Η Μαίρη Ραζή μιλάει αποκλειστικά στο www.pagenews.gr

Βρέθηκα για λογαριασμό του www.pagenews.gr στο θέατρο Πρόβα που συστεγάζεται μαζί με τη σχολή της κ. Μαίρης Ραζή  σ’ ένα πανέμορφο νεοκλασικό σπίτι στην Ηπείρου 39, στο κέντρο της Αθήνας. Παρακολούθησα μια εξαιρετική παράσταση βασισμένη στο best seller του Σταμάτη Μαλέλη «Το τέρας κι εγώ» σε διασκευή των Σωτήρη Τσόγκα και Γιάννη Ζέρβα.

Πραγματεύεται την ιστορία ενός συναδέλφου δημοσιογράφου που ενώ βρίσκεται στο ζενίθ της καριέρας του ζει στη μοναξιά και στη σκοτεινιά της κατάθλιψης. Πρόκειται για μια θεατρική διασκευή που σέβεται το βιβλίο και βέβαια καταγράφει μ’ ένα συγκλονιστικό τρόπο τη μάχη του τόσο στην καθημερινότητά του όσο και στο χώρο εργασίας του.

Μετά το πέρας της παράστασης μαζευτήκαμε όλοι οι συντελεστές κι εγώ στο φουαγιέ του θεάτρου όπου κάναμε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης. Καλή σας ανάγνωση!

Γράφει η Έπη Τρίμη

Κυρία Ραζή, γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο σ’ αυτό το υπέροχο μικρό θέατρο; Τί ήταν αυτό που σάς έφερε κοντά στον κύριο Μαλέλη;

Ο Κυριάκος Ντούμος μάς έφερε σε επαφή με τον κύριο Μαλέλη. Μέσα στην οικονομική κρίση, βλέπουμε αρκετά περιστατικά αυτοκτονίας και μεγάλο ποσοστό κατάθλιψης. Τότε πίστεψα ότι μπορούμε να προσφέρουμε μια βοήθεια μέσω του έργου-ώστε να ξεφύγουν ή να δουν από άλλο πρίσμα τα θέματα που τους ταλανίζουν- διότι αρκετοί άνθρωποι δεν παραδέχονται πως πάσχουν από μελαγχολία ή κατάθλιψη. Δε σημαίνει φυσικά πως όσοι έρχονται να μάς δουν πάσχουν από κατάθλιψη, αλλά μην ξεχνάμε πως μιλάμε για την πρώτη ασθένεια στο σύγχρονο κόσμο.

Πιστεύω ότι πέραν της τέχνης, προσφέρουμε στο κοινό λύσεις για τα προβλήματα που πιθανώς να έχει. Το έργο περνά ένα ευχάριστο μήνυμα και φροντίζει τον άνθρωπο. Εγώ, παίζω τον ρόλο της ψυχιάτρου. Είναι η 4η σεζόν που ανεβαίνει κι έχουμε στο ενεργητικό μας πάνω από 200 παραστάσεις. Είμαστε αρκετά ευχαριστημένοι, ιδίως από την προσφορά μας στο κοινωνικό επίπεδο.

Έχετε σκεφτεί να παίξετε την εν λόγω παράσταση σε ιδιαίτερους χώρους, όπως ένα ψυχιατρείο ή σε κέντρα ψυχολογικής υποστήριξης;Μαίρη Ραζή: Έχουμε παίξει στο Δήμο του Παλαιού Φαλήρου, στη Μυτιλήνη και στο Άργος, πάντα σε χώρους θεατρικούς. Έχουμε κάνει περιοδείες, αλλά όχι σε πιο ιδιαίτερους χώρους γιατί δεν ξέρω πώς θα περάσει από τα εκάστοτε συμβούλια. Παλιότερα θυμάμαι είχαμε παίξει τη ”Λοκαντιέρα” σ’ ένα σχολείο στο Δαφνί. Από μόνοι μας όμως δεν μπορούμε να το τρέξουμε θέλουμε και τη συμβολή του κρατικού μηχανισμού.

Σωτήρης Τσόγκας: Η άποψή μας είναι ότι η παράσταση είναι για τον κόσμο, όχι γι’ αυτούς που είναι μέσα σε ιδρύματα. Δε χρειάζεται να είναι κάποιος σε κατάσταση κατάθλιψης για να είναι εδώ. Όλοι οι θεατές βρίσκουν ένα κομμάτι τους μέσα στο έργο, είτε στο ερωτικό κομμάτι, είτε στο επαγγελματικό.

Πόσο έχουμε καταφέρει να ζήσουμε χωρίς τα ”πρέπει” και τους αόρατους κανόνες και να προχωρήσουμε τολμώντας να κάνουμε αυτό που θέλουμε;Σωτήρης Τσόγκας: Πρόκειται για ένα άκρως φιλοσοφικό ερώτημα που εάν το πιάσουμε τότε θα ξενυχτήσουμε (γέλια). Εμείς ζήσαμε μια ανατομία των δικών μας βιωμάτων, κάτι που εξυπηρετεί και λυτρώνει η παράσταση. Όπως βλέπουμε, από τον τρόπο με τον οποίον παρακολουθεί το κοινό την παράσταση, λυτρώνεται κι αυτό, διότι ανασύρει αρκετά μηνύματα από το βιωματικό του παρελθόν. Εμείς υπηρετούμε το θέατρο και με την παράσταση αυτή πιστεύουμε ότι βοηθήσαμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο.

Άρα τον κύριο Μαλέλη τον γνωρίζετε πολύ καλά…Κυριάκος Ντούμος: Είμαι 30 χρόνια μαζί του, είμαι φίλος του και τυγχάνει να παίζω το ρόλο του. Συνεργαζόμαστε και μαζί, έχω επίσης διατελέσει σύμβουλός του.

Σωτήρης Τσόγκας: Εμείς θέλαμε να αναδείξουμε μια ανθρώπινη ιστορία, δίχως να επιμείνουμε στο Σταμάτη, γι αυτό και του άλλαξα όνομα στην παράσταση, αλλά και στους υπόλοιπους πρωταγωνιστές. Δε σταθήκαμε και σε πολλές λεπτομέρειες του βιβλίου. Αφαιρέθηκαν όσα ασχολούνταν με τα δημοσιογραφικά κι επιμείναμε στη μάχη του ανθρώπου με το τέρας.

Γιατί επιλέξατε να παίξετε την ίδια χρονική στιγμή, δύο έργα που είναι εκ διαμέτρου αντίθετα από πλευράς ψυχολογίας;Μαίρη Ραζή: Θέλουμε κι εμείς λίγο να ξεσκάσουμε (γέλια). Φυσικά επηρεαζόμαστε άρα την παράσταση «Το δωμάτιο με τους Μανδαρίνους» που είναι μια απολαυστική κωμωδία 120’ τη χρησιμοποιούμε ως αντίβαρο. Αλλιώς είναι να παίζεις ένα ευχάριστο έργο κι αλλιώς ένα δράμα, επιδρά στην ψυχολογία σου πώς να το κάνουμε δηλαδή…. Μια φορά θυμάμαι ότι έπαιζα μια φόνισσα και στη συνέχεια ο περιπτεράς με ρώτησε αν έχω κάτι γιατί προφανώς έβλεπε κάτι περίεργο στο βλέμμα μου και μάλλον δεν είχα προλάβει να αποβάλλω την ενέργεια από το έργο…

Σωτήρης Τσόγκας: Ο ηθοποιός πάντα πάσχει, είτε στην κωμωδία είτε στην τραγωδία. Πάντα χρειάζεται ένα διάστημα αποφόρτισης μετά το πέρας της παράστασης. Δεν πρόκειται για μια διαδικασία ταύτισης γιατί μετά οδηγείσαι στο ψυχιατρείο (γέλια), αλλά πρόκειται για διαδικασία που δεν περιγράφεται με λόγια, καθώς ο μισός ηθοποιός υποδύεται το ρόλο κι ο άλλος μισός στέκεται ως παρατηρητής στον ήρωά του. Αυτή η υγιής… σχιζοφρένεια του ηθοποιού υπάρχει από τα πρώτα χρόνια του θεάτρου.

Κοραλία πώς νιώθεις που συνεργάζεσαι με τόσο ταλαντούχους ανθρώπους; Πώς εκλαμβάνεις τον ρόλο σου;Κοραλία Τσόγκα: Δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με το θέατρο Πρόβα, απλώς έκανα ένα διάλειμμα για κάποιο διάστημα. Είναι μεγάλη η χαρά μου για την επανεμφάνισή μου. Υποδύομαι τη γραμματέα του Σταμάτη Μαλέλη. Είχε μια ιδιαίτερη σημασία το γεγονός πως υποδυόμαστε υπαρκτούς και καθημερινούς ανθρώπους. Για μένα είναι η πρώτη μου σεζόν στο έργο, καθώς τις υπόλοιπες σεζόν έπαιζε τον ρόλο μου μια άλλη συνάδελφος. Βλέπουμε την επίδραση του έργου στο κοινό, καθώς αντιδρά και συμμετέχει κι αυτό είναι μαγικό.

Μαίρη Ραζή: Την προηγούμενη Τετάρτη ήμασταν γεμάτοι και το κοινό μας παρακολουθούσε ευλαβικά λες και ήμασταν σε εκκλησία. Γενικότερα, το κοινό που έρχεται στο θέατρο Πρόβα είναι πιο ”ψαγμένο”, που κυνηγά την ψυχαγωγία κι όχι μόνο τη διασκέδαση.

Ένα μικρό θέατρο, καταφέρνει να βιοπορίζεται;Μαίρη Ραζή: Φυσικά! Εμείς φέτος δεν πήραμε επιχορήγηση κι όταν πήγα στο Υπουργείο Πολιτισμού μού είπαν ότι ντρέπονται που δεν μπορούν να μου την προσφέρουν και τους απάντησα ότι με βοηθούν οι θεατές μου. Μην ξεχνάτε ότι κάποιοι είμαστε για αρκετά χρόνια στο χώρο, οπότε έχουμε ένα κοινό που μας ακολουθεί πιστά.

Δε θεωρώ σωστό το να δουλεύεις με ποσοστά. Δεν μπορούμε να πατάμε στην ανάγκη του άλλου. Θεωρώ ότι είναι μεταξύ ερασιτεχνισμού και επαγγελματισμού αυτή η συμπεριφορά. Η σκέτη προσέγγιση με τα ποσοστά δε με βρίσκει σύμφωνη. Το θέατρό μας ανεβάζει ένα έργο και το πάμε όσο το αντέξει, μέχρι να μη μπει κανείς μέσα. Μια παραγωγή είναι πετυχημένη όταν μπορεί και βγάζει τους μισθούς των συνεργατών της και της αφήνει κι ένα ελάχιστο κέρδος για να κάνει τη νέα της παραγωγή. Αν δεν μπορέσει να κάνει απόσβεση των εξόδων της τότε οκ.

Βέβαια, τα ποσοστά είναι μέρος της νέας πραγματικότητας. Ένα παιδί τελειώνει τη σχολή του και δεν έχει κάτι να κάνει. Δημιουργεί μια ομάδα και παίζει ένα έργο με ποσοστά. Τί να κάνουν τα παιδιά; Αφού δε βρίσκουν αλλού να εργαστούν τα παιδιά. Είμαι κατά του ”εθελοντισμού” στη δουλειά, διότι κλέβει θέσεις εργασίας. Τί θα πει ”εθελόντρια”;

Απ’ ότι έχω διαβάσει στο βιογραφικό σας, είστε από την Κωνσταντινούπολη κ. Ραζή. Πώς σας φαίνεται η κατάσταση στην Τουρκία, στα πολιτικά αλλά και στον κλάδο σας;Μαίρη Ραζή: Όσον αφορά στην τηλεόραση και στις παραγωγές της, τις βρίσκω πολύ καλές και πανέξυπνες. Πουλάνε στην Ευρώπη και στις αραβικές χώρες. Τα θέματά τους είναι μεν παρωχημένα αλλά είναι προσεγμένα με πολύ καλούς ηθοποιούς… Είναι ακριβές παραγωγές!

Αν σας δινόταν κ. Ραζή μια ευκαιρία για να φέρετε κοντά τους δύο λαούς μέσω μιας παράστασης ή σειράς μυθοπλασίας θα το κάνατε;Μαίρη Ραζή: Η Κωνσταντινούπολη ήταν πολυπολυτισμική, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τον λαό της Τουρκίας. Υπάρχει ένα κομμάτι κόσμου που θέλουν να το κρατάνε έτσι στο παρασκήνιο. Μακάρι να μπορούσα να κάνω μια παράσταση, είχα προσπαθήσει να μεταφράσω κάποια τουρκικά έργα. Όταν έπαιζα τη Ρόζα Εσκενάζυ είχα νιώσει εξαιρετικά, ενώ θα ήθελα να παίξω και την Καλλιρρόη Παρρέν (Η Καλλιρρόη Παρρέν το γένος Σιγανού, ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος, λογία και μια από τις πρώτες Ελληνίδες φεμινίστριες). Γενικά με ενδιαφέρει πολύ το να ασχολούμαι με τον τόπο μου.

Κυρία Ραζή θα ήθελα να μας πείτε δύο πράγματα για τη σχολή σαςΜαίρη Ραζή: Η σχολή δημιουργήθηκε ώστε να μπορέσουμε να μεταφέρουμε τις γνώσεις μας στα νέα παιδιά. Κάθε παιδί που έχει μια καλλιτεχνική ανησυχία και ειδικά προς το θέατρο, θα πρέπει να την εκφράσει και να μην τη φοβηθεί η οικογένειά του. Ένα παιδί που έρχεται στη σχολή και δεν ξέρει τί του γίνεται στο κεφάλι, θα βρει τον δρόμο του, αν θέλει. Η σχολή λειτουργεί εδώ και 17 χρόνια και χαίρομαι γιατί βρήκα μαθητές μου που έχουν κάνει σπουδαία πράγματα στο διάβα της ζωής τους. Πρέπει να ακολουθούμε τα όνειρά μας, αλλά οι γονείς τα εμποδίζουν…

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Έχουμε και άτομα 50 ετών που έρχονται να διδαχθούν την υποκριτική. Δεν είναι απαραίτητο το να έρθει κάποιος εδώ και να παίξει στη συνέχεια. Όποιος θέλει να μάθει και να κάνει κάτι διαφορετικό έρχεται εδώ, δεν είμαστε γραφείο ευρέσεως εργασίας. Μάλιστα, όποιος έρθει για εγγραφή τους μήνες Μάρτιο, Απρίλιο, Μάιο, προσφέρω 10% έκπτωση. Προσπαθούμε να βοηθάμε με τον τρόπο μας. Προτιμώ ένα παιδί στην εκπαίδευση, παρά στον δρόμο. Κανένα παιδί που σπουδάζει δεν χάνει το χρόνο του. Δεν με ενδιαφέρει αν έχει ταλέντο ή όχι, αλλά να είναι χαρούμενο. Έχω δει φυσικομαθηματικούς να σερβίρουν καφέδες, το βλέπετε κι εσείς…

Κοραλλία, πώς ένιωσες εδώ ως σπουδάστρια;Κοραλία Τσόγκα: Ήταν μια πανέμορφη εμπειρία, έχω και την τύχη να βλέπω την εξέλιξη του πράγματος. Βλέπω ότι κάτι που συνεχίζεται είναι το να μπαίνει η έννοια της συνεργασίας και της ομαδικότητας σε κάθε μαθητή. Είναι εξαιρετικά σημαντικό. Κάτι που μάθαμε εμείς αλλά και οι υπόλοιπες γενιές είναι ότι το θέατρο έχει αρκετή προπαρασκευαστική δουλειά. Εδώ τα παιδιά μαθαίνουν το τί κάνει ένας τεχνικός, ένας φωτιστής. Βγαίνουν από εδώ παιδιά που δε φοβούνται τη δουλειά.

Επειδή εδώ σκηνοθετώ δύο από τις παιδικές παραστάσεις («Τη Μηλιά που όλο γελάει» και «Θες να βρούμε το όνομά μου») μπορώ να πω ότι το 60-70% των ηθοποιών είναι απόφοιτοι της σχολής αυτής. Και στις παραστάσεις του Αντώνη Ζιώγα υπάρχουν απόφοιτοι της σχολής, όσο μπορούμε χρησιμοποιούμε το υλικό μας γιατί είναι αρκετά καλό.

Πέρα από τα σχολεία που έρχονται στο χώρο μας, μπορούμε να πηγαίνουμε κι εμείς μέσω των παιδικών παραστάσεων. Πρόσφατα παίξαμε στο ”Ελπίδα”, επειδή το παιδί είναι ένα κομμάτι του θεάτρου, θεωρούμε ότι θέλουμε να προσφέρουμε και να φέρουμε τα παιδιά κοντά στο θέατρο.

Έπη Τρίμη: Ευχαριστώ για την όμορφη κουβέντα μας εις το επανιδείν!