Πώς μπορούν τα γενέθλια να μετατραπούν σε παγίδα θανάτου; Ποιος θα καταφέρει να δραπετεύσει από το απομακρυσμένο σπίτι στο Λαγονήσι, σώος και αβλαβής; Ποιος είναι ο ένοχος ανώνυμος αποστολέας του Καρτ Ποστάλ με την φράση «Θάρρος ή Αλήθεια πουστράκι;».
Της: Έπη Τρίμη
Τι πραγματεύεται η παράσταση "Θάρρος ή αλήθεια" στο θέατρο Αλκμήνη;
Είναι ένα παιχνίδι που το έχουμε στο μυαλό μας ως ένα εφηβικό παιχνίδι που μαθαίναμε τους εαυτούς μας. Τότε ήθελες να σου βάλει κάποιος το ζήτημα του ”θάρρους” ώστε να κάνεις κάτι που εσύ ήθελες. Η βάση του παιχνιδιού έχει σχέση με την παράσταση, είναι το παιχνίδι-μέσο που χρησιμοποιείται για να αποκαλυφθούν οι χαρακτήρες. Συναντάμε τους πέντε φίλους σε ένα πάρτι αποφοίτησης και ξεκινά η κανονική ζωή. Αυτό το πάρτι έμελε να είναι επεισοδιακό. Έπειτα τους συναντάμε ένα χρόνο μετά βλέποντας ότι κάτι άλλαξε στη ζωή τους. Εκεί που είναι τα γενέθλια του Ανέστη και καλούνται όλοι να παρευρεθούν στο πάρτι του. Η παράσταση έχει ιδιαίτερο συμβολισμό, ιδίως με τις περσόνες των χαρακτήρων. Είναι ένα έργο που ασχολείται πολύ με τη διαφορετικότητα και το τί δικαίωμα έχουμε στο να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς να ντρεπόμαστε.
Η διαφορετικότητα στην παράσταση πού συνίσταται;
Στα πάντα. Ακόμα και στους χαρακτήρες βλέπεις την καρικατούρα τους, ωστόσο παίζουν έναν άλλο ρόλο απ’ αυτόν που πραγματικά είναι. Η διαφορετικότητα φαίνεται σε αρκετά ζητήματα, ακόμη και στον τρόπο που σκέφτεσαι.
Θεωρώ ότι στην Ελλάδα είμαστε αρκετά στενόμυαλοι και δεν δεχόμαστε τις αλλαγές…
Νομίζω ότι όλα είναι θέμα παιδείας και όχι μόρφωσης. Ακόμη και σε κάτι καλό, ο Έλληνας έχει την τάση να το αντιμετωπίζει καχύποπτα στην αρχή. Κουλτούρα έχουμε, παιδεία δεν έχουμε… Σίγουρα θέλω να πιστεύω ότι η γενιά μας έχει ανοιχτούς ορίζοντες. Ίσως το οικονομικό έχει παίξει ρόλο. Η προηγούμενη γενιά είχε αυτοδημιουργηθεί πιο νωρίς στη ζωή της. Εμείς έπρεπε να τρέξουμε σε ένα στίβο και να κατακτούμε πράγματα, αλλά δεν φτάναμε πουθενά. Το ίντερνετ είναι ένα τεράστιο εργαλείο, αλλά δυστυχώς, πάνω από δύο γραμμές δε διαβάζει κανείς. Όταν ο κόσμος σταματά να διαβάζει, υπάρχει πρόβλημα. Τί να το κάνω εάν οι άνθρωποι εδώ, είναι όλοι συνδεδεμένοι αλλά δεν ασχολούνται. Αυτό ίσως είναι ένα αγκάθι που πρέπει να διορθώσουμε. Όταν διαβάζεις, κάτι θα μάθεις. Όσο διαβάζουμε, γυμνάζουμε τον εγκέφαλο. Νομίζω ότι πλέον οι περισσότεροι εγκέφαλοι είναι σε ατονία. Αν πιέσεις τα παιδιά, δεν θα κάνουν κάτι, πρέπει να δώσουμε στα παιδιά ένα έναυσμα να αγαπήσουν τη γνώση και το διάβασμα.
Γιατί θα προτρέπατε τον κόσμο να δει το θάρρος η αλήθεια;
Ακόμα κι ένα κακό έργο, θα το στήριζα. Πρέπει να γίνονται καινούρια έργα που να μιλάνε για το σήμερα. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι έτσι γίνεται η καταγραφή της ιστορίας σχετικά με το ότι συμβαίνει σήμερα. Το έργο μιλά για την Ελλάδα του σήμερα. Θεωρούμε ότι έχουμε βάλει αρκετά μηνύματα, με ευχάριστο τρόπο. Δεν είναι θρίλερ που με το που μπαίνεις μέσα περνάς δύσκολα. Ο θεατής περνά καλά για κάποιο διάστημα, αλλά στην πορεία δυσκολεύουν τα πράγματα.
Θέλω να μου πείτε ένα διαφορετικό μήνυμα προκειμένου να βάλετε τροφή για σκέψη στο θεατή…
Εγώ αυτό το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι το εξής: Ας βρούμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε κατάματα την αλήθεια ώστε να πάμε παρακάτω. Αν δεν μας κάνει η αλήθεια, πρέπει να βρούμε το θάρρος να την αλλάξουμε. Αυτή η παράσταση μπορεί να ακούγεται νεανική, αλλά με τον τρόπο που δουλέψαμε σε σκηνοθεσία και πρόβες, έχουμε χτίσει αρκετούς κόσμους. Κάθε κόσμος έχει το δικό του, ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο κάθε θεατής έχει άπειρες επιλογές ώστε να δει και να ταυτιστεί, βλέποντας πράγματα μέσα από τον εαυτό του και το περιβάλλον του. Οι χαρακτήρες αυτοί θα μπορούσαν να υπάρχουν εκεί έξω, μαζί με ένα στόρυ που εξελίσσεται και ξετυλίγεται σαν κουβάρι. Εν τέλει έχει όλο το φάσμα των συναισθημάτων: Ο θεατής θα ψαχτεί, θα γελάσει, θα ψυχαγωγηθεί, θα προβληματιστεί, θα φοβηθεί. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που τους αρέσει να ”σκαλίζουν” τα πράγματα, ή να πηγαίνουν σε escape rooms θα ήταν μια εξαιρετική επιλογή.
Πιστεύεις ότι ο θεατής θα νιώσει την ίδια ένταση με τα escape rooms;
Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Έχουμε όλα τα όπλα στη φαρέτρα μας για να δημιουργήσουμε αυτή την αίσθηση στον θεατή.
Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται;
Σχηματικά, από 16 έως… όσο. Δεν πιστεύω στις ηλικίες, δεν είμαι αυτής της λογικής. Αν ένας άνθρωπος 75 ετών θέλει να αποκομίσει αυτά που προείπα, τότε θα ήταν μια καλή επιλογή. Το μόνο που πρέπει να πούμε, είναι πως δεν είναι για παιδιά κάτω των 16. Όχι ότι έχουμε κάτι τραγικό που δεν υπάρχει στην τηλεόραση, αλλά υπάρχουν σκηνές βίας και βωμολοχίας που μπορεί να μη θέλει κάποιος να τη δει.
Με την εμπειρία και το πάθος που έχετε, θα κάνατε κάτι στην τηλεόραση;
Φυσικά! Αν μας προσλάμβαναν και μας πληρώνανε γιατί όχι; (γέλια). Εγώ σταμάτησα κάποια πράγματα διότι δεν πληρωνόμουν. Σίγουρα είναι δύσκολο, αλλά κακά τα ψέματα, οι δεινόσαυροι του χώρου θα σταματήσουν να ”υφίστανται” τηλεοπτικά. Έχουμε χρέος οι νέοι άνθρωποι στο να μπούμε στο χώρο και να αλλάξουμε τα δεδομένα προς το καλύτερο.