Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος για το Gay Pride – Με ενοχλεί πολύ το θεατράκι της εποχής

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος είναι Έλληνας συγγραφέας και κριτικός θεάτρου. Το 2008, βραβεύτηκε με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Επίσης το Πανεπιστήμιο Αθηνών, μετά από πρωτοβουλία του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών, τον αναγόρευσε το 2006 σε επίτιμο διδάκτορά του.

Μπήκε στο στίβο της θεατρικής κριτικής το 1971 από τις στήλες της εφημερίδας “Το Βήμα” και συνέχισε στην εφημερίδα “Τα Νέα”, όπου εργάζεται ως κριτικός και επιφυλλιδογράφος μέχρι σήμερα, ενώ εκτάκτως συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά.

Τον συνάντησα εχθές στην παρουσίαση του νέου βιβλίου της Γωγούς Ατζολετάκη όπου προλόγισε το βιβλίο «Κι όμως εμείς θα πάμε στον Παράδεισο», των εκδόσεων Ιωλκός.

Δεδομένης της θεματικής του βιβλίου αλλά και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας άδραξα την ευκαιρία να τον απομονώσω από τους λοιπούς καλεσμένους για να κουβεντιάσουμε και να ακούσουμε τις απόψεις του για τα φλέγοντα θέματα που απασχολούν την επικαιρότητα. Τον ευχαριστώ θερμά για την ενδιαφέρουσα συνομιλία μας!

Κύριε Γεωργουσόπουλε πώς σχολιάζετε την έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας που έχει πάρει αυτήν την έκταση και τη δημοσιότητα, ενώ παλιά τη «χώναμε άρον άρον κάτω από το χαλί»;

Έχουν αλλάξει τα ΜΜΕ και πλέον δεν μπορεί να κρυφτεί, ενώ παλαιότερα όπως προείπατε μπορούσε να αποσιωπηθεί και να κουκουλωθεί. Σε μια επαρχία παραδείγματος χάρη, σ’ ένα χωριό, αντίστοιχα γεγονότα τα αποκρύπτανε. Ακόμη και ανάπηρα παιδιά ή παιδιά με πνευματικά προβλήματα ήταν στα υπόγεια μέσα και οι γύρω δεν έπαιρναν ποτέ χαμπάρι τί γινόταν πίσω από την κλειστή πόρτα ενός σπιτιού. Σήμερα, όλο αυτό δεν μπορεί να συγκαλυφθεί κι έτσι βγαίνει στο φως της δημοσιότητος.

Μέσα στην τραγωδία που βιώνουν αυτά τα παιδιά, ευτυχώς τη σήμερον ημέρα μπορούν να βρουν ένα χώρο προστασίας και να ξεφύγουν από τον εφιάλτη της κακοποίησης. Υπάρχει επιτέλους μια μέριμνα. Μπορούν να βρεθούν άσυλα, ορφανοτροφεία και σωματεία που μπορούν να διοχετευτούν τα κακοποιημένα παιδιά. Άρα, υπάρχει μια κάποια ελπίδα. Στη χώρα μας δεν υπάρχει αύξηση της βιαιότητας καθώς τα περιστατικά αριθμητικά παραμένουν τα ίδια. Απλώς σήμερα δημοσιοποιούνται, λόγω του κυνηγητού της είδησης.

Ποια είναι η ευθύνη των δημοσιογράφων όταν δημοσιοποιούν ένα συμβάν κακοποίησης;

Πρέπει να υπάρχει ο δέον σεβασμός. Αν γίνεται έγκλημα βεβαίως πρέπει να δημοσιοποιηθεί. Πρέπει όμως να προστατευθεί η προσωπικότητα του θύματος και να μη γίνεται αντικείμενο συζήτησης. Ο κατηγορούμενος θεωρείται αθώος κι έτσι πρέπει να τού συμπεριφέρονται τα κρατικά διωκτικά όργανα και εμείς οι δημοσιογράφοι μέχρι τη στιγμή που θα αποδειχθεί η ενοχή του (τεκμήριο αθωότητας) και παρθεί τελεσίδικη απόφαση

Σήμερα, όλα γίνονται για την είδηση για την κατανάλωση! Ο δημοσιογράφος, όμως, έχει κοινωνική ευθύνη να προστατέψει την τιμή κάποιων ανθρώπων κι από την άλλη μεριά να προστατέψει και την κοινωνία από τις οποιεσδήποτε στρεβλώσεις.

Τι σημαίνει το 2018 δημοσιογράφος;

Όταν δημιουργήθηκε το ελεύθερο κράτος* επειδή δεν υπήρχε το επάγγελμα του δημοσιογράφου δεν υπήρχε όρος για να το χαρακτηρίσουν. Με την παλιά έννοια όπως είχε προταθεί είναι δημόσιος πευθείν (από το ρήμα πυνθάνομαι) που σημαίνει ζητώ να μάθω. Δημόσιος πευθείν είναι αυτός που ζητά δημόσια να μάθει. Έτσι, επικράτησε ο όρος δημοσιογράφος (ο άνθρωπος δηλαδή που γράφει δημόσια), που σημαίνει πως οποιοσδήποτε γράφει δημόσια ακόμη και στους τοίχους ενός δρόμου ονομάζεται δημοσιογράφος. Δεν είναι όμως έτσι! Αναλαμβάνεις ως δημοσιογράφος ευθύνη ζητώντας να μάθεις άρα και στη συνέχεια να πληροφορήσεις τον κόσμο με τεκμήριο. Αυτό είναι ουσιαστικά το επάγγελμα του δημοσιογράφου, να πληροφορήσεις το κοινό μέσα από υπεύθυνες πληροφορίες -τεκμηριώσεις οι οποίες ουσιαστικά θα βελτιώσουν γενικότερα την κοινωνική, την πνευματική και την ηθική ζωή.

Το γεγονός πως σήμερα στη χώρα μας τα ΜΜΕ δεν λειτουργούν ως επιχειρήσεις με την έννοια κόστους-οφέλους, αλλά με γνώμονα πολιτικές σκοπιμότητες με επιπρόσθετο το βαρίδι της συρρίκνωσης, το επάγγελμα του δημοσιογράφου έχει ευτελιστεί. Κανείς εκδότης δεν πληρώνει για μια ενδελεχή και εν τω βάθει έρευνα- αυτοψία και επικρατεί η επιφανειακή – ρηχή ανάλυση των πραγμάτων, η αναδημοσίευση μιας είδησης ή ακόμη χειρότερα η δημιουργία ψευδούς είδησης. Τι γεύση σάς αφήνει;

Αυτό είναι θέμα παιδείας. Η παιδεία μας χωλαίνει γενικότερα αυτήν τη στιγμή. Εγώ, δεν έχω κανένα εμπόδιο να μιλήσω και λυπάμαι που ο Υπουργός Παιδείας είναι ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος ο οποίος νομοθετεί τη μη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Αυτό σημαίνει πως ο καθένας μπαίνει μέσα στην αίθουσα, δεν ξέρουμε τί κάνει, τί λέει, αν κοιμάται ή αν βιάζει παιδιά. Δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα. Αυτό από δω και πέρα απαγορεύεται να αξιολογηθεί, ενώ αξιολογούμεθα να μπούμε μέσα στο αυτοκίνητο για να το οδηγήσουμε. Να «οδηγήσουμε» όμως τα παιδιά απαγορεύεται!

Ποια είναι η άποψή σας για το Athens Pride και τα μηνύματα κατά της ομοφοβίας που τάσσονται υπέρ του δικαιώματος στην ιδιαιτερότητα;

Η άποψή μου είναι πως ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του, αλλά το να γίνεται δημόσιο θέαμα και να γίνεται κατά κάποιο τρόπο ένα θεατράκι της εποχής για να εκφράζει ο καθένας την ιδιομορφία του -αν είναι σεξουαλικά ιδιότυπος ή λογοτεχνικά ή ηθικά ιδιότυπος -μ΄ ενοχλεί πάρα πολύ. Δεν είναι δημόσια έκθεση η οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα που αυτομάτως μ’ εμποδίζει στο να μπορώ κάποια στιγμή να ζητήσω να γίνει μια παρέλαση των πολυτέκνων. Γιατί να μη γίνει μια παρέλαση των πολυτέκνων όταν σήμερα έχουμε τεράστιο πρόβλημα δημογραφικό; Γιατί να μην τιμήσουμε τους ανθρώπους αυτούς; Μήπως γιατί κανένας δε μιλάει;

Είσαστε υπέρ του να υιοθετούν ομόφυλα ζευγάρια ένα παιδάκι έχοντας κάνει σύμφωνο συμβίωσης;

Το σύμφωνο συμβίωσης μου φέρνει τη δυσκολία. Ο καθένας μπορεί να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα συζήσει με τον άνθρωπό του. Το να γίνει στη συνέχεια γονιός δε σημαίνει κάτι άλλο. Η λέξη γονιός, όμως, σημαίνει γονιμότητα!

“Βγαίνουμε από τα μνημόνια, βγαίνουμε χωρίς προαπαιτούμενα μ’ έναν τρόπο καθαρό, όχι όμως ότι δε θα έχουμε υποχρεώσεις για το μέλλον, αντιθέτως η ευθύνη της ανάπτυξης από δω και πέρα είναι αποκλειστικά δική μας”, δήλωσε πρόσφατα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης, Γιάννης Δραγασάκης. Εσείς, βλέπετε φως στο “τούνελ”;

Περιμένω, δεν ξέρω τί να πω. Περιμένω να το δω στην τσέπη μου. Προς το παρόν όμως δε βλέπω τίποτα στην τσέπη μου…

Η αλλαγή που θέλετε να δείτε εσείς ως ένας άνθρωπος του πνεύματος και των γραμμάτων αποτιμάται μόνο στο οικονομικό;

Όχι, βέβαια! Το πρόβλημα είναι καθαρά ηθικό θέμα και παιδεύσεως. Είχαμε πάντα πολλές κρίσεις οικονομικές στην ιστορία της Ελλάδος, δεν είχαμε όμως ποτέ κρίση αξιών. Σήμερα, πάσχουμε από την κρίση αξιών!

Το ζήτημα του ονόματος της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας δεν είναι απλώς μια διαφορά περί ιστορικών γεγονότων ή συμβόλων. Πρόκειται για τη συμπεριφορά ενός κράτους μέλους των Ηνωμένων Εθνών, της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η οποία αντιστρατεύεται τις θεμελιώδεις αρχές της διεθνούς έννομης τάξης, και πιο συγκεκριμένα τον σεβασμό της καλής γειτονίας, της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας. Η θέση της ΝΔ ήταν συγκεκριμένη και δεν έχει προτείνει ποτέ την ονομασία “Μακεδονία-Σκόπια” διευκρίνισε πρόσφατα σε συνέντευξή της η Ντόρα Μπακογιάννη. Η δική σας άποψη επί του θέματος;

Η λέξη Μακεδονία είναι ελληνική λέξη. Εκείνο που μέχρι τώρα δεν έχει αξιοποιηθεί –το έχω γράψει δημόσια- είναι να μάς πουν αυτοί οι άνθρωποι τι σημαίνει η λέξη Μακεδόνας. Η λέξη Μακεδονία σημαίνει στα ελληνικά το μακρουλό. Τι σημαίνει το όνομα Αλέξανδρος; Τι σημαίνει Φίλιππος**; Τι σημαίνει η λέξη Αλέξανδρος***; Στη γλώσσα τους όλα τα προαναφερθέντα τι σημαίνουν; That’s all!