Το Ευρωμπάσκετ του ’87 ήταν το έναυσμα για να μπει η Εθνική Ελλάδας στα μεγάλα ονόματα του Ευρωπαϊκού, αλλά και του Παγκόσμιου μπάσκετ. 31 χρόνια έχουν περάσει και το έπος της παρέας του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών, έμαθε στην Ελλάδα τι πάει να μπει μπάσκετ. Στη Θεσσαλονίκη ήδη ήξεραν, με τα κατορθώματα του «γκάνγκστερ» Νίκου Γκάλη να έχουν μετατρέψει την συμπρωτεύουσα σε «μπασκετούπολη». Όμως σαν σήμερα, στις 14 Ιουνίου του 1987, το έμαθαν όλοι. Άντρες, γυναίκες και παιδιά…
Ήταν το 25ο κατά σειρά Ευρωμπάσκετ. Ο κλήρος έπεσε στην Αθήνα. Την Αθήνα που είχε 30 βαθμούς Κελσίου ακόμα και την νύχτα. Αυτοί που ήξεραν, έλεγαν πως η Εθνική Ελλάδος μπορούσε να πάει ψηλά. Αλλά ίσως μόνο λίγοι αισιόδοξοι, να είχαν σκεφτεί αυτό που έγινε εκείνο το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που το μπάσκετ μπήκε για πάντα στην καρδιά των Ελλήνων και «μετονόμασε» την Εθνική Μπάσκετ σε «Επίσημη Αγαπημένη».
Στον Α΄όμιλο, στον οποίο κληρώθηκε η Εθνική μας, έκανε 2 ήττες σε πέντε αγώνες και κατετάγη τέταρτη, παίρνοντας το τελευταίο εισιτήριο για τα προημιτελικά. Στον όμιλο, η Ελλάδα κέρδισε εύκολα την Ρουμανία, έκανε την υπέρβαση κερδίζοντας και την Γιουγκοσλαβία, αλλά ύστερα ηττήθηκε με κάτω τα χέρια από τους «δαίμονες» Ισπανούς. Σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε και η ήττα με 3 πόντους από την κραταιά Σοβιετική Ένωση, δίνοντας στο τελευταίο παιχνίδι με τους Γάλλους, χαρακτήρα προώρου τελικού.
Σε εκείνο το παιχνίδι ο Νίκος Γκάλης πέτυχε 34 πόντους και οδήγησε την Εθνική σε μια μεγάλη νίκη με 82-69, στέλνοντάς την στους «8» της διοργάνωσης με αντίπαλο την Ιταλία, που κατετάγη πρώτη στον Β’ όμιλο με 5 νίκες σε 5 αγώνες. Οι άθλοι είχαν μόλις ξεκινήσει…
Στις 10 Ιουνίου, με το θερμόμετρο στην Αθήνα να κοντεύει να σπάσει, η Ελλάδα μπαίνει αποφασισμένη στο γήπεδο. Παίζοντας όμορφο μπάσκετ και έχοντας την συμπαράσταση των Ελλήνων φιλάθλων – που είχαν αρχίσει να το πιστεύουν δειλά δειλά – κέρδισαν χωρίς άγχος την Ιταλία με 90-78, έχοντας σε μεγάλη μέρα τον Γκάλη που πέτυχε 38 πόντους και άξιο συμπαραστάτη του τον Παναγιώτη Γιαννάκη, που πρόσθεσε 22 πόντους, με τέσσερα τρίποντα. Ήταν η πρώτη νίκη της Εθνικής απέναντι στην Ιταλία, αφού ως τότε μετρούσε 17 ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια!
Ο ημιτελικός πήρε χαρακτήρα γιορτής δυο μέρες αργότερα. Στο κατάμεστο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η Εθνική Ελλάδος αντιμετώπιζε την Γιουγκοσλαβία για άλλη μια φορά. Το θερμόμετρο στο γήπεδο είχε χτυπήσει κόκκινο, κάτι που ήρθε να προστεθεί στον καύσωνα που επικρατούσε στην Αθηναϊκή ατμόσφαιρα. Η Εθνική καλούνταν να επαναλάβει την μεγάλη νίκη που είχε πετύχει επί της Γιουγκοσλαβίας στην προκριματική φάση. Και τα κατάφερε. Με τον Γκάλη να βάζει άλλη μια «τριαντάρα» και τον Φάνη Χριστοδούλου να πυροβολεί από τα 6.25μ., η Εθνική Ελλάδος κερδίζει με 81-77 (αν και στο ημίχρονο έχανε με 9 πόντους) και περνάει στον τελικό. Όλη η Ελλάδα πανηγυρίζει σαν να πήρε το τρόπαιο.
Ο τελικός διεξήχθη, στις 14 Ιουνίου του 1987 στο – για μια ακόμα φορά – κατάμεστο ΣΕΦ. Αντίπαλος της Εθνικής η Σοβιετική Ένωση, που απαρτιζόταν από παίκτες που έχουν μείνει στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ (Μαρτσουλιόνις, Γιοβάισα, Βάλτερς, Τσατσένκο κ.α.). Η Ελλάδα προηγείται στην αρχή με 35-19 αλλά χάνει το προβάδισμα, με τις δυο ομάδες να συνεχίζουν πολύ κοντά στο σκορ. Λιγότερο από ένα λεπτό πριν από το τέλος, η Σοβιετική Ένωση ήταν μπροστά με 89-87. Ο Γκάλης πήρε την μπάλα, τράβηξε όλη την άμυνα πάνω του και πάσαρε στον Ανδρίτσο. Οι Σοβιετικοί του έκαναν φάουλ και εκείνος ευστόχησε και στις 2 βολές. Παράταση. Η αγωνία είχε πάρει παράταση…
Στην παράταση οι δυο ομάδες πήγαν χέρι – χέρι μέχρι το 101-101. Η Ελλάδα είχε την επίθεση. Ο Μέμος Ιωάννου αστοχεί στο σουτ αλλά ο Καμπούρης πετάγεται ανάμεσα στους ψηλούς της Σοβιετικής Ένωσης, παίρνοντας το ριμπάουντ και το φάουλ. Το θρυλικό, «θα τις βάλω», έγινε γνωστό στο πανελλήνιο. Ο Καμπούρης ευστοχεί. 103-101. Οι Σοβιετικοί, μέσα στο πανδαιμόνιο και απέναντι σε σωστή άμυνα, δεν μπορούν να σκοράρουν στην τελευταία επίθεση. Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Η ραψωδία του ’87 παραμένει αξέχαστη μέχρι και σήμερα. Για να είμαστε ειλικρινέις, ακόμα ανατριχιάζουμε όταν ακόυμε το «Final Countdown» των Europe. Η 2η θέση του ’89, ακόμα και το 2ο ευρωπαϊκό το 2005, δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνον τον άθλο. Κι αυτό γιατί τότε η Ελλάδα, δεν ήξερε τι πάει να πει μπάσκετ. Μετά από τον άθλο εκείνης της παρέας, έμαθε. Και παρέμεινε από τότε στην ελίτ του…
Τα highlights του τελικού
