Ανδρώθηκε στον Παναθηναϊκό. Αναδείχτηκε στον Παναθηναϊκό. Ο Παναθηναϊκός του… χάρισε τη μεταγραφή στην Πρέμιερ Λιγκ. Ήταν το “τρένο”. Δίχως να είναι ο παίκτης που ξεχώριζε με την τεχνική του κατάρτιση, ήταν πάντα από τους πιο σταθερούς ποδοσφαιριστές. Στη μεγαλειώδη πορεία των πράσινων έως τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, το μακρινό 1996, ήταν από τα βασικά στελέχη.
Κι εκείνη η κούρσα. Η κούρσα στο Άμστερνταμ. Ένα άγγιγμα της μπάλας. Ένα δεύτερο. Ένα τρίτο. Σπριντ. Βλέμμα αριστερά. Ένα τέταρτο στην πάσα στον Βαζέχα. Το όνειρο. Ο Γιώργος Δώνης έχει συνδέσει το όνομά του με τον Παναθηναϊκό. Κι ας πέρασαν τόσα χρόνια για να φορέσει και πάλι το τριφύλλι.
Κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός αναζητούσε προπονητή τα τελευταία χρόνια, ο Δώνης ήταν ψηλά. Στις προτιμήσεις, στην ατζέντα, στα πρωτοσέλιδα. Δεν θα αργούσε η στιγμή. Το ήξεραν όλοι. Και κυρίως εκείνος. “Είναι η ομάδα μου και θέλω να δουλέψω κάποια στιγμή σε αυτή”. Αυτό έλεγε σε όλους. Δεν το έκρυψε ποτέ.
Η στιγμή δεν είναι ιδανική. Ο Δώνης έχει να ανέβει Γολγοθά. Το τρένο χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να μην εκτροχιαστεί. Περιορισμοί μεταγραφών, λίγα λεφτά, ρόστερ φτωχό. Σε μια τέτοια κατάσταση, οι ομάδες χρειάζονται έναν δικό τους άνθρωπο. Που τις πονάει. Που τις γουστάρει. Που θέλει να δουλέψει γι’ αυτές.
Όσο ριψοκίνδυνο κι αν είναι, η πρόβλεψη θα γίνει: ο Δώνης θα πετύχει στον Παναθηναϊκό. Γιατί αυτό είναι το κάρμα τους. Και των δύο. Η ζωή πάντα σου δείχνει τον δρόμο. Στον Δώνη τον έδειξε από τις εποχές της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ. Δεν τους ταίριαξε και δεν του ταίριαξαν. Άλλη ιδιοσυκγρασία, άλλη νοοτροπία, διαφορετικός τρόπος σκέψης.
Κάθε σύλλογος πρεσβεύει τα δικά του ιδανικά. Δεν ταιριάζουν σε όλους. Στον Δώνη τα ιδανικά του Παναθηναϊκού κουμπώνουν με τα δικά του. Ένας Παναθηναϊκός στον Παναθηναϊκό. Απαραίτητο στοιχείο για την επιτυχία…