Μιλάνο, και τώρα κάτι άλλο

Μιλάνο… Τα πράγματα κινούνται είτε βόρεια, όπως ήταν φερ’ ειπείν προ δεκαετίας το Corso Como 10, και τώρα η νεότερη άφιξη πολυχώρου τέχνης αλλά και ‘βγαίνω’ στο Hangar Bicocca, είτε νότια προς τα πλωτά κανάλια, τα Navigli (Ναβίλι, με το λι πατημένο, αλά πελοποννησιακά). 

Τα κανάλια δεν είναι σε τόσο πυκνό δίκτυο όπως στο Αμστερντάμ πχ, αλλά είναι μεγάλα, φαρδιά, με παλιά σπίτια, εργαστήρια, αποθήκες και επαγγελματικούς βιομηχανικούς χώρους. Η πόλη είχε επί δεκαετίες γυρίσει την πλάτη σε αυτή την περιοχή, η οποία όμως παίρνει την εκδίκησή της σήμερα. 

Mudec, μουσείο τέχνης (ψάξτε το), Armani/Silos (πολυχώρος αφιερωμένος στο πανόραμα της δημιουργίας αυτού του μεγάλου κυρίου της μόδας. Ψάξτε το, επίσης). Δίπλα εκεί, το Πανεπιστήμιο Bocconi, μεγάλη πόρτα. Θεωρείται πολύ ζόρικο.

Στα καθ’ ημάς, όμως. Και μιλάμε για Navigli πάντα. Κάτι θα θέλετε να ψωνίσετε σε αυτό το ταξιδάκι. Έχω να σας προτείνω το Antonioli, σχεδόν πάνω στο μεγάλο κανάλι. Τεράστιο, μαύροι τοίχοι, ωραία παρουσιασμένα ρούχα και αξεσουάρ. Πολύ περίεργα και ενδιαφέροντα κομμάτια. Rick Owens, Yamamoto, Marques Almeida, Raf Simons, αλλά και επιλεγμένα Balenciaga, Loewe, Versace, Givenchy, Watanabe, και πολλά πολλά άλλα. Αφού σου πάρει κανένα δεκάλεπτο να καταλάβεις ποιο είναι το πάνω και ποιο το κάτω, και κατά πού πέφτει το μανίκι, κοιτάζεις και το καρτελάκι και προσγειώνεσαι σχετικά ανώμαλα. Φθηνά δεν είναι, αλλά όχι και αστρονομικά. Η δε εμπειρία αξέχαστη. Έχεις μπροστά σου ρούχα πασαρέλας, όχι ό,τι νάναι. Οι συμπαθέστατοι (και χωρίς ύφος σαράντα καρδιναλίων) πωλητές σε βοηθούν με πολύ κέφι. Όλο και κάποιο τισερτάκι θα καθήσει, δεν μπορεί. 

Αφού, τώρα, καλύψαμε αυτό το πολιτιστικό κενό, ας ασχοληθούμε και με το πεζό θέμα της επιβίωσης. Εκεί σας έχω κάτι άλλο. Εστιατόριο επ’ ονόματι Contraste. Ξεκινήσαμε με λίστα αναμονής. Τελικά κάτι βρέθηκε. Δίνω το όνομα στον ταξιτζή. Μεσαιωνική άγνοια. Πολύ δύσπιστα μας πηγαίνει στη διεύθυνση, όπου κι εγώ προβληματίστηκα. Ήταν μία γειτονιά με κατοικίες μόνον, σε έναν κεντρικό δρόμο ωστόσο. Πινακίδα πουθενά. Τελικά εντοπίζουμε μεταλλικό πλακίδιο, σαν δυό πακέτα τσιγάρα, φανταστείτε, που δήλωνε την είσοδο του εστιατορίου. Μονοκατοικία, βίλα μάλλον, ανάμεσα σε ανέμπνευστες πολυκατοικίες. Αφαιρετική διακόσμηση, σε τόνους γκρι και λευκού, αλλά όχι ψυχρό, με πολυελαίους από σιλικόνη σε χρώμα κατακκόκινο. Οι πελάτες, κανονικοί άνθρωποι, κάποιοι ξένοι, αλλά και αρκετοί Ιταλοί. Κατάλογος δεν υπάρχει, σερβίρονται δύο μενού, ένα κανονικό και ένα κάπως μεγαλύτερο. Τα κρασιά αρκετά και όχι υπερβολές τύπου 900 ή 3000 ευρώ το μπουκάλι, όπως στο Trussardi alla Scala πχ. 

Οι γεύσεις (θα τα δείτε στο μενού, αν θέλετε) πολύ ενδιαφέρουσες, αλλά και νόστιμες. Η όλη σειρά αποτελείται από έξι με επτά πιάτα. Όλα έχουν κάτι που σου κεντρίζει τη γευστική περιέργεια. Η παρουσίαση εξ ίσου ενδιαφέρουσα. Το κουβέρ από διαφορετικό σερβίτσιο, ανάλογα με το πιάτο που σερβίρεται.

Το εναρκτήριο πιάτο παρουσιάζεται μέσα σε ένα κύβο, 15 εκατ. περίπου. Μέσα εμφανίζονται τρεις μπάλες πάνω σε ένα σύμπλεγμα από τρία κουταλάκια, που πρέπει να τα δοκιμάσεις με ορισμένη σειρά, και απολύτως δικαιολογημένα. Τίποτε δεν είναι στην τύχη. Σε επόμενη φάση, μνημειώδες πιατάκι από σιλικόνη, σαν μέδουσα. Θαλασσινά, κρέατα, αλλά και όσπρια. Γλυκάκι, τέλος, με πολλή φαντασία. Αυτό που διάλεξα λεγόταν Pulp fiction, καταλαβαίνετε ότι κάηκε ο εγκέφαλός μου όταν το διάβασα. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι είναι. Τελικά η εικόνα ήταν η εξής: ένας τετράγωνος καθρέφτης, με δυό τρία βουναλάκια κόκας (παγωτό σε φλέικς), τρεις σφαίρες (σοκολάτα σε μπρούτζινο χρώμα) και πιτσιλιές από χυμένο αίμα (σάλτσα από κόκκινα φρούτα). Μιλάμε για μεγάλη διασκέδαση. Άλλη επιλογή ήταν το πούρο (παγωτό σοκολάτα) με τη στάχτη του (δεν θυμάμαι από τι ήταν αυτό) στο σωστό σταχτοδοχείο (μπισκότο). 

Το σέρβις αποτελεσματικότατο, με ευγένεια, χωρίς επιτήδευση, χαμόγελο, άγρυπνο μάτι ώστε να μη μένουν ούτε στιγμή άδεια τα ποτήρια, με συντονισμένες κινήσεις. Σαν χορογραφία. Αν και ήταν μεσημεριανό γεύμα, που για μένα δεν έχει τη βαρύτητα του βραδινού, η αίσθηση ότι κρατιέται σε εγρήγορση η οπτική, η γευστική, αλλά και η διανοητική περιέργεια, ήταν πολύ έντονη. 

Έχει τέτοια αύρα αυτό το μέρος που θέλεις να ξαναπάς.

Navigli. Δεν θα το μετανιώσετε.