Το μόνο σίγουρο για τον Παναθηναϊκό της τελευταίας πενταετίας είναι πως δεν έχει καταφέρει να μαθαίνει από τα λάθη του. Σε εκνευριστικό βαθμό για την κοινωνία των οπαδών του και όσων παρακολουθούν από κοντά τον σύλλογο. Είτε σε καθαρά ποδοσφαιρικό, είτε σε διοικητικό, είτε σε επίπεδο διαχείρισης του κλαμπ το ένα λάθος διαδέχεται το άλλο και σχεδόν ποτέ δεν αποτελεί… δεδικασμένο για το μέλλον. Η διοίκηση Αλαφούζου από το 2012 μέχρι το 2017 έχει αποδείξει πως τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα, έχει αποδείξει πως η «αλφαβήτα» του ποδοσφαίρου δεν παίζει κανέναν ρόλο στις τελικές αποφάσεις και δείχνει πως θα συνεχίσει να βαδίζει στον ίδιο δρόμο. Έναν δρόμο που έφερε μόνο πρόβληματα, κρίσεις και οικονομική καταστροφή, έναν δρόμο που όταν τον πήρε από την… ανάποδη, δηλαδή από την σωστή πλευρά, δημιούργησε μία ομάδα πρότυπο λειτουργίας την σεζόν 2013-2014 που έφερε και τον μοναδικό τίτλο της τελευταίας επταετίας με την κατάκτηση του Κυπέλλου. Μόνο τυχαίο δεν ήταν.
Από την εξώθηση σε παραίτηση του Νίκου Λυμπερόπουλου(για να μπορέσει να προχωρήσει χωρίς αντίσταση το ”ξεπούλημα” του Μάρκους Μπεργκ στην Αλ Αϊν, όπως μας δίδαξε το φινάλε του σίριαλ) έχουν περάσει περίπου είκοσι ημέρες.
Η θέση του τεχνικού διευθυντή έμεινε ορφανή και παραμένει χωρίς κάτοχο μέχρι και την ώρα που γράφονταν αυτές οι σειρές. Όλο αυτό το διάστημα, ο Παναθηναϊκός δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με τον αντικαταστάτη του «Λύμπε», δεν έχει κάνει επαφές για νέο τεχνικό διευθυντή και συνεχίζει να αγνοεί τον ρόλο και πρωτίστως την σημασία της παρουσίας ενός ηγέτη στο ποδοσφαιρικό τμήμα που θα έρθει και θα βάλει στρατηγική, φιλοσοφία, «σφραγίδα» μακροπρόθεσμη ανεξάρτητα από τα αποτέλεσμα κάθε σεζόν.
Αρκετές φορές σε τούτη την γωνιά κατά το παρελθόν, έχουμε αναφερθεί στο πόσο σημαντικός είναι ο τεχνικός/αθλητικός διευθυντής στην οργάνωση, την λειτουργία, την χάραξη στρατηγικής του κάθε κλαμπ στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Δεν χρειάζεται να τα ξαναπούμε. Καταντά κουραστικό. Όσοι γνωρίζουν ελάχιστα από το πως διοικούνται οι κορυφαίοι ποδοσφαιρικοί οργανισμοί ανά την Ευρώπη, μπορούν να καταλάβουν και καταλαβαίνουν.
Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, το τελευταίο διάστημα έχει δώσει ξανά υπερεξουσίες σε έναν προπονητή. Όπως το έκανε με τον Ζεσουάλδο Φερέιρα, όπως το έκανε με τον Γιάννη Αναστασίου από το δεύτερο καλοκαίρι και μετά, όπως το έκανε με τον Αντρέα Στραματσόνι εξαρχής, με τα γνωστά αρνητικά αποτελέσματα. Προσοχή! Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης είναι ο… Μαρίνος Ουζουνίδης, ούτε ο Ζεσουάλδο, ούτε ο Γιάννης, ούτε ο Αντρέα.
Ο Μαρίνος είναι η καλύτερη λύση που θα μπορούσε να έχει στον πάγκο του αυτή την στιγμή ο Παναθηναϊκός, είναι ένας προπονητής που με την δουλειά του στο πρώτο εξάμηνο απέδειξε ότι είναι άξιος εμπιστοσύνης και πως θα πρέπει να έχει(όπως και τον είχε σε συνεργασία με τον Λυμπερόπουλο μέχρι το ”διαζύγιο”) τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις μεταγραφικές επιλογές αυτού του καλοκαιριού, στον σχεδιασμό της ομάδας. Όπως κάθε προπονητής, σε κάθε ομάδα…
Είναι διαφορετικό, όμως, το να έχει ένας προπονητής τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε μία μεταγραφή από το να έχει ρόλο τεχνικού διευθυντή, σκάουτερ και να είναι υπεύθυνος για τα πάντα που αφορούν στην υλοποίηση του μεταγραφικού σχεδιασμού. Σε βάθος χρόνου όλη αυτή η σπατάλη ενέργειας δεν ευνόησε ποτέ και κανέναν…
Όπως και να το κάνουμε και ανεξάρτητα από τις υπερεξουσίες σε έναν προπονητή(ένα μοντέλο που έχει… κάψει την ομάδα επί Αλαφούζου), ο Παναθηναϊκός έχει τεράστια ανάγκη έναν τεχνικό διευθυντή. Όχι για να έρθει και να κάνει 4-5 «ψαγμένες» μεταγραφές. Το έχουμε ξαναπεί. Μόνο στην Ελλάδα κρίνονται έτσι οι επικεφαλής των ποδοσφαιρικών τμημάτων. Η οργάνωση και το επιτελείο, για παράδειγμα, που έφερε ο Λυμπερόπουλος στον Παναθηναϊκό, ισοδυναμεί σε βάθος χρόνου με 3-4 ποδοσφαιριστές που ήρθαν και έγιναν βασικοί.
Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός έχει τεράστια ανάγκη έναν τεχνικό διευθυντή με προσωπικότητα(όχι για… γλάστρα που θα είναι διακοσμητικός), με συγκεκριμένο πλάνο και στρατηγική που θα ανεβάσει επίπεδο την οργάνωση, την λειτουργία και τον τρόπο σκέψης του ποδοσφαιρικού τμήματος. Δεν μπορεί να τα περιμένει όλα από τον Μαρίνο και τους συνεργάτες του…
Υ.Γ1: Μιας και είπαμε για λάθη που δεν διορθώνονται και δεν γίνονται οδηγός για το παρόν και το μέλλον.. Η δόση του Μαϊου αλλά και ένας μισθός στους υπαλλήλους θα έπρεπε να είχε πληρωθεί εδώ και μια εβδομάδα. Ναι συνηθίζονται αυτές οι καθυστερήσεις σε ΟΛΕΣ τις ομάδες(όσον αφορά τους παίκτες όχι όσον αφορά τους υπαλλήλους), ναι δεν είναι τίποτα μία εβδομάδα αλλά όταν έχεις καεί στον χυλό θα πρέπει να φυσάς και το γιαούρτι…
πηγή: .gazzetta.gr