Μαίρη Σταυρακέλλη στο www.pagenews.gr: “Χωρίς καμιά έκπτωση είσαι ή Θεός ή θεριό…”

Τη Μαίρη Σταυρακέλλη τη γνώρισα στα πλαίσια της θεατρικής παράστασης «Βάφ’τα μαύρα», στο θέατρο Λαμπέτη, τη μαύρη φαρσοκωμωδία των Ρέππα-Παπαθανασίου, των οποίων τα έργα είναι γνωστά για τη φρεσκάδα και την ιδιαιτερότητά τους να αποδίδουν μ’ έναν τρόπο σουρεαλιστικό τη σημερινή πραγματικότητα, αφήνοντας πάντοτε το δικό τους στίγμα. Βεβαίως, μου ήταν γνωστή και αγαπητή από άλλες δουλειές της τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο και στον κινηματογράφο.

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

Όλοι θα τη θυμάστε! Έχει διανύσει χιλιόμετρα ως ηθοποιός στην τηλεόραση με σειρές με υψηλή τηλεθέαση όπως το Δεληγιάννειον παρθεναγωγείον, Οι αγνοημένοι, Οικογένεια Καράμπελα, Το καρέ της ντάμας, Κωνσταντίνου και Ελένη, Οι μάγισσες της Σμύρνης, Εμείς κι εμείς, 7 θανάσιμες πεθερές: Η Πειραιώτισσα πεθερά, Safe sex: Η κολλητή μου φίλη, Safe sex: Η Μπαρμπαρέλα πέθανε, Οι τρεις χάριτες: Και τη μία και την άλλη.

Η σπαρταριστή κωμωδία Βαφ’τα Μαύρα των Θανάση Παπαθανασίου & Μιχάλη Ρέππα επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά με ανανεωμένο θίασο στο θέατρο Λαμπέτη. Πες μας τι πραγματεύεται;

Ένας εύπορος ηλικιωμένος που ασχολείτο με τουριστικές επιχειρήσεις, ο Θανάσης Γιαμπούρογλου, πεθαίνει. Γύρω από το φέρετρό του οι συγγενείς σφάζονται για την περιουσία του.

Από τη μια, η πρώτη του γυναίκα με τον γιο της και από την άλλη, η κυπριακής καταγωγής δεύτερη γυναίκα του μαζί με την κόρη της και το γαμπρό της μαλλιοτραβιούνται για την περιουσία, μέχρι που εμφανίζεται η νεαρή ερωμένη του εκλιπόντος που εκβιάζει και τους πέντε, γιατί ο Θανάσης δεν πέθανε σπίτι του, όπως νόμιζαν, αλλά στην αγκαλιά της μετά από χρήση κοκαΐνης. Αν η νεαρή ερωμένη αποκαλύψει στην ασφαλιστική εταιρεία το μυστικό της κοκαΐνης, οι συγγενείς δεν θα πάρουν ούτε ένα ευρώ από τα 3.000.000 ευρώ του ασφαλιστικού συμβολαίου του Θανάση και για να κρατήσει το μυστικό, ζητάει ένα μεγάλο μερίδιο από τα λεφτά της ασφάλειας.

Εδώ αρχίζει μια μαύρη φάρσα αλληλοεξόντωσης στην οποία εμπλέκονται ακόμα: μια ενοχλητική γειτόνισσα, ένας υπάλληλος του γραφείου κηδειών και ένας αστυφύλακας. Τα υπόλοιπα επί σκηνής.

Η αείμνηστη Μαρίκα Κοτοπούλη έλεγε στους ηθοποιούς «Τί στενοχωριέσαι, παιδί μου ή θα πετύχεις ή θα αποτύχεις». Αλήθεια όταν πρωτοξεκίνησες την καριέρα σου τι ήταν αυτό που σου έδωσε «φτερά» για να επιτύχεις και να διακριθείς;

Ακόμα και τώρα και πάντα, μόλις πιάνω στο χέρι μου ένα θεατρικό κείμενο, ξεκινάω ένα ταξίδι, στο χώρο, στο χρόνο, στη ψυχή και στο μυαλό μου. Το θέατρο ήταν, είναι και θα είναι μια από τις αγάπες μου… και οι αγάπες μου είναι τα φτερά μου…

Τι υπόβαθρο πρέπει να έχει ένας ηθοποιός για να διαπρέψει και να μη μείνει χωρίς δουλειά;

Είναι τελείως διαφορετικό το να διαπρέψει κάποιος από το να μην μείνει χωρίς δουλεία, όπως είναι άλλο να πάει κανείς μπροστά και άλλο το να πάει κανείς ψηλά… Για να πάει κανείς μπροστά χρειάζεται πάθος, ταλέντο, δουλειά και τύχη.

Πόσο εύκολο είναι να επιβιώσεις στο θεατρικό σανίδι; Τι δε συγχωρεί ποτέ ο θεατής;

Την ψευτιά!!

H μεγαλύτερη δυσκολία είναι να λάμπεις διά της απουσίας σου. Πιστεύεις πως αυτό είναι εφικτό –σήμερα- στο επάγγελμά σου;

Είναι τόσο μεγάλη η ροή των πληροφοριών σήμερα, που δεν προλαβαίνεις να λείψεις, απλώς σε προσπερνάνε και σε… ξεχνάνε. Λείπεις μόνο σ’ αυτούς που για κάποιους λόγους έχεις γίνει ανάγκη. Αυτοί θα ψάξουν και… θα σε βρουν.

Πόσο εύκολο σήμερα είναι να πορευτείς και να ζήσεις από την τέχνη, χωρίς να κάνεις εκπτώσεις;

Η ζωή η ίδια δεν είναι εύκολη και είναι γεμάτη από εκπτώσεις. Ας είμαστε ειλικρινείς, η συνύπαρξη η ίδια ισοδυναμεί με…. , το θέμα είναι τι έκπτωση κάνει ο καθένας μας και σε τι; Χωρίς καμιά έκπτωση είσαι ή Θεός ή θεριό..

Όταν διαλέγεις να κάνεις μια δουλειά, απαιτείς να ζεις απ’ αυτή. Ωστόσο ένα «πουλάκι» μου είπε πως εσύ και ο σύζυγός σου Νίκος ασχολείστε τελευταία με τα vitraux. Οι συνθέσεις σας έχουν ένα υπέροχο αισθητικό αποτέλεσμα και ελπίζω να τα εκθέσετε, κάποια στιγμή. Πώς προέκυψε αυτή η εσωτερική ανάγκη για δημιουργία;

Θέλαμε να κάνουμε πράγματα μαζί… περνάμε πολύ όμορφα εγώ ο Νίκος και η Αγγελική. Εγώ αισθάνομαι καλλιτέχνης, ο Νίκος μηχανικός… η Αγγελική μου η ψυχή της παρέας… όταν θέλουμε να αδειάζουμε το μυαλό μας, προτιμάμε τη χειρονακτική εργασία αλλά και πάλι… δημιουργική. ‘Ετσι εγκαταστάθηκαν στη ζωή μας αυτές οι… περίεργες και… μοναδικές κατασκευές με μέταλλο και γυαλί. Μου το λένε όλοι, δεν είναι καθόλου κακή ιδέα να τις εκθέσουμε τελικά.

Διακρίνω πάνω σου ένα ρομαντισμό και μια γλυκύτητα που δε συνάδει με την σκληρότητα της εποχής. Πώς κρατάς μέσα σου, ως φυλακτό, την αισιοδοξία και την παιδικότητα;

Δε σου κρύβω ότι στο θέατρο δεν μπορείς να… υπάρξεις αν χάσεις την παιδικότητά σου. Σε ποιό άλλο επάγγελμα θα τολμούσες να πεις πηγαίνοντας για δουλειά, πάω να… παίξω.

Διάβασα κάποτε πως ο άνθρωπος είναι 15.000 άνθρωποι μαζί, σ’ ένα σώμα. Αν το ασπάζεσαι ποιο είναι το puzzle της δικής σου προσωπικότητας και πώς συνδέονται τα κομμάτια μεταξύ τους;

Ένας ηθοποιός στην πορεία της καριέρας του, καλείται να ενσαρκώσει άπειρους ρόλους. Διαφορετικές προσωπικότητες σε διαφορετικές πολιτικοοικονομικές συνθήκες. Το να ανασύρεις και να φωτίζεις από τις γωνίες του μυαλού και της ψυχής σου, χαρακτηριστικά δικά σου που ταιριάζουν στο εκάστοτε ήρωα που ενσαρκώνεις, αυτή η ευελιξία και η ετοιμότητα είναι αυτό που εγώ λέω ταλέντο. Όχι τελικά πόσο πλούσιο εαυτό έχεις αλλά πόσο… εύκαιρο. Με ρωτάς αν… το ασπάζομαι;

Ένας υποβολέας είναι η ψυχή και ο άλλος υποβολέας η λογική. Τι υπερισχύει σε σένα και πώς βρίσκεις τις ισορροπίες σου;

Για να σου πω την αλήθεια δε φημίζομαι για την ισορροπία μου… Οι φίλοι μου μπορούν να στο επιβεβαιώσουν (γελάει) και ούτε το προσπαθώ δηλαδή… Αλλά όσο μεγαλώνω, τόσο και ακολουθώ το ένστικτό μου.

«Να πεθαίνεις για τους λάθος λόγους είναι και σαν να ζεις για τους λάθος λόγους». Τί σκέψεις σου γεννά η φράση αυτή;

Όλο λάθος, πάρτο αλλιώς ή όπως λέει και η κόρη μου Yolo..

Η κοινωνία μας είναι μια νηπενθής κοινωνία. Ποιος νομίζεις πως είναι ο ρόλος ενός ανθρώπου που διαθέτει το δώρο της αναγνωσιμότητας στο να βάλει το αποτύπωμά του για το καλό και την εξέλιξη της κοινωνίας;

Μεγάλη κουβέντα, θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για το κατά πόσο συμφωνώ μ’ αυτή τη νηπενθή κοινωνία, όμως πες μου σε παρακαλώ το ανθρώπινο είδος τί αποτύπωμα αφήνει και άφηνε σ’ αυτόν τον πλανήτη…

Πώς μπορεί κάποιος να ξεχάσει το «ΕΓΩ» του και να αφουγκραστεί τον πόνο και τη δυστυχία που επικρατεί γύρω μας;

Για να ξεχάσεις το «εγώ» σου πρέπει να επιλέξεις το εμείς. Αυτό σημαίνει συλλογικότητα και κοινωνική συνοχή. Δηλαδή πιο ώριμες κοινωνίες, άρα ξεκίνα από το εγώ σου, ψάχνοντας εντός σου, έχει καμιά ελπίδα αυτό που ζούμε σήμερα; Χαιρετίσματα…!

Ο άνθρωπος υπερβαίνει τη μοίρα του ή η μοίρα καθορίζει τον άνθρωπο;

Ο άνθρωπος ΜΠΟΡΕΙ να υπερβεί τον άνθρωπο ΚΑΙ να καθορίσει την μοίρα του!!

Αντιγράφω ένα σύνθημα από έναν τοίχο του Παντείου: «Σ’ έναν κόσμο για λίγους δεν έχει θέση κανείς». Αν σε βρίσκει σύμφωνη τι σκέψεις σου γεννά;

Μου γεννά σκέψεις διάφορες… να μη στις πω καλύτερα, αλλά θα σού απαντήσω μ’ ένα σύνθημα που διάβασα πρόσφατα σ’ άλλο τοίχο… Ρόδα, τσάντα και κοπάνα τους φασίστες!!

Η κοινωνία είναι διχασμένη και πολωμένη, με τους ίδιους τους μετανάστες να αντιδρούν έντονα όταν απορρίπτονται οι αιτήσεις ασύλου και με τα κρούσματα ρατσιστικής βίας να επανέρχονται στο προσκήνιο. Αν είχες ένα μαγικό ραβδί τι θα άλλαζες και τι θα διόρθωνες;

Θα ήθελα μια χώρα ίσων ευκαιριών αξιοκρατική και δίκαιη, που να σέβεται και το πολίτη και τον μετανάστη αλλά αυτά δε γίνονται με μαγικά ραβδιά…

Πόσο εύκολο είναι να κρυφτείς από τα παιδιά; Πώς μπορείς να θωρακίσεις δηλαδή την αθωότητά τους και συγχρόνως να τα μυήσεις στην σκληρή και ζοφερή πραγματικότητα;

Εσύ κάνεις ότι κρύβεσαι και αυτά κάνουν ότι δεν δε βλέπουν…

Να μην τα κοροϊδεύεις και να είσαι γενναιόδωρος. ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ: Αυτή την σκληρή πραγματικότητα, αυτοί που την έφτιαξαν κάποτε ήταν παιδιά που τους μεγάλωσαν κάποιοι άλλοι ενήλικες…

Πιστεύεις στις φιλίες μεταξύ ομότεχνων; Ένας κολλητός που είναι άνεργος και στην αφάνεια μπορεί να είναι αδελφικός φίλος με κάποιον που την ίδια χρονική στιγμή είναι περιζήτητος;

Φυσικά γιατί πιστεύω στη φιλία… και φιλία είναι να υπερβαίνεις! Και επίσης μια μαντινάδα λέει: Ξένε χαιρέτα τους πεζούς όταν καβαλικέψεις για να σε χαιρετούν και αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις!

Πιστεύεις στις χάρες ή στο άστρο; Εννοώ δηλαδή πως οι καλές δημόσιες σχέσεις και «υποχρεώσεις» είναι αρκετές για να έχεις δουλειά;

Είναι πολύ σημαντικές αλλά όχι αρκετές. Στην εποχή της υπερπληροφόρησης πολλοί ασήμαντοι γίνονται σημαντικοί για ένα λεπτό, αλλά δεν ξεχωρίζει κάποιος χωρίς καθόλου δεξιότητες..

Βρήκες τον άνθρωπό σου στο πρόσωπο του παιδικού σου φίλου και σήμερα συζύγου σου. Ο Νίκος είναι το στήριγμά σου ή είστε δύο άνθρωποι που ο ένας συμπληρώνει τον άλλο;

Όποιος πιστεύει σε στηρίγματα… θα πέσει! Ο Νίκος είναι αυτός που αγαπάει τα ελαττώματά μου και διασκεδάζει με τις αδεξιότητες μου. Ο Νίκος και η Αγγελική είναι τα ωραιότερα δώρα μου.

Ποιο είναι το «λιμάνι» σου;

Οι αγάπες μου, οι δικοί μου άνθρωποι, τα σκυλιά μου, τα βιβλία μου, το σπίτι μου… ο ανθισμένος κήπος μου!!!

Ένα μότο που σε χαρακτηρίζει;

Κοίτα εκεί που θα πάς, γιατί θα πάς εκεί που κοιτάς…