100 χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση

Στα εγχειρίδια ιστορίας, στη Ρωσία του Πούτιν το 2007, σύμφωνα με το νέο ομοσπονδιακό σχολικό πρόγραμμα, οι επαναστάσεις του Φεβρουαρίου και του Οκτωβρίου, όπως και ο εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε αμέσως μετά με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς μεταξύ των «Λευκών» και των «Κόκκινων», παρουσιάζονται σε μια ενότητα με τίτλο «Μεγάλη Ρωσική Επανάσταση». Στη προσπάθεια αυτή τονίζεται η αγωνία και ο αγώνας των δυο πλευρών που έδωσαν τη ζωή τους για το καλό της Ρωσίας. Οι «Λευκοί» για την αυτοκρατορική Ρωσία και οι «Κόκκινοι» για την Σοβιετική. Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν ένοχοι ή θύματα, αλλά πατριώτες που έβλεπαν το καλό της πατρίδας τους με διαφορετική οπτική γωνία.

Αν αυτό συμβαίνει στη Ρωσία του 21ου αιώνα, δεν φαίνεται να συμβαίνει και στη χώρα μας, αφού εύκολα μπορεί να ξεσπάσει αντιπαράθεση μεταξύ αριστερών και δεξιών, για το αν η Οκτωβριανή επανάσταση ήταν όντως εξέγερση της εργατικής τάξης εναντίον της αστικής ή ένα πραξικόπημα μιας μικρής οργανωμένης ομάδας που σφετερίστηκε την εξουσία για 74 χρόνια.

Στη συνέχεια του άρθρου αυτού θα παραθέσω αδιαμφισβήτητα στοιχεία και ιστορικά γεγονότα όσο και αν γίνω ενοχλητικός σε κάποιους ακόμα ονειροπόλους του Σοβιετικού ονείρου.

Σύμφωνα με το μαρξιστικό αφήγημα ο καπιταλισμός στη φάση ωρίμανσης του θα συνοδεύεται από ακραίες ανισότητες και προλεταριοποίηση των μαζών. Τα εξαθλιωμένα προλεταριάτα τότε θα εξεγερθούν εναντίον μια χούφτας ολιγαρχών που λυμαίνονται τον πλούτο που παράγουν. Μετά την κατάληψη της εξουσίας θα κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής. Η Νέα Κοινωνία της ισότητας και της αλληλεγγύης θα εξαλείψει κάθε μορφή εκμετάλλευσης και αδικίας και θα απαλλάξει τον άνθρωπο από κάθε διαβλητό πάθος εντάσσοντας τον από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας.

Πολλοί πίστεψαν ότι η αρχή της ανοικοδόμησης της κοινωνίας αυτής έλαβε χώρα από την Ρωσική επανάσταση τον Οκτώβρη του 1917. Το κόμμα των μπολσεβίκων με επικεφαλής τον Λένιν , μπροστάρης στον αγώνα των ρώσικων προλεταριάτων , κατέλαβε την εξουσία μετά από την πρώτη κομμουνιστική επανάσταση στην ιστορία, υποσχόμενο όλων αυτών των προσδοκιών που συνέγραψε και εμπνεύστηκε ο ιδεολογικός αυτουργός του εγχειρήματος, Καρλ Μαρξ.

Με την ψυχραιμία και τη αντικειμενικότητα που πρέπει να έχει ένας αναλυτής μετά από 100 χρόνια ιστορίας, που και αυτή κύλησε στο δικό της αυλάκι, γνωρίζουμε πλέον όχι μόνο εκεί που κατέληξε το νερό, αλλά και τον τρόπο που σχεδιάστηκε η πηγή του.

Προφανώς και τα πράγματα δεν έγιναν έτσι όπως τα φαντάστηκε ο Μαρξ, αλλά και ούτε έτσι όπως διδάχτηκαν τα γεγονότα οι οπαδοί του Λένιν στα κομμουνιστικά διδασκαλεία της αποστειρωμένης και κατευθυνόμενης Μιας Αλήθειας.

Το 1900 εμφανίζεται ένας ιδιοφυής νέος, δικηγόρος στο επάγγελμα, με το όνομα ΛΕΝΙΝ. Ιδρύει την εφημερίδα ΣΠΙΘΑ (ΙΣΚΡΑ) και δυο χρόνια μετά εκδίδει ένα βιβλίο με τίτλο «ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ». Το σύγγραμμα αυτό ήρθε να καλύψει ένα πολύ μεγάλο κενό που είχε αφήσει η Μαρξιστική θεωρία, αφού πουθενά δεν ανέλυε τον τρόπο δράσης και την οργάνωση της επανάστασης των μαζών που θα ανέτρεπαν την εξουσία της Αστικής Τάξης. Είναι πράγματι απορίας άξιο ότι οι ιδεολογικοί πατέρες του κομμουνισμού δεν μπήκαν καν στον κόπο να εξηγήσουν όχι μόνο τον τρόπο κατάληψης της εξουσίας , αλλά πολύ περισσότερο να αναλύσουν τον τρόπο οικοδόμησης της νέας αυτής κοινωνίας διαπιστώνοντας ότι: «ο Μαρξ μας μίλησε πολύ για τον καπιταλισμό, αλλά καθόλου για τον κομμουνισμό».

Η επανάσταση του 1905

Το 1904 η Ρωσία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ιαπωνία και λίγο πριν αρχίσει να εμπλέκεται στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Μέσα σε ένα ηττοπαθές κλίμα στα πεδία των μαχών με την Ιαπωνία, έρχονται και τα εσωτερικά προβλήματα.

Τον Ιανουάριο του 1905 μετά από μια ειρηνική απεργία η φρουρά των Χειμερινών Ανακτόρων σκοτώνει πάνω από 200 άμαχους εργάτες. Την ημέρα εκείνη όλοι την θυμούνται με το προσωνύμιο «ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ», η οποία αποτέλεσε αφορμή για την γενικότερη εξέγερση. Έτσι ξεσπά, σε κλίμα γενικότερης ανατροπής του τσαρικού καθεστώτος, γενική απεργία στην Αγία Πετρούπολη στη Μόσχα και στην ευρύτερη περιοχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Χαρακτηριστικότερη ήταν η ανταρσία του ναυτικού στόλου στην Σεβαστούπολη, στο Βλαδιβοστόκ, στην Κρονστάνδη με αποκορύφωμα αυτής του Θωρηκτού Ποτέμκιν. Η ανταρσία πνίγηκε στο αίμα καταγράφοντας πάνω από 2000 νεκρούς. Όταν εκατομμύρια εργάτες με επικεφαλής τον ΛΕΝΙΝ διαδήλωναν διαμαρτυρόμενοι σε όλη τη χώρα εναντίον του Τσάρου, ο στρατός διέλυσε με αληθινά πυρά τις συγκεντρώσεις σκορπώντας άδικα το αίμα χιλιάδων απεργών αναβάλλοντας τη μεγάλη προλεταριακή επανάσταση για αργότερα και εξαναγκάζοντας τον επικεφαλής της σε εξορία.

Στη ζωή όμως τίποτα δεν πάει χαμένο. Η εξέγερση του 1905 ήταν η αιτία να νομιμοποιηθούν τα πολιτικά κόμματα, να θεσμοθετηθεί η καθολική ψηφοφορία, να συσταθεί Νομοθετικό Σώμα (ΔΟΥΜΑ) και οι εργάτες και οι αγρότες να οργανωθούν σε Συμβούλια (ΣΟΒΙΕΤ) λίγο πριν σχεδιαστεί η μεγάλη επανάσταση του Οκτωβρίου του 1917.

Ρωσία και Α’ Παγκόσμιος πόλεμος

Η Ρωσία εμπλέκεται στον Α παγκόσμιο πόλεμο(1914-1918) συμμαχώντας με τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ (Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία) απέναντι στις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία) με επικεφαλής τη Γερμανία. Οι Τσαρικοί χειρισμοί όμως και οι συνεχείς ήττες στις εχθροπραξίες με την Γερμανία από τη μια μείωναν το βιοτικό επίπεδο του λαού και από την άλλη αύξαναν την δυσαρέσκεια του ενάντια στον Τσάρο Νικόλαο Β.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα στρατιωτικής αστοχίας ήταν το καλοκαίρι του 1916 όταν ο στρατηγός Αλεξέι Μπρουσίλοφ εξαπέλυσε μεγάλη επίθεση εναντίον του Αυστριακού στρατού στο Βερντέν για να βοηθήσει τους Γάλλους και τους Ιταλούς. Σχεδόν 1 εκατομμύριο ήταν οι νεκροί Ρώσοι στρατιώτες.

Παράλληλα δε στο παλάτι ένας «καλόγερος» με το όνομα Ρασπούτιν έλεγχε πλήρως την Τσαρίνα Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα και αυτή με τη σειρά της τον Τσάρο.

Αξιόλογοι υπουργοί και ικανότατοι αξιωματούχοι απομακρύνονταν και τις θέσεις τους έπαιρναν οι ευνοούμενοι του Ρασπούτιν, ενώ ο λαός πεινούσε, αν δεν θεριζόταν στα πεδία των μαχών. Το σύνθημα των μπολσεβίκων για άμεση ειρήνευση έβρισκε όλο και πιο πολλούς οπαδούς.

Οι συνεχείς λοιπόν ήττες της Ρωσίας, όπως αυτής του Ιανουαρίου του 1917 στη Γαλικία και στη Βουκοβίνα, (υπολογίζονται πάνω από 3 εκατομμύρια χαμένες ζωές από τις στρατιωτικές αστοχίες), δημιούργησαν ένα αίσθημα αμφισβήτησης από το λαό αρχικά και μιας αυθόρμητης επανάστασης στη συνέχεια, τόσο από τα πλέον οργανωμένα συμβούλια των εργατών (σοβιέτ), όσο και από τις στάσεις του ίδιου του στρατού , εναντίον της ικανότητας του Τσάρου Νικολάου Β’, να οδηγήσει τη χώρα σε μια νικηφόρα έκβαση.

Τα γεγονότα όμως μάλλον πρόλαβαν τα σχέδια του ΛΕΝΙΝ και των οπαδών του.

Η επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917

Το Φεβρουάριο του 1917, και όχι τον Οκτώβριο, μετά από καθολική και ακηδεμόνευτη εξέγερση του λαού, ο Νικόλαος ο Β’ παραιτείται, γεγονός που σηματοδοτεί το τέλος της μοναρχίας και της φεουδαρχικής απολυταρχίας στη Ρωσια.

Η Δούμα (νομοθετικό αντιπροσωπευτικό σώμα) ψήφισε τη μετατροπή του πολιτεύματος σε δημοκρατία. Η πρώτη Δημοκρατία στην ιστορία της Ρωσίας εγκαθιδρύθηκε εκείνη την εποχή αρχικά με τον Γεώργιο Ευγένιεβιτς Λβοφ και έπειτα με την κυβέρνηση Κερένσκυ. Στις 22/2, οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν η πρώτη χώρα, που αναγνώριζε τη Ρωσία ως δημοκρατία.

Η αυτοκρατορική οικογένεια φυλακίστηκε, η θανατική ποινή καταργήθηκε, τα φοβερά πογκρόμ κατά των Εβραίων σταμάτησαν, εφαρμόστηκε το οκτάωρο και η χορήγηση του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις γυναίκες, ήταν λίγα από τα πολλά νέα νομοθετήματα που εφάρμοσαν οι μετατσαρικές κυβερνήσεις. Σημαντικός ήταν , όπως φαίνεται και από τις εξελίξεις και ο νόμος περί επαναπατρισμού των εξορίστων από την αποτυχημένη κόκκινη επανάσταση του 1905. Έτσι γύρισαν πίσω στη Ρωσία 250.000 μυημένοι επαναστάτες για να ανατρέψουν τον Κερένσκυ.4 Το νόμο αυτό αξιοποίησε ο ΛΕΝΙΝ και γύρισε στη Ρωσία αφού ήταν και αυτός επίσης εξόριστος στην Ελβετία. Η ιδεολογική αντίθεση του με τη νέα κυβέρνηση που ήθελε να εφαρμόσει ένα φιλελεύθερο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, τον έφερε με την ρητορική δεινότητα που τον διέκρινε να ξεσηκώνει τις ήδη κουρασμένες και ανυπόμονες μάζες εναντίον της, για καλύτερες μέρες που μπορούσε να φέρει μόνο μια κομμουνιστική κυβέρνηση με επικεφαλής το κόμμα των εργατών. Το κόμμα των Μπολσεβίκων.

Ενώ η Ρωσία γνώριζε τη μια ήττα μετά την άλλη, οι προσπάθειες του τότε υπουργού των Στρατιωτικών Κερένσκυ να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη και να ελέγξει τα στενά του Βοσπόρου και την έξοδο της στη Μεσόγειο, ήταν αμετακίνητες. Σχέδιο που ήθελε να ανακόψει δια καώς η Γερμάνια, γεγονός που θα αποδεδειχθεί πιο κάτω, αφού η μεγάλη κομμουνιστική επανάσταση των προλετάριων της Ρωσίας εξυπηρετούσε το γεωπολιτικό σχέδιο της Γερμανίας.

Η εξέγερση του Ιουλίου του 1917

Πρόβα τζενεράλε αποτέλεσε η εξέγερση των Μπολσεβίκων το καλοκαίρι του 1917 υπό την καθοδήγηση του Λένιν. Ο στρατός όμως αντέδρασε άμεσα και κατέλαβε τα γραφεία του κόμματος καταστέλλοντας την εξέγερση. Εκδόθηκαν εντάλματα συλλήψεως για τον Λένιν , τον Ζηνόβιεφ, τον Τρότσκυ, τον Οφσεένκο, τον Κριλένκο, τον Λουνατσάρσκι και πολλούς άλλους πρωταγωνιστές της επανάστασης. Συνελήφθησαν όλοι εκτός του Λένιν και Ζηνόβιεφ που πρόλαβαν και κρύφτηκαν. Το νέο ήθος που ήθελε τότε να περάσει η νέα κυβέρνηση ήταν οι ανθρωπιστικές αξίες, και για το λόγο αυτό δεν κατέπνιξε την επανάσταση με εκτελέσεις των συλληφθέντων, κάτι που έκαναν αργότερα οι μπολσεβίκοι σε αυτούς.

Τα απόνερα της εξέγερσης επηρέασαν την νέα προσωρινή κυβέρνηση προκαλώντας έντονη κυβερνητική κρίση στο εσωτερικό της. Ο Κερένσκυ ανακηρύσσεται πρωθυπουργός και αντικαθιστά το στρατηγό Μπρουσίλοφ με τον στρατηγό Λαβρ Γεωργίεβιτς Κορνίλοφ. Αρχές Σεπτεμβρίου, ο Κορνίλοφ αποπειράθηκε να κάνει πραξικόπημα. Απέτυχε καθώς οι κοζάκοι αρνήθηκαν να χτυπήσουν. Ο Κορνίλοφ φυλακίστηκε, ενώ οι μπολσεβίκοι αποφυλακίζονται όλοι και εκμεταλλευόμενοι τη γενική αταξία «ρίχνουν» το σύνθημα: «Όλη η εξουσία στα σοβιέτ». Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου στα Σοβιέτ οι μπολσεβίκοι χωρίς να επιτύχουν την πλειοψηφία κατάφεραν να αυξήσουν τη δύναμη τους και να κερδίσουν την εξουσία στο Σοβιέτ της πρωτεύουσας, την Αγία Πετρούπολη, με επικεφαλής τον Λέων Τρότσκυ.

Η επανάσταση των μπολσεβίκων

Ο δημοσιογράφος Τσάρλυ Νικερμπόκερ των εφημερίδων των Χιρστ πήρε συνέντευξη από τον Τζων Σηφ, εγγονό του Τραπεζίτη και συνέταιρο των Ρότσιλντ, Τζέηκομπ Σηφ5, ο οποίος αποκάλυψε πολύ ανατρεπτικές λεπτομέρειες για τα προεπαναστατικά σχέδια των μπολσεβίκων. «Ο Λένιν έκανε μια γιορτή στο αρχηγείο του στην Ελβετία. Προσκεκλημένοι ανάμεσα τους ήταν ο μυστηριώδης Σχης Έντουαρντ Μαντέλ Χάουζ 6, μέντορας του πρόεδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Τζων Γούντροου Γουίλσον και σύνδεσμος με τον Σηφ. Άλλος προσκεκλημένος ήταν ο Βάρμπουργκ που χρηματοδοτούσε τον Κάιζερ που σε ανταπόδοση τον έκανε αρχηγό της μυστικής αστυνομίας της Γερμανίας. Ήταν ακόμη οι Rothschild του Λονδίνου και του Παρισιού, όπως και ο Καγκάνοβιτς και ο Στάλιν, ο οποίος τότε ήταν επικεφαλής μιας συμμορίας ληστών τραίνων. Ο Τρότσκι έφτασε στην Ελβετία όπως είχε προγραμματίσει. Μαζί με τη συνοδεία του (100 ατόμων) είχε και 20 εκ. δολάρια σε χρυσό χρηματοδοτούμενα από τον Τζέηκομπ Σηφ με σκοπό να προετοιμαστούν για την εισβολή στην Ρωσία. Στην μετακίνησή τους αυτή βοήθησε ο Βάρμπουργκ, αρχηγός της μυστικής Γερμανικής αστυνομίας».

Για τον σημαντικό ρόλο του Τζέηκομπ Σηφ στη χρηματοδότηση της επανάστασης τα επιβεβαιώνει και ο Λευκορώσος Στρατηγός , Arsene de Goulevitch, στο βιβλίο του «Czarism and the Revolution», ο οποίος αποκαλύπτει και έναν άλλον σημαντικό χρηματοδότη της επανάστασης με 21 εκατ. ρούβλια. Τον πάμπλουτο Άγγλο Lord Alfred Milner οργανωτή και διευθυντή της μυστικής ομάδας «η Στρογγυλή Τράπεζα», η οποία υποστηριζόταν από τον οίκο Rothschild. Για αυτήν τη χρηματοδότηση , εν ήδη δανείου το 1907, από τον πλούσιο Βρετανό , η οποία θα ξεπληρωνόταν μετά τη συντριβή του Τσάρου , κάνει λόγο στο βιβλίο του «Η ζωή μου» … Ποιος λέτε; Ο ίδιος ο Τρότσκι.

Η επιτυχία του εγχειρήματος βασικά ζητούσε τρεις προϋποθέσεις. Πολιτική και οικονομική στήριξη και φυσικά οργάνωση της ένοπλης δράσης. Τις δυο πρώτες τις εξασφάλισε η Γερμανία. Την τελευταία την επέτυχε με τη βοήθεια του Λεον Τρότσκι, ο οποίος ερχόμενος από την Αμερική οργάνωσε τον κόκκινο στρατό.

Το παράδοξο που γεννά και πολλά ερωτήματα, ήταν ότι πήρε την στήριξη της Γερμανίας όταν η χώρα του βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με αυτήν. Τα πράγματα όμως εξηγούνται αρκετά εύκολα και ας ξεβολεύονται συνειδησιακά πολλοί φίλοι αναγνώστες από την πίστη που πιθανόν να είχαν στην πρώτη κομμουνιστική επανάσταση της ιστορίας.

Ο Λένιν ήρθε σε συμφωνία με την γερμανική κυβέρνηση και τον τελευταίο αυτοκράτορα της Γερμανίας Κάιζερ, να του δοθούν όλα εκείνα τα μέσα που θα τον βοηθούσαν να καταλάβει την κυβέρνηση.

Αργότερα μια επιστολή (3 Δεκεμβρίου του 1917) που επιβεβαιώνει τα ανωτέρω, είναι αυτή του υπουργού εξωτερικών της Γερμανίας Ρίχαρντ φον Κόλμαν* προς τον Κάιζερ που εξηγούσε με λεπτομέρεια γιατί η επικράτηση του Λένιν θα είχε γεωπολιτικά οφέλη της Γερμανίας έναντι της Ρωσίας.

Στις 8 Απριλίου 1917 ο Λένιν με τη βοήθεια των Γερμανών επιβιβάζεται σε ένα «Σφραγισμένο τρένο» που δεν θα περνούσε κανένα έλεγχο μέσα από τα εμπόλεμα κράτη της Ευρώπης. Είχε μαζί του 32 μπολσεβίκους και χρήματα σε χρυσό γύρω στα 5-6 εκ. δολάρια.

Σύμφωνα με απόρρητα στοιχεία που διέρρευσαν σχετικά πρόσφατα ο Λένιν είχε χρηματοδοτηθεί με πάνω από 26 εκατομμύρια μάρκα (καθώς και με όπλα και τεχνική βοήθεια) πριν την οκτωβριανή επανάσταση από τον Κάιζερ (ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Γερμανίας 1888-1918) προκειμένου να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του και να αποτραβήξει τη Ρωσία από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι μετά την Οκτωβριανή επανάσταση ο Λένιν έδωσε στη γερμανική αυτοκρατορία μεγάλα τμήματα πλούσιων γεωργικών εκτάσεων της Δυτικής Ρωσίας.

Κατά την άφιξη τους στην Αγία Πετρούπολη οι βουλευτές των άλλων κομμάτων κατηγορούσαν τους Μπολσεβίκους ως γερμανούς κατασκόπους. Είθε η ιστορία να τους δικαιώσει.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά ξεκινά να οργανώνεται το Μπολσεβικικό κόμμα στην κοινωνία. Το επέτυχε μπορεί να πει κανείς με κάθε επιτυχία. Πρωταγωνιστούσε σε κάθε εκδήλωση της κοινωνικής ζωής . Στα εργοστάσια, στα Σοβιέτ, στην αγροτική παραγωγή, στις υπηρεσίες, στο στρατό και γενικά οπουδήποτε υπήρξε δυσαρέσκεια. Σύµφωνα µε τον Ν. Σουκάνοφ, έναν από τους πιο διάσηµους ιστορικούς του Οκτώβρη, µέλος του μενσεβικικού κόµµατος, του αντιπάλου κόμματος των µπολσεβίκων, «οι μπολσεβίκοι δούλευαν πεισµατικά και αδιάλειπτα. Κινούνταν µέσα στις µάζες, στα εργοστάσια, κάθε µέρα ακατάπαυστα… Για τις µάζες, είχαν γίνει οι δικοί τους άνθρωποι, γιατί ήταν πάντα εκεί, µπροστάρηδες στα πιο σηµαντικά ζητήµατα αλλά και στις καθηµερινές λεπτοµέρειες που αφορούσαν τα εργοστάσια και τους στρατώνες. Είχαν γίνει η µοναδική ελπίδα…».

Στις 24 Οκτωβρίου Λένιν στέλνει μια επιστολή στα µέλη της ΚΕ των μπολσεβίκων. «Σύντροφοι, γράφω αυτές τις γραµµές στις 24 το βράδυ. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιµη. Είναι ολοκάθαρο ότι πραγµατικά τώρα κάθε καθυστέρηση της εξέγερσης ισοδυναμεί µε θάνατο. Θέλω να πείσω τους συντρόφους ότι τώρα όλα κρέµονται από µια τρίχα, ότι στην ηµερήσια διάταξη µπαίνουν ζητήµατα που δεν λύνονται µε συσκέψεις ούτε µε συνέδρια (έστω και µε συνέδρια των σοβιέτ), αλλά αποκλειστικά από τους λαούς, από τη µάζα, από την πάλη των οπλισµένων µαζών. Πρέπει µε κάθε θυσία σήµερα το βράδυ να συλλάβουµε την κυβέρνηση. Η ιστορία δεν θα συγχωρήσει την καθυστέρηση στους επαναστάτες που θα µπορούσαν να νικήσουν σήµερα (και σίγουρα θα νικήσουν) αλλά που θα κινδύνευαν να χάσουν πολλά αύριο. Θα κινδύνευαν να τα χάσουν όλα… Ο λαός έχει το δικαίωµα και την υποχρέωση στις κρίσιµες στιγµές της επανάστασης να κατευθύνει τους εκπροσώπους του, ακόµη και τους καλύτερους, κι όχι να τους περιµένει…».

Στις 25 Οκτωβρίου στο 2ο Συνέδριο των Σοβιέτ στην Αγία Πετρούπολη , ο Λένιν μέσα σε μια διαμάχη μεταξύ Μπολσεβίκων και Μενσεβίκων (που υποστήριζαν μια ειρηνική λύση και αποφυγή του εμφυλίου) καταφέρνει να πείσει τους συνέδρους με συντριπτική πλειοψηφία και την αποχώρηση των διαφωνούντων, για επαναστατική δράση. Στις 5,17πμ , όπως αναφέρει ο δημοσιογράφος Τζον Ριντ 11, ο Ρώσος στρατηγός, Νικολάι Βασίλιεβιτς Κριλένκο ανέβηκε στο βήμα μ’ ένα τηλεγράφημα στο χέρι. «Σύντροφοι! Από το Βόρειο Μέτωπο. Η 10η Στρατιά χαιρετίζει το Συνέδριο των Σοβιέτ, αναγγέλλοντας τη δημιουργία Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής, που ανέλαβε τη διοίκηση του Βόρειου Μετώπου». Πανδαιμόνιο. Οι άνθρωποι έκλαιγαν αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο. «…Έτσι, ο Λένιν και οι εργάτες της Πετρούπολης αποφάσισαν την εξέγερση…».

Ξημερώματα στις 25 Οκτώβριου μια ένοπλη ομάδα Μπολσεβίκων κατέλαβε το σιδηροδρομικό σταθμό της Βαλτικής. Μια άλλη, τις γέφυρες του Νέβα ποταμού που διασχίζει την Αγ. Πετρούπολη, ενώ το καταδρομικό «Αουρόρα» αγκυροβόλησε απέναντι από τα ανάκτορα στρέφοντας τα κανόνια του εναντίον του. Μια άλλη ομάδα κατέλαβε το ταχυδρομείο, το τηλεγραφικό πρακτορείο, το τηλεφωνικό κέντρο, τα δημόσια κτήρια, το εργοστάσιο ηλεκτρικού ρεύματος, τα τυπογραφεία, τις αποθήκες τροφίμων και την Κεντρική Τράπεζα.

Η κατάληψη όλων των νευραλγικών σημείων έγινε χωρίς καμία αντίσταση και χωρίς κανένα θύμα.

Την άλλη μέρα το πρωί οι κάτοικοι της πόλης ξύπνησαν και πληροφορήθηκαν ότι την εξουσία ανέλαβε η «Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή» και η προσωρινή κυβέρνηση Κερένσκυ καθαιρέθηκε, ενώ αυτή βρίσκονταν στα Χειμερινά Ανάκτορα. Μετά δυο μέρες οι Μπολσεβίκοι καταλαμβάνουν τα Χειμερινά Ανάκτορα αιχμαλωτίζοντας όλους τους Υπουργούς ενώ ο πρωθυπουργός Κερένσκυ πρόλαβε και δραπέτευσε. Μπήκε σε ένα αυτοκίνητο με βρετανική σημαία, κρύφτηκε στο μέτωπο ως τον Μάιο του 1918, διέφυγε στη Βρετανία και πέρασε στη Γαλλία. Η αντίσταση στα Ανάκτορα ήταν υποτυπώδης και οι νεκροί από την ιστορική αυτή «σύγκρουση» της Αστικής και εργατικής τάξης, ήταν μόνο 6 νεκροί και μάλιστα από τη μεριά των μπολσεβίκων , όπως αναφέρει ο Σ. Γιόφ μέλος της «Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής» σε άρθρο του στην εφημερίδα της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Ο Τρότσκυ στο έργο του «ΣΤΑΛΙΝ», αποκαλύπτει την έκπληξη του Λένιν για την ευκολία που κατέλαβε την εξουσία, παρομοιάζοντας της σαν «το σήκωμα ενός φτερού».

Δυο μέρες μετά τόσο οι Μενσεβίκοι όσο και οι σοσιαλεπαναστάτες καταδίκασαν το πραξικόπημα και οι δημόσιοι υπάλληλοι της Αγ, Πετρούπολης κατέβηκαν σε απεργία, διαμαρτυρόμενοι κατά των σφετεριστών της εξουσίας.

Τη τρίτη μέρα ένοπλες δυνάμεις μπολσεβίκων κυριεύουν αιφνιδιαστικά με έφοδο τους το Κρεμλίνο στη Μόσχα καθώς και πολλές συνοικίες της πόλης, παρόλες τις ηρωικές προσπάθειες αντίστασης των φοιτητών και ευελπιδων της σχολής Αλεξαντρόφσκυ. Το πυροβολικό των μπολσεβίκων ήταν αρκετό να κάμψει την αντίσταση των. Σε 5 μέρες η Μόσχα είχε πέσει στα χέρια των κομμουνιστών του Λένιν.

Ο αρχιστράτηγος Κριλένκο αμέσως μετά την επικράτηση της επανάστασης έστειλε τηλεγράφημα στην ανώτατη διοίκηση του γερμανικού στρατού, προτείνοντας διαπραγματεύσεις με σκοπό την ειρήνη. Οι Γερμανοί ως αναμένετο συμφώνησαν με ευχαρίστηση. Γερμανοί και Ρώσοι στρατιώτες έβγαιναν από τα χαρακώματα και αγκαλιάζονταν μετατρέποντας τα πεδία βολής του ανατολικού μετώπου σε παιδικές χαρές.

Η συμφωνία Μπρεστ Λιτόφσκ

Η πρώτη κίνηση της «Πρώτης Φοράς …» κομμουνιστικής κυβέρνησης, ήταν η συμφωνία ειρήνης του Μπρεστ Λιτόφσκ που υπέγραψε με τους Γερμανούς που ήδη είχαν καταλάβει το ¼ της Ρωσίας. Πάνω από 2 εκ. τετραγωνικά χιλιόμετρα. (Αργότερα με την ήττα της Γερμανίας από τους συμμάχους, εδόθησαν πίσω).

Η συμφωνία ειρήνης υπογράφηκε στις 5 Δεκεμβρίου στο Μπρεστ Λιτόφσκ (στη Λευκορωσία, σήμερα), όπου συναντήθηκαν εκπρόσωποι της Γερμανίας και του νέου καθεστώτος της Ρωσίας και συμφώνησαν η ανακωχή να ξεκινήσει τυπικά από τις 21 του μήνα και την επομένη (22) να αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις ειρήνης.

Στη συμφωνία αυτή (ενδεικτική της βοήθειας που δόθηκε από την Γερμανία στους επαναστάτες Μπολσεβίκους του ΛΕΝΙΝ) , παραχωρήθηκαν στη Γερμανία.

1. Οι περιοχές της Καρελίας, της Λιθουανίας , της Πολωνίας, Λετονίας, Εσθονίας, Φινλανδίας, των νήσων Ώλαντ, και της Ουκρανίας.

2. Οι περιοχές της Υπερκαυκασίας δόθηκαν στην συμμαχική των Κεντρικών Δυνάμεων, Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι περιοχές των πόλεων της Υπερκαυκασίας Καρς και Αρνταχάν, με πολυάριθμους χριστιανικούς πληθυσμούς (κυρίως Αρμενίους, Έλληνες και Ασσυρίους), μετά από σαράντα χρόνια παραμονής στα εδάφη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας παραδόθηκαν στους Τούρκους. Με τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ η θρυλική Τραπεζούντα ξαναγύρισε στα χέρια των Τούρκων κατακτητών, όπως και όλος ο Ανατολικός Πόντος.

3. Το σύνολο του πληθυσμού που ανήκαν στις περιοχές αυτές (56 εκ) , το ένα τρίτο των καλλιεργειών της, το σύνολο της βιομηχανίας που ευρίσκοντο στις περιοχές αυτές, (τις 9.000 από τις 16.000 βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις), καθώς και το ένα δέκατο του συνόλου των πλουτοπαραγωγικών πηγών, το 75% ανθρακωρυχείων, το 73% της παραγωγής του σιδήρου και το 89% της παραγωγής του άνθρακα. Απώλεσε επίσης χίλια εργοστάσια κατασκευής μηχανών και 900 υφαντουργεία.

4. Η υποχρέωση καταβολής στη Γερμανία από τη Ρωσία έξι δισεκατομμυρίων χρυσών μάρκων

Πρωτύτερα οι Γερμανοί είχαν συνάψει σχέσεις με τους Τούρκους για τον έλεγχο των στενών του Βοσπόρου και η νέα κομμουνιστική κυβέρνηση ματαίωσε τα σχέδια της Ρωσίας για έξοδο της στο Αιγαίο.

Σημειωτέον ο Κεμάλ οργάνωνε στρατό εναντίον των Ελλήνων. Αυτός που οργάνωσε το στρατό του Κεμάλ ήταν ο στρατηγός Βασίλιεβιτς Φρούντζε. Ποιος ήταν αυτός; Ήταν ο στρατάρχης του Λένιν. Έτσι για να μη ξεχνούμε ότι και οι μπολσεβίκοι και οι εγχώριοι κομμουνιστές έδρασαν συντεταγμένα εναντίον του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, και κλείνω την παρένθεση.

Το πραξικόπημα

Στις 12 Νοέμβριου (παλαιό ημερολόγιο), επανέρχομαι, ήταν προγραμματισμένες εθνικές εκλογές, οι οποίες δεν ματαιώθηκαν από τους μπολσεβίκους υπολογίζοντας ότι το αποτέλεσμα θα νομιμοποιούσε την επανάσταση τους. Μάταια όμως, το Μπολσεβικικό κόμμα απέσπασε μόνο το 25% των ψήφων , έναντι του 58% των Εσέρων Σοσιαλεπαναστατών. Οι φιλελεύθεροι Καντέ συγκέντρωσαν 13% και οι Μενσεβίκοι μόλις το 4%.

Στην πρώτη μόλις συνεδρίαση της νέας Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης ο υποψήφιος των Μπολσεβίκων για πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης μειοψήφησε έναντι της συμμαχίας των υπολοίπων κομμάτων. Οι μπολσεβίκοι απεχώρησαν καταγγέλλοντας την «αντεπαναστατική πλειοψηφία» ότι ετοιμάζεται να διαπράξει εγκλήματα κατά του λαού.

Μετά λίγες ώρες ο αρχηγός της φρουράς των ανακτόρων και οι άντρες της πολιτοφυλακής («ΤΣΕΚΑ»), του Λένιν, εισέβαλαν στο κοινοβούλιο και διέκοψαν βιαίως τη λειτουργία της βουλής.

Καμία λαϊκή επανάσταση δεν έγινε . Μια χούφτα συνωμότες , εκμεταλλευόμενοι τις ελευθερίες που θεσμοθέτησε η πρώτη δημοκρατική Ρωσική κυβέρνηση, την ανέτρεψαν την ώρα που τους νομιμοποιούσε. Οι μπολσεβίκοι κομμουνιστές δεν ανέτρεψαν κανέναν καπιταλισμό και καμία ολιγαρχία του πλούτου. Το μόνο που ανέτρεψαν ήταν ο εν δυνάμει εκδημοκρατισμός της Ρωσίας για χάριν των δικών τους και των γερμανικών συμφερόντων.

Έκτοτε κυβέρνησαν για 74 χρόνια χωρίς ούτε μια φορά να προσφύγουν στο λαό για λαϊκή νομιμοποίηση. Ίσως για αυτό και κατά την κατάρρευση του καθεστώτος δεν βρέθηκε ούτε ένας να το υπερασπιστεί. Τα αποτελέσματα των εξαθλιωμένων προλεταριάτων του

Υπαρκτού Σοσιαλισμού γέννησαν την ανάγκη εκδημοκρατισμού των κοινωνιών αυτών και τη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας των, σε πείσμα της μαρξιστικής ιδεολογίας για το αντίθετο.

Το χταπόδι απλώνει τα πλοκάμια του

Μετά το πραξικόπημα του Λένιν ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος (1918-1921) μεταξύ του Κόκκινου Στρατού των Μπολσεβίκων και του Λευκού που αποτελούνταν από εγχώριες αντικομουνιστικές δυνάμεις.

Ο Κερένσκυ προσπάθησε να οργανώσει αντεπανάσταση. Απέτυχε. Πέθανε το 1970, στη Νέα Υόρκη.

Ο στρατηγός Κορνίλοφ κατόρθωσε και δραπέτευσε. Οργάνωσε «εθελοντικό στρατό» και πολέμησε την επανάσταση. Σκοτώθηκε σε μια μάχη, τον επόμενο Απρίλιο (1918).

Η Τσαρική οικογένεια των Ρομανώφ εκτελέστηκε ολόκληρη το καλοκαίρι του 1918.

Ο Τρότσκυ επικεφαλής του Κόκκινου Στρατού, εφαρμόζοντας τη σιδηρά πειθαρχία, πολλαπλασίασε το στράτευμα από 330 χιλιάδες σε πάνω από 5 εκ. στρατιώτες. Παράλληλα δε η πολιτοφυλακή του Λένιν ασκώντας κόκκινη τρομοκρατία εξασφάλιζε νέα μέλη στο στράτευμα του Τρότσκυ και εξαφάνιζε οποιοδήποτε θύλακα αντίστασης πήγαινε να δημιουργηθεί. Η επικράτηση τους ήταν καταλυτική αν εξαιρέσει κανείς τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους για την επικράτηση της πρώτης κομμουνιστικής κυβέρνησης στην ιστορία. Οι δυτικές δυνάμεις (Άγγλοι, Γάλλοι και Αμερικάνοι) δεν είχαν κύριο σκοπό να ανατρέψουν το νέο Σοβιετικό καθεστώς, αλλά να αποτρέψουν την επέκταση του στην Ευρώπη. Έτσι διασώθηκαν η Φιλανδία, η Πολωνία, η Εσθονία, η Λετονία και η Λιθουανία, καθώς και οι πιθανές κινηματικές εξεγέρσεις στη Γερμανία και Ουγγαρία.

Παράλληλα δε, ο Κόκκινος Στρατός προέλαυνε στις γειτονικές χώρες. Το 1920 εισβάλει και κυριεύει την Ουκρανία, το Αζερμπαϊτζάν, την Αρμενία, τις αυτόνομες περιοχές Κίβα και Μπουχάρα και αργότερα τις μουσουλμανικές χώρες της Κεντρικής Ασίας.( Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενία, Τατζικιστάν, Καζαχστάν, Κιργιζία)

Το 1921 τα σοβιετικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Μογγολία, και την Γεωργία. Το Σοβιετικό χταπόδι σε λίγα χρόνια θα βρει την ευκαιρία του β Παγκοσμίου Πολέμου να ξανααπλώσει τα πλοκάμια του και να θέσει υπό την κυριαρχία του τις Χώρες της Βαλτικής (Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία), την Λευκορωσία, την Μολδαβία, την Πολωνία και κάτω από την επιρροή του τις χώρες της Βαλκανικής (Γιουγκοσλαβία, Αλβανία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία) πλην της Ελλάδος.

Είθε η ιστορία να μας δικαιώσει.

Παραπομπές.

1. Η επανάσταση των Μπολσεβίκων πραγματοποιήθηκε τη νύχτα της 7ης Νοεμβρίου 1917 σύμφωνα με τη γρηγοριανό ημερολόγιο: αντιστοιχεί στις 25 Οκτωβρίου σύμφωνα με το ιουλιανό ημερολόγιο που χρησιμοποιούνταν στη Ρωσία μέχρι τον Φεβρουάριο του 1918.

2. Βλ. «Révolutions et révolutionnaires en Russie. Entre rejet et obsession», «Revue d’études comparatives Est-Ouest», τ. 45, Ν°2, Παρίσι, 2014.

3. Serge Berstein , Pierre Milza, “Ιστορία της Ευρώπης 3 – 1919 έως σήμερα”, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1997

4. (David Shub, βιβλίο «Lenin», σελ. 201-206)

5. Ο Jacob Schiff ήταν ανώτερος εταίρος της μεγάλης επιχείρησης επενδύσεων Kuhn & Loeb Co της Νέας Υόρκης, και είχε βοηθήσει προεπαναστατικά τη χρηματοδότηση του Τρότσκι. Έχει γραφτεί στο περιοδικό New York Journal American στις 03 Φεβ. 1949: «Εκτιμάται σήμερα ότι ο Jacob Schiff επένδυσε περίπου 20 εκατ. $ για τον οριστικό θρίαμβο των Μπολσεβίκων στη Ρωσία».

6. Στις 23 Δεκ. 1913: Ιδρύεται το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό που σχεδιάσθηκε σε μια μυστική συνάντηση στα 1910 στη νήσο Τζεκίλ της Τζώρτζιας από μια ομάδα τραπεζιτών και πολιτικών, που συμπεριλάμβανε τον Σχη Χάουζ. Μέσω αυτού μεταφέρεται η δύναμη της δημιουργίας χρήματος από την Αμερικανική κυβέρνηση σε μια ιδιωτική ομάδα τραπεζιτών.

7. «Czarism and the Revolution», σελ. 223-225 και 231-232)

8. «Παγκόσμιος Συνομωσία» 1979 Ιωάννης Αντωνόπουλος Εκδόσεις Γρηγόρη)

9. Spiegel: THE GERMANS AND THE REVOLUTION, LENIN AND THE EMPEROR , From Wiegrefe, Klaus; Altenhöner, Florian; Boenisch, Ggeorg, Buschke, Heiko; Pylyov, Vladimir; Zeller, Anika

10. ΛΕΝΙΝ (Άπαντα, τόµος 34 σελ. 435-436).

11. Ο Τζον Ριντ (John Reed, 22 Οκτωβρίου 1887 – 17 Οκτωβρίου 1920) ήταν Αμερικανός ποιητής και δημοσιογράφος. Ο Ριντ ήταν από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, αλλά και δημιουργός του έργου «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο»

12. «Το τίμημα και τα μαθήματα του Οκτωβρίου 1917», εκπομπή «Ο άνθρωπος μπροστά στο γεγονός», Ράδιο Σβόμποντα, 7 Νοεμβρίου 2016 (www.svoboda.org).

* Υπόμνημα του Ρίχαρντ φον Κόλμαν Υπουργού εξωτερικών της Γερμανίας προς τον Κάιζερ Γουλιέλμο Β’ που συνετάγη στις 3 Δεκεμβρίου του 1917.

«Η διάσπασης της Αντάντ και εν συνεχεία η διαμόρφωσης ευνοϊκών δι ημάς συνδυασμών είναι από διπλωματικής απόψεως ο σπουδαιότερος

πολεμικός μας σκοπός. Ως ασθενέστερος κρίκος της εχθρικής αλύσεως ενεφανίζετο η Ρωσία. Όθεν ενδυκνείετο δι’ημάς η χαλάρωσις και ει δυνατόν η απόσπασις του. Το σκοπόν τούτο εξυπηρετεί η αποσυνθετική εργασία που εφροντίσαμεν να αναληφθή όπισθεν του μετώπου, εις το εσωτερικόν της Ρωσίας και δη η ενθάρρυνσις των χωριστικών τάσεων και η υποστήριξης των μπολσεβίκων. Μόνο τα μέσα , τα όποια δια διαφόρων οδών και υπό εναλλασομένην διαρκώς ετικέτταν εστέλλαμεν εις τους μπολσεβίκους , τους επετρέψαμεν να συγκροτήσουν και να εκδώσουν το κυριώτερον δημοσιογραφικόν των όργανον, την ΠΡΑΒΔΑ, να αναπτύξουν ενεργητικήν δράσιν και να διευρύνουν την στενήν αρχικώς βάσιν του κόμματος των.

Οι μπολσεβίκοι ευρίσκονται ήδη στην εξουσία . Δεν δυνάμεθα φυσικά να προβλέψωμεν , πόσον καιρό θα δυνηθούν να παραμείνουν εις την αρχήν. Προς εδραίωσιν των θέσεων των τους είναι απαραίτητος η ειρήνη. Από της ιδικής μας πλευράς ευνόητον είναι ότι έχομεν κάθε συμφέρον να εκμεταλλευθόμεν την βραχείαν ίσως παραμονήν των εις την εξουσίαν , δια να καταλήξωμεν πρώτον εις μια ανακωχήν και εν συνεχεία και κατά το δυνατόν εις την συνομολόγησιν της ειρήνης. Η σύναψις μιας χωριστής ειρήνης θα εσήμαινε την πραγματοποίησιν του πολεμικού σκοπού τον οποίον επιδιώκομεν, την ρήξιν δηλονότι των σχέσεων της Ρωσίας μετά των συμμάχων της.

Η τεταμένη κατάστασις , την οποίαν θα έχη αναγκαστικώς ως συνέπειαν η ρήξις αυτή, θα καθορίση και τον βαθμόν της ανάγκης, εις την οποίαν θα ευρεθή η Ρωσία να στηριχθή εις ημάς και γενικώτερον τας μελλοντικάς σχέσεις με το Ράιχ. Υπό τον διωγμόν των παλαιών συμμάχων της και εγκαταλελειμμένη παρά αυτών οικονομικώς, η Ρωσία θα υποχρεωθή να επιζητήση την υποστήριξιν μας.

Την βοήθειαν προς την Ρωσίαν θα έχωμεν την δυνατότητα να της παρασχώμεν προς διαφόρους κατευθύνσεις , πρωτίστως δια την τακτοποίησιν και αποκατάστασιν του σιδηροδρομικού δικτύου της. Άλλη μορφή της βοηθείας μας προς την Ρωσίαν θα είναι η χορήγησις εις αυτήν ενός μεγάλου δανείου, το οποίον χρειάζεται δια την λειτουργιάν της κρατικής της μηχανής. Το δάνειον θα ηδύνατο να χορηγηθή έναντι προκαταβολών εκ μέρους του οφειλέτου εις είδος, όπως σιτηρά,

πρώται ύλαι κτλ. Επί τη βάσει μιας τοιαύτης βοηθείας , η οποία θα διαμορφώνεται αναλόγως προς τας εκάστοτε άμεσους ανάγκας, θα καλλιεργηθή κατά την γνώμην μου συν τω χρόνω το έδαφος δια μιαν στενωτέραν προσέγγισιν μεταξύ των δυο χωρών…»