Foreign Policy: Ομηρία, το νέο όπλο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής

«H σύλληψη κράτηση ομήρων εκ μέρους της Τουρκίας, είναι ένα από τα πιο πιεστικά προβλήματα στις σχέσεις της Άγκυρας με τους δυτικούς της συμμάχους. Είναι κάτι που όλοι γνωρίζουν ότι συμβαίνει αλλά πολιτικοί ηγέτες και διπλωμάτες είναι απρόθυμοι να το κατονομάσουν», αναφέρει άρθρο του Foreign Policy, σχολιάζοντας την σύλληψη των Ελλήνων στρατιωτικών.

Συγκεκριμένα, την ίδια μέρα που η τουρκική πολιτοφυλακή στον Έβρο συνέλαβε τους δυο Έλληνες στρατιωτικούς, με τα σενάρια για τις συνθήκες υπό τις οποίες τέθηκαν υπό κράτηση να οργιάζουν, το Foreign Policy δημοσίευσε συγκυριακά ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Η κράτηση ομήρων είναι η νέα εξωτερική πολιτική της Τουρκίας».

«Η πιο πρόσφατη υπόθεση» , αναφέρει το περιοδικό, «αφορά στον Τουρκογερμανό δημοσιογράφο Ντενίζ Γιουτζέλ που συνελήφθη στην Τουρκία τον Φεβρουάριο του 2017, κατηγορούμενος για προπαγάνδα υπέρ τρομοκρατικής οργάνωσης. Ο Γιουτζέλ, ανταποκριτής της Die Welt, γνωστός για τη δημοσιογραφική του δήλωση σχετικά με την καταστολή της Τουρκίας, είχε γράψει άρθρα βασισμένα στα υποκλαπέντα μηνύματα του γαμπρού του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, Υπουργού Ενέργειας Μπεράτ Αλ Μπαϊράκ.

Το αρχικό του ένταλμα σύλληψης αφορούσε αυτά τα άρθρα, αλλά μετά την κράτησή του, οι Τούρκοι ερευνητές μετατόπισαν την προσοχή τους στην κάλυψη του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK), ειδικά σε συνέντευξη που είχε πάρει από τον ηγέτη του PKK, Τζεμίλ Μπαγίκ. Μετά από περισσότερο από ένα χρόνο φυλάκισης χωρίς κατηγορία στην Τουρκία, το μεγαλύτερο μέρος της σε απομόνωση, απελευθερώθηκε με εγγύηση στις 16 Φεβρουαρίου. Ο Γιουτζέλ έφυγε από τη χώρα το συντομότερο δυνατό. Μόλις βρισκόταν σε ασφαλές μέρος στη Γερμανία, έγραψε ένα βίντεο, κρατώντας αντίγραφο της δικαστικής εντολής που τού δόθηκε όταν έφυγε από τη φυλακή. Το δικαστήριο, είπε, είχε διατάξει την παράταση της κράτησής του, που δεν είχε τερματιστεί. Όπως και η κράτησή του, η απελευθέρωση του Γιουτζέλ είχε όλα τα σημάδια μιας πολιτικής απόφασης της κυβέρνησης της Τουρκίας.

Η πολιτική της ομηρίας έχει γίνει τόσο διαδεδομένη στις σχέσεις της Τουρκίας με τη Δύση, που όταν ο ηγέτης των Σύριων Κούρδων Σαλέχ Μουσλίμ κρατήθηκε στην Πράγα το περασμένο Σαββατοκύριακο, οι άμεσες εικασίες ήταν κατά πόσο η τσεχική κυβέρνηση θα συμφωνούσε να τον εκδώσει ως αντάλλαγμα για την ελευθερία δύο Τσέχων που βρίσκονται σήμερα φυλακισμένοι στην Τουρκία για υποστήριξη των Κούρδων μαχητών της Συρίας.(….).

Οι πολιτικές της ομηρίας είναι πιο ορατές στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Οι τύχες πολλών αθώων Αμερικανών που βρίσκονται υπό τουρκική κράτηση, έχουν γίνει αντικείμενο αυστηρών απαιτήσεων από την τουρκική κυβέρνηση. Ο πιο γνωστός από αυτούς είναι ο Άντριου Μπράνσον, πάστορας που ζούσε στην Τουρκία για δύο δεκαετίες και λειτουργεί σε μια μικρή ευαγγελική εκκλησία στη Σμύρνη. Συνελήφθη τον Οκτώβριο του 2016 με ασαφείς ισχυρισμούς ότι συνδέθηκε με την απόπειρα πραξικοπήματος του Ιουλίου του 2016. Ένα χρόνο μετά, παραμένει στη φυλακή.

Ο Πρόεδρος Ερντογάν έχει μετατρέψει ρητά τον Μπράνσον σε αντικείμενο εμπορίου, λέγοντας, τον Σεπτέμβριο, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να ανταλλάξουν «έναν πάστορα για έναν πάστορα», υπονοώντας τον βασικό του εχθρό, τον Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος κατοικεί στην Πενσιλβανία, ως αντάλλαγμα για τον Μπράνσον. Ο οποίος δεν είναι ο μόνος Αμερικανός στην τουρκική φυλακή: Τον περασμένο μήνα, ο Σερκάν Γκολγκέ, ένας επιστήμονας της NASA με διπλή υπηκοότητα, που καταδίκασε την καταστολή των προσπαθειών μετά το πραξικόπημα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση επτά ετών.

Πρόκειται για μια απαράδεκτη κατάσταση των σχέσεων μεταξύ συμμάχων. Ουδείς πολίτης συμμαχικής θα έπρεπε να ανησυχεί εάν αναρωτηθεί κατά πόσο η Τουρκία θα μετατρέψει την ελευθερία του σε διαπραγματευτικό χαρτί – και υπάρχει σήμερα νομοθεσία ενώπιον του Κογκρέσου που θα μπορούσε να τιμωρήσει την Τουρκία για τη συμπεριφορά της αυτή», προστίθεται στο άρθρο, το οποίο καταλήγει ως εξής: 

«Υπάρχει αρκετή και οργίλη συζήτηση σχετικά με τις κυρώσεις κατά της Τουρκίας και το αν αυτές θα κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Πολύ μεγάλο μέρος αυτής της συζήτησης αναφέρει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους ευθύνονται για την επιδείνωση, όταν στην πραγματικότητα η Τουρκία πιέζει τις συμμαχίες της σε οριακό σημείο.

Το Κογκρέσο και η διοίκηση Τραμπ πρέπει να αποδείξουν στην Άγκυρα ότι ακόμα και όταν η σχέση ΗΠΑ-Τουρκίας αποκτούν χαρακτήρα δούναι και λαβείν, υπάρχουν ορισμένοι τομείς που ποτέ δεν θα υπόκεινται σε παζάρια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρόκειται να διαπραγματευτούν τα δικαιώματα Αμερικανών πολιτών ή του κράτους δικαίου στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και σε περιπτώσεις υψηλού κινδύνου, όπως η έκδοση του Γκιουλέν. Και θα συνεχίσει να θέτει θέματα διαφθοράς και κράτους δικαίου στο επίκεντρο των διμερών σχέσεών της με την Τουρκία. Σε τελική ανάλυση, και προς το παρόν, πρόκειται για σύμμαχό της…».