Γιώργος Γαλίτης στο pagenews.gr: “Μου αρέσει που ο κόσμος αναγνωρίζει ότι δεν ξεπούλησα ποτέ τη ζωή μου, για λίγη επιπλέον δημοσιότητα”

Ο Γιώργος Γαλίτης αποτελεί «επένδυση» για όποιον τον συναναστρέφεται τόσο επαγγελματικά, όσο και ως φίλος. Είναι από τους ανθρώπους που έχουν σοβαρότητα, ήθος, επαγγελματισμό και απέραντο χιούμορ. Τον γνώρισα στα πλαίσια της δουλειάς, αλλά ομολογώ πως είναι από τους ανθρώπους που θεωρώ κέρδος να έχουν μπει στη ζωή σου.

Έχεις να κερδίσεις από την αύρα και τη σκέψη τους όσο και γιατί σε μια εποχή κρίσης αξιών διαμάντια που λάμπουν στο σκοτάδι είναι λιγοστά. Ομολογώ, πως υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι γύρω μας που είναι σκεπτόμενοι, εξαιρετικοί επαγγελματίες και δεν πουλούν τη ζωή τους στα tabloid μόνο και μόνο για να συζητιούνται. Εμένα, αυτοί οι άνθρωποι με μαγνητίζουν και ξέρω πως όσοι με διαβάζουν και με ακολουθούν στα γραφόμενά μου είναι της ιδίας αντίληψης. Απολαύστε όσα μοιράζεται με τους αναγνώστες του pagenews για τις Γοργόνες και Μάγκες, τα Ραδίκια Ανάποδα, την τηλεόραση και τα media. 

Συνέντευξη στην Έπη Τρίμη 

Γιώργο, υποδύεσαι δεκατρείς διαφορετικούς ρόλους στο «Ραδίκια Ανάποδα», στην Αθηναΐδα. Ποιος από τους ρόλους που έγραψες και υποδύεσαι έχει αγαπηθεί λίγο παραπάνω από το κοινό;

Οι θεατές ταυτίζονται με τον κάθε ρόλο που είναι ιδιαίτερος και μοναδικός. Υπάρχουν βέβαια κάποια στάνταρ που αφορούν ορισμένους ρόλους-που μάλιστα αποτελούν τους πυλώνες της παράστασης και είναι οι πιο χαρακτηριστικοί-έχοντας χιουμοριστική χροιά. Βέβαια, δε σημαίνει ότι οι υπόλοιποι ρόλοι υπολείπονται του χιούμορ.  Μπορεί να παρουσιάζονται δεκατρείς ρόλοι κάθε χρονιά, ωστόσο έχω γράψει αρκετούς ακόμη, οι οποίοι μάλιστα δεν έχουν μπει ούτε στο βιβλίο.

Ο λόγος που η παράσταση έχει αγαπηθεί τόσο είναι γιατί έχει να κάνει κυρίως με τη δυναμική του κειμένου αλλά και τον τρόπο με τον οποίον ερμηνεύεται ο κάθε ρόλος στην παράσταση. Υπάρχει μάλιστα κόσμος που έχει αγοράσει το βιβλίο, που περιέχει τα κείμενα της παράστασης και ευθυμούν διαβάζοντάς το, δίχως να έχουν δει το έργο και ερχόμενοι στην παράσταση συγκρίνουν τους ρόλους που είχαν φτιάξει στη φαντασία τους με τη δική μου ερμηνεία.

Τί έχεις εισπράξει εσύ από το φιλοθεάμων κοινό και τί οι θεατές που έρχονται στην Αθηναΐδα , για να γνωρίσουν τη δυναμική αυτών των 13 προσωπικοτήτων; 

Επιθυμούσα μ’ αυτή την παράσταση να κάνω ένα δώρο και στον εαυτό μου, εναποθέτοντας όλη την εμπειρία μου στο θέατρο μέσα στο εν λόγω έργο. Ήθελα, επειδή έχω επιμεληθεί τα κείμενα και τη σκηνογραφία, να ευχαριστηθώ και εγώ ο ίδιος με το έργο. Η πορεία του, μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια δείχνει ότι έχει αγαπηθεί πολύ. Μάλιστα, αρκετοί θεατές έχουν γίνει φίλοι, οι οποίοι ήρθαν αρκετές φορές να τη δουν. Χρόνο με το χρόνο, επειδή οι άνθρωποι δυσκολεύονται όλο και περισσότερο στο να γελάνε, προσπαθώ να κάνω την παράσταση ακόμη πιο χιουμοριστική. Δηλαδή βρίσκω τρόπους ώστε να προσθέσω το κάτι παραπάνω στο ήδη υπάρχον σκηνικό.

Θέτει και επίκαιρα θέματα η παράσταση;

Η παράσταση δεν πραγματεύεται γεγονότα της επικαιρότητας, ωστόσο σατιρίζονται επίκαιρες νοοτροπίες και καταστάσεις. Είναι βαθιά σατιρική παράσταση, αλλά όχι βάσει των τρέχοντων γεγονότων. Για παράδειγμα, σατιρίζεται το ζήτημα της κρίσης, το πώς φτάσαμε ως εδώ, αλλά δίχως να αναφέρονται ονόματα και να στιγματίζεται κάποιος. 

Ένα δυνατό σενάριο αλλά και ένας καλός ηθοποιός είναι αρκετά ώστε να φέρουν την επιτυχία;

Δεν μπορείς να ξέρεις από πού θα σου έρθει η επιτυχία. Δεν είναι προβλέψιμη. Εάν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, δηλαδή ένα ωραίο σενάριο, δυνατοί ηθοποιοί και ικανός σκηνοθέτης, τότε μπορείς να θέσεις μια βάση. Πολλές φορές όμως, παραγωγές που κάλυπταν τις προϋποθέσεις αυτές δεν κατάφεραν να ”πιάσουν”. Το ενδιαφέρον του κοινού αλλά και ορισμένοι αστάθμητοι παράγοντες μπορεί να σου φέρουν τα πράγματα διαφορετικά απ’ ό,τι τα υπολόγιζες. Συνεπώς, δεν μπορείς πάντα να προβλέπεις την επιτυχία.

Αυτό που ελπίζω για φέτος είναι να ”πατώσουν” όλα τα ριάλιτι. Θεωρώ ότι ”τράβηξε” αρκετά το θέμα. Έχει να κάνει με το τι προϊόν εξάγει η τηλεόραση, η οποία βγάζει προς τα έξω θεάματα που μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος ή να τα χαζέψει. Είναι ότι πιο εύκολο στο να δημιουργήσεις πρότζεκτ για να ”χαζέψει” ο θεατής, εάν όμως θέλεις να βγάλεις προς τα έξω παραγωγές που το κοινό πρέπει να παρακολουθήσει, πρέπει να το προσεγγίσεις αλλιώς. Είναι τεράστιο λάθος η προσέγγιση της τηλεόρασης, όσον αφορά τα ριάλιτι.

Πρέπει να δούμε τι συμβαίνει στο εξωτερικό. Εκεί, οι σειρές που βγαίνουν, μπορώ να πω ότι έχουν ξεπεράσει τον κινηματογράφο, έχοντας τρομερά σενάρια και φοβερούς ηθοποιούς, πρότζεκτ γεμάτα φαντασία. Θα ήθελα να δουν οι ιθύνοντες το τι γίνεται στο εξωτερικό, να δούμε τους άλλους και να δανειστούμε όσα θετικά έχουν πράξει. Η τηλεόραση πλέον είναι σαν ένα σπίτι που είναι μέσα ό,τι να ‘ναι, που κυκλοφορούμε με τα… βρακιά και βρίζουμε ο ένας τον άλλον. Αυτή είναι η τηλεόραση πια. 

Κάθε πράγμα έχει τον σκοπό του και τη δυναμική του. Ουδείς γνωρίζει το ακριβές μέγεθος της δυναμικής. Όταν ήμουν μικρός έβλεπα δύο κανάλια. Με όλα τους τα αρνητικά, εγώ είδα τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Μπάστερ Κίτον, τον Πίτερ Σέλερς και άλλα ”μεγαθήρια” της κωμωδίας. Πλέον τα κανάλια δεν προβάλλουν ξένες ασπρόμαυρες ταινίες. Εγώ ας πούμε ωφελήθηκα από αυτά τα θεάματα, με βοήθησαν όμως στο να διευρύνω τους ορίζοντές μου.

Δεν μπορούμε να μετράμε ποσοτικά όλα τα δεδομένα. Αλλιώς δεν θα υπήρχαν οι ζωγράφοι και οι ποιητές, διότι συνήθως έχουν περιορισμένο κοινό. Μακάρι να είχαμε ποιητές ως ”πρώτα ονόματα” στην Ελλάδα, όμως αυτό δεν συμβαίνει, δυστυχώς ή ευτυχώς.

Η σχέση σου με τα ΜΜΕ; Ξέρω πως δύσκολα δίνεις συνεντεύξεις και «εκτίθεσαι» μόνο αν έχεις κάτι να πεις. 

Είχα πολύ δυνατή παρουσία στην τηλεόραση, λόγου χάρη με τους ”Διαπλεκόμενους”. Απλώς, εκείνο το διάστημα, και λόγω δουλειάς αλλά και… ντροπής, δεν ένιωθα συνεντεύξεις. Ένιωθα άβολα να μιλήσω για τον εαυτό μου και τη δουλειά μου. Αναγνωρίζω ότι ήταν λάθος μου, καθώς θα μπορούσα να μπω τότε πιο ”δυναμικά” στα πράγματα. Παράλληλα έχω γλιτώσει από αρκετή ”έκθεση” σ’ αυτό το πανηγύρι. Ακολούθησα τον δύσκολο δρόμο, αλλά από την άλλη μεριά, δεθα χαριστούν απέναντί μου γιατί είμαι ”ο τάδε”. 

Σε κάποιον πολύ γνωστό ηθοποιό, υπάρχουν και οι χαριστικές καταστάσεις, λόγω του ότι μπορεί να είναι αγαπητό πρόσωπο στην τηλεόραση, να έχει καλή χημεία με το θεατή άρα να τα ΜΜΕ να του συμπεριφέρονται κάπως πιο ”χαριστικά”.

Όλη αυτή η κατάσταση δεν εντοπίζεται όταν αναφερόμαστε σε ηθοποιούς που έχουν ως ”χώρο δράσης” το θέατρο. Χαίρομαι που έρχονται θεατές για την παράστασή μου, για το ποιόν της δίχως να υπάρχει η παρουσία του ”γύρω γύρω”, ομολογώ πως βοηθάει πολύ. 

Αποτελεί φιλοσοφία η σεμνότητα; 

Δεν πιστεύω στη σεμνότητα, στους ηθοποιούς. Τη δουλειά μας δε θα την έκανε κάποιος σεμνός. Θέλουμε βέβαια την αναγνωρισιμότητα, θέλουμε την αγάπη του κόσμου, αλλά, αν δεν αποζητάς αυτά τα στοιχεία και θεωρείς ότι δεν είναι η δημοσιότητα το πρώτο μέλημα, αλλά η δουλειά σου, όπως θεωρώ εγώ, τότε βλέπεις τα πράγματα αλλιώς.

Θα προτιμούσα να μη με αναγνώριζαν και να είμαι πολύ γνωστός για τη δουλειά μου. Να λέγανε ότι υπάρχει ένας ”Γιώργος Γαλίτης”, πάμε να δούμε αυτό που παρουσιάζει. 

Ακόμη κι όταν έπαιζα στους ”Διαπλεκόμενους”, εμένα δε με πολυαναγνωρίζανε στον δρόμο, λόγω του ότι εμφανιζόμουν συχνά μεταμφιεσμένος αλλά και επειδή είμαι αλλιώς έξω και διαφορετικός στη δουλειά. Με αναγνωρίζανε όταν έμενα πέντε ημέρες αξύριστος, φορώντας μαύρα γυαλιά (γέλια). Αναγνωρίζανε δηλαδή κάποιον που ήταν σαν… μεταμφίεση του εαυτού του. 

Όλα αυτά τα χρόνια σιγά σιγά, με αναγνωρίζουν περισσότερο οι άνθρωποι, μέσω της δουλειάς μου. Βέβαια έχουν περάσει και 20 χρόνια πορείας μου στον χώρο, ενώ τα νέα μέσα, όπως το Facebook, βοηθάνε στο να σε έχει εντοπίσει κάποιο κοινό και να σ’ έχει ξεχωρίσει. 

Τα social media είναι επαγγελματικό εργαλείο; 

Και ναι και όχι. Δεν μπορώ να καταλάβω επακριβώς τη δυναμική σ’ αυτόν τον τομέα, αλλά διακρίνω ευκολία στον τρόπο της επικοινωνίας. Αρκετές φορές οι θεατές μου μού έχουν στείλει μήνυμα με τις εντυπώσεις του για την παράσταση, όπως και συνάδελφοί μου, όταν αφορά κάποιο κείμενο. Είναι ένας τρόπος άμεσης επικοινωνίας. Είναι συγκινητική η ανταπόκριση μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όταν για παράδειγμα έχω τα γενέθλια μου ή τη γιορτή μου και χαίρομαι όταν λαμβάνω μηνύματα με ευχές. Μου αρέσει που ο κόσμος αναγνωρίζει ότι δεν ”ξεπούλησα” ούτε τη ζωή μου. Αν θέλουν να ακουστούν πράγματα ακούγονται.

Έχεις ασχοληθεί με το πολιτικό σκίτσο. Τί σημαίνει για εσένα συντηρητισμός και σκοταδισμός και τί αλλαγή και πρόοδος στην Ελλάδα του σήμερα;

Οι άνθρωποι μπορούν πλέον να εκφράζονται πιο άμεσα, αλλά το κάνουν αρκετά άγαρμπα. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμα συντηρητικοί. Αυτά που θα μπορούσαν να αλλάξουν τόσα χρόνια δεν έχουν αλλάξει, πραγματικά αλλά μόνο επιφανειακά.

Θα έκανες μια παραγωγή με πολιτικές αναζητήσεις, με την επικαιρότητα αλλά και με τρόπους που θα μπορούσες να συνδέσεις την τέχνη με κάποιου είδους πολιτική συνειδητοποίηση;

Ναι, με ενδιαφέρει. Αυτό που επιθυμώ, είναι να κάνω στην τηλεόραση μια σατιρική σειρά με σκετς και μεταμφιέσεις. Ένα πρότζεκτ με πολιτικές αναζητήσεις, χιουμοριστικό τόσο στην εικόνα, όσο και στην πλοκή. Αλλά αυτό θέλει οργάνωση και ανθρώπους έτοιμους να το ”τρέξουν”. Αυτό που λείπει, ενώ υπάρχει ο λόγος και η σάτιρα, είναι το δημιουργικό κομμάτι, δηλαδή ηθοποιοί έτοιμοι να μπουν στους ρόλους που απαιτούνται.

Ποιες είναι οι σκέψεις σου για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου;

Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να είναι αυτό που είναι. Γι’ αυτό ονομάζεται άνθρωπος, για να κάνει ελεύθερος τις επιλογές του, όσον αφορά το/τη σύντροφο που θα έχει δίπλα του. Ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος στο να κάνει κακό, να κλέψει, να σκοτώσει, αλλά στο να προσφέρει αγάπη εκεί που επιθυμεί η ψυχούλα του έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει.

Πρέπει ως κοινωνία να δούμε και να αναγνωρίσουμε όλα αυτά τα δεδομένα, διότι συμβαίνουν. Τη διαφορετικότητα τη συναντάμε παντού, στο ύψος, στο βάρος, στο ντύσιμο. Πρέπει να σεβόμαστε το ποιον του άλλου. Είμαστε ελεύθεροι να σατιρίσουμε και να αστειευτούμε, αλλά πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο, διότι κυκλοφορούν και αστεία τα οποία μπαίνουν στο όριο της χυδαιότητας και της απρέπειας.

Όλοι μας έχουμε τις σκοτεινές πτυχές μας, τις φοβίες μας. Αν το βγάλουμε και το παρουσιάσουμε με άγαρμπο τρόπο, μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους τρελό. Βέβαια, αυτό που νομίζω ότι θα είναι το ιδανικό, είναι να προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο. Και εγώ μπορεί να πιάσω τον εαυτό μου να είναι απότομος ως προς τους φίλους και τους συνεργάτες μου, αλλά αυτό συμβαίνει σ’ όλους. Το ζήτημα είναι να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να αλλάζουμε ως άνθρωποι προκειμένου να γίνουμε καλύτεροι. Δεν χρειάζεται να βγάζουμε νύχια συνέχεια.

Τα social media είναι απρόσωπα, πολλές φορές βγάζουμε τον κακό μας εαυτό απέναντι στον άλλον, βλέποντας μόνο μια μικρή φωτογραφία. Είναι άδικο να βγάζουμε χολή, τόσο εύκολα. Δεν μπορούμε να είμαστε συνέχεια στο κλίμα ”να σου την πω, να μου την πεις”. 

Νομίζουμε ότι επικοινωνούμε, αλλά δεν το κάνουμε στην πραγματικότητα. Απλά μονολογούμε και… βαρβαρίζουμε. Είμαστε μόνο ”στόματα” και καθόλου ”αυτιά”. Πολλές φορές τα βλέπω με συμπάθεια όλα αυτά, διότι όλοι μας έχουμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε. Μπλοκάρω με τους ανθρώπους που είναι ρατσιστές και έχουν ακραίες θέσεις και δε θέλω να μπαίνει δηλητήριο μέσα μου. Αρκετοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους ήταν και φίλοι μου και έχουν βγάλει έναν εαυτό τόσο περίεργο που με έχει βάλει σε σκέψεις. 

Όμως είναι και οι συνθήκες που ζούμε, είναι και το περιβάλλον που ζούμε το οποίο παίζει ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης. Πλέον τα έχουμε στα ”πόδια” μας όλα. Εγώ, παλαιοτέρα, για παράδειγμα για να δω ξανά ταινίες του Μπάστερ Κίτον έπρεπε να περιμένω καιρό, να τις παραγγείλω μέσω ίντερνετ ώστε να έρθουν κάποια στιγμή. Τώρα πλέον με το YouTube έχω πρόσβαση στο υλικό που χρειάζομαι. Τώρα πια ένα νέο παιδί τα έχει όλα δίπλα του, αλλά δεν μπαίνει στη διαδικασία γιατί είναι μεγάλος ο όγκος της πληροφορίας αλλά παράλληλα και περιορισμένος ο διαθέσιμος χρόνος.

Πώς προέκυψε η συνεργασία, στις ”Γοργόνες και Μάγκες’; Τί ρόλο θα ενσαρκώσεις και τι συναισθήματα απορρέουν από το έργο;

Συζητώντας με τον σκηνοθέτη της παράστασης για τους ρόλους, ο Θανάσης Ευθυμιάδης ανέφερε το όνομά μου. Με το Γιώργο ήμασταν μαζί στη σχολή. Υπήρχε πάντα μια εκτίμηση αν και δεν είχαμε συνεργαστεί ποτέ. Βάσει αυτού βρεθήκαμε ξανά. Εγώ, υποδύομαι το ρόλο του Χρόνη Εξαρχάκου, ένας αγαπημένος ρόλος, κυρίως λόγω του ηθοποιού. Καλούμαι να τον ενσαρκώσω και είμαι περιχαρής. 

Όταν καλείσαι να παίξεις έναν ρόλο ο οποίος έχει ταυτιστεί με έναν συγκεκριμένο ηθοποιό, πώς το διαχειρίζεσαι; Τον παρατηρείς ή βάζεις τη δική σου πινελιά;

Μου έχει τύχει ξανά με τους ”Μακρυκωσταίους και τους Κοντογεώργηδες”. Εκεί έχεις μόνο το ρόλο. Ρόλοι σαν αυτοί είναι τόσο ωραία γραμμένοι, που θα ήταν ανόητο να μιμηθείς τον προκάτοχο. Δεν μπορείς άλλωστε να το κάνεις γιατί μιλάμε για άλλον άνθρωπο. Όταν λες ότι ενσαρκώνω τον τάδε, παίρνεις στην ”πλάτη” σου δίχως να το θέλεις, και την καριέρα του ηθοποιού. Όταν καλείσαι να υποδυθείς έναν ρόλο που έχει ”σημαδευτεί” από ανθρώπους όπως ο Βουτσάς, ο Χατζηχρήστος, σηκώνεις και το αντίστοιχο βάρος. Άλλωστε, είναι άλλη η δυναμική του κινηματογράφου και άλλη του θεάτρου!

Φοβάσαι τη σύγκριση με τον Χρόνη Εξαρχάκο;

Δεν είναι θέμα σύγκρισης γιατί μιλάμε για δύο διαφορετικούς ανθρώπους και ηθοποιούς. Αυτό που θα προσπαθήσω να κάνω είναι να προσεγγίσω με σεβασμό τον ρόλο, όπως κάνω άλλωστε πάντα. Από εκεί και πέρα, αν καταφέρουμε, σαν παράσταση, να είμαστε καλοί, τότε θα καταφέρουμε να δώσουμε κάποιο άλλο στοιχείο ώστε να αγαπήσουν το συγκεκριμένο έργο οι άνθρωποι, δίχως να έχουμε φυσικά κατά νου ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε εκείνους που το ανέδειξαν.

Είναι μεγάλη παγίδα, το να μπεις σε μια διαδικασία να πεις ότι θα ”ξεπατικώσεις” το ρόλο. Ο θεατής είναι συνδεμένος με αυτά τα έργα. Δεν είναι ταινίες που τις είδε μια φορά, αλλά κατά τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων, ίσως και της ενήλικης ζωής του. Μπορεί για παράδειγμα να θυμάται ότι την ώρα που την έβλεπε μπορεί να καθόταν μαζί με τους δικούς του, να ανακαλεί γεύσεις και εικόνες.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη δική μου την περίπτωση, όταν έβλεπα το ”Της Κακομοίρας” που το έχω συνδέσει με τη μαγειρική της μητέρας μου. Άρα καταλήγουμε ότι ταινίες σαν αυτές, αποτελούν κομμάτια της ίδιας μας της ζωής και δεν μπορούν να αλλάξουν. Είναι επίσης δύσκολο να ”κονταροχτυπηθείς” με ηθοποιούς πρωτοπόρους στον χώρο, που έχουν επηρεάσει άλλωστε, γενιές και γενιές νεότερων ηθοποιών.

Ας πούμε τον ρόλο του Γιάννη Βογιατζή τον ενσαρκώνει ο ίδιος ο Βογιατζής, 50 χρόνια μετά. Δεν είναι μόνο η τιμή που νιώθεις συνυπάρχοντας μ’ αυτόν τον άνθρωπο, αλλά βλέποντάς τον μου έρχονται στο νου αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Μάλιστα, μαγνητοφωνούσα τις σκηνές του και μου φαινόταν τόσο αστείος και ωραίος. Αυτό το γεγονός σε συγκινεί και σε συναρπάζει. Βλέπεις έναν άνθρωπο επίσης που είναι 90 ετών, αλλά πάνω στη σκηνή σαρώνει και δεν μπορείς παρά να τον έχεις ως παράδειγμα στη ζωή σου και στη δουλειά σου.

Προσπαθείς να βλέπεις τη ζωή με αισιόδοξη ματιά;

Προσπαθώ να βλέπω τη ζωή όσο πιο ψύχραιμα μπορώ. Δεν μπορείς να είσαι κάτι άλλο από αυτό που ζεις. Δεν μπορείς να είσαι στην τρελή χαρά όταν οι άλλοι είναι μέσα στο κλάμα. Θα μπορούσε ο καθένας να κάνει κάτι ώστε να καλυτερέψει τη ζωή του, επιλέγοντας να ψυχαγωγείται με ένα καλό βιβλίο με μια καλή ταινία και όχι μόνο να χαζεύει, αλλά κυρίως να σκέφτεται. Αν καταφέρεις, έστω και λίγο να καλυτερέψεις τον εαυτό σου, τότε μπορείς να κάνεις προσπάθειες ώστε να βοηθήσεις και τους υπόλοιπους. Ωστόσο, η προσπάθεια μετράει.

Μέσα από τη δουλειά μου, είναι μεγάλη μου χαρά όταν ο κόσμος φεύγει από την παράσταση με ένα χαμόγελο στα χείλη ή και να χρησιμοποιούν τις ατάκες της παράστασης στην καθημερινότητάς του. Εκεί λες ότι δεν πήγε χαμένος ο κόπος μου.