Αποκλειστικό: «The Curing Room: 111 παραστάσεις και συνεχίζουμε. Αυτό, λέγεται επιτυχία»!

Tο αντιπολεμικό κοινωνικό δράμα του David Ian Lee, «The Curing Room»-βασισμένο σ’αληθινά γεγονότα και αυστηρώς ακατάλληλο- σαρώνει σε προσέλευση κόσμου και καλές κρητικές. Πρόκειται γι’ ένα έργο βαθιά συγκινητικό, ανθρώπινο, σκληρό, άγριο και σπαρακτικό. Ένα αγωνιώδες, τολμηρό, αποτρόπαιο και έντονο θρίλερ που μάς μεταφέρει στο 1944 και στη νότια Πολωνία.

Γράφει η Έπη Τρίμη

Η γερμανική εισβολή στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939 αποτέλεσε την απαρχή του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου και χαρακτηρίζεται από τη μεγάλη ταχύτητα με την οποία εκτυλίχθηκε. Η εισβολή ολοκληρώθηκε στα μέσα Σεπτεμβρίου, μετά την επίθεση και της Σοβιετικής Ένωσης. Για τους Γερμανούς, η Πολωνία, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών είχε στη κατοχή της περιοχές, στις οποίες διέμεναν γερμανικής εθνικότητας κάτοικοι και τις οποίες οι Γερμανοί τις θεωρούσαν δικές τους όπως η ανατολική Πρωσία και η Άνω Σιλεσία. Οι Γερμανοί επίσης από το 1937 διεκδικούσαν επίσης το Danzig καθώς και τον "Διάδρομο" (Corridor), μια περιοχή που ένωνε την Ανατολική Πρωσία και το Danzig με την Γερμανία και άνηκε στη Πολωνία.

Μέσα από τα γεγονότα που διαδραματίζονται ο θεατής μαζί με τους θεατές γίνεται ένα. Τα έντονα συναισθήματα κάνουν την καρδιά του θεατή να χτυπά δυνατά και να θέλει μετά το πέρας της παράστασης αρκετό χρόνο για να επανέλθει στην πραγματικότητα.

Την ελπίδα, θα τη διαδεχτεί η ένταση, ο θυμός, η άρνηση, ο φόβος, η απόγνωση, η απελπισία. Ο εγκλεισμός, η πείνα και η δίψα, το ένστικτο της επιβίωσης γρήγορα θα τους οδηγήσει στα άκρα, συναισθήματα που κάθε άνθρωπος μπορεί να βιώσει σε καταστάσεις survivor.

Πρόκειται για μια πλοκή που αξίζει να δει ο θεατής αν δεν αρκείται στα εύπεπτα. Ο Δημήτρης Καρατζιάς έχει κάνει εξαιρετική σκηνοθετική δουλειά έχοντας ως σύμμαχο ένα πολύ σκληρό αλλά δυνατό θέμα, εξαιρετικούς ηθοποιούς καθώς και την πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μάνου Αντωνιάδη, που τονίζει το φόβο και την απελπισία.

Η εν λόγω παράσταση δεν αποσκοπεί τόσο να εμπλέξει συγκινησιακά το θεατή της αλλά κυρίως να τον θέσει έναντι σκέψεων και προβληματισμών πάνω στην ανθρωπότητα.

Η παράσταση The Curing Room είναι υποψήφια για 3 βραβεία από την Ακαδημία Ελληνικών Βραβείων Τέχνης στα 36α Κορφιάτικα Βραβεία (Ψυχολογικό θεατρικό θρίλερ, Α΄ Αντρικής Ερμηνείας για τoν Στέλιο Ψαρουδάκη και Μουσικής θεατρικού έργου, για το Μάνο Αντωνιάδη.

Ο Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS είναι ένας χώρος πολιτισμού, που άνοιξε τον Μάρτιο του 2012 στο Βοτανικό, από το σκηνοθέτη-ηθοποιό Δημήτρη Καρατζιά και το μουσικοσυνθέτη Μάνο Αντωνιάδη. Στόχος του είναι να αποτελέσει ένα σημείο έκφρασης, δημιουργίας και συνάντησης των καλλιτεχνών της πόλης. Στεγάζεται σε ένα πολυόροφο κτίριο, στην οδό Μελενίκου 26 στο Βοτανικό, κάτω από το Γκάζι.

Εκεί, μετά το πέρας της παράστασης, ζητήσαμε από τους 7 ηθοποιούς να μιλήσουν στο www.pagenews.gr για το «The Curing Room». Έχει πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε τί αισθάνονται όταν βρίσκονται μαζί, για τον πόλεμο, την απλότητα της αλήθειας, τη μεταξύ τους σχέση επί σκηνής και βέβαια για το συστατικό της επιτυχίας τους!

Ας δούμε τί είπαν:

Στέλιος Ψαρουδάκης: 111 παραστάσεις και συνεχίζουμε. Αυτό λέγεται επιτυχία. Λέξη δυσεύρετη αυτή την εποχή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, αυτή η λέξη δεν οφείλει την ύπαρξή της μόνο στην προσέλευση του κόσμου αλλά και στη συνεύρεση των συγκεκριμένων ανθρώπων στο συγκεκριμένο μέρος. Αυτό για μένα προσωπικά είναι ακόμα πιο σημαντικό. Παρά τη σκληρότητα αυτού του έργου εμείς περνάμε καλά και χαιρόμαστε πάντα όταν βλέπει ο ένας τον άλλον. Άλλωστε πώς αλλιώς θα αντέχαμε τόσο καιρό σ’ αυτή την παράσταση. Καλή συνέχεια…

Ευθύμης Γεωργόπουλος: Πάντα πίστευα ότι τα μεγαλύτερα δράματα κρύβονται μέσα σε μικρές ιστορίες καθημερινών ηρώων. Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο μού φάνηκε εξωφρενική σαν ιστορία. Σε κάθε παράσταση μέχρι τώρα ανακαλύπτεις ένα ελαφρυντικό, ένα άλλοθι, ένα τρόπο να συμπαρασταθείς σ’ αυτούς τους επτά χαρακτήρες που προσπάθησαν να παραμείνουν άνθρωποι ενάντια στον εαυτό τους, ενάντια στις αντοχές τους, ενάντια στα ένστικτά τους. Βεβαίως από την άλλη το να είσαι με έξι συναδέλφους σ’ ένα καμαρίνι σαν καθημερινός άνθρωπος και από τη μια στιγμή στην άλλη να βρίσκεσαι πεταμένος σ’ ένα κελάρι στο β’ παγκόσμιο πόλεμο είναι σουρεάλ από μόνο του. Ας προσθέσουμε τώρα σ’ αυτήν την κατάσταση ότι έχεις να κάνεις με εφτά άντρες (από τη φύση τους ανώριμοι), οι οποίοι μια έχουν κέφια, μια της μαύρες τους (άνθρωποι είμαστε εξάλλου!), μια να συζητούν για πολιτική και την άλλη για το video clip νεαρής ελληνίδας ράπερ με γυμνασμένους γλουτούς κ.α. . Νομίζω είναι ένα πολύ καλό πακέτο για να κλείσεις το πσκ σου!…

Στέλιος Καλαϊτζής: ”Κανείς μας δεν είναι αθώος” … Ξεκινάω μ’ αυτήν τη φράση καταπιάνωντας ένα θέμα που πραγματεύεται το έργο. Στην απόλυτη ανάγκη επιβίωσης όλοι μας θα πέσουμε με τα μούτρα στην ενοχή. Νομίζω αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι που ελκύει τους θεατές. Τί θα έκανα αν βρισκόμουν στην θέση τους; Κι όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε πως εμείς θα ήμασταν ”καλύτεροι” η πραγματικότητα θα έδειχνε κάτι άλλο. Φτάνοντας τις τόσες πολλές παραστάσεις προσπαθώ να καταλάβω ακόμα τη σημασία του να δημιουργείς αυτό το οποίο ενδιαφέρει τον κόσμο. Κουραστικό για μάς δεν πιστεύω ότι είναι. Τουλάχιστον για μένα. Πηγαίνω ακόμα με την ίδια δημιουργική διάθεση όπως την πρώτη μέρα στις παραστάσεις. Κάθε παράσταση είναι μοναδική. Κάθε θεατής είναι μοναδικός. Το γεγονός ότι συνεχίζουμε μετά από δυο χρόνια με γεμάτη την αίθουσα κάτι σημαίνει. Και για μάς και για τον κόσμο που έρχεται στο θέατρο. Είναι από αυτές τις δουλειές (όσο μπορώ να δηλώσω την τέχνη μας ως δουλειά), που απολαμβάνεις το έργο, τους συναδέλφους, το σκηνοθέτη και κυρίως την επιθυμία του κόσμου να μιλήσει γι’ αυτήν την ενοχή που όλοι μαζί, συμβατικά ζήσαμε στην παράσταση…

Βασίλης Τσιγκριστάρης: 111 παραστάσεις. Αν με ρωτούσες όταν ξεκινήσαμε αυτό το «ταξίδι» θα έλεγα ότι αποκλείεται να την «παλέψω». Κι όμως, μέσα σ’ ένα τόσο δύσκολο έργο, σ’ έναν τόσο δύσκολο ρόλο, καταλαβαίνω ότι μέσα στην πορεία όλων αυτών των παραστάσεων καταφέρνω να αγαπάω όλο και περισσότερο το Νιλς το ρόλο μου. Και μαζί να αγαπάω όλο και περισσότερο αυτό το έργο. Ανακαλύπτω ακόμα με έκπληξη ότι υπάρχει πάντα εξέλιξη κι ότι υπάρχουν πολλά ακόμα να ανθίσουν στο Curing Room, ακόμα και μετά από τόσες παραστάσεις. Καταφέρνουμε όλοι, νομίζω, να βρεθούμε πιο κοντά στην απλότητα της αλήθειας. Και συμβαίνει ένα παράδοξο, ενώ σιγά σιγά βρίσκομαι όλο και πιο κοντά στο σκοτάδι αυτού του δράματος, αυτό γίνεται για μένα όλο και πιο ανάλαφρο. Κάποιες φορές γίνεται σχεδόν ανακουφιστικό. Είναι υπέροχο ακόμα το ότι έχουμε έρθει τόσο κοντά και με τους συναδέλφους που παίζουν στην παράσταση. Το μόνο ίσως που δυσκολεύει με τον καιρό είναι αυτή η υπερβολική έκθεση – όχι τόσο η σωματική, όσο η ψυχική- που εκ των πραγμάτων επιβάλλει το έργο…

Πάνος Νάτσης: «Μόνο όσοι έχουν ζήσει πόλεμο θα καταλάβουν τί πέρασαν αυτά τα παιδιά εκεί μέσα» είχε πει μια ηλικιωμένη θεατής… Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Όσο οι «Μεγάλες Δυνάμεις” της κάθε εποχής θα παίρνουν αποφάσεις ο λαός θα είναι αυτός που τελικά θα πρέπει να τις στηρίζει με τις δικές του πλάτες ,θέλοντας και μη…

Νίκος Γκέλια: The curing room, πολλά συναισθήματα μετά από τόσες παραστάσεις, ένα όμως μάς έρχεται κάθε φορά στο μυαλό η επιβίωση. Ο άνθρωπος γεννήθηκε μ’ αυτό το αίσθημα και σε πολύ κρίσιμες καταστάσεις έρχεται πάντα πρώτο. Στόχος μας είναι να ζήσουμε άλλη μια μέρα. Η αγωνία, ο φόβος, η πείνα, η δίψα, έρχονται να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους που είναι κλειδωμένοι στο κελάρι, όπου θα γίνει το σπίτι τους, η κρυψώνα τους, ακόμη και το κοιμητήριό τους. Καλή θέαση…

Τάσος Δέδες: Το Curing room για μένα ήταν εξ αρχής μια πρόκληση. Από πολύ μικρός διάβαζα αρκετά για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πάντα πίστευα ότι δεν ήξερα αρκετά. Αυτή λοιπόν είναι ακόμη μια ιστορία που επαληθεύει αυτό που πίστευα. Μια μαρτυρία που ήρθε στο φως για να αποδείξει ότι η φρίκη εκείνης της εποχής είναι μια πηγή που δε στερεύει ποτέ. Πρόκληση ήταν και ως ρόλος καθώς είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω αντιμετωπίσει. Πρόκληση και για το θεατή που καλείται να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την αγωνιά τη θλίψη και την απόγνωση αυτών των τραγικών χαρακτήρων αλλά και να δει μέσα από τα μάτια τους την ομοιότητα στη σκληρότητα που έχουμε εμείς οι άνθρωποι όταν πρόκειται για την επιβίωσή μας. Τα υπόλοιπα από κοντά στη σκηνή του Vault…