Χάρης Γρηγορόπουλος στο www.pagenews.gr: Για να κάνεις τη δουλειά του ηθοποιού, δεν πρέπει να σε απασχολούν τα της επιβίωσης

Ο επιτυχημένος ηθοποιός Χάρης Γρηγορόπουλος μιλά αποκλειστικά στο www.pagenews.gr για τη ζωή του, τα 30 χρόνια που κάνει αυτό το επάγγελμα, για τη σειρά «Έλα στη θέση μου» και για τα επόμενα σχέδια του.

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη

Χάρη, στην επιτυχημένη σειρά του Alpha, ”Έλα στη θέση μου”, παίζεις τον ρόλο του Θοδωρή που δεν έχει κανένα απολύτως στοιχείο με τη δική σου προσωπικότητα. Τί σου αρέσει σ’ αυτόν το χαρακτήρα; 

Ο ρόλος, του Θοδωρή είναι ενός λαϊκού ανθρώπου που είναι κόντρα στον εαυτό μου και τα πιστεύω μου.Με ευχαριστεί, με ξεκουράζει και με ιντριγκάρει να τον  υποδύομαι. Είναι λίγο… γρουσούζης αυτός ο Θοδωρής. Είναι τσιγκούνης, μίζερος, φωνακλάς. Όλα αυτά τα στοιχεία συνθέτουν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. 

Θα προχωρήσει και την επόμενη σεζόν;

Είναι πολύ νωρίς ώστε να γνωρίζουμε κάτι τέτοιο. Πιθανότατα θα το μάθουμε τον Μάιο. Το μόνο που γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή είναι ότι η σειρά πάει καλύτερα και από πέρσι. Βέβαια πέρσι έριξε τις ρίζες της η σειρά, την αγάπησε ο κόσμος και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο.

Νομίζω ότι το καλύτερο στοιχείο αυτής της σειράς είναι το καστ. Όλοι ζουν τον ρόλο τους. Επίσης κάνουμε κάτι πρωτόγνωρο. Κάνουμε καθημερινή σειρά κωμική, κάτι το οποίο συμβαίνει συνήθως με τις ερωτικές και τις δραματικές σειρές. Εμείς για πρώτη φορά προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό στην ελληνική τηλεόραση, το οποίο πέτυχε.

Όπως λέει χαρακτηριστικά και η γυναίκα μου: ”Αυτή η σειρά με ξεκουράζει, με ευχαριστεί πολύ όταν τη βλέπω”.

Έγινες ευρύτερα γνωστός μέσα από το ”Καφέ της Χαράς”. Πιστεύεις ότι αυτός ο ρόλος σε βοήθησε επαγγελματικά ή σε εγκλώβισε;

Όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Θεωρώ ότι συνέβησαν και τα δύο. Το ”Καφέ της Χαράς” μου έδωσε μεγάλη αναγνωρισιμότητα, λόγω της τεράστιας επιτυχίας της. Είχε να κάνει βέβαια και με τον συγκεκριμένο ρόλο, που αγαπήθηκε αρκετά. Ο ρόλος αυτός όμως με καθιέρωσε στις συνειδήσεις των θεατών. Από την άλλη μεριά, θεωρώ ότι κάπως ”κάηκα” από αυτό. Δεν θα μπορούσε εύκολα να με εντάξει κάποιος σε μια διανομή γιατί είχα ”χαρακτηριστεί” από τον ρόλο του Τρελαντώνη. Άρα, δεν έχω παρά να απαντήσω διττά στην ερώτηση: και με βοήθησε και με εγκλώβισε. Παρ’ όλα αυτά ήταν μια αρκετά ευτυχής περίοδος στην καριέρα μου.

Πόσο χρόνο χρειάστηκε προκειμένου να σε προτείνουν σε άλλους ρόλους;

Από τότε που γυρίστηκε και πρωτοπαίχτηκε η σειρά δεν έχει σταματήσει να προβάλλεται. Νομίζω είναι δύο οι σειρές στις οποίες συμβαίνει αυτό: ”Το Καφέ της Χαράς” και το ”Κωνσταντίνου και Ελένης”.

Εσείς λαμβάνετε κάποιο ποσό από τα δικαιώματα;

Κάτι λίγα από την εταιρεία παραγωγής. Όταν γίνεται η πρώτη επανάληψη παίρνεις αρκετά χρήματα, στις επόμενες παίρνεις όλο και λιγότερα. Έχουν περάσει 14 χρόνια από την πρώτη προβολή, οπότε μπορεί εύκολα κάποιος να φανταστεί ότι το ποσό ακολουθεί φθίνουσα πορεία.

Αυτό όμως δεν είναι άδικο;

Πολύ άδικο, όπως και τόσα άλλα πράγματα στη ζωή.

Τι κάνει ο κλάδος σας πάνω σε αυτό το ζήτημα;

Ο κλάδος μας είναι πολύ ανίσχυρος σε θέματα εργασιακά. Αυτό συμβαίνει κατ αρχήν γιατί η χώρα βρίσκεται σε μια κατάσταση που κανένα ζήτημα που αφορά αυτό το κομμάτι δεν μπορεί να απαιτηθεί και δικαιωθεί.

Έχεις συνεργαστεί με μια πλειάδα ηθοποιών, αλλά πάντα σε κωμωδίες. Ήταν επιλογή σου ή έτσι ήρθαν τα πράγματα;

Έτσι τα έφερε η ζωή. Θα ήθελα να παίζω σε διαφορετικά είδη συχνότερα. Είμαι 30 χρόνια στη δουλειά και έχω παίξει και σε άλλα είδη αλλά η κωμωδία με έχει χαρακτηρίσει.

Είναι ευκολότερη η κωμωδία ή το δράμα;

Δεν μπορώ να αξιολογήσω διαφορά δυσκολίας. Ίσως είναι δυσκολότερη η κωμωδία. Όσον αφορά την προεργασία και τη δομή μιας παράστασης, ο βαθμός δυσκολίας είναι ο ίδιος, απλώς ίσως, τονίζω, κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, όταν παίζεις μια κωμωδία είναι δυσκολότερο εγχείρημα, ιδίως αν καλείσαι να αποδίδεις κάθε μέρα. Χρειάζεται να ”ιδρώνεις” τη ”φανέλα” για να παίξεις κωμωδία.

Την ώρα που παίζετε στη σκηνή εισπράττετε την αύρα των θεατών;

Φυσικά. Το γεγονός αυτό συμβαίνει και είναι κάτι το μαγικό. Εισπράττεις τα vibes των θεατών, είναι σαν να παρακολουθείς την αναπνοή τους, τη δική τους συμμετοχή στο εγχείρημα πάνω στη σκηνή.

Πώς μπορείς και συγκεντρώνεσαι αν βλέπεις τον θεατή να κλαίει ή να γελάει μανιωδώς;

Είναι δύσκολο, απλώς η πείρα σε κάνει να το ξεπεράσεις. Έχω μια αδυναμία και το ομολογώ, στα γέλια των θεατών. Είναι τόσο ”γαργαλιστικά” κάποιες φορές που με ωθούν και εμένα στο να γελάσω μαζί τους. Μου έχει συμβεί αυτό. Εμείς πάντως αισθανόμαστε πολύ άσχημα όταν συμβαίνει αυτό γιατί είναι αδυναμία. 

Προσωπικά αισθάνομαι ότι η γη είναι έτοιμη να ανοίξει για να με καταπιεί. Ο κόσμος μπορεί να ευχαριστιέται γιατί βλέπει έναν ηθοποιό να ”εκτροχιάζεται”, γεγονός που έχει την τύχη να το δει σε… αποκλειστικότητα.

Τι σημαίνει γάμος; Είναι μια άτυπη σύμβαση ή ένα καταφύγιο του ενός προς τον άλλο;

Το να ζεις μαζί με έναν άνθρωπο που να μοιράζεσαι τη ζωή σου. Τα καλά και τα άσχημα. Όταν υπάρχουν και παιδιά είναι πιο έντονο αυτό το συναίσθημα. Λόγω των παιδιών ολοκληρώνεται όλο το θέμα και γίνεται… οικογένεια.

Πώς μπορείς να διασφαλίσεις ότι θα έχεις δουλειά, χωρίς το κομμάτι των δημοσίων σχέσεων;

Δεν μπορείς να το διασφαλίσεις, αλλά εγώ μπορώ να μιλήσω γι αυτό που αισθάνομαι για την ουσία αλλά και το περιτύλιγμα της δουλειάς μου. Βέβαια, όταν ο κόσμος σου δείχνει την αγάπη του και σου ζητά απλώς να βγείτε μια φωτογραφία, δεν είναι μεμπτό.

Η Ευρώπη μοιάζει αδύναμη ώστε να διαχειριστεί μια απόφαση που αφορά το προσφυγικό και το άνοιγμα της ”ψαλίδας” μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Πώς μπορεί ένας ηθοποιός να αντισταθεί προκειμένου να εργάζεται;

Πολύ δύσκολα μπορεί να αντισταθεί σε όλο αυτό που συμβαίνει. Η δουλειά του είναι ”εύθραυστη”. Ένας ηθοποιός για να αποδώσει πρέπει να έχει ένα πολύ καλό βιοτικό επίπεδο. Θυμάμαι τον Χατζάκη να μας λέει ότι στην Πολωνία οι ηθοποιοί είναι πρίγκιπες, τους έχουν στα πούπουλα. Για να κάνεις τη δουλειά αυτή δεν πρέπει να σε απασχολούν τα της επιβίωσης. Με την κρίση όμως, έχουμε φτάσει να απασχολούμαστε με αυτά, ακόμη και σε εμάς που κοντεύουμε να συνταξιοδοτηθούμε πλέον. Είναι πολύ άσχημο.

Έχεις την αγωνία ότι μπορεί να δεχθείς μια δουλειά αλλά να μην την πληρωθείς ποτέ;

Έχει συμβεί, οπότε έχω πάντα την αγωνία ότι μπορεί να συμβεί. Είναι μη διαχειρίσιμο αυτό το γεγονός. Το καλοκαίρι που έπαιζα τον μονόλογο, το έκανα χωρίς χρήματα ουσιαστικά. Ήταν ένα εγχείρημα που ήρθε μια σκηνοθέτης, με προσέγγισε και είπα ”ναι” για τους δικούς μου λόγους, για την ευχαρίστησή μου.

Αν τα παιδιά σας επέλεγαν να φύγουν στο εξωτερικό για να βρουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, εσύ θα τα ενθάρρυνες να κάνουν το βήμα ή θα προσπαθούσες να τους πείσεις να μείνουν;

Θα τα ενθάρρυνα. Και μάλιστα θα το ήθελα πραγματικά να φεύγανε από την Ελλάδα. Πιστεύω ότι εδώ αξίζει πλέον να έρχεται μόνο για διακοπές.

Όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας και πρέπει να το αφήνουμε να τρέχει και να βγαίνει στην επιφάνεια. Η παιδικότητα είναι ένα καταφύγιο στις δυσκολίες της ζωής. Αν συμμερίζεσαι την άποψη, τι αντίβαρα έχεις;

Στο δικό μας το επάγγελμα είναι απαραίτητη η παιδικότητα και μάλιστα δουλεύουμε ώστε να τη διατηρούμε και την καλλιεργούμε. Μάλιστα η λέξη εργάζομαι αντικαθίσταται με τη λέξη ”παίζω”. Το ”παίζω” έχει να κάνει άμεσα με το παιδί, με την παιδικότητα. Στην περίπτωσή μας, πρέπει να μεγαλώνουμε διαρκώς με παιδικότητα. Κάνουμε τους ηθοποιούς να είναι πιο ”ζωντανοί” από τους άλλους ανθρώπους, η παιδικότητα δυναμώνει την αγάπη των ηθοποιών για τη δουλειά.

Έχεις κάνει φιλίες ζωής μέσα από τη δουλειά σου; 

Μέσα από τη δουλειά μπορείς να κάνεις ουσιαστικές φιλικές σχέσεις. Είναι η ίδια η δουλειά που μας ενώνει. Μπορεί ο ένας να προχωρήσει παραπάνω ή να μείνει πίσω, αλλά μπορούν να πραγματοποιηθούν τέτοιες σχέσεις. Ομοίος ομοίω αει πελάζει πάντως.

Τα ζώα είναι ό,τι μας απέμεινε από τον παράδεισο. Είδα στη σελίδα σου στο facebook μια φωτογραφία σου δίπλα με ένα γαϊδουράκι. Σε ένα κείμενο του Νίκου Δήμου, αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι: Όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο περισσότερο θα μας χρειάζονται τα ζώα.

Εγώ αλλά και η οικογένειά μου έχουμε παθολογική αγάπη με τα ζώα. Έχω ένα διαμέρισμα που πλέον μαζί με εμάς ζούνε τρεις γάτες και ένας σκύλος. Και με τη φύση είμαστε δεμένοι, αν και μου λείπει πάρα πολύ. Είμαι από τους άτυχους που δεν έχουν χωριό. Οπότε με την πρώτη ευκαιρία φεύγω εκδρομές στα βουνά και στις θάλασσες. Γενικώς είμαστε πολύ φιλόζωοι σαν οικογένεια.

Πιστεύω ότι όσοι δεν αγαπούν τα ζώα είναι προβληματικά άτομα γεμάτα καταπιεσμένο θυμό που μπορεί να βγει ανά πάσα στιγμή στην επιφάνεια. Άλλωστε είναι εμφανές και από τα αλλεπάλληλα κρούσματα βίας που φτάνουν μέχρι το έγκλημα…

Ακριβώς έτσι. Το δικό μου το μυαλό αδυνατεί πραγματικά να σκεφτεί πως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπάει τα ζώα. Είναι αδύνατο να το αντιληφθώ. Πρόκειται για μια τεράστια ”αναπηρία”, όταν κάποιος δεν αγαπά τα ζώα είναι ικανός για το μεγαλύτερο έγκλημα. Έχει ένα νεκρό ”κομμάτι” μέσα του. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως υπάρχει ένα τέτοιο ανθρώπινο ον.

Ποια η άποψή σου για τη σημερινή τηλεόραση; Σου αρέσουν τα προγράμματα που προβάλλονται;

Θα σου πω την απόλυτη αλήθεια. Δε βλέπω ελληνική τηλεόραση. Νομίζω ότι είναι ένα ισχυρό μέσο που θα μπορούσε να συμβάλλει πραγματικά στο επίπεδο των θεατών και θεωρώ ότι δεν κάνει σωστή δουλειά. Είναι σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που θα έπρεπε. Δεν βλέπω προγράμματα, απέχω. Τη χρησιμοποιώ για να βλέπω κάποιες ταινίες και σειρές που επιλέγω εγώ. Δε νομίζω ότι η γνώμη μου για την ελληνική τηλεόραση είναι η καλύτερη.

Αν σου δινόταν η ευκαιρία να κάνεις κάτι άλλο επαγγελματικά θα το έκανες, ή θα επέλεγες εκ νέου την υποκριτική;

Ναι αναμφισβήτητα. Το μόνο που έχω καταλάβει είναι το πόσο τυχερός είμαι που κάνω τη δουλειά που αγαπάω και πάλι αυτό θα διάλεγα. Το κατάλαβα από πολύ νωρίς, είχα αποφασίσει από δευτέρα λυκείου ότι θα ασχοληθώ με αυτόν τον τομέα.

”Βαφ’ τα μαύρα”: 2ος χρόνος επιτυχίας. Πες μας λίγα λόγια για το ρόλο σου

Είναι η δεύτερη χρονιά που παίζεται η παράσταση. Είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι έχουμε ένα πολύ ωραίο έργο συγγραφικά και όπως συμβαίνει με τη σειρά, έχει πολύ καλή διανομή. Είναι ένα έργο που από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο ο κόσμος γελάει, αλλά στο τέλος του μένουν πράγματα. Μιλάμε για ένα γλυκόπικρο έργο που αποτελεί ακτινογραφία της σημερινής κατάστασης στη χώρα. Δικαιολογημένα ”σκίζει” λοιπόν…

Εσύ γιατί δεν ασχολήθηκες ακόμη με τη σκηνοθεσία;

Το θέλω πάρα πολύ, δεν έχει τύχει αλλά είναι από τους τομείς στους οποίους θα ήθελα να ασχοληθώ. Ανυπομονώ γι αυτό, αλλά βέβαια και εγώ από την πλευρά μου δεν το έχω επιδιώξει. Είναι κάτι που θέλω πάρα πολύ να κάνω.

Με τη γραφή δεν τα πάω καλά. Θαυμάζω όλους εκείνους που μπορούν να αποδίδουν τις σκέψεις του στα γραπτά. Κάποια στιγμή είχα βρει ένα σημείωμά μου, από τα χρόνια του γυμνασίου, που έλεγε: ”Θα γίνω ηθοποιός επειδή δεν μπορώ να γίνω συγγραφέας”. Θαυμάζω ιδιαίτερα τους συγγραφείς. Το να μπορείς να γράφεις συγκεντρώνει μέσα όλες τις τέχνες. Έγινα λοιπόν ηθοποιός επειδή δεν μπορούσα να γίνω συγγραφέας.

Κάποια πλάνα για το μέλλον;

Επειδή είναι η αρχή της σεζόν, δεν συζητάω τίποτα. Έχω μπροστά μου μια σεζόν, ακόμη ευχόμαστε για την αρχή της.

Τί σε εξοργίζει, τι ανέχεσαι και τι αγαπάς στην Ελλάδα και τους Έλληνες του σήμερα;

Αγαπάω πολύ την ομορφιά της Ελλάδας, τη θέση της τη γεωγραφική, το κλίμα της, τον ήλιο της, τον ουρανό της, την πανίδα και την χλωρίδα. Με εξοργίζουν οι άνθρωποι που ως επί το πλείστον είναι απαίδευτοι, αμόρφωτοι και απολίτιστοι. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν Ευρωπαίο πολίτη και δυστυχώς δεν τον τοποθετώ μαζί με την έννοια που έχει σήμερα ο Έλληνας. Δεν ακούω τα σκυλάδικα, δεν συμφωνώ με τον πολιτισμό που παράγεται. Δεν είμαι ευχαριστημένος από τους ανθρώπους.

Δεν είμαστε πιο κοντά στην Ανατολή παρά στη Δύση;

Θεωρώ ότι είμαστε στη Δύση. Μεγάλωσα θεωρώντας ότι ζω στον δυτικό κόσμο. Ανακαλύπτω όμως από τα μικράτα μου ότι μάλλον μόνος μου το νομίζω αυτό. Η πραγματικότητα δείχνει ότι ζω σε μια ανατολική χώρα. Και σήμερα στα 53 μου, ανακαλύπτω συνεχώς καινούρια πράγματα.