Μιλώντας στην εκπομπή DOT, η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου μίλησε για την μητέρα της Ζωή Λάσκαρη και τον αιφνίδιο θάνατό της.
«Δεν μου αρέσει η λέξη «συλλυπητήρια», θα ήθελα να μη μου λέτε τίποτα, ή να μου λένε κάτι διαφορετικό. Το «Συλλυπητήρια» με «μαυρίζει. Δεν μου αρέσουν πολύ τα τυπικά. Είμαι καλά. Ακόμα δεν το έχω πολυσυνειδητοποιήσει, αλλά είμαι καλά.
Ήμουν δίπλα στο Πόρτο Ράφτη, είχα πάει για μπάνιο, έφευγα δηλαδή εκείνη την ώρα, ήμουν Πόρτο Ράφτη ακόμα και με παίρνει ο μπαμπάς μου και μου λέει «Η μαμά σου δεν ξύπνησε. Ούρλιαζα! Έπαθα σοκ. Ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο, δεν καταλάβαινα, πήγαινα αντίθετα με έβριζαν όλοι. Δεν ξέρω πως έφτασα, πως δεν τράκαρα. Είχα θολώσει. Ήμουν 5 λεπτά απόσταση. Πήγα στο σπίτι και το είδα κι εγώ.
«Στο Πόρτο Ράφτη δεν πάει πια κανείς»
Δεν έχω πενθήσει, αλλά κλαίω αρκετά συχνά. Στο Πόρτο Ράφτη δεν πάει πια κανείς. Εγώ δεν μπορώ να ξαναπάω. Εκεί έμεναν οι γονείς μου με την αδελφή μου και την ανιψιά μου. Εγώ δεν μπορώ να ξαναπάω στο Πόρτο Ράφτη. Ο μπαμπάς μου έχει φύγει από το σπίτι και μένει τώρα στο πατρικό του στο Κολωνάκι και η αδελφή μου θα αποχωρήσει κι εκείνη σε λίγο καιρό. Ειδικά ο πατέρας μου που έμενε εκεί, που ήταν η γυναίκα του, σε όλα είναι η μαμά.nn«
Νιώθω ότι μπορεί να ήξερε»
Νιώθω ότι μπορεί να ήξερε. Τι να μας έλεγε; Να μας αγχώσει; Νιώθω ότι ήξερε. Τώρα που σκέφτομαι πως ήταν τους τελευταίους μήνες, νιώθω ότι κάτι ένιωθε. Είχε μια ηρεμία, δεν αντιδρούσε, περίεργα πράγματα, δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς. Ποτέ δεν ήταν η μάνα που θα σε πάρει να κλαφτεί.
Ποτέ δεν με είχε κάνει να νιώσω ότι πρέπει να τη λυπάμαι.nnΝιώθω ότι ήθελα κι άλλα να της πω. Νιώθω ότι θα ήθελα κι άλλη αγκαλιά, κι άλλα φιλιά και να μην τρελαίνομαι που τρελαινόμουν καμιά φορά και τσακωνόμουν μαζί της. Τώρα λέω γιατί το έκανα αυτό; θα μου πεις, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει.