Ο σταθμός αυτός δεν βρίσκεται όμως στη Λυών, όπως θα υπέθετε ο καλοπροαίρετος αναγνώστης, αλλά στο Παρίσι, και είναι κοντά στον περίπατο που σας έλεγα στο προηγούμενο. Ο σταθμός αυτός, όμως, εν αντιθέσει με τον σταθμό Λαρίσης και διάφορους σταθμούς του πλανήτη που μόνο μιζέρια αναδίδουν, κρύβει ένα διαμάντι. Το εστιατόριό του. Το Γαλάζιο Τρένο, Le Train bleu.
Μιλάμε τώρα για το 1900, τη χρονιά της Παγκόσμιας Έκθεσης, και την εποχή που οι άνθρωποι ταξίδευαν με το τρένο, με πολλών μεγεθών αποσκευές και κάτι σαν όρθιες βαλίτσες/μπαούλα που χωρούσαν τέσσερις-πέντε αλλαξιές και τα ασορτί αξεσουάρ για κάθε ώρα της ημέρας (από την κατασκευή παρόμοιων αποσκευών ξεκίνησε η αυτοκρατορία του Louis Vuitton, που προέβλεπε ειδική θέση ακόμη και για τα μανικετόκουμπα). Η γραμμή του συγκεκριμένου σταθμού ήταν Παρίσι-Λυόν-Μασσαλία, γνωστή και ως PLM, εξυπηρετούσε, μεταξύ άλλων, όσους ταξίδευαν νότια για διακοπές. Οπότε, όπως φαντάζεστε, το εστιατόριο του σταθμού, που ήταν και το πρόσωπο της έκθεσης για τους ταξιδιώτες, έπρεπε να είναι ανάλογο. Όχι τυρόπιτα στο χέρι και τοστάκι στο όρθιο.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="400" width="600" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Είναι τρεις τέσσερις αίθουσες, σε ύφος απολύτως αρ νουβώ, με θέα στην πλατεία μπροστά στο σταθμό. Μιλάμε για πολυτέλεια μεγάρου, χρυσά γυψινα, τοιχογραφίες παντού (όταν λέμε παντού, εννοούμε παντού, τοίχοι, ταβάνια, σε όλους τους χώρους), πολυέλαιοι, καλογυαλισμένα μέταλλα, κρύσταλλα, αναπαυτικότατα καθίσματα, φυτά. Τα θέματα των τοιχογραφιών είναι οι πόλεις που εξυπηρετεί η γραμμή. Παρίσι, Τουρ, Ορλεάνη, Αβινιόν, Αιξ, Νίκαια, Μασσαλία. Εικόνες που σε καλούν να ταξιδέψεις, σε άλλους τόπους, άλλους ανθρώπους.
Το φαγητό εξαιρετικό, τύπου μπρασερί, μαθαίνω. Δυστυχώς, όταν βρέθηκα εκεί, δεν είχα χρόνο το βράδυ, οπότε πήγα για πρωινό. Υψηλού επιπέδου, σέρβις φιλικότατο, χωρίς οικειότητες. Οι πελάτες κυμαίνονται από καλοβαλμένους Γάλλους μέχρι τουρίστες με σακίδιο (το οποίο πάει κατευθείαν σε ειδικό χώρο, όχι στις αίθουσες). Υπάρχει χώρος για όλους.
Δεν ξέρω τι διασυνδέσεις έχετε εσείς με τη γαλλική αριστοκρατία, εγώ καμία. Και επειδή χάσαμε την ευκαιρία να προσκληθούμε στις Βερσαλλίες, αυτό είναι το πλησιέστερο που μπορούμε να έχουμε. Έτσι για την εμπειρία.
Έχουν περάσει δε οι πάντες από εκεί. Από Κοκό Σανέλ και Σάρα Μπερνάρ, μέχρι Νταλί, Κολέτ, Ζαν Γκαμπέν, Μπριζίτ Μπαρντό, αλλά και Μιτεράν (θαμώνες αυτοί, όχι περαστικοί). Άλλωστε, ούτε πανάκριβο είναι. Εκεί που πηγαίνετε όλο στα ίδια και στα ίδια, βάλτε το στο πρόγραμμά σας. Χάνετε τίποτε;