Η πολυβραβευμένη ταινία ορόσημο «Μία Ξεχωριστή Μέρα» (Una Giornata Particolare) του Έττορε Σκόλα, ανεβαίνει σε θεατρική διασκευή του Αλέξανδρου Ρήγα και σκηνοθεσία της Άσπας Καλλιάνη και παρουσιάζεται από μία παραγωγή υψηλών προδιαγραφών στο θέατρο Άλμα από Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου.
Γράφει η Έπη Τρίμη
Ο Γκαμπριέλε (Σταύρος Ζαλμάς) διώκεται από το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας του 1938. Έχει μέχρι την δύση του ηλίου για να τον μεταφέρουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η Αντονιέτα (Δήμητρα Ματσούκα) πιστή μέχρι σήμερα στο καθεστώς, παντρεμένη με έξι παιδιά, τον συναντάει χωρίς να γνωρίζει τίποτα για τις «ανατρεπτικές» του αντιλήψεις. Οι ώρες που θα περάσουνε μαζί θα συνταράξουν τα πιστεύω της σε σχέση με το καθεστώς αλλά και με την μέχρι τώρα ζωή της. Την σχέση της με τον άντρα της, τον φεμινισμό, την ομοφυλοφιλία, τον κόσμο, και κυρίως την σχέση με τον ίδιο της τον εαυτό. Δύο πλάσματα μεγαλωμένα τελείως διαφορετικά, που όμως θα ανακαλύψουν μέσα από δυνατές συγκρούσεις ότι τους ενώνει το σημαντικότερο πράγμα απ’ όλα. Και ίσως, μέχρι την δύση του ήλιου οι ζωές τους να αλλάξουν για πάντα.
Το «Μία Ξεχωριστή Μέρα» ξεκίνησε την ιστορία του ως μία Κινηματογραφική ταινία του 1977, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Έττορε Σκόλα και αποτελεί μία από τις σημαντικότερες (αν όχι τη σημαντικότερη) δημιουργίες του σημαντικού σκηνοθέτη.
Πρωταγωνιστές της ταινίας ήταν ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννη και η Σοφία Λόρεν.
Πρόκειται για μία από τις πιο αναγνωρισμένες ταινίες, τόσο από κριτικούς όσο και από το κοινό, του παγκόσμιου κινηματογράφου με δυνατά πανανθρώπινα μηνύματα, που πραγματεύεται μία συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη και διαχρονική ιστορία, καταγγέλλοντας παράλληλα, τον φασισμό και τις καταβολές του.
Η «Μία Ξεχωριστή Μέρα» απέσπασε – εκτός από την λατρεία του κοινού και την αντίστοιχη εισπρακτική επιτυχία – πολλά και σημαντικά βραβεία. Μετρώντας 13 διεθνή βραβεία και 2 υποψηφιότητες για Όσκαρ (μεταξύ αυτών: Χρυσή Σφαίρα και Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας), αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα από τα κορυφαία φιλμ του μοντέρνου Κινηματογράφου.
Τους ρόλους του Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι και της Σοφίας Λόρεν ενσαρκώνουν στη σκηνή ο Σταύρος Ζαλμάς και η Δήμητρα Ματσούκα.
Το «Μία Ξεχωριστή Μέρα» είναι από γραφής ένα θεατρικής σύλληψης δράμα. Με την οξυδερκή ματιά και το καυστικό χιούμορ του συγγραφέα και μέσα από ένα παγκόσμιο πλαίσιο υψίστης σημασίας για την Παγκόσμια ιστορία, «βουτά» στις πιο ενδόμυχες σκέψεις των ανθρώπων, για να αναδείξει το απόλυτα προσωπικό σε παναθρώπινο. Το ατομικό «παράπονο», σε συλλογική ανάγκη, το απλό χαμόγελο σε ελπίδα.
Για να φωτίσει τις μικρές δικτατορίες που ζούμε ή ανεχόμαστε γύρω μας, για να βοηθήσει να δούμε τους ήρωες της καθημερινότητας, για να μας καταστήσει απόλυτα αντιληπτό ότι η ζωή μας, μας ανήκει…και είτε την διαχειριστούμε σαν όνειρο, είτε σαν σκουπίδι, αυτή θα περάσει… όλα είναι στο χέρι μας…από τον Πόλεμο, μέχρι την Αγάπη…
Μια ξεχωριστή μέρα, μια ξεχωριστή παράσταση για την δύναμη που αποκτάμε όταν σταματήσουμε να μας νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, και ζήσουμε στον κόσμο που εμείς δημιουργούμε. Ακόμα και αν αυτός ο κόσμος αντέχει μόνο δύο. Ακόμα και αν αυτός ο κόσμος αντέχει μόνο μέχρι την δύση του ηλίου.
Έτσι, έρχεται «Μία Ξεχωριστή Μέρα» στο θέατρο, σε αυτή τη δραματοποιημένη ποίηση, για να φωτίσει την αυλαία και να μας πει: «Να λες εγώ, μονάχος μου, θα σώσω τον κόσμο… και αν χαθεί, μη λυπηθείς, τίποτε δε χάθηκε ποτέ…
Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι…
Κριτική:
Η τέχνη είναι αφαίρεση, η Τέχνη είναι το πολύ από το λίγο, η Τέχνη είναι η αιώνια μάχη του Διονυσιακού και του Απολλώνιου πνεύματος, που ματώνει πνευματικά το Νίτσε , προκειμένου να τον αναλύσει.
Στις μέρες μας όλο αυτό έχει μετατραπεί σε μια χυδαία υπερβολή χωρίς κανένα γνωσιολογικό υπόβαθρο από διάφορους και διάφορες κενούς όπου πετάνε στα μάτια και κυρίως στην ψυχή του θεατή το απόλυτο τίποτα, βαπτίζοντας το, τέχνη με μικρά γράμματα.
Η παράσταση, «Μία Ξεχωριστή Ημέρα», οι πρωταγωνιστές Ζαλμάς και Ματσούκα, κατάφεραν αυτό που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει εύκολο στο στόμα κάθε ατάλαντου.
Να προσεγγίσουν ένα τέτοιο θέμα, με το μέτρο και την σοβαρότητα που του πρέπει. Οι ερμηνείες έχουν μέτρο, έχουν αφαίρεση, αλλά έχουν τα πάντα. Είχα να δω προσωπικά τέτοιες ερμηνείες και τοποθέτηση σ’ ένα τέτοιο θέμα από την κινηματογραφική μεταφορά, «Το Φιλί της Γυναίκας Αράχνη».
Ομολογώ ότι και οι δύο του, ήταν καθηλωτικοί και απόλυτα ερωτικοί με την πλατωνική προσέγγιση του θέματος.
Συγχαρητήρια οφείλουν να δοθούν και στον Αλέξανδρο Ρήγα που έδωσε ψυχή, αφαιρώντας τα περιττά κάνοντάς μας να καταλάβουμε πως όταν θέλει μεγαλουργεί.
Η σκηνοθεσία της Άσπας Καλλιάνη είναι άνευ σχόλιων και ένα «συγχαρητήρια» περικλείει τα πάντα.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάτι άλλο………. να πει κανείς παρά μόνο να σάς προτρέψει να σπεύσετε γιατί πρόκειται για μια παράσταση αξιώσεων!