Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στο Παλλάς για να δω και να σάς μεταφέρω όσα συμβαίνουν στην πολυδιαφημισμένη παράσταση "Cabaret". Η ιστορία μάς μεταφέρει στο Βερολίνο του 1930, σ’ ένα υπόγειο καμπαρέ και τον περίγυρό του: τον τελετάρχη Κομπέρ, τη χορεύτρια Σάλι Μπόουλς, το βρετανό φοιτητή Μπράιαν Ρόμπερτς και το ζευγάρι Φροιλάιν Σνάιντερ και Χερ Σούλτζ.
Στη σκιά του ναζιστικού εφιάλτη, στο σκοτάδι ενός υπόγειου Cabaret, παρελαύνει μία σειρά από γοητευτικές προσωπικότητες. Η νεαρή χορεύτρια Sally Bowles μία Αμερικανίδα που ξεχάστηκε στη γερμανική πρωτεύουσα, αφιερώνει κάθε μέρα στο να ψάχνει τον πελάτη που θα την κάνει μεγάλη σταρ του σινεμά. Ο βρετανός φοιτητής, Brian Roberts νοικιάζει το διαμέρισμα δίπλα στην Sally και δημιουργεί σχέση μαζί της. Από την πρώτη κιόλας συνάντηση με την φιλόδοξη στάρλετ παρασύρεται στον κόσμο της και τον κόσμο του Cabaret και ζουν μια σύντομη ιστορία αγάπης.
Όλοι αναζητούν το όνειρό τους που μοιάζει χαμένο στο αβέβαιο κλίμα του μεσοπολέμου, καθώς ο ναζισμός απλώνει τα πλοκάμια του. Ο χορός και το τραγούδι είναι το αντίδοτο στην απειλή, όπως θα δούμε επί σκηνής κάτι που συμβαίνει και στις ζοφερές ημέρες που ζει σήμερα η πατρίδα μας.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="400" width="600" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Γράφει η Έπη Τρίμη
Η πρώτη φορά που το καμπαρέ παρουσιάστηκε στην Ελλάδα ήταν στο θέατρο Καλουτά από τη Μάρθα Καραγιάννη το 1972. Ήταν η πρώτη της θιασαρχική δουλειά κι είχε τις καλύτερες προϋποθέσεις καθότι ήταν και η πρώτη φορά που ανέβηκε ξένο μιούζικαλ στην Αθήνα. Δυστυχώς, αν και την παράσταση την αναγνώρισαν οι κριτικοί δεν είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Η Μάρθα Καραγιάννη έχασε όλες τις οικονομίες της αλλά δεν το μετάνιωσε ποτέ. Είχε στο πλάι της τον σκηνοθέτη Αλέξη Σολωμό, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Κώστα Πρέκα, και την Κατερίνα Γιουλάκη. Το εν λόγω έργο έγινε γνωστό και πολύ αγαπητό στην Ελλάδα με την Αλίκη Βουγιουκλάκη όταν το ανέβασε στο θερινό θέατρο Αλίκη το καλοκαίρι του 1978.
Και ας πάμε στο σήμερα. Πρόκειται για ένα musical που παίζεται στο Παλλάς κι αναμφισβήτητα έχουν πέσει πολλά χρήματα από την παραγωγή. Πολυμελής θίασος, ηχηρά ονόματα επί σκηνής και βέβαια ζωντανή ορχήστρα. Είναι ελπιδοφόρο σε μια εποχή βαθιάς ύφεσης να γίνονται φαντασμαγορικές παραγωγές γιατί ο κόσμος διψά να δει κάτι διαφορετικό και συνάμα όταν το εισιτήριο δεν είναι και ιδιαίτερα φτηνό πρέπει να αξίζει το τίμημα του.
Ωστόσο, αν και έχει γίνει τεράστια προσπάθεια θα έλεγα πως δεν ενθουσιάστηκα. Ίσως να οφείλεται στο γεγονός πως δε μου αρέσουν ιδιαιτέρως τα musicals. Αναγνωρίζω, όμως, πως ένα αποτέλεσμα δεν κρίνεται από ένα μη λάτρη του συγκεκριμένου θεάματος. Όμως, μου έκανε κακή εντύπωση πως έβλεπα πίσω από την σκηνή τους ανθρώπους που ετοιμαζόντουσαν να βγουν επί σκηνής κάτι που δείχνει πως υπάρχει μια προχειρότητα και ένα gap σκηνοθετικό (αυτό, δε, συνέβη από δύο διαφορετικές θέσεις γιατί όπως συνηθίζω προσπαθώ να βλέπω μια παράσταση πολύ μπροστά αλλά και πίσω) προκειμένου να έχω εικόνα του πώς αντιλαμβάνεται συνολικά ο θεατής μια παράσταση.
Τα κουστούμια, η μουσική, τα σκηνικά, οι χορογραφίες αλλά και οι ηθοποιοί ήταν στο σύνολό τους καλοί. Η παράσταση αν κρατήθηκε στο ύψος των περιστάσεων οφείλεται στην Τάμτα, τον Τάκη Ζαχαράτο καθώς και την Κατερίνα Διδασκάλου και τον Τάσο Νούσια. Χωρίς αυτούς θα ήταν άχρωμη κι άοσμη η όλη παράσταση.
Ωραίες φωνές κι ερμηνείες εξαιρετικές από την Τάμτα και τοΝ Ζαχαράτο, στο ρόλο του Κομπέρ. Έχει ο Τάκης την ικανότητα να υπηρετήσει ένα μιούζικαλ και δεν είναι τυχαίο πως έχει ανοδική πορεία και καταχειροκροτείται σε ό,τι κι αν κάνει.
Η Τάμτα υποδύεται επί σκηνής τη Σάλι. Έχει εξαιρετική φωνή και είναι ικανή να υπηρετήσει πολλά στιλ μουσικής. Αυτό όμως που αποτέλεσε έκπληξη είναι το υποκριτικό της ταλέντο παρόλο που δεν είναι ηθοποιός και οι χορευτικές της ικανότητες.
Η Κατερίνα Διδασκάλου κι ο Τάσος Νούσιας είναι ηθοποιοί της πρώτης γραμμής όπου με ό,τι κι αν έχουν εμπλακεί είναι συνώνυμο της ποιότητος. Έχουν υπόβαθρο, ταιριάζουν στο παίξιμό τους και δένουν απόλυτα στο ρόλο του ζευγαριού που υποδύονται. Άλλωστε μέσα απ’ αυτούς πέρασαν πολύ ενδιαφέροντα μηνύματα που αφορούν στη μοναξιά, την αγάπη, την ένωση των ανθρώπων και βέβαια το τί σημαίνει ναζισμός και τις ολέθριες συνέπειές του.
Ως Φροιλάιν Σνάιντερ η Κατερίνα Διδασκάλου με την περούκα γηραιάς κυρίας μεταμορφώνεται πλήρως κι ο θεατής ξεχνά πως πίσω από την εικόνα αυτή βρίσκεται μια εκθαμβωτική παρουσία. Ο δε Χερ Σούλτζ (Τάσος Νούσιας) δε θέλει συστάσεις, τεράστιο υποκριτικό ταλέντο, γλυκύς άνθρωπος και με ικανότητα να υποδύεται πολλούς διαφορετικούς ρόλους . Εντυπωσιακός κι ο Βασίλης Μπισμπίκης στο ρόλο του και άξιος συγχαρητηρίων.
Το χορευτικό μέρος ήταν πολύ καλό και κρατούσε το ενδιαφέρον του κοινού κι ο Δημήτρης Παπάζογλου απέδωσε εξαιρετικά το κλίμα της εποχής.
Αξίζει επίσης να γίνει ιδιαίτερη μνεία στην Αφροδίτη Μάνου που μετέφερε στα ελληνικά τα τραγούδια της ομώνυμης ταινίας.
Να μην προσπεράσουμε τους εξαιρετικούς ελληνικούς στίχους που έγραψε η Αφροδίτη Μάνου για τα διάσημα τραγούδια του Cabaret που έδεσαν την όλη παράσταση κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού.
Εν κατακλείδι, θα έλεγα πως αν και όλοι οι συντελεστές είναι εξαιρετικοί το θέμα μου φαίνεται παρωχημένο και αρκετά βαρετό. Αυτό, όμως, είναι μια προσωπική εκτίμηση γιατί δεν είμαι θεατρολόγος και θα ήταν πολύ άδικο να μη μιλήσεις θετικά για μια παραγωγή που δίνει «ψωμί» σε τόσο κόσμο.
Αυτό που θα ήθελα να κρατήσετε στο μυαλό σας αγαπητοί αναγνώστες είναι πως το θέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο κάτι που δείχνει περίτρανα πως ο κόσμος διψάει να ξεφύγει από τη βαριά καθημερινότητά του. Επίσης, είναι εις θέσιν να ξεχωρίσει τι αξίζει και τι όχι, κάτι που είναι ελπιδοφόρο για τα αισθητικά κριτήριά του.
Όσον αφορά στις κριτικές… εκεί ο καθένας κρίνει μόνος του. Όμως, αξίζει να τιμούμε την προσπάθεια, να σεβόμαστε την πορεία των καλλιτεχνών και βέβαια ένα θέατρο σαν το Παλλάς που είναι κόσμημα στην Αθήνα του σήμερα.
Ταυτότητα παράστασης
Θέατρο Παλλάς, Αμερικής 9, Αθήνα
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Μουσική Διεύθυνση: Αλέξιος Πρίφτης
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Χορογραφία: Δημήτρης Παπάζογλου
Παίζουν: Τάκης Ζαχαράτος, Τάμτα, Κατερίνα Διδασκάλου, Τάσος Νούσιας, Βασίλης Μπισμπίκης, Ευθύμης Ζησάκης, Δήμητρα Λημνιού / Μαζί τους αλφαβητικά οι, Γιάννης Αθητάκης, Ζωή Βατίστα, Δημήτρης Γαλάνης, Μαρία Γεροδήμου, Νικόλαος Γκιούλης, Χριστίνα Ελληνοδέλη, Μαριάννα Μαυριανού, Έλενα Μεντζέλου, Δήμητρα Μεσιμερλή, Ελευθερία Παρασκευά, Αλεξάνδρα Σημαντήρη, Νικόλαος Σιώζος, Εύα Σταμάτη, Χριστίνα Τσούκαρη, Αλέξανδρος Φιλιππόπουλος, Ελεάννα Φινοκαλιώτη, Στράτος Χατζηδάκης / Συμμετέχει 10μελής ορχήστρα υπό την Διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη
Τιμές Εισιτηρίων: VIP Ζώνη: 80 ευρώ, Διακεκριμένη Ζώνη: 50 ευρώ, Α’ Ζώνη: 30 ευρώ, Β’ Ζώνη: 20 ευρώ, Γ’ Ζώνη: 15 ευρώ, Δ’ Ζώνη: 10 ευρώ ** Ισχύουν ειδικές τιμές για ομαδικές κρατήσεις
Πληροφορίες: προπώληση εισιτηρίων: viva.gr & ταμεία του Θεάτρου Παλλάς: 210 3213100 / τηλέφωνο επικοινωνίας για ομαδικές κρατήσεις: 210 3639343
Παραστάσεις: Τετάρτη: 19.00 | Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 21.00 | Κυριακή: 19.00
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Βοηθός Σκηνοθετη: Δήμητρα Καρακωνσταντή