Ο ίδιος γράφει λοιπόν: «Δεν θέλαμε να πλησιάσουμε πολύ κοντά του. Δεν θέλαμε να χρησιμοποιήσει την τελευταία του σταγόνα ενέργειας προσπαθώντας να μας αποφύγει. Του πήρε πολλή ώρα και πολλή προσπάθεια για μπορέσει να σταθεί όρθιος μόνο για να καταρρεύσει ξανά. Τον αφήσαμε. Ήταν μία από τις πιο σκληρές αποφάσεις που έχω πάρει εδώ και πολύ καιρό. Θέλω οι φωτογραφίες να διηγηθούν την ιστορία του. Θέλω να μπορέσω να πω την ιστορία του είδους του. Ήταν κάποτε μια τεράστια αρσενική πολική αρκούδα και τώρα είναι ένα μάτσο κόκαλα, έχοντας συρρικνωθεί με το δέρμα του να κρέμεται χαλαρό γύρω από τον κάποτε μεγαλοπρεπή σκελετό του.
Σύντομα θα πεθάνει και θέλω να αναπαυθεί έχοντας ζήσει σαν υπέροχη αρκούδα. Δεν μπορούμε να αποδείξουμε πως είναι σε αυτήν την κατάσταση ελλείψει θαλάσσιου πάγου αλλά δεν είναι μια ματιά στο μέλλον καθώς ο όγκος πάγου καταγράφει το χαμηλότερο επίπεδο στην ιστορία;
Ακούω πολλές προτάσεις από κόσμο που λένε, “Ας πάρουμε τις πολικές αρκούδες στη Ανταρκτική οπότε να μπορούν να τρώνε πιγκουίνους” ή “Ας βάλουμε πλατφόρμες από φελιζόλ ώστε να μπορούν να είναι στον ωκεανό”. Αυτές οι προτάσεις είναι παράλογες αλλά σημαίνουν πως ο κόσμος νοιάζεται. Ο μόνος τρόπος για να σωθούν οι πολικές αρκούδες είναι μειώνοντας το αποτύπωμα άνθρακα παγκοσμίως και βρίσκοντας ανανεώσιμες πηγές ενέργειας».