Η Αλεξάνδρα Τσόλκα γεννήθηκε στο Αγρίνιο, απ’ όπου έφυγε σε ηλικία 3 χρόνων. Μεγάλωσε και πήγε σχολείο στο Νέο Ηράκλειο. Έζησε ευτυχισμένα, γέμισε από εικόνες, ονειρεύτηκε και σήμερα χωρίς απωθημένα προσφέρει στο πιστό της κοινό τροφή άλλοτε για σκέψη, άλλοτε για προβληματισμό κι άλλοτε για να μάθει όσα γίνονται γύρω μας στη showbiz.
Το βιογραφικό της είναι πλούσιο από αξιόλογες συνεργασίες και η πένα κι ο λόγος της τη χαρακτηρίζουν απόλυτα από το ξεκίνημά της έως και σήμερα.
Έχει ένα καυστικό χιούμορ όπου πίσω από τις λέξεις τα λέει «χύμα και τσουβαλάτα». Έχει το θάρρος της γνώμης της και βέβαια δικαίως θεωρείται δημοσιογράφος της πρώτης γραμμής.
Μάχεται, είναι δυναμική, είναι γενναιόδωρη με όσους αγαπά κι εκτιμά αλλά δε χαρίζεται.
Και πού δεν έχει αφήσει το στίγμα της. Τί να θυμηθεί κανείς….για να γράψει όλα της τα επιτεύγματα θέλει τουλάχιστον μια πυκνογραμμένη σελίδα.
Έχει εργαστεί για τις εφημερίδες Επενδυτής, Εξουσία, Τα Νέα, Ελεύθερος Τύπος, Αποκαλύψεις, για τα περιοδικά Down Town, People, Nitro Esquire, Γυναίκα και Pink, για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς Planet και ΝΕΤ, για τους τηλεοπτικούς σταθμούς Mega, ANT1, STAR Alter και βέβαια την απολαμβάνουμε στο Epsilon tv ως μόνιμο συνεργάτη στα Αποκαλυπτικά. Παράλληλα ορθογραφεί στο περιοδικό Down Town και στο σάιτ mononews.gr και ξεχνιέται γράφοντας βιβλία που είναι και το πάθος της.
Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη
Αλεξάνδρα τί φοβάσαι περισσότερο από τους ανθρώπους;
«Φοβάμαι τον εγωισμό, τη μοχθηρία, την πονηριά, την υστεροβουλία, την παντοδυναμία, τη ματαιοδοξία, τη φιλαργυρία, την ανηθικότητα για να επιτευχθούν σκοποί, την κυνικότητα, την τάση μας για φασισμό, ρατσισμό, ναζιστική φρίκη, εθνικισμούς αυθαίρετης ανωτερότητας και μίσος. Πυώδες, παχύρευστο, τοξικό, κολλητικό, σχεδόν ραδιενεργό μίσος».
Ε, όμως, είσαι πολύ απαισιόδοξη κυρία μου…
«Αααα! Ώστε το κατάλαβες ε; Ρέπω μονίμως προς μια αθεράπευτη, ορμητική, καταθλιπτική ίσως απαισιοδοξία, που γίνεται μόνιμος πεσιμισμός και κάποτε την πλήρης, κατατονία από ήττα! «Η κόλαση μας είναι οι άλλοι» όπως έλεγε ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ; Ε, ναι! Τίποτα καλό δε περιμένω απ’ τις κοινωνίες των ανθρώπων, αλλά ξέρω πως είναι λάθος μου να αφήνομαι σ’ αυτήν την αντίληψη και να μη την παλεύω γιατί αυτό και αν είναι ήττα. Κι’ εδώ φτάνουμε πάλι, στην αρχή της κουβέντας για την επικά ηρωική δασκάλα Αναστασία Κατσούγκρη που έχει πέσει στη μαρμίτα της αχαλίνωτης αισιοδοξία, νομίζοντας πως το καλό θα νικήσει και ως γενναία ιππότης πολέμα να ρίξει κάστρα με όπλο της χρωματιστά μολύβια και γελαστούς πορτοκαλί ήλιους εκεί που την περιμένουν καταπέλτες του κουτιού, από άλλους γονείς, συναδέλφους, κοινωνικές αντιλήψεις. Θα μου πεις ένα χαμόγελο παιδικό και μια αγκαλιά φτάνει να σβήσει όλη το γκρι. Να άνθρωποι, που προσφέρουν… ».
Γιατί το λες έτσι; Εσύ νομίζεις πως δεν προσφέρεις;
«Είναι μάταιο να το νομίζω. Κάποτε υπήρχε, η κοριτσίστικη, τρυφερή μου, όλο ιδεολογίες εκδοχή. Και με έμαθε πως τον κόσμο δεν τον αλλάζεις με αλήθειες. Ίσως να τα κατάφερνες με ωραία ψέματα, πιο πολύ! Με ασυγκράτητα, ίσως, πολύχρωμα, απαράδεκτα αλλόκοτα παραμύθια! Ξεκινάς από τον εαυτό μας και μετρά κοιτάς τον διπλανό σου. Δυστυχώς σ’ αυτήν τη δουλειά, μιλώντας μόνο για το επαγγελματικό μου, το διπλανό δεν τον κοιτάμε… τον περιγράφουμε και μετράμε λέξεις για να χωρέσει στο κείμενο…»…
Αυτό όσον αφορά στη δημοσιογραφία. Όσον αφορά στο γράψιμο όμως; Είναι η γραφή το προσωπικό σου δηλητήριο και το αντίδοτο σου; Τα παραμυθία σου για παιδιά;
«Τι ωραίο αυτό που είπες! Ίσως… ίσως… Έχω γράψει μυθιστόρημα, διηγήματα, πολύ σύντομες ιστορίες και μια βιογραφία, αλλά λίγο πολύ, τα ίδια παλεύω με τις λέξεις – κύματα, να πω σε όποιο είδος. Η σκληρότητα, η κακία, ο χειρισμός ζωών, η παράνοια και η απανθρωπιά της εξουσίας πάνω στους άλλους είναι πάντα τα θέματα μου, προσπαθώντας να αυτοπαρηγορηθώ και να κατανοήσω. Με τα παιδιά όμως, αισθάνομαι πως οφείλω να τα προστατέψω πιάνοντας τα απ τις λεξούλες σα χαδάκι. Και ως άνθρωπος, που έχει γράψει πολύ για να βιοποριστεί, βρίσκω τη συντομία του παραμυθιού οικεία και την απελευθέρωσή του από την πραγματικότητα, ανακουφιστική και χωρίς όρια».
Πες μου κάτι αισιόδοξο δικό σου να κάνουμε για τέλος…
«Να τρέξουμε στο δάσος, φορώντας κόκκινα και άμα δούμε μια φιγούρα με γυαλιά για να μάς βλέπει καλύτερα, να αγνοήσουμε πως έχει μεγάλα δόντια και να προσευχηθούμε να ναι βίγκαν».