Ο ηθοποιός Ταξιάρχης Χάνος αποκλειστικά στο www.pagenews.gr

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

– Ταξιάρχη σε είδαμε πρόσφατα στο θέατρο «Μικρό Γκλόρια» να πρωταγωνιστείς στη δραματική κομεντί «Καινούργια σελίδα» του Νιλ Σάιμον, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, με συμπρωταγωνιστές τους Μαρία Καλλιμάνη, Άνδρη Θεοδότου και Άγγελο Μπούρα. Πώς προέκυψε αυτή η επιτυχής συνεργασία;

Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε η επιλογή των ανθρώπων. Μόνος σου, όσο καλός ηθοποιός και να είσαι δεν μπορείς να κάνεις μια επιτυχία. Με τον ήρωα που υποδύομαι (συγγραφέας Τζορτζ Σνάιντερ) , ταιριάζω ηλικιακά. Το κυρίαρχο στοιχείο της εν λόγω επιτυχίας είναι η ομάδα των ηθοποιών, η διανομή των ρόλων και η άψογη συνεργασία όλων όσων συνεργαστήκαμε. Ο λόγος που είπα το «ναι» ήταν όλοι οι προαναφερθέντες λόγοι.

Με τον Άγγελο Μπούρα είχαμε δουλέψει στην ”Όπερα της Πεντάρας” και τον ήξερα αρκετά. Με τη Μαρία Καλλιμάνη, είχαμε συνεργαστεί ξανά στη δραματική κομεντί "Νοτιάς" σε σκηνοθεσία του Τάσου Μπουλμέτη. Επίσης, με την Άνδρη Θεοδότου δουλέψαμε μαζί στο Εθνικό Θέατρο στη "Γειτονιά των Αγγέλων" του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Τέλος, με το Γιάννη Μόσχο είχαμε κάνει το ”Δηλητήριο” στο ΚΘΒΕ. Το γεγονός πως ήταν γνώριμοί μου αποτέλεσε συν.

– Κατά συνέπεια Ταξιάρχη αισθάνεσαι μεγαλύτερη άνεση όταν συνεργάζεσαι με γνώριμους ανθρώπους;

Ασφαλώς! Εκ πρώτης, εκτιμάς το ταλέντο των ανθρώπων και τη διαδρομή τους στο χώρο. Η επαγγελματική συνεργασία, διαφέρει από την καθημερινή παρέα. Σημασία έχει ότι νιώθουμε μια εκλεκτική ”συγγένεια” όσον αφορά στην προσέγγιση της δουλειάς. Η ασφάλεια προέρχεται από τη συνδιαλλαγή, η οποία είναι έντιμη. Αντιλαμβάνεσαι άλλωστε πως η σχέση είναι αμφίδρομη …

Ωστόσο, ο σωστός επαγγελματίας οφείλει να βρίσκει τρόπους σύμπνοιας ακόμη και σε αντίξοες συνθήκες.

Γενικά, πρέπει να βάζουμε «νερό στο κρασί» μας. Το ζητούμενο είναι ακόμη κι όταν δεν υπάρχει χημεία να βρεις τις κοινές συνιστώσες .

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που μπορεί κάτι να σκαλώσει σε μια συνεργασία ακόμη κι αν υπάρχει η καλύτερη των προθέσεων. Το δυσκολότερο όλων είναι η διατήρησή της, όπως συμβαίνει και στον έρωτα. Χρειάζεται κόπο, δεν είναι αυτονόητη η σύμπνοια!

– Στο θέατρο μπορεί να αντιληφθεί ο θεατής εάν υπάρχει χημεία μεταξύ των συμπρωταγωνιστών;

Ο θεατής δεν είναι ένας αλλά πολλοί στην ίδια αίθουσα. Ακόμη κι αν ο ίδιος θεατής δει την παράσταση δύο φορές από διαφορετική θέση -ανάλογα με το οπτικό του πεδίο- θα αντιληφθεί εντελώς διαφορετικά τα δρώμενα επί σκηνής.

Η παράσταση είναι μια ζωντανή λειτουργία οπότε όλα εμπεριέχονται μέσα σ’ αυτή. Κάποιος μπορεί να καταλάβει πολλά, άλλος τα μισά, ίσως και… τίποτα, ή να τον απασχολούν εκείνη τη στιγμή ζητήματα που να του δημιουργήσουν άλλα συναισθήματα.

– Πρέπει να αισθανόμαστε την προδοσία ή να φυλάμε ως φυλαχτά ό,τι έχουμε βιώσει και να προχωράμε παρακάτω;

Αυτό το ”πρέπει” είναι λίγο… περίεργο (γέλια). Και εγώ το ψάχνω, μη νομίζεις ότι μπορώ να βρω απάντηση. Πάντα ζητάς εγγυήσεις στον έρωτα, οι οποίες δεν υπάρχουν, γιατί ο έρωτας δεν έχει δίχτυ ασφαλείας. Έτσι δε συμβαίνει και στη ζωή;

Οι κύκλοι των ανθρώπων είναι ομόκεντροι. Πάντα κλείνουν οι παλιοί και έρχονται νέοι, αλλά οι πρώτοι εμπεριέχονται στους δεύτερους. Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να φανερωθεί το παλιό, ενώ είσαι στο καινούριο γιατί ο άνθρωπος έχει μια έμφυτη περιέργεια να ρωτά αλλά και να συγκρίνει, όσον αφορά στον έρωτα. Δε γίνεται διαφορετικά… είναι μοιραίο. Βέβαια, είναι και θέμα του άλλου προσώπου: πώς θέτει τα ερωτήματα, τί ζητά κλπ. Είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα και επί σκηνής έχει ενδιαφέρον. Στη ζωή, εμείς κάνουμε τα ερωτήματά μας, θίγουμε κάποια ζητήματα, αλλά ο καθείς κουβαλά τη δική του ιστορία και πορεύεται μ’ αυτή.

– Ταξιάρχη, θεωρείς ότι μοναξιά κι η απελπισία ενώνουν τους ανθρώπους και πόσο σωστό είναι αυτό;

Θα έπρεπε να τους ενώνουν. Δεν είναι μόνο αυτά τα κριτήρια, αλλιώς όλοι θα ήμασταν εν τέλει ευτυχισμένοι. Θα λέγαμε «α, νιώθω λίγη μοναξιά, βρήκα έναν άνθρωπο και είμαι καλά τώρα», όμως δεν γίνεται έτσι. Η μοναξιά και η απελπισία είναι διαφορετικά πράγματα. Απελπισμένος μπορεί να είσαι με έναν άνθρωπο και να συνεχίζεις να πορεύεσαι μαζί του γιατί δεν μπορείς να κάνεις κάτι διαφορετικό.

Εν κατακλείδι, επί σκηνής, μιλάμε για ζητήματα που είναι ”ανοιχτά” και τα οποία μού κινούν και τη δική μου περιέργεια καθότι και εγώ αναζητώ απαντήσεις …

– Είμαστε εις θέσιν να γευτούμε 100% τον έρωτα και τη ζωή; Γιατί σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει να χρησιμοποιούμε το σύντροφό μας ως… δεκανίκι;

Κατ’ εμέ, όλα αυτά εμπεριέχουν διφορούμενες έννοιες. Ο /η σύντροφος δε λειτουργεί μόνο ως δεκανίκι. Σημασία έχει η κίνηση του να σηκωθείς από το κρεβάτι σου και να μπεις στη διαδικασία του ”πράττειν”. Στο χωριό μου λέγανε ότι τον αγωγιάτη τον ξυπνάει το αγώι. Πρόκειται για μια αέναη λειτουργία και δεν μπαίνουν τα παραπάνω στο ζύγι.

– Ταξιάρχη, ποιά πράγματα για σένα είναι ανεκτίμητα;

Δεν πιστεύω σε τέτοιου είδους διλήμματα καθότι η διαδικασία της ζωής εμπεριέχει όλα τα συναισθήματα. Αν τα βάλεις όλα σ’ ένα μέτρο, αυτομάτως τα μικραίνει. Βεβαίως, δεν μπορώ να μιλήσω για την κόρη μου (Μαρία Χάνου) και το πόσο ανεκτίμητη είναι, διότι είναι δεδομένο.

Η φύση για παράδειγμα είναι ανεκτίμητη, γιατί αντικατοπτρίζει το μέτρο. Μην ξεχνάμε πως ένα φυσικό φαινόμενο έρχεται από το πούθεν και σού διαλύει όλα όσα μέχρι πρότινος θεωρούσες δεδομένα.

Μάς μαθαίνει το πένθος. Το πένθος είναι εκείνο που ”στιγματίζει” τον άνθρωπο και για να επεξεργαστεί τα γεγονότα που πέρασαν από τη ζωή του πρέπει να περάσει την εν λόγω διαδικασία και να γίνει λίγο πιο εσωστρεφής για μια περίοδο. Το θέμα είναι να μην παραμείνει μόνιμα σ’ αυτήν την κατάσταση και να ανασυγκροτηθεί.

– Γιατί Ταξιάρχη ο καθένας μας δε διεκδικεί συλλογικά όσα δικαιούται; Πώς δικαιολογείς το γεγονός πως λειτουργούμε ως μονάδες και φτάνουμε στο να γκρινιάζουμε μέχρις ότου να εκτονωθούμε;

Ασχολήθηκα με τα κοινά ως Αντιπρόεδρος στο Σωματείο Ηθοποιών. Αλλά η μικροπολιτική και η κομματικότητα μ’ έκανε να παραιτηθώ από το αξίωμα. Υπό τις συνθήκες αυτές δεν μπορείς να προσφέρεις αυτό που έχεις κατά νου. Καλώς ή κακώς, θέλει ένα ξεσκαρτάρισμα το όλο αυτό ζήτημα.

Ας ελπίσουμε ότι οι νέοι που έρχονται τώρα θα ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση. Θα κάνουν στην άκρη ό,τι είναι σάπιο και βρώμικο και θα αναπτύξουν με την ενέργειά τους κάτι υγιές.

Από τον καναπέ δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Στην τηλεόραση οι πολιτικοί δείχνουν μεθοδικά αυτά που θέλουν και μάς κοροϊδεύουν. Οι δημοσιογράφοι –παπαγαλάκια- ολοκληρώνουν με τη σειρά τους το «παιχνίδι». Το ζήτημα έχει φτάσει σ’ ένα σημείο που λες ”μακάρι να πάει πιο κάτω μπας και ξεκαθαρίσει” το τοπίο. Το δράμα είναι πως μόλις ο καθένας ανεβαίνει στην εξουσία αλλάζει, γιατί αντιμετωπίζει την πραγματικότητα.

Υπάρχει μια «αληθινή» πραγματικότητα και μια «ψευδής» πραγματικότητα. Για παράδειγμα, μέσα σ’ ένα μήνα ξεχάσαμε ότι ένα καράβι μόλυνε τον Σαρωνικό.

Τα πράγματα τρέχουν με τέτοια ταχύτητα που ο κάθε άνθρωπος πάει για να σώσει τον εαυτό του και τους γύρω του. Παλιά, όταν υπήρχε η φτώχεια αλλά μοιραζόμασταν πράγματα και συναισθήματα. Σήμερα, ατυχώς , δεν ισχύει

– Είσαι αισιόδοξος σχετικά με την κρίση; Θα αποτελέσει ερέθισμα βελτίωσης ή αλλαγής αντιλήψεων;

Η ιστορία του ελληνικού έθνους περιείχε 400 χρόνια σκλαβιά. Υπάρχει στις πλάτες μας η διάσταση του κακομοίρη. Από τα σχολικά μας χρόνια ακούμε για τις ”μεγάλες δυνάμεις” οι οποίες μάς προστατεύουν, ή μάς απελευθερώνουν. Δεν ξέρω εάν αυτό έχει ξεπεραστεί μέσα μας εφ’ όσον ως λαός δεχόμαστε το να έρχονται στη χώρα μας κάποιοι να μάς κουνάνε το δάχτυλο.

Είναι η ”μαγκιά” του Έλληνα. Να θέλει κάθε 100 χρόνια, όταν τελειώνουν τα δάνεια, να παίρνει άλλα δάνεια και να μπαίνει εκ νέου στη διάσταση του κακομοίρη που του φταίνε μόνο οι άλλοι.

Αναφέρω όλο αυτό ως μια διαδικασία γενικότερη. Με ενοχλεί που ως λαός είμαστε τόσο ”εαυτούληδες”. Το σύνολο δε λειτουργεί και συνήθως ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του.

– Ταξιάρχη μπορεί ένας κούκος να φέρει την άνοιξη;

Δε σημαίνει πως επειδή είσαι ηθοποιός και σε ξέρει ο κόσμος μπορείς να έχεις όλα τα στοιχεία που απαιτούνται ώστε να ευαισθητοποιήσεις πλήρως τις μάζες. Όπως συμβαίνει αναλόγως και σε άλλους κλάδους, τους δημοσιογράφους, τους τραγουδιστές. Συνήθως αποτελούν τις εξαιρέσεις αυτοί που αναδεικνύονται ποικιλόμορφα. Ένας κούκος δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη!

Ευχαριστώ Ταξιάρχη για την κουβέντα μας και σού εύχομαι καλά Χριστούγεννα.