοχή για να την πάρει πάλι και να σκοράρει. Όλα αυτά σου προσφέρουν στιγμές που σπάνια βλέπουμε από κάποιον άλλον ποδοσφαιριστή, σε ένα Μουντιάλ που το ομαδικό πνεύμα κυριαρχεί.
Με τον Μέσι και τον Ρονάλντο να είναι ήδη… σπίτια τους, ο Νεϊμάρ και ο Εμπαμπέ είναι οι δύο που θα μας κάνουν να ανυπομονούμε να τους βλέπουμε να έρχονται σε επαφή με την μπάλα. Δυστυχώς, δεν συμβαίνει το ίδιο βέβαια με όλους όσοι παρακολουθούν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Στην Ελλάδα πάντα μας αρέσει να στέλνουμε το μάτι μας στο στραβό που – νομίζουμε ότι – έχει ένας ποδοσφαιριστής. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Βραζιλιάνο σταρ της Παρί. Αντί να χαιρόμαστε και να αποθεώνουμε την ποδοσφαιρική μαγεία που μας προσφέρει απλόχερα, περιμένουμε πότε θα πέσει στο έδαφος για να τον κατηγορήσουμε για θεατρίνο.
Φτάσαμε σε σημείο οι περισσότεροι αντί να τον αποκαλούν παιχταρά, να τον αποκαλούν τσαρλατάνο. Κι αν σε κάποιες περιπτώσεις η αλήθεια είναι κάπου στη μέση (όπως π.χ. στον Κριστιάνο, που είναι παιχταράς, είναι και “κάγκουρας”), εδώ η αλήθεια είναι μία: ο Νεϊμάρ είναι ένας σπάνιος ποδοσφαιριστής, που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με την μπάλα, να περάσει όπως θέλει τον αντίπαλο και να σκοράρει με όποιον τρόπο θέλει, για να κάνει ακόμα πιο όμορφο το άθλημα που λατρεύουμε.
Κι όποιος λατρεύει το άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο, έχει ανάγκη να βλέπει τον Νεϊμάρ να αγωνίζεται. Έχει ανάγκη αυτόν τον μεγάλο σταρ και όχι εκείνους που τρέχουν πανικόβλητοι – όχι για να τον σταματήσουν με θεμιτό τρόπο αλλά – για να τον τσακίσουν με αντιαθλητικό τρόπο και να τον ρίξουν στο έδαφος. Όποιος βλέπει τον Νεϊμάρ και χαλιέται, ας μη βλέπει ποδόσφαιρο. Υπάρχουν ένα σωρό άλλα αθλήματα να χαζέψει…
Διαβάστε όλα τα άρθρα του Βασίλη Μοιρώτσου εδώ