Είχε μπουχτίσει. Δεν ήθελε να δει ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω. Κόντευε να τρέξει… αίμα από τα μάτια του. Αυτό δεν ήταν ποδόσφαιρο, αλλά μία άνιση μάχη. Οι Ισπανοί είχαν στριμώξει στα σχοινιά την αγαπημένη του «μπιανκοσελέστε» και την έδερναν αλύπητα. Κροσέ, ντιρέκτ, άπερκατ, ότι δοκίμαζαν έβρισκε στόχο. Κι εκείνος ανήμπορος να βοηθήσει, καθισμένος κάπου στα επίσημα του «Βάντα Μετροπολιτάνο» στην Μαδρίτη. Στο 77ο λεπτό σηκώθηκε κι έφυγε από το γήπεδο γεμάτος οργή, θυμό, τσαντίλα.
Δεν ονειροβατεί, ούτε πετάει στα σύννεφα. Δεν είναι πια κανένα παιδάκι, έχει τριανταρίσει κι έχει τρία κουτσούβελα πίσω του: «Για διάφορους λόγους, η Αργεντινή δεν είναι ανάμεσα στα φαβορί του Μουντιάλ. Φαβορί είναι η Γερμανία, η Ισπανία, η Γαλλία, ακόμα και η Βραζιλία, όχι εμείς». Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής (πιθανώς όλων των εποχών) δεν δίστασε, ούτε ντράπηκε να παραδεχθεί ότι ακόμα και η δική του παρουσία δεν αρκεί να βάλει την μπιανκοσελέστε στο γκρουπ των ομάδων που έχουν ότι χρειάζεται για να φτάσουν ως το τέλος στα ρωσικά γήπεδα. Η (προφητική) δήλωση του πόνεσε τους συμπατριώτες του, όμως λίγες ώρες η εξάρα πόνεσε ακόμα περισσότερο και ήρθε να προσγειώσει, αυτούς που ονειροβατούσαν. Η φανέλα και το όνομα δεν φτάνει. Στην Αργεντινή λείπει πολύ πρώτη ύλη, πολύ ποδόσφαιρο για να μπορεί να κοιτάει αφ’ υψηλού τον οποιοδήποτε.
Ο Μέσι είπε και κάτι άλλο σε αυτή την συνέντευξη που σημειολογικά μαρτυρούσε πολλά: «Στον κόσμο δεν χρωστάμε τίποτα. Παίξαμε έναν τελικό Μουντιάλ κι άλλους δύο Κόπα Αμέρικα. Πάντα δίνουμε το 100%. Μόνο στους εαυτούς μας χρωστάμε». Μέσα του νιώθει πικραμένος. Ακόμα και ο Λιονέλ Μέσι μερικές φορές νιώθει ότι δεν έχει την αναγνώριση που του αξίζει.
Αν υπάρχει ένα αντεπιχείρημα στην κουβέντα για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, η ρητορική των υποστηρικτών του Πελέ ή του Μαραντόνα πάει μονίμως στα Παγκόσμια Κύπελλα που έχει κατακτήσει ο Μέσι. Είναι αλήθεια, δεν έχει πάρει ούτε ένα. Ε, και λοιπόν;
Σε μία παλιά του συνέντευξη ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε αποκάλυψε μία συνταρακτική ιστορία που θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η ισπανική ομοσπονδία ποδοσφαίρου γνώριζε πολύ καλά από την πρώτη μέρα που ο «Λίο» πάτησε το πόδι του στην Βαρκελώνη πως εκεί υπήρχε κάτι εξωπραγματικό. Λόγω της διπλής του υπηκοότητας προσπάθησαν αμέτρητες φορές να τον πείσουν να φορέσει την φανέλα των «φούριας ρόχας». Πάντα έπεφταν σε έναν τοίχο.
Ο Μέσι, ένα πολύ κλειστό παιδί, με αρκετές μαθησιακές δυσκολίες μισούσε για πολύ καιρό την χώρα που τον φιλοξενούσε. Ένιωθε εξόριστος, μακριά από το αγαπημένο του Ροζάριο, την οικογένεια του και τους λιγοστούς του φίλους. Ένιωθε πως αν υπέκυπτε σε αυτή την πίεση θα έκοβε τον ομφάλιο λώρο με τα πάτρια εδάφη, θα πρόδιδε την γη των προγόνων του, δεν θα είχε μούτρα να γυρίσει στην γειτονιά που μεγάλωσε. Πίστευε ότι η Εθνική Αργεντινής θα ήταν μία καλή αφορμή για να το σκάει από την Βαρκελώνη που και που και να ξεσκάει. Να αναπνέει λίγο δικό του καθαρό αέρα.
Όσες φορές κι αν προσπάθησαν οι Ισπανοί έπεσαν σε έναν τοίχο. Στα πάτρια εδάφη μυρίστηκαν τον κίνδυνο και τον Ιούνιο του 2004 διοργάνωσαν ένα άτυπο τουρνουά Εθνικών U-20 με την συμμετοχή της Παραγουάης και της Ουρουγουάης, μόνο και μόνο για να κατοχυρώσουν τον πιτσιρικά. Τα είχαν καταφέρει. Ο Μέσι ήταν δικός τους. Για πάντα.
Με τα «αν» δεν μπορείς να φτιάξεις πραγματικότητες, μα δίχως τον Μέσι η χρυσή δεκαετία των Ισπανών με πρωταγωνιστές τα φιλαράκια του Λιονέλ από την Βαρκελώνη τους έφερε δύο κατακτήσεις Euro (2008, 2012), ένα Παγκόσμιο Κύπελλο (2010) και μία εξωφρενική ποδοσφαιρική άνθηση / καταξίωση σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Μέσι έβλεπε την Ισπανία να σαρώνει τα πάντα με το δικό του στιλ ποδοσφαίρου και την Αργεντινή να μην έχει το παικτικό υπόβαθρό (κυρίως σε μέσους και αμυντικούς) για να υποστηρίξει την δική του ιδιοφυΐα. Με τον Μέσι στην Εθνική Ισπανίας, οι Ίβηρες μπορεί και να μην άφηναν ούτε ψίχουλο να πέσει χάμω και στην κουβέντα για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών να μην υπήρχε πια ο παραμικρός αντίλογος.
Ο Ντιέγκο Κόστα που είναι πολύ λιγότερο Ισπανός, από ότι ο Μέσι είπε την μεγαλύτερη αλήθεια μετά το εκκωφαντικό 6-1: «Συνηθίζετε να κριτικάρετε αυστηρά τον Μέσι, μα ευχαριστώ τον Θεό που υπάρχουν παίκτες όπως αυτός. Χωρίς αυτόν, η Αργεντινή είναι μία εντελώς άλλη ομάδα». Το πιο αστείο; Αν και είναι ένας Βραζιλιάνος που φορά την φανέλα της Εθνικής Ισπανίας, πήρε το όνομα του προς τιμήν του Ντιέγκο Μαραντόνα…