Ταυτίστηκα με την Εθνική ομάδα της Γερμανίας βλέποντας το πρώτο μου Μουντιάλ. Το 1990 η Γερμανία του Λόταρ Ματέους κατακτούσε την κορυφή του κόσμου στα γήπεδα της Ιταλίας, απέναντι στην Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα. Από τότε σε κάθε μεγάλη διοργάνωση παρακολουθούσα με προσοχή την εξέλιξη της γερμανικής σχολής ποδοσφαίρου. Κάθε φορά είχαν να παρουσιάσουν κάτι. Άλλες φορές θέαμα, άλλες φορές ουσία, πολλές φορές κυνισμό. Πάντα έβρισκαν εκείνο τον τρόπο για να είναι στους κορυφαίους. Το αποκορύφωμά τους, εκείνο το 7-1 πριν τέσσερα χρόνια στη Βραζιλία κόντρα στη Σελεσάο.
Η Γερμανία δεν θα σου προσφέρει ποτέ το πάθος που σου προσφέρει η Αργεντινή βλέποντας την. Δεν θα δεις ματωμένο ποδοσφαιριστή της, όπως ο Μασεράνο, να τρέχει πίσω από μια μπάλα για να την κάνει δικιά του. Πάντα οι ποδοσφαιριστές της θα σου θυμίζουν… ρομπότ. Ο καθένας στη θέση του, οι αυτοματισμοί της πάνω απ’ όλα. Θα χάσουν ή θα κερδίσουν με αυτόν τον τρόπο. Τον δικό τους.
Η Γερμανία δεν θα σου προσφέρει ποτέ την αυταπάρνηση της Ιταλίας. Σπάνια θα δεις ποδοσφαιριστή της να κλαίει με λυγμούς έπειτα από μια μεγάλη αποτυχία. Όλοι τους ανέκφραστοι. Σχεδόν απρόσωποι. Με τον κυνισμό κύριο χαρακτηριστικό τους. Με τον επαγγελματισμό πάνω απ’ όλα. Τη Γερμανία δεν θα την αγαπήσεις για το μπρίο παιχνίδι της όπως αυτό της Βραζιλίας. Ούτε για τα τάκλιν στον… λαιμό, όπως την Ουρουγουάη ή τη Χιλή. Δεν θα τη συμπαθήσεις για την τέχνη της, όπως πιθανόν κάνεις με τη Γαλλία, ούτε για το τίκι – τάκα όπως συμβαίνει με την Ισπανία.
Η Γερμανία είναι μια κατηγορία μόνη της. Κάθεσαι να τη δεις για να διαπιστώσεις τον τρόπο που αυτή τη φορά θα πετύχει. Διότι είσαι σίγουρος από πριν ότι θα πετύχει. Περιμένεις να δεις το πως θα το καταφέρει πάλι. Όμως ετούτη τη φορά δεν τα κατάφερε. Η αποτυχία της είναι παταγώδης. Η παρουσία της σκέτο δράμα. Ετούτη τη φορά ακόμα και οι κυνικοί Γερμανοί, που ξέρουν να διαχειρίζονται τις – σπάνιες – αποτυχίες, ξέσπασαν. Ο Ματέτους έκανε φουλ επίθεση στον Λεβ. Ο Χούμελς τα είπε χύμα και τσουβαλάτα. Ο Οζίλ αρπάχτηκε με τον κόσμο.
Στο γήπεδο ένα φάντασμα. Ολόκληρος ο πλανήτης περίμενε στο χθεσινό ματς με την Κορέα τη στιγμή που θα βάλει το γκολ και θα τη… γλιτώσει. Θα προκριθεί. Είμαι βέβαιος πως ένας ολόκληρος πλανήτης στοιχημάτισε κιόλας σε αυτό. Όμως αντί για το 1-0 της πρόκρισης, ήρθε το 0-1. Και μετά το 0-2. Όχι από καμιά ομαδάρα ή κάποιο μεγάλο όνομα, αλλά από την “ταπεινή”, πλην τίμια, Νότια Κορέα, του παιχταρά Σον.
Όχι, αυτό που είδαμε στη Ρωσία δεν ήταν η πραγματική Γερμανία που είχαμε μάθει. Δεν μπορεί η πραγματική Γερμανία να έχει 70% κατοχή, μα μόλις έξι προσπάθειες για γκολ σε ματς – τελικό. Δεν μπορεί η πραγματική Γερμανία να έχει για σέντερ φορ κάποιον… Βέρνερ, που ζήτημα αν έκανε μία τελική σε τρεις αγώνες. Δεν μπορεί η πραγματική Γερμανία να μην πνίγει την αντίπαλό της, να μην τη βάζει στο τέρμα. Στην τελική, δεν μπορεί η πραγματική Γερμανία να χάνει με άλλον τρόπο πέρα από τον δικό της. Κι ετούτη η Γερμανία, η Γερμανία του Μουντιάλ 2018, δεν έχασε με τον δικό της τρόπο, αλλά με κάποιον άλλον. Ξένο προς αυτή και προς όλους εμάς που αλλιώς την είχαμε συνηθίσει.
Διαβάστε όλα τα άρθρα του Βασίλη Μοιρώτσου εδώ