Η ιστορία ξεκίνησε το 1999 όταν η Μπέτυ Μπαζιάνα είχε συμμετάσχει μέχρι το 2002 σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα το οποίο χρηματοδοτούνταν από τον ΟΤΕ υπό την επίβλεψη του καθηγητή της κ. ∆ημήτρη Λυμπερόπουλου. Στη δικαστική διαμάχη που ακολούθησε καταδικάστηκε από ελληνικό δικαστήριο έχοντας ως συνήγορο τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Η συμμετοχή της στο εν λόγω πρόγραμμα εκτός από πρόκληση και σπουδαία αναφορά στο βιογραφικό της, θα της προσέφερε και οικονομικό επίδομα, όπως προβλεπόταν για τους συμμετέχοντες φοιτητές. Μια σειρά όμως από «ατυχή» γεγονότα είχαν ανατρέψει το θετικό κλίμα βάζοντας ταυτόχρονα εμπόδια στην ερευνητική καριέρα της νεαρής, τότε, φοιτήτριας Μπαζιάνα.
Σύμφωνα με τις τότε καταγγελίες της, η ίδια είχε πέσει θύμα εκμετάλλευσης του ίδιου της του καθηγητή. Η Μπαζιάνα είχε κατηγορήσει τον ∆ημήτρη Λυμπερόπουλου ότι είχε ιδιοποιηθεί την πνευματική της εργασία, ενώ τον κατήγγειλε και για υπεξαίρεση των αμοιβών της από το πρόγραμμα που είχε αναθέσει ο ΟΤΕ στο Πανεπιστήμιο και στο οποίο συμμετείχε η ίδια.
Η Μπαζιάνα προσέφυγε στη Δικαιοσύνη το Νοέμβριο του 2003 ενώ ο καθηγητής προσέφυγε (τον Μάρτιο του 2004) και αυτός στο δικαστήριο θεωρώντας ότι έχει συκοφαντηθεί από τη φοιτήτρια με αποτέλεσμα να πληγεί το πανεπιστημιακό του κύρος. Μάλιστα, είχε κατηγορήσει την Μπαζιάνα ότι παρακράτησε εξοπλισμό του πανεπιστημίου, και πιο συγκεκριμένα έναν σκληρό δίσκο με τα δεδομένα της διατριβής της. Και οι δύο αγωγές είχαν συνεκδικαστεί στην Πάτρα στις 15 Μαρτίου του 2005.
Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν υπέρ της Μπαζιάνα. Το δικαστήριο είχε δεχτεί ότι ο καθηγητής διέπραξε τα αδικήματα της υπεξαίρεσης και της συκοφαντικής δυσφήμισης, «καθώς η ερευνήτρια επέστρεψε τον εξοπλισμό», ενώ τον είχε καταδικάσει να πληρώσει αποζημίωση 30.000 ευρώ στη φοιτήτρια απαγγέλλοντας ταυτόχρονα προσωπική κράτηση 4 μηνών ως μέσον αναγκαστικής εκτέλεσης της απόφασης. Σε ό,τι αφορά την αγωγή του καθηγητή το δικαστήριο την απέρριψε χρεώνοντας τον ταυτόχρονα με τη δικαστική δαπάνη.
Μάλιστα, σε άρθρο της η «Αυγή» στις 8.11.2005, με τίτλο «Υπόθεση Μπέτυ Mπαζιάνα» έλεγε:
«Το δικαστήριο στην απόφασή του που δεν επιδέχεται έφεση και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το προκλητικό πόρισμα της ΕΔΕ, αθώωσε πανηγυρικά την μεταπτυχιακή φοιτήτρια αναγνωρίζοντας έτσι ότι άδικα συκοφαντήθηκε από τον Δ. Λυμπερόπουλο και το Πανεπιστήμιο Πατρών».
Τελικά όμως η υπόθεση εκδικάστηκε σε δεύτερο βαθμό από το Εφετείο Πατρών υποχρεώνοντας την Μπαζιάνα να καταβάλει χρηματική αποζημίωση ύψους 8.000 ευρώ για τη συκοφαντική δυσφήμηση που υπέστη. Μιλώντας στο Πρώτο Θέμα, στις 6 Απριλίου του 2008 ο ∆ημήτρης Λυμπερόπουλος είχε δηλώσει:
«Έπεσαν στο κενό όλες οι κατηγορίες της κυρίας Μπαζιάνα προς το πρόσωπό µου. Αθωώθηκα στο εφετείο και καταδικάστηκε η ίδια να µου καταβάλει το ποσό των 8.000 ευρώ και να μην αναφερθεί ξανά στο όνομά µου. Επειδή ανήκει στον αριστερό χώρο και διαθέτει πολιτική στήριξη, της δίνεται το δικαίωμα να καθυβρίζει έναν καθηγητή Πανεπιστημίου;»
Σύμφωνα με την απόφαση του Εφετείου Πατρών οι ισχυρισμοί της Μπέτυς Μπαζιάνα αποδείχτηκαν απολύτως ψευδείς συνιστώντας το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης. Ψευδής και συκοφαντικός αποδείχθηκε και ο ισχυρισμός της για ιδιοποίηση πνευματική της εργασία.
Με δύο δικαστικές αποφάσεις είχε κριθεί πλέον ότι η κυρία Μπαζιάνα δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί να γραφτεί το όνομά της σε εργασία που δεν γνωρίζει και δεν έχει αυτή εκπονήσει, ούτε μπορεί να απαγορεύει στην επιστημονική ομάδα που είχε εκπονήσει το έργο να το παρουσιάσουν και να το δημοσιεύσουν.
Ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος είχε δηλώσει τότε πως "Η συνεργασία μας ήταν άψογη τα πρώτα τρία χρόνια. Το ίδιο και η συμπεριφορά της. Δεν είχε δημιουργήσει το παραμικρό και μάλιστα αποτελούσε βασικό συντελεστή της προσπάθειάς μας. Ξαφνικά η Μπαζιάνα απαίτησε να το παρουσιάσει ως κύρια υπεύθυνη του ερευνητικού έργου.
Εμείς, εκτιμώντας τη δουλειά της, της είπαμε να κάνει ένα κομμάτι της παρουσίασης και όχι το βασικό, καθώς αυτό προοριζόταν για άλλο μέλος της ομάδας, που διέθετε μεγαλύτερη εμπειρία. Η φοιτήτρια εκδήλωσε την αντίθεσή της με άσχημο τρόπο, πήρε τον δίσκο του προγράμματος και σηκώθηκε και έφυγε.
Την ψάχναμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να τη βρούμε. Εν συνεχεία άρχισε να διαδίδει αριστερά και δεξιά ότι εγώ της είχα πάρει τρεις επιταγές που αφορούσαν χρήματα της αμοιβής της για τη συμμετοχή της στο έργο.