Έλληνες και άλλοι επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ στη Βρετανία, βρήκαν τρόπο να αναπτύσσουν χοληδόχο πόρο στο εργαστήριο. Ο τεχνητός χοληδόχος πόρος – που μεταμοσχεύθηκε με επιτυχία σε πειραματόζωα – μπορεί μελλοντικά να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία παιδιών με ασθένεια στο ήπαρ, μειώνοντας έτσι την ανάγκη για μεταμοσχεύσεις ήπατος.
Ο χοληδόχος πόρος αποτελεί τμήμα του χοληφόρου δέντρου ή του δικτύου των χοληφόρων αγγείων, μέσα στο οποίο ρέει η χολή, η οποία εκκρίνεται από το ήπαρ και παίζει ζωτικό ρόλο στην πέψη της τροφής. Ο χοληδόχος πόρος, που μοιάζει με σωλήνα, έχει μήκος περίπου οκτώ εκατοστών και διάμετρο οκτώ χιλιοστών.
Αν ο πόρος αυτός δεν λειτουργεί ομαλά, συσσωρεύεται χολή στο ήπαρ. Σήμερα για τις ασθένειες που οφείλονται στο χοληδόχο πόρο, η μόνη επιλογή είναι η μεταμόσχευση του ήπατος, για το οποίο όμως δεν υπάρχει πάντα διαθέσιμος δότης.
Οι επιστήμονες πήραν υγιή κύτταρα από χοληδόχο πόρο και ανέπτυξαν στο εργαστήριο μια τρισδιάστατη κυτταρική δομή πάνω σε ένα σωληνοειδή βιοδιασπώμενο σκελετό από κολλαγόνο. Μετά από ένα μήνα, τα κύτταρα είχαν καλύψει το σκελετό και είχαν δημιουργήσει ένα τεχνητό χοληδόχο πόρο.
Όταν αυτός μεταμοσχεύθηκε σε ποντίκια αντικαθιστώντας το αντίστοιχο όργανο των ζώων που είχε πρόβλημα, ενσωματώθηκε ομαλά στο σώμα τους και σχημάτισε κανονικούς χοληδόχους πόρους με φυσιολογική λειτουργία. Τα πειραματόζωα έζησαν χωρίς κάποιες παρενέργειες.
Οι ερευνητές, σύμφωνα με δημοσίευμα του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων, που αναμεταδίδει το αντίστοιχο Αθηναίκό, με επικεφαλής τον δρα Φώτη Σαμπαζιώτη των τμημάτων Χειρουργικής και Ηπατολογίας του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ και του Ινστιτούτου Βλαστικών Κυττάρων Wellcome-MRC Cambridge, καθώς και τη δρα Αθηνά Μαρκάκη του τμήματος Μηχανικής του βρετανικού πανεπιστημίου, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό «Nature Medicine». Δύο ακόμη Έλληνες επιστήμονες, ο Νικήτας Γεωργακόπουλος του τμήματος Χειρουργικής και η Λουκία Γιάνγκου του τμήματος Ιατρικής, συμμετείχαν στην έρευνα.
Όπως δήλωσαν οι ερευνητές, στο μέλλον θα δημιουργούνται μεγάλες ποσότητες τέτοιων ιστών που θα αντικαθιστούν τους δυσλειτουργικούς χοληδόχους πόρους, χωρίς ο ασθενής να εξαρτάται πλέον από την ανάγκη να βρεθεί ήπαρ για μεταμόσχευση. Παράλληλα θα είναι δυνατό να δοκιμάζονται νέα φάρμακα πάνω σε αυτούς τους εργαστηριακούς ιστούς.