Ο Κωνσταντίνος Γάτσιος μεταξύ άλλων αναφέρει πως "Δε χρειαζόταν, επομένως, το πρόσφατα δημοσιοποιηθέν έγγραφο της ΤτΕ για να δούμε «το φως το αληθινό».
Αναλυτικά η δήλωσή του:
Βασική προϋπόθεση για την έξοδο της χώρας από την κρίση χρεοκοπίας στην οποία βρίσκεται εδώ και μια δεκαετία και τη στροφή της στην κανονικότητα, είναι η αυτογνωσία για τους λόγους που μας οδήγησαν στη σημερινή δεινή θέση. Μόνο εάν κατανοήσουμε ως κοινωνία τα συλλογικά λάθη τα οποία διαπράξαμε και αναγνωρίσουμε τους πολιτικούς πρωταγωνιστές των λαθών αυτών, θα μπορέσουμε να τα διορθώσουμε, να μην τα επαναλάβουμε και να ανορθώσουμε τη χώρα οικονομικά και πολιτικά.
Όπως έχω κατ’ επανάληψη πει και γράψει, η ρίζα της χρεοκοπίας της χώρας εντοπίζεται στο παρασιτισμό και τους ποικιλώνυμους φορείς του, που αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του πελατειακού και κομματικού κράτους. Το μοντέλο αυτό, το οποίο χαρακτήρισε και καθόρισε όλο τον μετεμφυλιακό πολιτικό κύκλο, ανδρώθηκε ιδιαίτερα τη μεταπολιτευτική περίοδο και έφτασε σε κατάσταση παροξυσμού την περίοδο μετά την είσοδό μας στην ευρωζώνη, ειδικότερα δε τα χρόνια που προηγήθηκαν της χρεοκοπίας.
Οι εξαλλοσύνες του πελατειακού κράτους που χαρακτήρισαν την τραγική διακυβέρνηση 2004-2009, ήταν αυτές που οδήγησαν στον οριστικό δημοσιονομικό εκτροχιασμό και τη χρεοκοπία. Φόρτωσε τη χώρα 120 δισ. νέο χρέος, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ήταν «φρέσκο», δικό της. Δεν αφορούσε στην αποπληρωμή τόκων. Χαρακτηριστικά, μόνο το 2009, τη χρονιά της ανοιχτής χρεοκοπίας η χώρα δανείστηκε 36 δισ., εκ των οποίων μόλις τα 12 δισ. αφορούσαν πληρωμή τόκων.
Όλοι τα γνώριζαν και τα γνωρίζουν αυτά, ντόπιοι και ξένοι, ανεξαρτήτως του ότι πολλοί επέλεγαν τη σιωπή και τη λήθη. Εξάλλου, τα σχετικά στατιστικά στοιχεία έχουν προ πολλού δημοσιοποιηθεί και ουδείς τα αμφισβητεί. Δε χρειαζόταν, επομένως, το πρόσφατα δημοσιοποιηθέν έγγραφο της ΤτΕ για να δούμε «το φως το αληθινό», όπως άλλωστε δε χρειαζόταν η πρόσφατη προτροπή του Σώρρα στους οπαδούς του να πληρώσουν τα χρέη τους για να γνωρίσουμε ότι δεν υπήρχαν τα γνωστά «ομόλογα» και ότι τα περί «διαστημικής τεχνολογίας» ήταν απλά αστειότητες.
Όπως αστειότητες αποτελούν (σε πρώτη ανάγνωση) και οι προσπάθειες στρεψοδικίας και διαστροφής της αλήθειας που εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα και που επιχειρούν την πολιτική αποενοχοποίηση μιας τραγικής διακυβέρνησης. Δεν θα άξιζε να ασχοληθεί κανείς με αυτές τις αστειότητες, εάν δεν αναπτύσσονταν πάνω στον καμβά της σιωπής και της λήθης που προηγήθηκε. Όμως, αφορούν σε σχεδιασμούς ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού της χώρας και, μάλιστα, προς μία συντηρητική κατεύθυνση, μεταξύ εκείνων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και εκείνων που την βύθισαν ακόμη περισσότερο σε αυτήν.
Η σιωπή Τσίπρα –του ιδίου, της κυβέρνησης και του κόμματός του– για τη συγκεκριμένη περίοδο και τους πρωταγωνιστές της, τη στιγμή μάλιστα που δεν φείδεται χαρακτηρισμών για τους υπόλοιπους «εκπροσώπους του παλιού», η πολιτική «κατανόηση» και «αλληλεγγύη» των μεν με τους δε, η οποία εκφράζεται και σε επίπεδο διακυβέρνησης της χώρας, εντάσσονται σε αυτό το σχεδιασμό: έναν δικομματισμό, με τα δύο «συστήματα» και τους αρχηγούς τους πρωταγωνιστές εκατέρωθεν του πολιτικού φάσματος.
Μια τέτοια εξέλιξη, εάν υλοποιηθεί, θα αποτελέσει μια στρατηγική νίκη των δυνάμεων του συντηρητισμού και του λαϊκισμού, μια μείζονα πολιτική οπισθοδρόμηση, που θα καθηλώσει τη χώρα στην «κανονικότητα της χρεοκοπίας».
Η μείζων αντιπολίτευση αδυνατεί, δεν έχει το θάρρος, να αναλάβει τις ευθύνες της για το έγκλημα που διεπράχθη και τους σχεδιασμούς που το αθωώνουν (ώστε να μπορεί να επαναληφθεί). Πολύ δε περισσότερο αδυνατεί να ανατρέψει τους εν εξελίξει πολιτικούς σχεδιασμούς, καθώς εμπλέκουν μέρος του «βαθέως» κομματικού της πυρήνα.
Μια τέτοια αδυναμία, όμως, δε θα πρέπει να ισχύει για την ελάσσονα αντιπολίτευση και, ιδιαιτέρως, για τις δυνάμεις τού, λεγόμενου, μεσαίου χώρου, η πολιτική διάλυση του οποίου συνιστά αναπόσπαστο μέρος αυτού του σχεδιασμού. Για τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, δηλαδή, που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την παρακμή. Για τον κόσμο της εργασίας, της παραγωγής και της δημιουργίας που αντιμάχεται τον παρασιτισμό και τους ποικιλώνυμους φορείς του. Τον κόσμο που οραματίζεται και αγωνίζεται για την πολιτισμική και οικονομική ανόρθωση της χώρας και που θέλει να πάρει τις τύχες της πατρίδας του στα χέρια του.