Η χαρά όσων ένιωσαν ανακούφιση όμως λυπάμαι αλλά κράτησε για λίγο.
Από την ημέρα της εκλογής του, πολλές είναι οι φορές που ο Εμανουέλ Μακρόν έχει δείξει τον αυταρχικό του χαρακτήρα.
Θυμίζω σε όσους ξεχνούν εύκολα πως στο πρώτο του ταξίδι στις γαλλικές στρατιωτικές βάσεις στη Δυτική Αφρική επέβαλε περιορισμούς στο ποιοι δημοσιογράφοι θα μπορούσαν να ταξιδέψουν μαζί του.
Να θυμίσω επίσης τον απαράδεκτο τρόπο που τα έψαλε σε έναν έφηβο που τόλμησε να τον φωνάξει Εμανουέλ και όχι “κύριε Πρόεδρε της Γαλλικής Δημοκρατίας”.
Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον η επιλογή Μακρόν για τη Γαλλία ήταν απλά αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες: “Το μη χείρον βέλτιστον”.
Και αυτό φάνηκε και στη Σύνοδο Κορυφής με αιχμή το μεταναστευτικό. Υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο Εμανουέλ Μακρόν και της αλληλεγγύης στους βασανισμένους λαούς, αλλά από μακριά. Ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπου ξεκαθάρισε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο πως η Γαλλία δεν πρόκειται να ιδρύσει κέντρα κλειστού τύπου για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στο έδαφός της.
Και για να το κάνει ακόμα χειρότερο, προφασίστηκε και αστείες δικαιολογίες. Είπε ότι η Γαλλία δεν είναι χώρα πρώτης γραμμής, δηλαδή δεν είναι εκείνη στην οποία φτάνουν πρώτα οι μετανάστες και οι πρόσφυγες στην πορεία τους προς την Ευρώπη.
Άρα για όσους δεν κατάλαβαν, ο Εμανουέλ Μακρόν θέλει να φιλοξενήσει πρόσφυγες, αλλά τα έφερε έτσι η μοίρα η κακιά και η Γαλλία δεν είναι χώρα πρώτης γραμμής. Εάν ήταν προφανώς και θα έτρεχε να φιλοξενήσει πρόσφυγες. Και προφανώς ειρωνεύομαι και αυτόν και την ψεύτικη και ιταμή ρητορική του.
Μετά από όλα αυτά, αναρωτιέμαι εάν έχει διαφορά με την Μαρίν Λεπέν, ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Καμία στα μάτια μου. Απλά η μία είναι ακροδεξιό στοιχείο και το λέει με περίσσιο θράσος σαν να είναι κάτι σωστό και ο άλλος παριστάνει τον δημοκράτη, αλλά ουσιαστικά είναι ένας πιο εξευγενισμένος ακροδεξιός.