Ρούμπιν “Χαρικέιν” Κάρτερ: 19 χρόνια άδικα φυλακισμένος – Αυτή είναι η ιστορία του

Χρειάστηκαν 19 χρόνια. 19 ολόκληρα χρόνια προκειμένου ο πυγμάχος Ρούμπιν “Χαρικέιν” Κάρτερ, να κοιτάξει πίσω του και να δει για τελευταία φορά την πύλη της φυλακής, μια μέρα σαν σήμερα, στις 7 Νοεμβρίου 1985. Επί 19 χρόνια προσπαθούσε να αποδείξει την αθωότητά του.

Η ζωή του έγινε τραγούδι από τον Μπομπ Ντίλαν. Ένα διάσημο και ξεχωριστό τραγούδι με τίτλο “Here comes the story of the Hurricane”. Οι στίχοι καταδεικνύουν την αλήθεια. “Αυτή είναι η ιστορία του “τυφώνα”. Του ανθρώπου που οι αρχές κατηγόρησαν για κάτι που ποτέ δεν είχε κάνει. Τον έβαλαν σε ένα κελί φυλακής, τη στιγμή που θα μπορούσε να ήταν ο πρωταθλητής του κόσμου”.

Η ζωή του έγινε και ταινία σε σκηνοθεσία του Νόρμαν Τζούισον, με τίτλο “The Hurricane”, που σημαίνει “Ο τυφώνας” και πρωταγωνιστή τον Ντένζελ Ουάσινγκτον. Μας παρουσιάζει την αληθινή ιστορία του πυγμάχου, που το 1966 καταδικάστηκε άδικα για έναν τριπλό φόνο, έμεινε στη φυλακή για 19 χρόνια και κατάφερε να αθωωθεί χάρη στα στοιχεία που συγκέντρωσαν 3 Καναδοί κοινωνικοί ακτιβιστές.

Ο Κάρτερ γεννήθηκε στις 6 Μαΐου 1937 στο Νιου Τζέρσεϊ και μεγάλωσε σε μία φτωχή οικογένεια στην οποία είχε τρία μικρότερα και τρία μεγαλύτερα αδέρφια. Ο δρόμος της εγκληματικότητας μοιραία ανοίχτηκε διάπλατα μπροστά του από πολύ μικρή ηλικία. Μόλις στα 11 του χρόνια αμαύρωσε το ποινικό του μητρώο, επειδή μαχαίρωσε έναν άντρα! Στη συνέχεια κλείστηκε σε αναμορφωτήριο, από το οποίο δραπέτευσε το 1954 για να ενταχθεί στον αμερικανικό στρατό.

Μόλις δύο χρόνια μετά, το 1956, έλαβε «απαλλαγή» αφού αδυνατούσε να πειθαρχήσει με τις στρατιωτικές εντολές. Η ζωή του Αφροαμερικανού συνεχίστηκε από εκεί που την είχε αφήσει στην προεφηβική ηλικία. Κατηγορούμενος κυρίως για ληστείες ο Κάρτερ πέρασε και έμεινε πίσω από τα κάγκελα της φυλακής μέχρι το 1961.

Η αποφυλάκισή του, σε ηλικία 24 ετών, έμοιαζε με την τελευταία του ευκαιρία στη ζωή. Αποφάσισε να αφήσει πίσω του τον κακό του εαυτό και να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Η πυγμαχία έμοιαζε ιδανική για τον γεροδεμένο Κάρτερ ο οποίος, πλέον, θα μπορούσε να εκτονώνει τον όποιο θυμό του μέσα σε… νόμιμα πλαίσια.

Το ύψους του (1,73μ.) δεν τον βοηθούσε αρκετά, αλλά ο δυναμισμός του και ο επιθετικός του χαρακτήρας κάλυπταν τις αρκετές τεχνικές του αδυναμίες. Συνήθιζε να μπαίνει πολύ δυνατά στους αγώνες και να τους τελειώνει με νοκ άουτ, τακτική την οποία λάτρεψαν οι θεατές που του απέδωσαν το προσωνύμιο «Ο Τυφώνας» (The Hurricane).

Το 1963 βρέθηκε στο Τοπ-10 της λίστας των διεκδικητών του τίτλου στα μεσαία βάρη, ενώ προς το τέλος του 1965 βρέθηκε στην πρώτη πεντάδα.

Το ρεκόρ καριέρας του Κάρτερ ήταν 27 νίκες, 12 ήττες και μία ισοπαλία σε 40 αγώνες, με συνολικά 19 νοκ άουτ (8 νοκ άουτ, 11 τεχνικά νοκ άουτ). Έλαβε τιμητικά τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή και αργότερα μπήκε στο Hall of Fame του New Jersey Boxing.

Ο κόσμος τον έμαθε για τα καλά στις 20 Δεκεμβρίου 1963 όταν ο… τυφώνας «παρέσυρε» από τον πρώτο κιόλας γύρο, με νοκ άουτ, έναν από τους σπουδαιότερους πυγμάχους της εποχής, τον Εμίλ Γκρίφιθ. Συνεχίζοντας το ίδιο ορμητικά, ο Κάρτερ έφθασε να διεκδικεί τον τίτλο του πρωταθλητή στις 14 Δεκεμβρίου 1964 κόντρα στον Τζόι Τζιαρντέλο.

Αρχικά, ο αγώνας κυλούσε υπέρ του Κάρτερ, αλλά από τον 5ο γύρο και μετά ο πρωταθλητής Τζιαρντέλο βρήκε τα πατήματά του στο ρινγκ και ισορρόπησε την αναμέτρηση. Οι κριτές ανακήρυξαν ομόφωνα νικητή τον λευκό Αμερικανό, μία απόφαση που γονάτισε το ηθικό του Κάρτερ που πίστευε πως είχε αδικηθεί, λόγω του χρώματός του.

Έπειτα από αυτόν τον αγώνα η ψυχολογία του Κάρτερ καταρρακώθηκε και οι επιδόσεις του άρχισαν να μειώνονται.

Επίσης, άρχισαν να ξυπνάνε και παλιοί εφιάλτες όταν κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Λονδίνο για αγώνα ενεπλάκη σε ένα περιστατικό με πυροβολισμούς στο ξενοδοχείο όπου διέμενε. Το τελειωτικό χτύπημα στην καριέρα του δεν ήρθε, όμως, από κάποιον αντίπαλό του αλλά, μάλλον, από το αμαρτωλό παρελθόν του.

17 Ιουνίου 1966: Η μοιραία νύχτα που του άλλαξε τη ζωή για πάντα

Στις 17 Ιουνίου 1966, δύο άνδρες εισήλθαν στο Lafayette Bar and Grill, στην Πάτερσον του Νιου Τζέρσεϊ και άρχισαν να πυροβολούν. Ο μπάρμαν Τζέιμς Όλιβερ και ένας πελάτης, ο Φρεντ Νάουγιοκς σκοτώθηκαν αμέσως. Ο Χέιζελ Τάνις, ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά εκείνη τη βραδιά, απεβίωσε σχεδόν ένα μήνα αργότερα έχοντας πυροβοληθεί στο λαιμό, το στομάχι, το έντερο, την σπλήνα και τον αριστερό πνεύμονα. Ένας τρίτος πελάτης, ο Ουίλι Μάρινς, επέζησε της επίθεσης, παρά το γεγονός ότι έχασε την όρασή του από το ένα μάτι.

Τόσο ο Μάρινς όσο και ο Τάνις στις καταθέσεις τους, υπέδειξαν ότι οι σκοπευτές ήταν μαύροι άνδρες. Μονάχα αυτό. Μαύροι άνδρες. Όπως αποδείχτηκε, ήταν αρκετό για τις αρχές προκειμένου να προχωρήσουν σε συλλήψεις. Λίγη ώρα αργότερα, ο Κάρτερ μαζί με έναν φίλο του, τον Τζον Αρτις, θα συλληφθούν μέσα σε ένα άσπρο αμάξι στο οποίο θα εντοπιστούν μία καραμπίνα και ένα πιστόλι. Αρχικά, κανείς δεν αναγνώρισε στα πρόσωπα των Κάρτερ και Αρτις τους δράστες της επίθεσης, με αποτέλεσμα να αφεθούν ελεύθεροι.

Ωστόσο, η μαρτυρία ενός μικροαπατεώνα, του Αλφρεντ Μπέλο, που ανέφερε ότι είδε τον «τυφώνα» μαζί με έναν ακόμη να οπλοφορούν έξω από το συγκεκριμένο μπαρ, οδήγησε και τους δύο στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Εκεί, χωρίς απτές αποδείξεις, καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Όπως αποδείχτηκε, ο Μπέλο μαζί με έναν ακόμα λευκό προσπαθούσαν να κάνουν ληστεία σε εργοστάσιο κοντά στο σημείο που διεπράχθησαν οι φόνοι.

Οι μάρτυρες, αν και με «λερωμένο» ποινικό μητρώο έγιναν πιστευτοί, κατεθέτοντας ψευδώς ότι αναγνώρισαν τον Κάρτερ ως τον έναν από τους δύο εκτελεστές.

Ο αγώνας για την αθώωση, το βιβλίο “16ος γύρος” και το τραγούδι του Μπομπ Ντίλαν

Μέσα από την φυλακή ο Κάρτερ ξεκίνησε αγώνα για την αθώωσή του, γράφοντας παράλληλα την αυτοβιογραφία του. Μην έχοντας άλλον τρόπο να υπερασπιστεί την αθωότητά του και να γίνει πιστευτός, ο «Χαρικέϊν» θα γράψει ένα βιβλίο μέσα από τη φυλακή, αφηγούμενος την απίστευτη ιστορία του. Το βιβλίο του με τίτλο «Ο 16ος Γύρος» εκδόθηκε και ευαισθητοποίησε την κοινή γνώμη.

Ο Μπομπ Ντίλαν θα είναι ανάμεσα σε εκείνους που θα διαβάσουν το βιβλίο, θα συγκινηθεί και θα επισκεφθεί τον Κάρτερ στη φυλακή, όπου συζητώντας με τον πυγμάχο, θα πεισθεί για την αθωότητά του, καταλαβαίνοντας ότι έπεσε θύμα δικαστικής πλάνης. Τότε έγραψε το τραγούδι «Hurricane» αφηγούμενος τα γεγονότα, όπως πραγματικά συνέβησαν, ενώ διοργάνωσε και συναυλίες για τον “τυφώνα”.

Ο Μπομπ Ντίλαν κατά την επίσκεψή του στις φυλακές για τον συναντήσει

Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1974, οι μάρτυρες ανακάλεσαν τις μαρτυρίες τους και δύο χρόνια αργότερα ο Κάρτερ αφέθηκε ελεύθερος. Αλλά όχι για πολύ. Ένας απ’ τους μάρτυρες ανακάλεσε και πάλι, με αποτέλεσμα ο Κάρτερ να οδηγηθεί ξανά στη φυλακή λίγους μήνες αργότερα. Εκείνη την περίοδο ήρθε στη δημοσιότητα και ένα περιστατικό το οποίο ενέπλεκε τον πυγμάχο στον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας, γεγονός που επηρέασε αρκετά την κοινή γνώμη.

Ο αγώνας για την επιβίωση και για την απόδειξη της αθωότητάς του συνεχίστηκε και τελικά δικαιώθηκε έπειτα από 19 ολόκληρα χρόνια πίσω από τα κάγκελα. Στις 7 Νοεμβρίου 1985 ο Κάρτερ αποφυλακίζεται οριστικά και δεν κοιτάζει ποτέ ξανά πίσω του.

O Μοχάμεντ Άλι είχε κάνει αγώνα για την απελευθέρωση του “τυφώνα”

Η ζωή μετά

Μετά την αποφυλάκισή του, ο Κάρτερ έζησε στο Τορόντο και από το 1993 έως το 2005 εργάστηκε στον σύνδεσμο υπεράσπισης των ατόμων που καταδικάστηκαν αδίκως (AIDWYC). Στα πρώτα του βήματα είχε μαζί του μία ομάδα ακτιβιστών από τον Καναδά η οποία τον είχε βοηθήσει να κερδίσει την ελευθερία του. Αιτία στάθηκε ένας έφηβος, ο οποίος ενθουσιάστηκε διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του πρώην πυγμάχου. Δουλεύοντας στην AIDWYC, βοήθησε στην αποφυλάκιση περίπου 20 ατόμων και αποχώρησε εξαιτίας μιας διαμάχης το 2005.

Το 2012 διαγνώσθηκε με καρκίνο του προστάτη με τους γιατρούς να του δίνουν λίγους μήνες ζωής. Αντεξε μέχρι τις 20 Απριλίου 2014, όταν και πέθανε ήρεμα στον ύπνο του. Μέχρι το τέλος της ζωής του ο Κάρτερ παρέμεινε μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως τελικά ήταν αυτός που μαζί με τον Αρτις ήταν οι δολοφόνοι των τριών ανθρώπων τα ξημερώματα της 17ης Ιουνίου 1966. Μάλιστα, το γεγονός πως ξαφνικά ο Μπομπ Ντίλαν άρχισε να αποστασιοποιείται από τον «τυφώνα», ενίσχυσε τη θεωρία της ενοχής. Κάποιοι αναφέρουν πως ο Ντίλαν μετάνιωσε για το τραγούδι που έγραψε, αφού μετά από προσωπική έρευνα κατέληξε στο γεγονός πως ο Κάρτερ ήταν ένοχος.

Η υπόθεση έμεινε για πάντα ανεξιχνίαστη

Διαφορετική άποψη είχε ο σκηνοθέτης και παραγωγός, Νόρμαν Τζούισον, ο οποίος το 1999 δημιούργησε την ταινία «Ο τυφώνας», στην οποία περιγράφει τη ζωή και τις περιπέτειες του Ρούμπιν Κάρτερ. Πρωταγωνιστής ήταν ο Ντένζελ Ουάσιγκτον. Μια ταινία η οποία φτάνει να ξεπεράσει σε εισπράξεις τα 74 εκατομμύρια δολάρια.

Μέχρι το τέλος της ζωής του, είχε στο πλάι του τον φίλο και συγκατηγορούμενό του, Τζον Αρτις, ο οποίος το 1974 είχε αρνηθεί μια δελεαστική πρόταση της αστυνομίας προκειμένου να υποδείξει τον Κάρτερ ως τον δράστη της τριπλής δολοφονίας, που κανείς ποτέ δεν έμαθε ποιος πραγματικά διέπραξε…