Η Μαρίζα Ρίζου αποκλειστικά στο www.pagenews.gr

Τη Μαρίζα Ρίζου τη γνώρισα λίγο πριν τις live εμφανίσεις της στο Passport Κεραμεικός κατά τη συνέντευξη Τύπου της δημοφιλούς κωμωδίας του Δημήτρη Ψαθά «Μαντάμ Σουσού» όπου υπέγραψε τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο www.pagenews.gr μας μιλάει μεταξύ άλλων για τη φιλία, τη μουσική, τα ΜΜΕ, το πώς γεννιέται η έμπνευση, τη ματαιοδοξία και το «Passport Κεραμεικός» όπου εμφανίζεται.

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

– Μαρίζα, πιστεύεις πως υπάρχουν ονόματα στο χώρο της μουσικής και της υποκριτικής που είναι υπερτιμημένα; Βλέπεις διάττοντες αστέρες, που κάνουν μια δυναμική είσοδο λόγω χορηγού ή εμφάνισης και παραμένουν, στη συνέχεια, δευτεροκλασάτα ονόματα σε σκυλάδικο τρίτης διαλογής που για να επιβιώσεις πάς τοίχο –τοίχο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως η βιομηχανία του τραγουδιού δεν έχει κριτήρια και δεν αποβάλλει τους ατάλαντους;

Δεν είμαι σε θέση να κρίνω ποιος αξίζει να υπάρχει στον καλλιτεχνικό κόσμο και ποιος όχι. Ο χρόνος τα δείχνει όλα. Κλισέ, αλλά μεγάλη αλήθεια. Στο τέλος της γραμμής θα φανούν τα πάντα. Δεν πιστεύω όμως ότι κάποιος από εκείνους που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στην πρώτη γραμμή -είτε στην μουσική, είτε στην υποκριτική- είναι εκεί τυχαία. Κάτι κάνει καλά.

– Πώς έγινε η μετάβαση από τα ΜΜΕ και τη διαφήμιση στο τραγούδι;

Δεν έγινε καμία μετάβαση. Η μουσική ήταν πάντα εκεί ως το βασικό σχέδιο. Όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, της αφοσιώθηκα.

– Πιστεύεις πως σε μια εποχή κρίσης πρέπει ένας καλλιτέχνης να έχει μια δικλείδα ασφαλείας άρα μια «φυσιολογική πρωινή δουλειά»;

Νομίζω πως πρέπει να αγαπάμε αυτό που κάνουμε, χωρίς να νιώθουμε ότι χωρίς αυτό δεν υπάρχουμε. Αυτό μας γλιτώνει από άγχος, υστερία και μανία και τελικά μας κάνει και πιο αποτελεσματικούς στη δουλειά μας. Είναι σαν τις σχέσεις. Η ιδέα δηλαδή ότι μπορείς χωρίς αυτήν, απλώς κάθε μέρα την επιλέγεις γιατί σου δίνει έξτρα χαρά. Απ την άλλη, χρειάζεται αφοσίωση και θυσίες. Δεν μπορείς να κάνεις δύο πράγματα ταυτόχρονα. Δε θα δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο.

– Μαρίζα, λόγω των σπουδών σου, πώς βλέπεις την κρίση στα ΜΜΕ και την απαξίωση των δημοσιογράφων;

Δεν έχω άποψη πάνω σ’ αυτό. Δεν το έχω μελετήσει και δεν το ξέρω. Άλλωστε στο πανεπιστήμιο εστίασα κυρίως στην επικοινωνία και στην διαφήμιση και όχι στη δημοσιογραφία.

– Σήμερα όλοι οι καλλιτέχνες προσπαθούν να είναι πιο φιλικοί με το κοινό τους. Γιατί η λογική της / του απρόσιτου ντίβας/ντίβου έχει εκλείψει;

Δεν έχω ιδέα και μάλιστα δε βρίσκω ούτε μισό λόγω να είναι κανείς απρόσιτος και ντίβα. Το βρίσκω πολύ βαρετό. Όπως και το κλισέ του κατεστραμμένου, αφημένου στα πάθη του, καταθλιπτικού καλλιτέχνη. Μπορείς να δημιουργείς, χωρίς να αιμορραγείς όπως σωστά λέει κι ένας φίλος.

– Μαρίζα η έμπνευση έρχεται στη χαρά ή στη λύπη; Σού έχει τύχει να γράψεις στίχους ή ένα τραγούδι ακόμη και μέσα στο μετρό, λόγου χάρη;

Όταν βιώνω ακραία συναισθήματα, είμαι εντελώς αντιδημιουργική. Μόνο όταν περνάει λίγος καιρός και τα μελετάω με ψυχραιμία, γράφω γι αυτά. Κοιτάζοντας πίσω δηλαδή γράφω συνήθως. Το μοναδικό τραγούδι που έγραψα πάνω σε ακραία στιγμή είναι το «Πάμε μια Βόλτα». Σε ακραία άσχημη στιγμή δηλαδή. Και βγήκε αυτό. Άντε βγάλε άκρη δηλαδή για το τι συμβαίνει στο κεφάλι μου.

– Τι είναι αυτό που σε μαγεύει επί σκηνής; Το ταξίδι, το χειροκρότημα ή η ματαιοδοξία του καλλιτέχνη που θέλει να έχει κοινό και τα τραγούδια του να μεταδίδονται από το ραδιόφωνο;

Ας μη γελιόμαστε. Όλα αυτά! Τη ματαιοδοξία όμως δεν την αγαπάω και την πολεμώ όποτε μου επιτίθεται. Με μαγεύει κυρίως η ψυχική ανάταση που νιώθω όταν τραγουδάω και βρίσκομαι στη σκηνή με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω. Με τους μουσικούς μου έχω σχεδόν ερωτική σχέση την ώρα του λάιβ.

– «Μαντάμ Σουσού»: Ένα υπέροχο τραγούδι με ρυθμό και κέφι που ακούσαμε πρώτη φορά στη συνέντευξη τύπου. Αναφέρεται στη ζωή και την κοσμοθεωρία της ονειροπαρμένης και μεγαλομανούς ηρωίδας του Δημήτρη Ψαθά. Πώς δημιουργήθηκε; Βγήκε αβίαστα, σε παίδεψε ή ήταν ένα στοίχημα με την παραγωγή;

Το έγραψα μόλις διάβασα το πρώτο μέρος του κειμένου της Δήμητρας. Το έπαιξα στην πρόβα μετά από λίγες μέρες, τούς άρεσε πολύ, το κρατήσαμε.

– Σε συνέχεια της ως άνω ερώτησής μου νιώθεις πως οι στίχοι ή ο ρυθμός άρεσαν περισσότερο στο φιλοθεάμων κοινό;

Μα αυτό δεν το ξέρω καθόλου.

– Επιστρέφεις στο «Passport Κεραμεικός» έτοιμη να μεταμορφώσεις και πάλι τα φθινοπωρινά μας βράδια με τους ρυθμούς, τις μελωδίες και την απολύτως επικοινωνιακή σκηνική της παρουσία. Τι είναι αυτό που σε κάνει να επιλέγεις τον εν λόγω χώρο;

Νιώθω άνετα εκεί. Λες και είμαι σπίτι μου.

– Υπάρχει κάποια άλλη ανακοινώσιμη συνεργασία;

Ανακοινώσιμη όχι ακόμα δυστυχώς.

– Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται στη δύση της καριέρας σου; Τι θα ήταν τιμή για σένα ως σχόλιο;

Αρχικά, με αγχώνει η ερώτηση τρομερά. Δεν πάει τόσο μακριά η σκέψη μου συνήθως. Αλλά θα ήταν χαρά μου αν πίστευε καποιος ότι υπήρξα ειλικρινής, ότι έκανα καλές επιλογές, δεν έπαψα να προσπαθώ να εξελίσσομαι συνέχεια ανεξάρτητα με το αν το κατάφερνα κάθε φορά και ότι σταμάτησα την πορεία μου στην μουσική τη σωστή στιγμή, χωρίς να ξεφτίσω καλλιτεχνικά.

– Μαρίζα ποια είναι η πιο τρελή σου σκέψη και ποια η πιο συντηρητική;

Με βάση τον στερεοτυπικό τρόπο που έχω μεγαλώσει, τρελή σκέψη είναι να μην παντρευτώ ποτέ, να μην κάνω παιδιά και να έχω χρόνια έναν σύντροφο με τον οποίο δε θα μένουμε καν στο ίδιο σπίτι. Συντηρητική είναι να κάνω ακριβώς τα αντίθετα όπως μού είπαν ότι είναι το «σωστό».

– Τι σημαίνει για σένα φιλία Μαρίζα; Πιστεύεις πως υπάρχει μεταξύ ομότεχνων ή απλά είναι σχέσεις που είναι αγαστές όσο κρατάει μια συνεργασία και υπάρχει κοινό σημείο αναφοράς και «συμφέροντος»;

Πιστεύω ότι δύσκολα χτίζεται μια φιλία και δεν έχει να κάνει με το αν κάνεις την ίδια δουλειά με τον άλλον ή όχι. Επίσης δε γίνεται να μην έχεις ανασφάλεια, ματαιοδοξία, ζήλεια. Εάν όλα αυτά όταν σου συμβαίνουν τα αντικρίζεις αρχικά, στη συνέχεια τα πολεμάς και τα κερδίζεις, μπορείς να είσαι φίλος. Αν τα καπελώνεις και τα αγνοείς, απλώς φτιάχνεις άλλη μια τοξική σχέση. Νιώθω ευτυχής λοιπόν που έχω φίλους στον χώρο τους οποίους αγαπάω πολύ, θαυμάζω και εκτιμώ.

– Γιατί ο κόσμος δακρύζει με μια ταινία ή ένα τραγούδι αλλά δεν τον αγγίζει βαθιά η δυστυχία;

Δεν ξέρω αν δεν τον αγγίζει βαθιά η δυστυχία. Ίσα ίσα. Προσωπικά νιώθω ότι ο περισσότερος κόσμος χρειάζεται να έχει πολύ καλή επαφή με το συναίσθημά του ώστε να μην σκοτεινιάζει ΚΑΙ για πράγματα που δεν αφορούν τον ίδιο ή τελοσπάντων δε χρειάζεται να τα κουβαλάει. Βλέπω πολλή ενοχή γενικά να βασανίζει πολλούς ανθρώπους, χωρίς λόγο.

– Να πεθαίνεις για τους λάθος λόγους είναι και σαν να ζεις για τους λάθος λόγους. Λάθος ζωές γεμίσαμε και τώρα βρισκόμαστε μια ανάσα κοντά στη συντριβή. Πιστεύεις πως θα αφυπνιστεί ο κοσμάκης και θα ξυπνήσει επιτέλους;

Να ξυπνήσει για ποιό πράγμα; Το μοναδικό που αισθάνομαι ότι πρέπει να κάνουμε είναι να έρθουμε πιο κοντά σ’ αυτά που θέλουμε, που ονειρευόμαστε και που αγαπάμε. Στον αγώνα αυτόν μακάρι να γινόμαστε και καλύτεροι άνθρωποι, να αγαπάμε καθαρά τον διπλανό μας και να καταφέρνουμε το φως να νικάει το σκοτάδι. Όλοι δίνουμε την καθημερινή, προσωπική μας μάχη και όπως λέει και το άσμα που μου αρέσει πολύ «ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί».

– Τι σ’ εκνευρίζει, τι σου δίνει χαρά και τι σε πεισμώνει;

Με εκνευρίζει η αγένεια, μού δίνει χαρά η καλή παρέα και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση και με πεισμώνει ο εαυτός μου όταν δυσκολευεται να κάνει κάτι που ξέρω καλά πως μπορεί να το καταφέρει αν προσπαθήσει λίγο περισσότερο.

– Μια ευχή που αν μπορούσες να πραγματοποιηθεί θα ήθελες να υλοποιηθεί;

Να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι, ήρεμοι, υγιείς, χαμογελαστοί χωρίς δράματα, υπερβολές και μιζέριες.