Γκόραν Ντράγκιτς: Το σύμβολο ενός έθνους (pics&vids)

Το μακρινό 1995 ο Αλεξάνταρ Τζόρτζεβιτς, νυν προπονητής της Εθνικής Σερβίας, πετύχαινε 41 πόντους στον τελικό του Eurobasket μεταξύ της Γιουγκοσλαβίας και της Λιθουανίας, χαρίζοντας τη νίκη στους Γιουγκοσλάβους με 96-90. Ο Τζόρτζεβιτς μόλις είχε σπάσει το ρεκόρ του Νίκου Γκάλη που κρατούσε από το 1987 με τους 40 πόντους κόντρα στη Σοβιετική Ένωση στο Στάδιο Ειρήνης κ Φιλίας. Χθες το βράδυ στην Κωνσταντινούπολη, ο Αλεξάνταρ Τζόρτζεβιτς έβλεπε από τον πάγκο της Σερβίας, ως προπονητής της, τον Γκόραν Ντράγκιτς να απειλεί περισσότερο από κάθε άλλο το δικό του ρεκόρ.

Οι 26 πόντοι του «Dragon» στο πρώτο ημίχρονο αποτελούσαν τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη για να σπάσει όλα τα κοντέρ σε τελικό Eurobasket. Όχι πως τον ενδιέφερε. Ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον. Και οι δύο ήταν εκεί για να δουν τις ομάδες τους στην κορυφή της Ευρώπης, δίχως να τους ενδιαφέρουν τα ατομικά ρεκόρ.

Ένα ρεκόρ που τελικά δεν έσπασε, αφού ο Ντράγκιτς, ελέω και των κραμπών που τον κράτησαν εκτός αγώνα στο τελευταίο 4λεπτο, σταμάτησε στους 35 και κατέχει πλέον την 4η θέση στη συγκεκριμένη λίστα, πίσω από Τζόρτζεβιτς (41), Γκάλη (40), Γκασόλ (36). Όμως, είπαμε. Το μοναδικό που ήθελε το βράδυ της Κυριακής ο Γκόραν Ντράγκιτς δεν ήταν μια δική του «40άρα». Το μοναδικό που είχε στο μυαλό του ήταν το τέλος του ματς να βρει τη χώρα του για πρώτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης.

Εκείνη τη μικρή χώρα, των 2,2 εκατομμυρίων κατοίκων (μισή… Αθήνα), που λατρεύει το μπάσκετ και που πλέον βλέπει, στο πρόσωπο του Γκόραν Ντράγκιτς, τον δικό της «Νίκο Γκάλη». Τον άνθρωπο που την οδήγησε για πρώτη φορά στην ιστορία της όχι απλά στα μετάλλια, αλλά στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Η Σλοβενία είναι η νέα «Βασίλισσα» στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Και ο Γκόραν Ντράγκιτς είναι το σύμβολο ενός ολόκληρου λαού.

Η πατρίδα πάνω απ’ όλα

Ο «δικός μας Ντράγκιτς», ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, δεν αγωνίστηκε στο Eurobasket 2017 και η «σκόνη» που σηκώθηκε γύρω απ’ τη συγκεκριμένη απόφαση των Μιλγουόκι Μπακς να μην του το επιτρέψουν ήταν τόσο μεγάλη που αναστάτωσε ομοσπονδία, προπονητές, κόσμο, ακόμα και τους συμπαίκτες του.

Η περίπτωση του Γκόραν Ντράγκιτς αποδεικνύει πως οι Μιλγουόκι Μπακς «βρήκαν και τα έκαναν». Αν ήταν εκείνος στη θέση του Αντετοκούνμπο, τότε εκείνος θα ήταν που θα αποφάσιζε και όχι ο σύλλογος.

Ο Ντράγκιτς έχει αλλάξει τρεις ομάδες στο NBA. Χιούστον Ρόκετς, Φοίνιξ Σανς, Μαϊάμι Χιτ. Πριν υπογράψει και στις τρεις τους έθεσε έναν όρο αδιαπραγμάτευτο: «Θα παίζω στην Εθνική ομάδα της χώρας μου όποτε θέλω. Όποτε με χρειάζεται. Μπαίνει αυτός ο όρος και υπογράφουμε». Ορθά, κοφτά. Χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις και λεπτομέρειες. Η χώρα του είναι πάνω από κάθε Χιούστον, κάθε Φοίνιξ, κάθε Μαϊάμι. Τα καλοκαίρια είναι «ορκισμένος» στις υπηρεσίες της. Τελεία και παύλα.

Λάτρευε το ποδόσφαιρο, ερωτεύτηκε το μπάσκετ, παθιάστηκε με το NBA

Ο Γκόραν Ντράγκιτς αγαπούσε από μικρός τον αθλητισμό, ωστόσο άλλο ήταν το άθλημα που του είχε… κλέψει την καρδιά στα παιδικά του χρόνια: το ποδόσφαιρο, το οποίο και λάτρευε. ασχολήθηκε με αυτό, αλλά ένας τραυματισμός τον έκανε να αφήσει το άθλημα και να στρέψει την προσοχή του στο μπάσκετ, ένα σπορ το οποίο και ερωτεύτηκε.

Τι τον έκανε να δοκιμάσει πρώτα την τύχη του στο ποδόσφαιρο; Ο πατέρας του: “Η μαμά μου έπαιζε μπάσκετ και ο μπαμπάς μου ποδόσφαιρο. Έτσι, αυτά ήταν τα δύο αθλήματα που με απασχόλησαν περισσότερο”, διηγείται ο Γκόραν Ντράγκιτς, που δοκίμασε κι άλλα σπορ: το μπέιζμπολ, το χόκεϊ, το πινγκ πονγκ, το τένις.”Έσπασα το πόδι μου. Οι γονείς μου σοκαρίστηκαν. Τόσο πολύ που μου είπαν, Γκόραν αυτό ήταν. Δεν θα παίξεις ξανά ποδόσφαιρο”.

Στεναχωρήθηκε, πικράθηκε, αλλά όλη αυτή η περιπέτεια τον οδήγησε στον – εν τέλει – μεγάλο του έρωτα. Το μπάσκετ ήταν εκεί και τον περίμενε. Όταν άρχισε να παίζει με τους φίλους του κατάλαβε από νωρίς πως αυτό ήταν που του ταίριαζε. Αυτό ήταν που θα τον οδηγούσε ψηλά. Το μπάσκετ έγινε η αγάπη του και το NBA το μεγάλο του πάθος. Όταν ήταν πιτσιρικάς είχε για είδωλα παίκτες όπως ο Μάικλ Τζόρνταν, Άλεν Άιβερσον και Στιβ Νας.

Όταν η μαμά του πήρε την τηλεόραση από το δωμάτιό του

Με τον τελευταίο, μάλιστα, είχε την ευτυχή συγκυρία όχι μόνο να τον γνωρίσει από κοντά, αλλά και να γίνει συμπαίκτης του στους Φίνιξ Σανς για μία τριετία (2008-2011). Το πάθος του για το πρωτάθλημα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού ήταν τόσο μεγάλο, που είχε δηλώσει”.

“Η μαμά μου θύμωνε πολύ μαζί μου. Ξυπνούσα στις τρεις το πρωί για να δω τα παιχνίδια του ΝΒΑ. Ήθελα να παρακολουθώ τον Μάικλ Τζόρνταν, στον Στιβ Νας και τον Άλεν Αϊβερσον. Ονειρευόμουν ότι μια μέρα θα παίξω κι εγώ σε αυτή τη λίγκα. Το πρόβλημα ήταν ότι κοιμόμουν το πρωί στο σχολείο και αναγκάστηκε να πάρει την τηλεόραση από το δωμάτιο μου”.

Η αρχή του μύθου

Ο Γκόραν Ντράγκιτς ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα το 2003. Στα 17 του χρόνια αγωνίστηκε στην δεύτερη κατηγορία του σλοβενικού πρωταθλήματος με την Ιλίριτζα. Έδειξε το ταλέντο του από την πρώτη του σεζόν και ακολούθως η Σλόβαν κινήθηκε γρήγορα στην απόκτηση του, η οποία έπαιζε στην πρώτη κατηγορία και στην Αδριατική Λίγκα.

Έμεινε στην Σλόβαν για δύο σεζόν και το 2006 η Μπασκόνια, η οποία φημίζεται για την εύρεση ταλέντων και καλών παικτών, τον έφερε στην Ισπανία. Όμως, δεν έπαιξε μαζί της, καθώς οι Βάσκοι τον παραχώρησαν δανεικό στην Μούρθια.

Η Μπασκόνια στην συνέχεια, δεν μπόρεσε και πάλι να βρει θέση στο ρόστερ της για τον τότε 21χρονο γκαρντ και τον παραχώρησε ξανά δανεικό, αυτή την φορά στην Ολίμπια (2007-2008), με την οποία και κατέκτησε το πρωτάθλημα της Σλοβενίας. Σήμερα, εκείνοι που πήραν την απόφαση να μην αγωνιστεί ποτέ στη Μπασκόνια, σίγουρα θα το έχουν μετανιώσει.

Καλοκαίρι 2008: Η μεγάλη στιγμή

Το καλοκαίρι του 2008 μπήκε στο Draft του ΝΒΑ, στο οποίο νούμερο “1” έγινε ο Ντέρεκ Ρόουζ από τους Σικάγο Μπουλς. Επιλέχτηκε στην 45η θέση από τους Σαν Αντόνιο Σπερς, αλλά τα δικαιώματα του ακολούθως πήγαν στους Φοίνιξ Σανς (για τον Μαλίκ Χέρστον).

Ο Γκόραν Ντράγκιτς, όμως, είχε συμβόλαιο ακόμη με την Μπασκόνια, αλλά το Φοίνιξ δεν δυσκολεύτηκε να έρθει σε συμφωνία με τους Βάσκους και ο Γκόραν Ντράγκιτς στα 22 του χρόνια έκανε το μεγάλο βήμα για το ΝΒΑ.

Μάλιστα, οι Σανς είχαν μεγάλες βλέψεις για εκείνον, αναφέροντας πως τον έβλεπαν σαν τον παίκτη που θα αντικαθιστούσε μελλοντικά στην πεντάδα τους τον σπουδαίο Καναδό γκαρντ, Στιβ Νας, ο οποίος είχε πάρει το βραβείο του MVP στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου για δύο σερί χρονιές (2005, 2006). Στο Φοίνιξ έμεινε για μία τριετία (2008-2011). Ο πρώτος χρόνος ήταν τόσο δύσκολος, που σκέφτηκε μέχρι και να γυρίσει πίσω: