nn nnn nnn nnnnnnnn
O Παναγιώτης Γιαννάκης θυμήθηκε το έπος του 1987 και μίλησε για την Εθνική μπάσκετ, αλλά και τον Νίκο Γκάλη.
Διαβάστε ένα μέρος από τα όσα είπε στο sport24.gr:
Πως αισθάνεστε μετά από τόσα χρόνια για αυτό το επίτευγμα;
Ιδιαίτερη χαρά. Τόσο εγώ, όσο και τα περισσότερα παιδιά. Ασχοληθήκαμε με ένα παιχνίδι το οποίο το λατρέψαμε. Ξοδέψαμε κόπο, αλλά περάσαμε πολύ καλά. Ξεκινήσαμε λίγοι, θέλοντας να πω ότι στο παιδικό πρωτάθλημα δεν υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι. Είχαμε τόσα πολλά παιδιά στον Ιωνικό, που καταλήγαμε να παίζουμε μεταξύ μας. Τώρα βλέπουμε εκατοντάδες ομάδες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδος. Αυτός μας δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Όπως επίσης και το γεγονός ότι τώρα τα παιδιά έχουν όλα μπάλες. Αλλά είναι σημαντικό να τη μοιράζονται, όπως κάναμε κι εμείς. Να θυμούνται ότι δεν γράφει το όνομα τους πάνω. Υπάρχουν πολλά παιδιά από τη γενιά μου, που έχουν πετύχει στη ζωή τους και πάντα αναφέρουν το ότι έπαιξαν μπάσκετ, τους βοήθησε. Θέλω να μεταφέρω κάτι στα νέα παιδιά: ότι σπορ και να κάνουν, να ασχολούνται, να αγαπούν όλα τα αθλήματα και να παίζουν και λίγο μπάσκετ. Θα τους βοηθήσει ότι και να κάνουν: ποδόσφαιρο, κολύμπι, τένις, στίβο, ότι και να κάνουν. Γιατί είναι ένα παιχνίδι γρήγορο, που θέλει συνεργασία, ελιγμούς, δεξιότητες, δύναμη στο σώμα. Σε βοηθάει σε όλα τα πράγματα. Και περνάς καλά. Κάνεις και φίλους! Είμαστε χαρούμενοι που ο κόσμος το αγαπάει και στο κάτω κάτω είναι ένα σπορ που μπορούν να παίξουν όλες οι ηλικίες. Δεν είναι ούτε ακριβό, ούτε χρειάζεται πολύ χώρο. Μπορείς να πάρεις μια μπάλα και να κάνεις σουτ μόνος σου.
Αναλαμβάνεις την Εθνική να πάμε να το σηκώσουμε πάλι μετά από 30 χρόνια ;
Η Εθνική είναι κάτι πάνω από μας. Είμαι οπαδός της Εθνικής και θέλω να πηγαίνω καλά. Όποιοι είναι παρόντες εμείς θα τους στηρίζουμε με την πιο θετική μας ενέργεια. Κι αν δεν πετυχαίνουν τα αποτελέσματα, θα πρέπει να είμαστε εκεί.
Πόσο εύκολο ήταν να κάνετε ένα βήμα πίσω στις επιθετικές σας πρωτοβουλίες για να σκοράρει περισσότερο ο Γκάλης;
Όταν έπαιζα, από μικρός κιόλας, το σκορ ήταν κάτι που ήθελα να το κάνω για να βοηθήσω την ομάδα να κερδίσει. Και στο παιδικό είχα συμπαίκτες που σκόραραν πολύ. Ο πρώτος μου προπονητής, ο Βύρωνας Κρίθαρης, είναι ο κατάλληλος να σας το πει. Κάθε παίκτης έχει κίνητρο να σκοράρει. Αλλά προέχει η νίκη. Μόνο έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι, γιατί μόνο η νίκη μας αλλάζει επίπεδο επί της ουσίας. Πάντα υπήρχαν παίκτες που ικανοποιούσαν -μέσω του σκοραρίσματος- τη φιλοδοξία τους, αλλά υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι μπορείς να σταματήσεις κάποιον αντίπαλο.
Υπάρχουν στιγμές που το παιχνίδι σε παρασέρνει και βρίσκεσαι να ανταγωνίζεσαι τους συμπαίκτες σου. Αλλά δεν είναι έτσι. Είναι συλλογική προσπάθεια. Ο πρωταθλητισμός σε ωθεί να κάνεις αυτό το πράγμα. Το λέει και ο Μπιλ Ράσελ, ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες: όταν τελειώσει ένα παιχνίδι αισθάνομαι ικανοποιημένος μόνο αν πάρουμε τη νίκη και αισθάνομαι καλός, μόνο αν κάνω τους συμπαίκτες μου καλύτερους. Κι εγώ όταν έπαιζα μου άρεσε να κάνω τα πάντα, όχι μόνο να σκοράρω. Να βουτάω για τη μπάλα, να παίζω άμυνα, να δίνω ασίστ, να παρακινώ τον άλλον να τρέξει. Έτσι μεγάλωσα.
Ποιο ήταν πιο δύσκολο; Το χρυσό του ’87 (ως παίκτης) ή το χρυσό του ’05 (ως προπονητής);
Το 1987 ήταν κάτι το συγκλονιστικό και βάσει συναισθήματος και βάσει δυσκολίας. Παίξαμε με αντιπάλους με προσόντα και ομάδες του 21ου αιώνα. Αλλά το 2005 ο τρόπος που έγινε ανάδειξε ένα άλλο χάρισμα της μπασκετικής μας εικόνας σαν χώρα: έχουμε υπομονή, δεν τα παρατάμε, μπορούμε να ακολουθήσουμε ένα σχέδιο και να γίνουμε παράδειγμα για τους άλλους, για το πως μπορεί ένας ταλαντούχος παίκτης μπορεί να κάνει πράγματα πέρα από την τεχνική. Να βάλει στο παιχνίδι και το πνευματικό του ταλέντο. Ήταν τα παιδιά μας! Όταν τα βλέπεις να πατούν στην ίδια κορυφή, που είχες πατήσει και εσύ μετά από αρκετά χρόνια, ήταν συγκλονιστικό. Και μάλιστα έγινε εκτός Ελλάδας σε μια πατρίδα του μπάσκετ, τη Σερβία. Όπως είχα πει στο παρελθόν: η νίκη το ’87 άγγιξε όλους τους Έλληνες, η νίκη επί της Αμερικής ήταν η πρόοδρος του διεθνούς μπάσκετ με εκπρόσωπο την Ελλάδα.
Με τι ασχολείστε τον τελευταίο καιρό;
Είχα συναντηθεί με αρκετούς γονείς τα τελευταία χρόνια που με ρωτούσαν αν ασχοληθώ με παιδιά. Έτσι αποφάσισα τα δύο τελευταία καλοκαίρια να διοργανώσω μια Ακαδημία, το Giannakis Academy, όπου τα παιδιά μένουν μες στην κατασκήνωση και μαθαίνουν το μπάσκετ. Από 7 ως 17 ετών. Το camp γίνεται στην Χαλκιδική από 17-23 Ιουνίου και 23-29 Ιουνίου και στην Αθήνα από 6-12 Ιουλίου και 13-19 Ιουλίου. Στην Αθήνα γίνεται στις πολύ ωραίες εγκαταστάσεις του Κολεγίου Ψυχικού, με τρία γήπεδα και πισίνα. Αξίζει τον κόπο να έρθει κάποιος κοντά μας. Τα παιδιά τα προσέχουμε στα μάτια μας και προσπαθούμε να δώσουμε έναν άλλον τρόπο σκέψης στο πως μπορούν να ξεπεράσουν τον εαυτούς τους, γιατί αυτός είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος τους. Τους μαθαίνουμε να σέβονται τον εαυτό τους, τον αντίπαλο και το παιχνίδι.
Ποιο είναι το παιχνίδι που θα θέλατε να ξαναπαίξετε ως παίκτης και ποιο ως προπονητής;
Θα ήθελα να παίξω ένα παιχνίδι του 1990. Ένα ματς που χάσαμε δύσκολα από τους Γιουγκοσλάβους. Αν το είχαμε κερδίσει θα είχαμε μπει στους «4» του κόσμου. Είχαν μεγάλο ταλέντο ως ομάδα τότε. Και ως προπονητής το ματς με την Ισπανία το 2006. Πρέπει κάτι να γίνει να το ξαναπαίξουμε.
Νικ Γκάλης ή Ντράζεν Πέτροβιτς;
Θα διάλεγα Γκάλη γιατί τον είχα συμπαίκτη. Ο Ντράζεν ήταν ιδιοφυία. Το παιδί ήταν τρομερό και προόδευε συνεχώς. Είχα θυμώσει μαζί του, γιατί δεν σεβόταν τους άλλους που έπαιζαν μπάσκετ. Οι μεγάλοι σέβονται τον αντίπαλο, ακόμη κι αν δεν είχε καθόλου ταλέντο ή μικρότερο ταλέντο. Στο βίντεο του ημιτελικού φαίνεται: με τη αλαζονεία συμπεριφέρθηκαν όταν πέρασαν μπροστά στο σκορ. Και αυτό είναι το προσόν του: πήγε στην Αμερική και άλλαξε τελείως. Και σαν άνθρωπος. Και σαν μπασκετμπολίστας. Δεν είναι εύκολο. Πήγε ένα παιδί που το κορόιδευαν οι αντίπαλοι, που ήταν καλύτεροι αθλητές, έφαγε μπασκετικές φάπες και τελικά έφτασε σε σημείο να σκοράρει 30 και 40 πόντους. Συγκλονιστική εξέλιξη! Και άρχισε από τότε να βλέπει αλλιώς το τι σημαίνει μεγάλος αθλητής. Όταν βλέπεις την πρόοδο, αγαπάς περισσότερο το μπάσκετ. Και αγαπάς τα παιδιά που δουλεύουν σκληρά. Δεν ήταν μόνο το ταλέντο του. Δούλευε σκληρά.