Στη Νέα Σμύρνη νεαροί οπαδοί του Πανιωνίου έκαναν φασαρία σε κινηματογράφο και ματαίωσαν την προβολή της ταινίας του Τάσου Μπουλμέτη «1968». Η ταινία παρουσιάζει τον θρίαμβο της ομάδας μπάσκετ της ΑΕΚ που εκείνη την χρονιά είχε κατακτήσει το ευρωπαϊκό κύπελλο κόντρα στην Σλάβια Πράγας. Αυτή βέβαια είναι η πρώτη ανάγνωση της ταινίας.
Όπως συνηθίζει ο Τάσος Μπουλμέτης παρουσιάζει στην ταινία του την ατμόσφαιρα της εποχής ταξιδεύοντάς μας στην Ελλάδα πενήντα χρόνια πίσω. Βρέθηκαν λοιπόν κάποιοι νεαροί που θεώρησαν ότι η ταινία αυτή δεν έχει θέσει σε κινηματογράφο της Νέας Σμύρνης. Γιατί άραγε τόσο και τέτοιο οπαδικό μίσος.
Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι οι συγκεκριμένοι είχαν προλάβει να παρακολουθήσουν την ταινία ώστε να έχουν πλήρη γνώση για το περιεχόμενό της. Ο οπαδισμός δεν απαιτεί πολύπλοκες και σύνθετες σκέψεις. Αφού η ταινία αναφέρεται σε αγωνιστικό κατόρθωμα της ΑΕΚ είναι απαράδεκτη και δεν πρέπει να προβληθεί.
Η τύφλωση και εν προκειμένω η οπαδική για να λειτουργήσει απαιτεί εύκολα και αντιθετικά σχήματα. Όπως και ο φασισμός. Η κινηματογραφική αφήγηση μιας ιστορίας προσφυγικής ομάδας δεν έχει θέση στις κινηματογραφικές οθόνες μια άλλης προσφυγικής περιοχής με προσφυγική ομάδα.
Δεν περίμενα βέβαια από τον επίσημο Πανιώνιο, ερασιτέχνη ή ΠΑΕ να θεωρήσει πως δικοί του οπαδοί ήταν που έκαναν αυτή την ανοησία. Ούτε αποδέχομαι ευθύνη του Πανιωνίου σε κάθε μορφή του, για την οπαδική ανοησία. Περίμενα όμως μια σαφέστατη καταδίκη του γεγονότος όποιοι κι αν θεωρηθεί ότι το έκαναν.
Έτσι διαπαιδαγωγείται ο κόσμος έτσι γίνεται ο αναγκαίος διαχωρισμός του οπαδού από τον φίλαθλο που υποστηρίζει μια ομάδα….
Η ταινία του Τάσου Μπουλμέτη ξεφεύγει από τα όρια μιας συνηθισμένης κινηματογραφικής αναπαράστασης ενός γεγονότος. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιώντας σπάνιο κινηματογραφικό υλικό της εποχής κάνει κάτι ανάμεσα σε ταινία και ντοκιμαντέρ. Χρησιμοποιεί και παρουσιάζει στην οθόνη μαρτυρίες των πρωταγωνιστών της μεγάλης πορείας της Ένωσης στην διοργάνωση.
Μιλούν ακόμα και οι αντίπαλοι που πήραν μέρος στον τελικό που έγινε στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Παράλληλα εκτυλίσσονται τρεις ιστορίες στην προσπάθεια του σκηνοθέτη να αποδώσει όχι μόνο το κλίμα της εποχής αλλά και την ιστορία της ΑΕΚ ως αθλητικού σωματείου που έλκει την καταγωγή του από την Πόλη.
Το αποτέλεσμα είναι ένα συναισθηματικό και ατμοσφαιρικό φιλμ που αγγίζει τον θεατή ακόμα και αυτόν που δεν υποστηρίζει την ΑΕΚ και δεν έχει προσφυγική καταγωγή. Η ταινία είναι πέραν όλων των άλλων μια προσφορά στον αθλητισμό όπως θα θέλαμε να είναι ως μια κοινωνική δραστηριότητα που μπορεί να ενώσει και όχι να χωρίσει.
Ως ένα γεγονός πολιτιστικό με την ευρύτερη έννοια του όρου. Ο Τάσος Μπουλμέτης κάνει μια μεγαλειώδη προσφορά όχι μόνο στην ιστορία της ΑΕΚ αλλά και του ελληνικού αθλητισμού. Η ταινία διδάσκει, διαπαιδαγωγεί και συγκινεί. Όχι όλους βεβαίως. Υπάρχουν, όπως φάνηκε, και οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως…