Βλέποντας και τα τελευταία παιχνίδια της φάσης των ομίλων του Μουντιάλ, είμαι σχεδόν βέβαιος πλέον πως η Σενεγάλη είναι η ομάδα που αδικήθηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη έμεινε εκτός της φάσης των “16”. Σχεδόν όλες οι υπόλοιπες πήραν αυτό που εν τέλει άξιζαν, με εξαίρεση ίσως το Μαρόκο, το οποίο μια χαρά ποδόσφαιρο έπαιξε, το οποίο δεν φοβήθηκε παίζοντας σε έναν όμιλο απέναντι σε Ισπανία και Πορτογαλία, αλλά είναι άξιο της μοίρας του. Όταν επί 90 λεπτά είσαι καλύτερος του Ιράν και τελικά φεύγεις χαμένος, μάλλον κάτι δεν έκανε σωστά. Και αυτό που οι Μαροκινοί δεν έκαναν σωστά, είναι η ουσία: το γκολ. Τους έλειψε και τους στέρησε την ευκαιρία να διεκδικήσουν την πρόκριση σε έναν όμιλο που εν τέλει μπορούσαν. Και μπορούσαν γιατί η Πορτογαλία είναι μια κακή ομάδα, που έχει την ευτυχία να έχει τον Κριστιάνο Ρονάλντο.
Κατά τ’ άλλα, καμιά ομάδα απ’ αυτές που γυρίζουν πρόωρα στο σπίτι δεν άξιζε τίποτα παραπάνω στη διοργάνωση. Από τη μεγάλη Γερμανία, που θα ήταν άδικο να περνούσε με… μισό καλό ματς, μέχρι την Πολωνία, η οποία ήταν η πιο άγευστη, άοσμη και αδιάφορη ομάδα απ’ τις 32. Η Αίγυπτος χωρίς τον Σαλάχ είναι μια μικρή… Λίβερπουλ χωρίς τον Σαλάχ, ούτε οι Νιγηριανοί ή οι Ισλανδοί, που λύγισαν μπροστά στο “πρέπει” και στο βάρος του αποκλεισμού μιας ομάδας όπως η Αργεντινή, ούτε το Περού, που ναι μεν είχε καλές στιγμές, αλλά δεν είναι πιο σοβαρή ομάδα από τη Δανία.
Η Σενεγάλη όμως και καλό ποδόσφαιρο έπαιξε και διαβασμένη ήταν σε όλα τα παιχνίδια της και δουλεμένη ομάδα από τον προπονητή της. Με έναν σταρ, τον Μανέ, που όμως δεν τα περίμενε όλα απ’ αυτόν, όπως κάνει η Πορτογαλία, με το καλύτερο τρανζίσιον γκέιμ στη διοργάνωση και φυσικά με καλύτερη παρουσία από την Ιαπωνία, που εν τέλει πέρασε αντί αυτής. Καθόλου τυχαία, η Σενεγάλη είναι η ομάδα που αποκλείστηκε από την αδικία που λέγεται “κριτήριο πρόκρισης το fair play”. Κι όμως, οι Ιάπωνες, που στο τέλος άλλαζαν πασούλες και αντάλλασσαν γελάκια με τους Πολωνούς, στο απόλυτο unfair, πέρασαν μέσω του fair play. Απίστευτο!
Τα νοκ άουτ που ξεκινούν αύριο είναι πάντα το πιο γοητευτικό κομμάτι όχι μονάχα του Μουντιάλ, αλλά κάθε διοργάνωσης. Τα ματς χωρίς αύριο, που δεν έχει το δικαίωμα στο λάθος, γιατί δεν θα μπορείς να το διορθώσεις στη συνέχεια. Και γίνεται ακόμα πιο γοητευτική η φετινή διοργάνωση, όταν κοιτάζεις πως διαμορφώθηκαν αυτά τα ζευγάρια. Σχεδόν όλα έχουν ένα ξεκάθαρο φαβορί, όμως σχεδόν όλα σε κάνουν να μπαίνεις και σε δεύτερη σκέψη. Κι αυτή είναι η γοητεία.
Ναι, φαβορί είναι η Γαλλία κόντρα στην Αργεντινή, η Ουρουγουάη απέναντι στην Πορτογαλία, η Ισπανία κόντρα στη Ρωσία, η Κροατία κόντρα στη Δανία, η Βραζιλία απέναντι στο Μεξικό και σαφώς το Βέλγιο κόντρα στους Ιάπωνες. Όμως με εξαίρεση του Βέλγους, που αν δεν αυτοκτονήσουν θα περάσουν και μάλιστα εμφατικά κόντρα στην unfair Ιαπωνία, όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια κρύβουν μια γοητεία. Σε… τσιτώνουν να περιμένεις κάτι.
Η Αργεντινή επειδή ακριβώς είναι η Αργεντινή και πολύ περισσότερο επειδή έγινε όλο αυτό το… πανηγύρι με εκείνη, μας κάνει να περιμένουμε την αντίδρασή της. Στο Ουρουγουάη – Πορτογαλία θέλουμε να δούμε τι άλλο μπορεί να σκαρφιστεί ο Κριστιάνο. Οι Δανοί είναι σοβαροί και συγκεντρωμένοι, όσο κι αν μοιάζουν εύκολος αντίπαλους για τους υπερηχητικούς έως τώρα Κροάτες, το Μεξικό είναι μια… γοητεία μόνο του.
Όσο για τα Σουηδία – Ελβετία και Κολομβία – Αγγλία, φαβορί δεν υπάρχει. Τους Άγγλους ας περιμένουμε να τους δούμε σε ένα κανονικό ματς, γιατί μέχρι τώρα δεν έχουν δώσει ούτε ένα. Και μπορεί αυτό το ένα “κανονικό” να είναι και το τελευταίο τους, απέναντι στην εξαιρετική Κολομβία.