Σαν σήμερα: Η “Grande Torino” χάθηκε για πάντα – Η πρώτη αεροπορική τραγωδία ποδοσφαιρικής ομάδας

Η ομίχλη και ο δυνατός άνεμος θα εμπόδιζαν την ομαλή πτήση. Η ορατότητα στο αεροδρόμιο ήταν στα 1.200 μέτρα, ωστόσο στον λόφο της Σουπέργκα έφτανε μόλις στα 40 μέτρα. Λίγο μετά την Σαβόνα, ο πιλότος αναγκάστηκε να πετάξει χαμηλότερα, ώστε να αυξήσει την ορατότητά του. Καθώς, όμως, το σκάφος προσέγγιζε το Τορίνο, συγκρούστηκε με μία εκκλησία στον κορυφή του λόφου της Σουπέργκα.

Η θρυλική ομάδα της Τορίνο δεν υπήρχε πια. Δεκαοκτώ ποδοσφαιριστές, πέντε μέλη του προπονητικού επιτελείου, τρεις δημοσιογράφοι και ο μεταφραστής βρήκαν τραγικό θάνατο. Τα αίτια της πτώσης ήταν οι κακές καιρικές συνθήκες και τα σύννεφα, η ελλιπής επικοινωνία με τον πύργο ελέγχου και ένα λάθος στην πορεία του αεροσκάφους. Οι φήμες κάνουν λόγο ακόμα και για σαμποτάζ, χωρίς, φυσικά, κάτι τέτοιο να έχει αποδειχθεί.

Η «Μεγάλη Τορίνο» χάθηκε μέσα σε μια στιγμή. Το σοκ για την φίλαθλη Ιταλία ήταν μεγάλο. Δύο ημέρες αργότερα, κατά τη διάρκεια της κηδείας των παικτών, περισσότερα από 800.000 άτομα πέρασαν μπροστά από τα φέρετρα των άτυχων άσσων. Το πρωτάθλημα δεν είχε ακόμη τελειώσει.

Μια ομάδα από παίκτες ηλικίας 16-18 ετών συγκροτήθηκε για να δώσει το παρών στους υπόλοιπους αγώνες και ονομάστηκε «Συμβολική Τορίνο». Σε ένδειξη σεβασμού οι Τζένοα, Παλέρμο, Σαμπντόρια και Φιορεντίνα, οι οποίες ήταν οι ομάδες που έπαιξαν κόντρα στη νέα αυτή ομάδα, παρέταξαν ομάδες με νεαρούς παίκτες. Η Συμβολική Τορίνο κέρδισε και τα τέσσερα αυτά παιχνίδια. Ωστόσο, η ομάδα σύμβολο η «Μεγάλη Τορίνο» δεν υπήρχε πια.

Δύο ημέρες αργότερα, η κηδεία των θυμάτων του δυστυχήματος “έντυσε” τους δρόμους του Τορίνο στα μαύρα. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο για να πουν το στερνό αντίο στους παίκτες που αγαπήθηκαν τόσο πολύ. Να αποχαιρετίσουν 18 ήρωες, 18 μορφές που έγιναν κτήμα του κάθε ταλαιπωρημένου φιλάθλου, ύστερα από έναν Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η «Grande Torino» κρατάει ακόμη άπιαστα ρεκόρ

Αμέσως μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με τη βοήθεια σπουδαίων μετεγγραφών (Βαλέριο Μπατσιγκαλούπο, Άλντο Μπάλαριν, Βιργίλιο Μαρόζο, Μάριο Ριγκαμόντι, Εουσέμπιο Καστελιάνο) και υπό την τεχνική καθοδήγηση του Λουίτζι Φερέρο, αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ιταλίας την περίοδο 1945-’46, διατηρώντας το αήττητο στην έδρα της. Στην τελική φάση της διοργάνωσης μάλιστα, πέτυχε την μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου, συντρίβοντας τη Ρόμα με 7-0 (τα έξι τέρματα σημειώθηκαν σε διάστημα 18 λεπτών).

Την επόμενη περίοδο η «Μεγάλη Τορίνο» («GrandeTorino» ή «Grande Granata») κατέκτησε το πρωτάθλημα αήττητη στην έδρα της και με μόλις τρεις ήττες εκτός. Όμως, τη σεζόν 1947-’48 έσπασε όλα τα κοντέρ.

Με προπονητή τον Μάριο Σπερόνε η ομάδα κατέκτησε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το πρωτάθλημα – με το συνηθισμένο αήττητο εντός έδρας (19 νίκες και μια ισοπαλία σε 20 αγώνες).

Συγκέντρωσε 65 βαθμούς, ρεκόρ βαθμών για το ιταλικό πρωτάθλημα πριν την εισαγωγή του συστήματος των τριών βαθμών για τη νίκη. Επίσης, σημείωσε τον αριθμό ρεκόρ των 125 τερμάτων σε μια σεζόν, ενώ δέχθηκε μόλις 33. Το εντυπωσιακό σκορ 10-0 με το οποίο επιβλήθηκε επί της Αλεσάντρια είναι η μεγαλύτερη νίκη που σημειώθηκε ποτέ στο ιταλικό πρωτάθλημα.