Έντονες αντιδράσεις και εσωτερικές διαμάχες στον Επαναστατικό Αγώνα προκάλεσε η κατάθεση συγκατηγορουμένου τους κατά τη διάρκεια της δίκης στις 30 Ιουνίου στο Εφετείο.
Με έντονο τρόπο αντέδρασαν και η Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης, οι οποίοι με μια μακροσκελή επιστολή τους επιτίθενται τόσο στο site του αντιεξουσιαστικού χώρου Indymedia το οποίο κατηγορούν για λογοκρισία, λασπολογία και παραπληροφόρηση, όσο και κατά συγκατηγορουμένου τους ο οποίος έκανε λόγο για «πολιτική ήττα της οργάνωσης το 2010».
Διαβάστε αναλυτικά την μακροσκελή επιστολή τους
«Η ουσία των όσων ειπώθηκαν και όσων έγιναν κατά τη διάρκεια του εφετείου της 1ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα στις 30/6, τόσο για τον ίδιο τον Επαναστατικό Αγώνα, τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα αλλά και τον αγώνα συνολικότερα βρίσκεται στη συνολική στάση του καθενός στην ιστορία της οργάνωσης και κυρίως από την στιγμή και μετά, που το κράτος πραγματοποίησε το 1o κατασταλτικό χτύπημα εναντίον της. Όλη η ουσία τόσο για την ‘‘υπεράσπιση’’ της ιστορίας της οργάνωσης όσο και για την ιστορία του συντρόφου που σκοτώθηκε στην συμπλοκή της Δάφνης βρίσκεται σε μια φράση που είπε συγκατηγορούμενός μας σε τοποθέτησή του κατά την έναρξη της δίκης: …….‘‘η πολιτική ήττα της οργάνωσης το 2010’’.
Για πρώτη φορά λοιπόν, ομολογείται δημόσια από κατηγορούμενο ότι ο Επαναστατικός Αγώνας ‘‘ηττήθηκε πολιτικά το ’10’’. Η ωμή και χωρίς περιστολές και αγωνιστικές φιοριτούρες πλέον ορολογία ότι ο Ε.Α ηττήθηκε πολιτικά τότε- αυτό επειδή ο ίδιος κατ’ επιλογή του κάθισε να βγάλει την ποινή του- είναι αυτή που πραγματικά σκοτώνει για δεύτερη φορά τον σύντροφο Λάμπρο Φούντα. Και μάλιστα, επιχειρεί να το κάνει οριστικά και αμετάκλητα.
Αυτό που δεν κατάφερε ποτέ το κράτος μετά από τρία κατασταλτικά χτυπήματα εναντίον της οργάνωσης, το επιχειρεί ένας εκ των συγκατηγορουμένων μας.
Το επιχειρεί χρόνια, αλλά τώρα το κάνει με πιο ωμό και κυνικό τρόπο. Και έχει βρει και προσωπικά συμμάχους σε αυτό, γιατί μόνος του τίποτα από όσα είπε δεν θα έλεγε και τίποτα από όσα έκανε δεν θα είχε κάνει. Ήταν προσωπική επιλογή του να μείνει στην φυλακή. Αν και θα έπρεπε να σιωπήσει, δεν το έκανε. Έκανε μια προσωπική επιλογή πολιτική του σημαία. Και όταν η ήττα γίνεται σημαία στον αγώνα, αυτό δεν αφορά μόνο τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Αφορά τους πάντες. Τον χώρο αλλά και την κοινωνία όλη.
Πόσο ωραίο είναι για το κράτος να το επιβεβαιώνεις, ως προς τις επιτυχίες των κατασταλτικών χτυπημάτων; Γιατί τι περισσότερο θέλει να ακούσει το κράτος από το να λένε οι ίδιοι οι αγωνιστές που χτυπά η καταστολή ότι ηττήθηκαν; Τι πιο ωραίο για το κράτος από το να μιλάνε χορωδιακά ότι ο Επαναστατικός Αγώνας ηττήθηκε πολιτικά το 2010;
Ο Λάμπρος Φούντας επιχείρησε να απαλλοτριώσει ένα αυτοκίνητο για να μπουν τα εκρηκτικά της οργάνωσης προκειμένου να γίνει μια επίθεση του Επαναστατικού Αγώνα. Όμως η εξέλιξη ήταν ο σύντροφος να πέσει νεκρός από σφαίρα μπάτσου, η ενέργεια που ήταν μέρος ενός κοινού σχεδίου και μιας κοινής στρατηγικής της οργάνωσης που συνδιαμορφώθηκε από το 2008, τελικά να μην γίνει, και η δράση της οργάνωσης να διακοπεί.
Κάποιοι- ίσως από τότε-, ήθελαν η καταστολή να βάλει την ταφόπλακα στην οργάνωση. Αν αυτό γινόταν, αν όλοι μιλούσαμε για ήττα, θα έμενε μάταιος στην ιστορία ο λόγος για τον οποίο πέθανε ο σύντροφός μας, και εμείς μπήκαμε τότε στην φυλακή.
Στην ιστορία του αγώνα, η υπεράσπιση των νεκρών συντρόφων γίνεται με τη συνέχιση του αγώνα. Με την πραγματοποίηση των χτυπημάτων που δεν έκαναν, με τη συνέχιση της δράσης που οι ίδιοι συμμετείχαν.
Στον αντίποδα των τιμητών της ήττας του Επαναστατικού Αγώνα- στην ήττα του ίδιου του Λάμπρου Φούντα- που τόσο θα ικανοποιούσε το κράτος αν ίσχυε, είμαστε αυτοί που συνεχίσαμε. Που δεν δεχτήκαμε ποτέ την ήττα, που ακυρώσαμε στην πράξη το 1ο κατασταλτικό χτύπημα. Δεν μπορούμε να ανατρέψουμε το γεγονός του θανάτου του συντρόφου, όμως για εμάς ήταν, είναι και θα είναι χρέος μας να συνεχίζουμε. Τίποτε δεν άλλαξε για εμάς από τότε που ο ΕΑ είχε πάρει μια απόφαση να χαράξει και να πραγματοποιήσει μια στρατηγική αγώνα το 2008 εν όψει της κρίσης που ερχόταν. Αντιθέτως, χρόνο με τον χρόνο εκείνο το σχέδιο δράσης γινόταν όλο και πιο επιτακτικό να προχωρήσει. Και αυτό που καθιστά επιτακτικό ή όχι ένα σχέδιο ένοπλης δράσης είναι οι ίδιες οι ιστορικές αναγκαιότητες.
Η αναφορά σε ήττα του Επαναστατικού Αγώνα το 2010 είναι η ματαίωση της ίδιας της οργάνωσης συνολικά, των στόχων, των σχεδίων, της στρατηγικής της οργάνωσης. Αυτός που αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τον Ε.Α και μιλά για ήττα της οργάνωσης ματαιώνει τον ίδιο του τον εαυτό και τις επιλογές του συνολικά.
Έναν επαναστάτη που σκοτώνεται στον αγώνα, ο μόνος τρόπος να τον δικαιώσεις είναι να συνεχίσεις αυτό που έκανε. Ο Επαναστατικός Αγώνας συνέχισε την δράση του μετά το 2010 ακολουθώντας ακριβώς την ίδια κατεύθυνση που είχε και πριν.
Γιατί για εμάς ήταν τόση η σημασία του γεγονότος ότι χάθηκε ένας σύντροφος που ήμασταν αποφασισμένοι να μην σταματήσουμε παρά μόνο με τον τρόπο που ο ίδιος σταμάτησε.
Τίποτα άλλο δεν θα μας σταματούσε.
Θα ήταν πιο ειλικρινές αν αυτοί που δεν αντέχουν άλλο, να περιορίζονταν σε προσωπικές αναφορές για τις επιλογές τους και να μην έκαναν την ήττα την δική του, πολιτική σημαία.
Αλλά αυτό χρειάζεται ηθική και θάρρος που στην προκειμένη περίπτωση απουσιάζουν και τα δύο. Είθισται επίσης όποιος συνεχίζει τον αγώνα μιας οργάνωσης, δεν αποδέχεται την ήττα από το κράτος και δεν θέλει να επιβεβαιώσει την αποτελεσματικότητα της κρατικής καταστολής, να έρχεται σε μόνιμή βάση αντιμέτωπος με όσους πρεσβεύουν τα αντίθετα.
Γιατί στην πολιτική όπως και στην φυσική κενό δεν υπάρχει. Η ήττα βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με την άρνησή της, με την συνέχιση του αγώνα πέρα και ενάντια σε ό,τι την εμποδίζει.
Σε αυτή την πορεία – ακόμα και μοναχική σε κάποιες στιγμές- είναι λογικό επακόλουθο ότι θα αντιμετωπίζαμε την λάσπη και τις ύβρεις.
Για κάποιους είναι ωραία η ιστορία του Επαναστατικού Αγώνα, έχει εύρος κοινωνικό και πολιτικό, έχει έρεισμα, όμως θα ήταν καλύτερα αν δεν υπήρχαν τα πρόσωπα αυτά που θέλουν να συνεχίσουν την δράση του. Ωραία η ιστορία του Ε.Α, αλλά καλύτερη θα ήταν η ιστορία του αν ο Επαναστατικός Αγώνας ήταν νεκρός και αν ήταν ηττημένοι- ή κυριολεκτικά νεκροί- οι πρωταγωνιστές. Και για όσους θέλουν την ιστορία των οργανώσεων αποκομμένη από τα πρόσωπα, τους υπενθυμίζουμε ότι τα πρόσωπα είναι οι οργανώσεις. Οι αγωνιστές που τις απαρτίζουν και τις κρατούν ζωντανές, πέρα και ενάντια από κάθε επίθεση, είτε προέρχεται αυτή από το κράτος είτε όχι.
Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο πολεμικής εναντίον της οργάνωσης εντάσσονται τα όσα ειπώθηκαν και έγιναν στο εφετείο της 1ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα. Αφορμή για αυτό στάθηκε τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη σε παλιότερη συνεδρίαση στην οποία απαντούσαμε πάνω στην πρόταση που είχε κάνει ο εισαγγελέας στο πρωτόδικο δικαστήριο του Επαναστατικού Αγώνα.
Ο εισαγγελέας τότε, επιχειρηματολογώντας πάνω στις κατηγορίες της συναυτουργίας και της απλής συνέργειας στις ενέργειες αυτών που ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη, είχε μεταξύ άλλων πει: ‘‘…….Από την άλλη όμως μεριά δεν μπορώ κατ’ αρχάς να διανοηθώ τον Επαναστατικό Αγώνα σε δράση και τον κατηγορούμενο Νίκο Μαζιώτη για παράδειγμα να κοιμάται αμέριμνος στο σπίτι του’’.
Είναι ίσως βολικό για κάποιους να παρουσιάζεται ο Μαζιώτης ως απανταχού παρών σε κάθε δράση και στιγμή της οργάνωσης. Όμως η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία του εισαγγελέα που στόχευε στην στοχοποίηση των μελών της οργάνωσης για όλες μάλιστα τις ενέργειες- πράγμα που τελικά έγινε με την κατηγορία της απλής συνέργειας- ήταν παντελώς σαθρή.
Βασιζόταν σε αυτή και μόνο την ανάληψη ευθύνης και στην πολιτική υπεράσπιση της οργάνωσης. Μέσα στο σαθρό του σκεπτικό ιεράρχησε τον Μαζιώτη ως αυτόν που υπέθετε πως δεν έλειπε από καμία δράση με βάση μόνο την πολιτική του ιστορία και την στάση του στο δικαστήριο.
Όσο γι’ αυτό που επικαλέστηκε ο συγκατηγορούμενος ότι είπε ο Μαζιώτης – ή ότι αποπνέει από τα όσα είπε- στον αντίποδα του επιχειρήματος ότι δεν υπάρχει διεύθυνση στην οργάνωση, ότι ‘‘όλοι τα έκαναν όλα’’, είναι ψέμα.
Από τίποτα απ’ όσα είπε ο Μαζιώτης δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Ο Μαζιώτης επιχείρησε να αποδομήσει τα όσα είπε ο εισαγγελέας και μεταξύ πολλών άλλων θέσεων που ανέπτυξε, δήλωσε τα εξής: ‘‘ Όταν έγινε η συμπλοκή της Δάφνης και ήταν κρίσιμο σημείο που σκοτώθηκε ένας σύντροφός μας ο Λάμπρος Φούντας και με αφορμή αυτό, βρεθήκαμε μπροστά σας να εξηγήσουμε ποια; Αυτά που πρέπει εσείς να αποδείξετε; Εγώ δεν ήμουν στη Δάφνη. Εγώ δεν ήξερα καν ότι θα πάνε οι σύντροφοι στη Δάφνη για να γίνει προπαρασκευαστική ενέργεια. Θα κάναμε κάποια επίθεση. Το είχαμε πει εξ’ αρχής. Δεν το έχουμε αρνηθεί αυτό το πράγμα. Εγώ κοιμόμουν όντως όταν έγινε η συμπλοκή της Δάφνης γιατί αν ήμουν εκεί ούτε στην Δάφνη θα πήγαινα γιατί ήταν λάθος μέρος, γιατί έγιναν λάθη από τους συντρόφους για να γίνει η συμπλοκή και πολύ πιθανό οι δύο αστυνομικοί να μην έφευγαν σώοι και αβλαβείς’’.
Το παραπάνω απόσπασμα της τοποθέτησης Μαζιώτη ήταν η αφορμή για να του εξαπολυθεί μια επίθεση φραστική και πρακτική από συγκατηγορούμενο. Μια επίθεση που χρειαζόταν χρόνο να σχεδιαστεί και να γίνει ο κατάλληλος συντονισμός αφού μετά τις 13/6 που έγινε η συγκεκριμένη συνεδρίαση( και είχε ανέβει και το αντίστοιχο ηχητικό στο indymedia) μεσολάβησε κι άλλη συνεδρίαση,στις 20/6.
Όμως η ‘‘επιλογή’’ από τον συγκατηορούμενο ήθελε χρόνο και χρειάστηκε να φτάσουμε στις 30/6 για να πραγματοποιηθεί, όταν βρίσκονταν και θεατές της παράστασης, ως έτοιμοι από καιρό για αυτή την επίθεση που ήρθαν να δουν τον κατηγορούμενο να επιτίθεται πισώπλατα στον Μαζιώτη, δημοσίως, μέσα σε δικαστική αίθουσα.
Κατ’ αρχήν να υπενθυμίσουμε ότι το γεγονός της Δάφνης δεν αφορά σε καμία κατηγορία. Κανένας δεν διώχθηκε και δεν δικάστηκε γι’ αυτό. Συνεπώς η επίκληση των ερωτήσεων του εισαγγελέα προς τον κατηγορούμενο να πει ‘‘πού δεν ήταν’’, αφορούσε τις ενέργειες οι οποίες υπήρχαν ως κατηγορίες. Όχι για την Δάφνη. Κανένας δεν διώχθηκε ποτέ για αυτό.
Όσον αφορά τα επιχειρησιακά λάθη. Κανένα κατασταλτικό χτύπημα δεν υπάρχει που να μην προηγούνται λάθη απ’ αυτούς που αγωνίζονται. Λάθη δεν κάνουν μόνο αυτοί που ποτέ δεν ρισκάρουν. Από πότε τα επιχειρησιακά λάθη απαξιώνουν τους αγωνιστές;
Από πού εκπορεύεται αυτό το συμπέρασμα ότι αυτό συνιστά προσβολή για τον Λάμπρο Φούντα; Όταν γίνονται χτυπήματα από το κράτος εναντίον μιας ένοπλης οργάνωσης, κάποιοι κάνουν λάθη.
Όμως δεν είναι αυτό που τελικά προσβάλλει τους αγωνιστές. Ο Μαζιώτης είπε ότι αν ήταν ο ίδιος στην Δάφνη,‘‘πολύ πιθανό οι δύο αστυνομικοί να μην έφευγαν σώοι και αβλαβείς’’.
Και είναι καταγεγραμμένο ιστορικά, ότι δεν ήταν μόνος του ο Λάμπρος Φούντας στην Δάφνη. Αυτό που προσβάλλει τον Λάμπρο Φούντα αλλά και τον Επαναστατικό Αγώνα συνολικά δεν ήταν ούτε είναι ούτε θα είναι ποτέ τα όποια επιχειρησιακά λάθη έγιναν στην Δάφνη και μετά την Δάφνη.
Ύστατη προσβολή για έναν νεκρό αγωνιστή είναι να μην υπερασπίζεσαι τις πολιτικές επιλογές σου και να είσαι αυτός που μιλάει για συλλογική και συνολική πολιτική ήττα.
Αυτό που προσβάλλει τόσο τον ίδιο όσο και την οργάνωση είναι η απόπειρα συλλογικοποίησης της ‘‘πολιτικής ευθύνης για την ήττα της οργάνωσης το 2010’’ όπως ειπώθηκε. Μιας ήττας που αφορά αυτόν και μόνον αυτόν που τη λέει δημόσια. Και που αυτή η ‘‘συλλογική ήττα’’ την οποία ο ίδιος ο συγκατηγορούμενος που την επικαλείται, δήλωσε ότι ‘‘δεν διανοήθηκε ποτέ να αποποιηθεί’’, πού κατατείνει τελικά αν όχι στον ίδιο τον Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε; Και αφού ο Λάμπρος Φούντας είναι υπεύθυνος των επιχειρησιακών του επιλογών και των λαθών όλων, είναι συνυπεύθυνος και για την ‘‘πολιτική ήττα της οργάνωσης’’. Αυτή είναι προσβολή για τον σύντροφο που σκοτώθηκε. Να του αποδίδουν το σύνολο των λαθών. Να λένε ότι ‘‘φταίει αυτός για την πολιτική τους ήττα’’
Ο συγκατηγορούμενος είπε ότι ‘‘οι αγωνιστές όταν χρειάζεται να σιωπούν δεν το κάνουν ούτε επειδή το παίζουν μουγγοί ούτε επειδή έχουν φαρυγγίτιδα’’. Δεδομένης της επιλογής του να εστιάσει στην μείωση της ποινής του και ενώ το ότι είχε εστιάσει από το πρώτο δικαστήριο σε αυτό το ζήτημα- μια καλύτερη αντιμετώπιση, απ’ ότι εμείς στο δικαστήριο- έχει καταγραφεί δημόσια σε όποιον γνωρίζει τόσο την πρωτόδικη διαδικασία όσο και τις δημοσιοποιημένες τοποθετήσεις μας στο δικαστήριο. Προφανώς και η σιωπή ήταν κατ’ επιλογή όταν εμείς υπερασπιζόμασταν κάθε ενέργεια και κάθε στιγμή της οργάνωσης και μάλιστα ενώ το δικαστήριο είχε ένα συνολικό σχεδιασμό να χτυπήσει την ιστορία μας μέσα από τις ενέργειες και τις κατηγορίες.
Να υπενθυμίσουμε κάτι που είχαμε γράψει μετά την απόφαση της πρωτόδικης διαδικασίας, ότι η στάση μας καθ’ όλη την διάρκεια της δίκης και ο αγώνας μας να αποδομήσουμε πλήθος κατηγοριών που μας απασχολούσαν για πολιτικούς λόγους και όχι για το επίπεδο των ποινών, ήταν αυτός που έπαιξε τον καταλυτικό ρόλο για την κατάρρευση πολλών κατηγοριών και για την τελική ποινή στα μέλη, της οποίας το δυσανάλογο σχετικά με το πλήθος των κατηγοριών και το ύψος των αναμενόμενων ποινών αποτέλεσμα, συμπαρέσυρε όλους τους υπόλοιπους κατηγορούμενους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην μπει κανείς άλλος εκτός από μέλη στην φυλακή, ενώ υπήρξαν και αθωώσεις.
Αν κάποιος επιζητά ευνοϊκή αντιμετώπιση στα δικαστήρια, είναι δικό του θέμα. Και είναι μια προσωπική επιλογή. Όμως να μην ανάγει τον εαυτό του ως τιμητή της οργάνωσης. Εξάλλου δεν είναι λίγα τα κοινώς συνυπογραμμένα κείμενα στα οποία καμία αλλαγή στην πολιτική κατεύθυνση του Επαναστατικού Αγώνα δεν έχει γίνει ως σήμερα από εμάς τους δυο. Αν είναι κάποιος που έχει εγκαταλείψει αυτές τις θέσεις, είναι ο συγκατηγορούμενός μας.
Παραπέμπουμε λοιπόν, σε όσους ενδιαφέρονται να δουν τι και πόσα έχει αναιρέσει ο ίδιος απ’ όσα τότε υπεράσπιζε στα πολλά κείμενα που είχαμε και οι τρεις συνυπογράψει.
Ας διαβάσει την κοινή ανάληψη πολιτικής ευθύνης, τις θέσεις μας για την αλληλεγγύη, την εισαγωγή στο βιβλίο των προκηρύξεων. Και επειδή ο ίδιος αναφέρει ότι ποτέ δεν αποκάλεσε τον εαυτό του επαναστάτη, θα δει όποιος ενδιαφέρεται να ανατρέξει σε παλιότερα κείμενα ότι αυτή η λέξη μας προσδιόριζε, αυτήν χρησιμοποιούσαμε. Όπως επίσης σε αυτό το βιβλίο (συγκεκριμένα στα ‘‘κείμενα από την φυλακή’’) θα βρει το κείμενο της απεργίας πείνας που έκανε μαζί του για 25 ημέρες ο Νίκος Μαζιώτης για να καταφέρει την μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού προκειμένου να είναι κοντά στην οικογένειά του.
Όσο για την ‘‘υπεράσπιση’’ από μεριάς του της πολιτικής ιστορίας της οργάνωσης, που θα το κάνει για να τιμήσει πρώτα απ’ όλα τον αγώνα και την παράδοση των πολιτικών κρατουμένων, του υπενθυμίζουμε: Ότι συλλογική ανάληψη πολιτικής ευθύνης στην Ελλάδα έγινε πρώτη φορά από τον Επαναστατικό Αγώνα, ενώ η προηγούμενη παράδοση δεν ήταν αυτή. Και να θυμίσουμε την πολιτική επίθεση που είχαμε δεχτεί για το γεγονός ότι αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη, όχι με βάση τα στοιχεία, αλλά για πολιτικούς λόγους, γεγονός που θεωρήθηκε ως αντίθετο με την μέχρι τότε παράδοση των πολιτικών κρατουμένων. Εμείς μένουμε στα όσα είχαμε γράψει το 2010 στο κείμενο για την αλληλεγγύη που συνυπογράψαμε και οι τρεις.
Όσο για την εισαγωγή στο βιβλίο των προκηρύξεων, εκεί αναφέρονται αναλυτικά οι δυο πολιτικές περίοδοι του Ε.Α. Από το 2003 έως το 2008 και από το 2008 και ύστερα.. Αυτές οι δύο περίοδοι αφορούν σε διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές ιστορικές συνθήκες. Αφορούν στην τροποποίηση της στρατηγικής της οργάνωσης με την προσωπική του επιλογή να μην συνεχίσει και να εστιάσει στην απαλλαγή του από την φυλακή.
Μετά την συμπλοκή στο Μοναστηράκι με μπάτσους που είχε ως αποτέλεσμα τον παραλίγο θανάσιμο τραυματισμό του Νίκου Μαζιώτη και την σύλληψή του και ενώ η Πόλα Ρούπα ήταν επικηρυγμένη και προσπαθούσε να διαφύγει της σύλληψης, ο συγκατηγορούμενος δημοσίευσε κείμενο που χώριζε την ιστορία του Ε.Α σε δύο περιόδους με βάση τη δική του σύλληψη: Πριν το 2010 και μετά το 2010.
Αυτό το έκανε για να μην φορτωθεί με νέες κατηγορίες(γεγονός που δεν υπήρχε περίπτωση ούτως ή άλλως να συμβεί) και κυρίως για να εξασφαλίσει μια καλύτερη αντιμετώπιση στο εφετείο διαχωρισμένος από τους ‘‘ακραίους’’ συνεχιστές του Ε.Α που είχαν βγει στην ‘‘παρανομία’’.
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτή η κίνηση απλώς ως αμετροεπής αν δεν είχε μια πιο μεγάλη σημασία από τον μεγαλοϊδεατισμό που την διέπνεε και από την προώθηση της ήττας που επεδίωκε.
Και την σημασία της την συναντάμε στο γεγονός ότι είναι σε απόλυτη συμφωνία με την άποψη που προωθούν οι δικαστικοί μηχανισμοί μέσα από τα δικαστήρια για τις δύο περιόδους του Επαναστατικού Αγώνα: Πριν το 2010 και μετά. Σύμφωνα με αυτή την κρατική θέση ο Ε.Α ήταν άλλη οργάνωση πριν το ’10.
Αν η κατηγορία της διεύθυνσης έπεσε στο πρωτόδικο δικαστήριο, η επαναφορά της κατηγορίας αυτής στη δεύτερη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα όπου ο Μαζιώτης καταδικάστηκε για την διεύθυνση και με βάση και αυτή την καταδίκη, του επιβλήθηκε η ποινή των ισοβίων, βασίστηκε στο ίδιο σκεπτικό που έχει δημόσια εκφράσει ο συγκατηγορούμενος στο εφετείο της 1ης δίκης: Ότι πρόκειται δηλαδή για νέο και παλιό Επαναστατικό Αγώνας με χρονικό ορόσημο το κατασταλτικό χτύπημα του 2010.
Αυτά τα απάντησε η Ρούπα στο δικαστήριο που μίλησε αμέσως μετά την τοποθέτηση του συγκατηγορούμενού μας. Όταν η Ρούπα τελείωσε, και πριν προλάβει να ανοίξει το στόμα του ο Μαζιώτης για να μιλήσει, εκείνος ο οποίος καθόταν πίσω του, του επιτέθηκε να τον χτυπήσει. Αυτό όμως που έλεγε όταν έκανε την επίθεση ήταν σχετικό με αυτά που έλεγε πριν η Ρούπα και όχι για κάτι που είχε πει ο Μαζιώτης. Τώρα γιατί δεν επιτέθηκε στην Ρούπα και επιτέθηκε στον Μαζιώτη, αυτό προφανώς αφορά το αρχικό σχέδιο αφού όλο αυτό που έγινε στη δίκη ήταν σαφώς προσχεδιασμένο και οργανωμένο και με άλλους, οι οποίοι είχαν έρθει να παρακολουθήσουν την επίθεση.
Στο ηχητικό της δίκης ακούγεται καθαρά το τι έγινε και ο καθένας μπορεί να καταλάβει. Προφανώς και τον ενόχλησε που δημοσιοποιήθηκε το ηχητικό ενώ για την καταγραφή των γεγονότων από την εκπομπή ‘’κραυγές από τα κελιά’’, μίλησε για ρουφιανιά. Το να γίνονται αλητείες μέσα σε δικαστικές αίθουσες και μπροστά στους δικαστές και τους μπάτσους , δεν τον ενοχλεί αφού το έκανε ο ίδιος.
Το να γνωρίζει το κράτος τέτοια γεγονότα, δεν είναι γι’ αυτόν πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η δημοσιότητα. Μόνο που κεκλεισμένων των θυρών δίκες θέλει, το ίδιο το κράτος. Για να υπάρχει δημοσιότητα στα ειδικά δικαστήρια είχαν γίνει διεκδικήσεις και καμία δικάσιμο που έχει γίνει μετά το 3ο κατασταλτικό χτύπημα δεν έχουμε αφήσει χωρίς να έχουμε δημοσιοποιήσει τα ηχητικά της.
Στο όνομα καμίας πολιτικής ή προσωπικής σκοπιμότητας δεν θα σταματήσουμε να καταγράφουμε και να δημοσιοποιούμε τα ηχητικά από τις δίκες μας. Και θα τα δημοσιοποιούμε όλα. Αν δεν μπορεί να υπερασπίζεται δημόσια κάποιος αυτά που λέει και κάνει, να μην τα λέει και να μην τα κάνει. Φίμωση στις δίκες δεν θα μας επιβάλει κανείς. Οι δίκες είναι και θα παραμείνουν δημόσιες.
Γράφτηκε επίσης ένα ενημερωτικό από την ίδια εκπομπή (απ’ τις κραυγές) που εκπέμπει από τις ‘‘ Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης’’ τόσο για το τι έγινε εντός του δικαστηρίου όσο και το τι ακολούθησε. Το ενημερωτικό αυτό έγινε κατόπιν ενημέρωσης από την συντρόφισσα Ρούπα.
Ο συγκατηγορούμενος χαρακτήρισε το ρεπορτάζ καταδοτικό μιλώντας για αναφορά σε ποινικό αδίκημα. Η αλήθεια είναι ότι δεν πιστεύουμε ότι δεν γνωρίζει ότι όλα αυτά είναι ποινικά αδιάφορα.
Κατ’ αρχήν ας μην ανησυχεί, δεν συνιστά τίποτα απ’ όλα αυτά ποινικό αδίκημα.
Οι πράξεις του συνιστούν όμως άλλου τύπου ‘‘αδικήματα’’: Πολιτικά, ηθικά, αξιακά.
Ούτως ή άλλως τις κυρώσεις τις υφίσταται ο Μαζιώτης καθώς είναι αυτός που βρίσκεται απομονωμένος και χωρίς δυνατότητα προαυλισμού.
Καταγγέλλει το ρεπορτάζ απ’ τις ‘‘κραυγές από τα κελιά’’ , καταδοτικό, λόγω του πανικού του.
Απλώς το μέγεθος της έκθεσής του καταλαβαίνει ότι είναι τόσο μεγάλο που πετάει τη χείριστη δυνατή βρισιά που θα μπορούσε να βρει.
Έχουμε πει πολλάκις ότι δεν κάνουμε τίποτα ποτέ στην πολιτική μας ζωή που δεν μπορούμε δημόσια να το υπερασπιστούμε. Αν δεν μπορούμε, δεν το κάνουμε.
Το να χαρακτηρίζει όμως καταδοτικό ένα δημοσίευμα που αναρτήθηκε από το site ‘‘κραυγές από τα κελιά’’ είναι απλώς γελοιότητα και μάλιστα όταν επικαλείται ως ρουφιανιά το γεγονός ότι καθεστωτικά μέσα και συγκεκριμένος μπατσορουφιανοδημοσιογράφος δημοσιοποίησε το ενημερωτικό δελτίο από τα γεγονότα της δίκης του Επαναστατικού Αγώνα. Αυτό είναι υποκρισία. Γιατί για παράδειγμα,όταν το 2012 κατά τη διάρκεια της πρώτης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα, μάρτυρας υπεράσπισης ενός κατηγορουμένου ενώ είχε προσβάλει παράφορα την οργάνωση (οι απαντήσεις μας βρίσκονται στο βιβλίο ‘ ο Ε.Α απέναντι στο ειδικό δικαστήριο’’) και ο ίδιος μπατσορουφιανοδημοσιογράφος είχε χρησιμοποιήσει αυτή την κατάθεση για να πει ότι είμαστε απομονωνόμενοι από τον χώρο, τότε κανένας δεν είχε πρόβλημα και κανένας δεν μίλησε;
Όσο για την δημοσίευση της απόφασης του ραδιοσταθμού ‘‘Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης’’ να ζητήσουν από το Indymedia να κατεβάσουν το ηχητικό της 30ης Ιούνη από το εφετείο της 1ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα καθώς επίσης και το ενημερωτικό ενώ αργότερα το κατεβάσουν και οι ίδιες επικαλούνται σύμφωνα με δημόσιο ισχυρισμό τους ότι η απόφασή τους αυτή βασίζεται-όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν- ότι οι Ρ.Α.Ε(ο 93,8) ‘‘προτάσσουν την αντιπληροφόρηση και την ελεύθερη έκφραση και όχι την όξυνση των ενδοκινηματικών αντιπαραθέσεων.
Ως απάντηση στα παραπάνω, δηλώνουμε τα εξής: Την όξυνση των αντιπαραθέσεων, την προωθεί ο συγκατηγορούμενος και μάλιστα με μεθόδους που είναι πέρα και έξω από οποιονδήποτε ηθικό και αξιακό πλαίσιο.
Η σιωπή γύρω απ’ αυτά τα δημόσια – επαναλαμβάνουμε- γεγονότα, είναι θέση υπέρ αυτού που πρωταγωνίστησε σε αυτά.
Και αυτή η ανήθικη όξυνση όχι μόνον δεν θα σταματήσει καλύπτοντας τον ίδιον αλλά θα δούμε και άλλα χειρότερα.
Πέρα όμως από το τι κάνει και πως ευτελίζει κάποιος τον εαυτό του ως πρωταγωνιστής όλων αυτών, αυτό που είναι άξιο θαυμασμού, είναι η μεθόδευση της λασπολογίας, της παραπληροφόρησης, της λογοκρισίας και της επίθεσης στον Μαζιώτη μέσα από το εναλλακτικό μέσο ( indymedia ). Αξιοσημείωτο μάλιστα είναι ότι το indymedia ( το οποίο σε προηγούμενο χρόνο είχε δημοσιοποιήσει χωρίς λογοκρισία πλήθος ανώνυμων επιθέσεων, ψεμμάτων και ύβρεων εναντίον της Ρούπα ) γνωρίζουμε ότι φιλοξενεί ανώνυμα σχόλια εξύβρισης εναντίον του Μαζιώτη ενώ δεν ανέβαζε τουλάχιστον τις πρώτες ημέρες κανένα σχόλιο που δεν είναι επιθετικό προς αυτόν.
Για να μπει ένα φρένο σε όλα αυτά, οφείλουν να σταματήσουν να τον καλύπτουν. Όμως, επειδή δεν είμαστε αφελείς, πιστεύουμε πως ηχητικό και ενημερωτικό κατέβηκαν και από τα δύο κινηματικά μέσα (indymedia και Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης-98) ακριβώς επειδή είναι απολύτως κατανοητό ποιον ωφελεί αυτό το εμπάργκο στην ενημέρωση.
Ενώ μάλιστα κατεβάζουν από το (indymedia) επώνυμο κείμενο και ηχητικό από τη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα, δημοσιεύουν παρέμβαση φυλακισμένου που παίρνει θέση και επιτίθεται στο Μαζιώτη. Γιατί άραγε δεν υπογράφει με το όνομά του;
Αν υπάρχει κάποιος που συνέδραμε μέσα στη φυλακή καθ’ οποιονδήποτε τρόπο για να οδηγηθεί ο Μαζιώτης στην απομόνωση και χωρίς προαυλισμό, να βγει δημόσια να το πει Αλλιώς δεν είναι άξια λόγου και σχολιασμού τα όσα λέει και η λάσπη που πετάει στον Μαζιώτη, ενώ για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή των γεγονότων είναι καταφανώς ένα εργαλείο που χρησιμοποιεί για τα δικά του μικροπολιτικά συμφέροντα. Κανένας ανώνυμος δεν μπορεί εξάλλου να ζητά από άλλους να πάρουν θέση.
Είναι προφανές το ότι ο πρωταγωνιστής του επεισοδίου δεν θέλει να δημοσιοποιηθεί και να μαθευτεί ότι ό ίδιος έκανε ό,τι έκανε -και γι’ αυτό βρίζει χυδαία και ομολογουμένως έχει απωλέσει κάθε ψυχραιμία – ότι αυτός δηλαδή επιτέθηκε στον Μαζιώτη. Η συνέχεια είναι ακριβώς όπως περιγράφεται στο ενημερωτικό: Ο Μαζιώτης κρατήθηκε για οκτώ ώρες στα κρατητήρια των δικαστηρίων, ενώ ο συγκατηγορούμενος επέστρεψε στην πτέρυγά του, όπου πέταξε τα πράγματα του Μαζιώτη έξω από το κελί του. Και απαίτησε προστασία από την υπηρεσία και να φύγει ο Μαζιώτης από την πτέρυγα. Ο ίδιος λέει ότι δεν ζήτησε προστασία από την υπηρεσία. Είναι ψέμα.
Η απομόνωση του Μαζιώτη από τους υπόλοιπους στην πτέρυγα ήταν αποτέλεσμα των παρεμβάσεων του συγκατηγορούμενου που γύρισε πρώτος στη φυλακή. Και είθισται στη φυλακή να ισχύει ο κανόνας ότι τις όποιες διαφορές τους οι κρατούμενοι τις λύνουν μόνοι τους και δεν βάζουν την υπηρεσία να τους τις λύνει. Α και σε ποινικούς κρατούμενους που κρατούν τον αξιακό κώδικα της φυλακής η μεταβίβαση στην υπηρεσία των προβλημάτων που οι κρατούμενοι έχουν μεταξύ τους, είναι μια κατακριτέα πράξη. Κι αν κάποιος δεν θέλει να συμβιώνει με κάποιον άλλον, ζητάει να μεταφερθεί ο ίδιος και επ ουδενί δεν είναι ηθικά αποδεκτό να ζητάει από την υπηρεσία να μεταφέρει αυτόν με τον οποίο έχει πρόβλημα.
Όσο για τον Μαζιώτη τη στιγμή που δημοσιεύεται το παρόν κείμενο –στις 4/6- κατόπιν πιέσεων επέστρεψε στο κελί του απ’ όπου ήθελε να τον διώξει ο συγκατηγορούμενος, μόνο που εξακολουθεί να βρίσκεται σε απομόνωση και χωρίς να του επιτρέπεται η πρόσβαση στο προαύλιο. Αυτή είναι η κατάληξη για τον Μαζιώτη!
Επειδή για ζητήματα που αφορούν στην ειδική πτέρυγα του υπογείου των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού αποφασίζει το υπουργείο και επειδή τόσο για το υπουργείο όσο και για την διεύθυνση του Κορυδαλλού ο Μαζιώτης είναι μόνιμος στόχος επιθέσεως ( έχουμε γράψει αναλυτικά για τα ζητήματα στην φυλακή και τα πειθαρχικά), η όλη ιστορία της 30/6 και η απομόνωσή του που πέτυχε ο συγκατηγορούμενος με τις μεθοδευμένες κινήσεις του, ήταν ‘‘βούτυρο στο ψωμί τόσο του υπουργείου όσο και της διεύθυνσης’’.
Και επειδή για τα ζητήματα που κατά καιρούς δημοσιοποιούμε και με βάση τις τελευταίες εξελίξεις, έχουμε να πούμε τα εξής: Τόσο τα κείμενα που έχουμε συνυπογράψει από κοινού όσο και η Ρούπα μόνη της σε καθεστωτικά μέσα (δεχόμενη μάλιστα σφοδρή κριτική και ανώνυμες επιθέσεις μέσα από το κινηματικό μέσο – μέσα από σχόλια που δεν αποσύρθηκαν ευθύς εξαρχής- γι’ αυτή την επιλογή της) δημοσιεύονται αυτούσια και δεν λογοκρίνονται.
Το indymedia όμως , όχι μόνο κατάφερε να μπλοκάρει κάθε σχόλιο που δεν είναι υβριστικό προς τον Μαζιώτη αλλά όπως προείπαμε,κατέβασε και το ηχητικό της δίκης. Ακριβώς όπως έπραξε και ο 93,8fm.
Προφανώς κάποιοι συσχετισμοί πολιτικής δύναμης στο εσωτερικό αυτών των μέσων έχουν επιβάλει πραξικόπημα στην ενημέρωση για την διαμόρφωση συσχετισμών πολέμου εναντίον μας και υπέρ του συγκατηγορούμενού μας. Πρόκειται για πολιτική θέση υπέρ του δεύτερου και μάλιστα σε ένα γεγονός άπειρης χυδαιότητας. Μήπως επικαλεστούμε το γεγονός του συλλογικού δήθεν διασυρμού του χώρου με όλα αυτά;
Αν είναι αυτός ο λόγος ας κάνουν κριτική στον συγκατηγορούμενο για τις πράξεις του. Τον ίδιο πάντως αλλά και τους συμμάχους του στον πόλεμο εναντίον μας, τους βολεύει η σιωπή ως προς τα γεγονότα.
Ενώ η βάση σχεδίου δημοσίευση υβριστικών σχολίων ενάντια στον Μαζιώτη και ο αποκλεισμός άλλων σχολίων που παίρνουν θέση και δεν εξυπηρετούν αυτόν τον πόλεμο, λογοκρίνονταν, τουλάχιστον τις πρώτες ημέρες.
Αν είναι να επιβάλλεται χούντα στα εναλλακτικά μέσα για τα μικροπολιτικά συμφέροντα του καθένα, τότε όχι μόνο ακυρώνουν το ρόλο τους στην αντιπληροφόρηση, αλλά προάγουν τον ολοκληρωτισμό.
Εν κατακλείδι
Ενημερώνουμε τους πάντες που έχουν πάρει ή σκέφτονται να πάρουν θέση υπέρ του συγκατηγορούμενού μας και να συνδράμουν στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, που είναι ένας εκ των προτέρων προσχεδιασμένος πόλεμος εναντίον μας και διόλου δεν αφορά τη ‘‘δίκαιη αγανάκτηση’’ του συγκατηγορούμενου για όσα είπε για την Δάφνη(εξάλλου είχε και άλλες «ευκαιρίες», είχαν γίνει κι άλλες δύο δικαστικές συνεδριάσεις- η μία είχε διακοπεί- αλλά χρειαζόταν χρόνο να συντονίσει την παράσταση) ότι αυτό που παρουσιάζεται ως αιτία της επίθεσης, είναι πρόσχημα, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους συμμάχους που εκ των προτέρων είχε βρει. Εξάλλου ο ίδιος μόνος του χρέωσε την πολιτική ήττα στο γεγονός της Δάφνης όσο και στον ίδιο τον Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε, αφού από αυτό το γεγονός ξεκλείδωσε η επιχειρησιακή επιτυχία του κράτους να κάνει το 1ο κατασταλτικό χτύπημα του Επαναστατικού Αγώνα.
Το επίκεντρο και η ουσία αυτού του πολέμου που ο συγκατηγορούμενός μας είναι πρωταγωνιστής είναι αυτό που είπαμε και στην αρχή του κειμένου: Αν ο Επαναστατικός Αγώνας ηττήθηκε πολιτικά το 2010 ή όχι.
Εμείς το είπαμε και το πράξαμε. Όχι! Ο Επαναστατικός Αγώνας δεν ηττήθηκε πολιτικά ούτε τότε ούτε ποτέ.
Και ο συγκατηγορούμενος αυτός είναι τώρα η αιχμή ενός πολέμου που θέλει να πράξει αυτό που το κράτος δεν κατάφερε μετά από 3 κατασταλτικά χτυπήματα: Να σκοτώσει πολιτικά τον Επαναστατικό Αγώνα.
Σε αυτό θα πάρουν θέση».