Eπίλογος σε μια σπουδαία καριέρα: τα τελευταία λεπτά του Πίρλο στο γήπεδο (vids)

Στα 38 του πια ο «αρχιτέκτονας». Έξι πρωταθλήματα Ιταλίας, δύο Τσάμπιονς Λιγκ και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν θα μπορούσε να αποχαιρετήσει το άθλημα το οποίο υπηρέτησε, αυτό το οποίο ομόρφυνε με την παρουσία του στα γήπεδα, αυτό το οποίο κόσμησε με την απαράμμιλη τεχνική του με κανέναν άλλον τρόπο παρά αγωνιζόμενος.  Έστω και δύο λεπτά. Ήταν αρκετά. Ο Πατρίκ Βιεϊρά τον έβαλε αλλαγή στο παιχνίδι της Νew York City FC, όταν πια είχε κριθεί ότι η ομάδα δεν μπορούσε να ανατρέψει το σε βάρος της σκορ του πρώτου αγώνα κόντρα στην Colombus Crew, για να δώσει την ευκαιρία στον κόσμο να αποχαιρετήσει έναν σπουδαίο του αθλήματος.

Ο Πίρλο καταχειροκροτήθηκε και αυτά τα δύο λεπτά ήταν τα τελευταία του μέσα στα γήπεδα, με δεδομένο ότι η ΝΥC FC αποκλείστηκε και ο ίδιος είχε ανακοινώσει, πριν από μερικές ημέρες, την πρόθεσή του να αποχωρήσει από την ενεργό δράση για να δώσει, όπως ο ίδιος είπε, τόπο στα νιάτα…

Kάποτε ήταν ένα παιδί μικρόσωμο και κοκκαλιάρικο… «Είναι σχεδόν καχεκτικός, πως θα παίξει ποδόσφαιρο;» ήταν η πρώτη αντίδραση των ανθρώπων της Μπρέσια, όταν ο πατέρας του, σιδεράς στο επάγγελμα, τον πήγε στις ακαδημίες της ομάδας. Τα χρόνια που πέρασαν τους διέψευσαν.

Ο Πίρλο, γεννημένος στο μικρό Φλέρο της Λομβαρδίας, χρονιά με τη χρονιά ωρίμαζε και γινόταν καλύτερος, σαν το παλιό καλό κρασί που βγάζει ο ίδιος στους αμπελώνες του στη Λομβαρδία. Ο Μιρτσέα Λουτσέσκου τον πίστεψε, του έδωσε την ευκαιρία να κάνει επίσημο ντεμπούτο με τους μεγάλους στα 16 του. Ο Ρουμάνος προπονητής ήταν αυτός που μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο ίδιος ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ίντερ, έπεισε τον Μάσιμο Μοράτι να πάρει στην ομάδα και τον Πίρλο, ο οποίος είναι τότε 20 ετών.

Στους «νερατζούρι» κυριαρχεί η μορφή του σπουδαίου Ρομπέρτο Μπάτζιο. Υπάρχει φυσικά και ο Γιούρι Τζορκαέφ και ο Πίρλο είναι ακόμα μικρός για να κερδίσει θέση βασικού. Ωστόσο, η συνύπαρξή του με τον «μικρό Βούδα» είναι καθοριστική για τον νεαρό Πίρλο, είναι το ινδαλμά του, τον θαυμάζει, τον παρακολουθεί, τον μελετά. Η ποδοσφαιρική τους μοίρα θα τους φέρει κοντά και λίγο αργότερα στη Μπρέσια (όταν ο Ταρντέλι δεν θα θελήσει να τον κρατήσει στην Ίντερ), όπου ο Πίρλο θα δοθεί δανεικός και θα έχει περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Δίπλα στον Μπάτζιο θα μάθει και τα μυστικά των άψογων εκτελέσων φάουλ. Ο Κάρλο Ματσόνε θα βάλει τον Πίρλο να παίζει μπροστά από τους αμυντικούς και εκεί με τις εξαιρετικές μεταβιβάσεις του (με κορυφαία μία για τον Μπάτζιο κόντρα στη Γιουβέντους το 2001) θα κάνει την καλύτερη μέχρι τότε σεζόν της καριέρας του.

Το καλοκαίρι του 2001, θα μεταγραφεί στη Μίλαν, ο Κάρλο Αντσελότι θα αρχίσει σιγά σιγά να τον «μεταμορφώνει» στον σπουδαίο αμυντικό χαφ που… χαζεύει όλα αυτά τα χρόνια όλος ο κόσμος. Ο Πίρλο μεγάλωνε, αλλά παρέμενε αδύνατος, σαν να έμελλε να είναι αυτή η… αέρινη φιγούρα του το χάρισμά του. Ο Ιταλός προπονητής είχε παίξει στα νιάτα του στη θέση του Πίρλο, στον ρόμβο με τον οποίο παίζουν οι «ροσονέρι» τον βάζει στην αρχή. Ο Γκατούζο και ο Ζέεντορφ βάζουν την δύναμη που λείπει από τον Πίρλο, ο Ρούι Κόστα είχε απόλυτη ελευθερία κινήσεων και μπροστά ο Ιντζάγκι με τον Σεφτσένκο «εκτελούσαν» κάθε αντίπαλο.

Παρέα με τον μεγάλο αρχηγό, Πάολο Μαλντίνι, τον Νέστα, τον Σεφτσένκο, τον θρύλο Κλάρενς Ζέεντορφ θα φτιάξουν τη μεγάλη Μίλαν, ο Πίρλο θα κατακτήσει δύο Τσάμπιονς Λιγκ, ενδιάμεσα το 2006, θα στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής με την Ιταλία σκοράροντας μάλιστα και για πρώτη φορά σε Μουντιάλ, θα γεννηθούν τα δύο παιδιά του, ο Πίρλο έχει κάνει πράξη όλα τα όνειρά του, ποδοσφαιρικά και προσωπικά. Είναι πια ο αρχιτέκτονας των Ιταλών, είναι ο μαέστρος, είναι ο μάγος.

Το 2011 είναι πια 32 ετών… Στα τελευταία του! Δέκα χρόνια έμεινε στη Μίλαν, ένα ακόμα συμβόλαιο, να παίξει δυο-τρια χρόνια μπάλα και να σταματήσει. Όχι δα. Όχι ο Πίρλο. Πηγαίνει στη Γιουβέντους και κάνει restart! Σαν να είναι εκείνος ο έφηβος στα χρόνια της Μπρέσια, αρχίζει από την αρχή… Ασταμάτητος, ανεξάντλητος, ακούραστος, διορατικός. Παίζει 40 παιχνίδια τη σεζόν. Και αντέχει!

Τέσσερα πρωταθλήματα στην Ιταλία με τη «μεγάλη κυρία», ένα Κύπελλο, ένα Σούπερ Καπ. Λείπει το Τσάμπιονς Λιγκ, φέτος είναι η ευκαιρία του. Όχι για να μπει στο πάνθεον των σπουδαίων, εκεί βρίσκεται ήδη. Και ας σκεφτόταν να τα παρατήσει όλα μετά τον χαμένο τελικό του 2005 στην Κωνσταντινούπολη. «Σκέφτηκα να σταματήσω γιατί μετά την Κωνσταντινούπολη τίποτα δεν είχε νόημα πλέον. Ο τελικός αυτός με έπνιγε. Είδα το τέλος της γραμμής: η πορεία είχε τελειώσει. Η ιστορία είχε τελειώσει και εγώ μαζί της».

Ο μαέστρος αφήνει τώρα τη μπαγκέτα του και ο ποδοσφαιρικός πλανήτης υποκλίνεται μπροστά του…