ntttttntttttntttttΟ άλλοτε προπονητής του Παναθηναϊκού Ίβιτσα Όσιμ μίλησε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» για το παιχνίδι της Εθνικής μας με την αντίστοιχη της Βοσνίας και φυσικά αναφέρθηκε και στην παρουσία του στον Παναθηναϊκό.nn
Αναλυτικά όσα είπε για το «τριφύλλι»:
«Είχα παραιτηθεί τον Μάιο του 1992 από την τεχνική ηγεσία των Πλάβι. Ηταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για τη γενέτειρά μου, το Σαράγεβο, που σφυροκοπούνταν ήδη ανελέητα. Δεχόμουν πιέσεις πανταχόθεν και δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω χωρίς οχλήσεις στο Βελιγράδι, ενώ λίγο αργότερα ανακοινώθηκε κι ο αποκλεισμός της Γιουγκοσλαβίας από το Euro της Σουηδίας.
Η πρόταση του Παναθηναϊκού ήταν για μένα μια πρόκληση, καθώς θα αναλάμβανα, μετά από πολλά χρόνια στην εθνική, πάλι έναν σύλλογο, και μάλιστα με καλό όνομα στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα. Συν τοις άλλοις διέθετε ένα μοντέρνο αθλητικό κέντρο, από τα καλύτερα εκείνης της εποχής, κάτι που αποτελούσε ένα επιπλέον δέλεαρ».
«Εξ αρχής συνάντησα ένα κλίμα καχυποψίας εκ μέρους της διοίκησης. Επρεπε να δίνω ραπόρτο για καθημερινά και τετριμμένα πράγματα, γεγονός που δεν το είχα συναντήσει μέχρι τότε. Με τον Γιώργο (Βαρδινογιάννη) μπορώ να πω ότι «απολάμβανα» τις διαφωνίες μας.
Αυτός όμως που μου προκαλούσε στομαχόπονο και αποστροφή ήταν ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης, που ως γενικός αρχηγός και εντεταλμένος του Βαρδή δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα απ’ όσα θα έπρεπε να λύνει.
Αξέχαστες μου έχουν μείνει και οι συσκέψεις με την «τριανδρία» (Βαρδής, Γιώργος και Θόδωρος), όπου προσερχόμουν πάντοτε κουστουμαρισμένος σαν να πήγαινα σε εκτελεστικό απόσπασμα!!! (γέλια)».
«(χαμογελώντας) Τώρα είναι αργά, Στράτο!»
«Θα πρέπει εξ αρχής να ξεκαθαρίσω ότι το πρόβλημα υπήρχε πριν αναλάβω εγώ προπονητής της ομάδας, ενώ παρερμηνεύτηκε και διογκώθηκε από τον Τύπο της εποχής.
Ο Μπορέλι, αν θυμάστε, απουσίαζε από την καλοκαιρινή προετοιμασία, καθώς επιζητούσε τη λύση του συμβολαίου για λόγους προσωπικούς. Επιστρέφοντας στην ομάδα, τέλη Οκτώβρη, ήταν παντελώς ανέτοιμος για να παίξει.
Οταν ανέκτησε τη φυσική του κατάσταση τον χρησιμοποιούσα, καθώς ήταν από τους παίκτες με εξαιρετικά προσόντα στην καθοδήγηση του παιχνιδιού και ικανός να κάνει το αναπάντεχο.
Για κακή του τύχη, όμως, ήταν αρκετά επιρρεπής στους τραυματισμούς, ενώ και οι αντοχές του ήταν μάλλον αρκετά περιορισμένες. Κάπως έτσι θυμάμαι το θέμα Μπορέλι και το είχα εξηγήσει άπειρες φορές στον Γιώργο [Βαρδινογιάννη], που έδειχνε μια παθολογική εμμονή γι’ αυτόν τον παίκτη».
«Αν ο Σαραβάκος είχε γαλουχηθεί ποδοσφαιρικά στη Γιουγκοσλαβία, πολύ πιθανό να είχε γίνει ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς διέθετε σπάνια χαρίσματα. Οταν ανέλαβα εγώ προπονητής ήταν ήδη τριάντα ενός ετών και δεν θεωρούσε απαραίτητο ή ίσως δεν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί αλλαγές στον τρόπο που αγωνιζόταν.
Ο Μήτσος ήταν σαν ένα μικρό παιδί που ήθελε τα χάδια του χωρίς ανταπόδοση. Το ζήτημα είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις, γιατί τα ΜΜΕ το παρουσίαζαν τεχνηέντως σαν κόντρα και προσπάθεια απαξίωσης του παίκτη, κάτι βέβαια που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».
«Αυτές οι προσεγγίσεις είναι περισσότερο φιλολογικού ενδιαφέροντος. Στο ποδόσφαιρο οι προπονητές ανταλλάσσονται με μεγάλη συχνότητα και ταχύτητα. Απλώς εγώ μέχρι τότε είχα συνηθίσει σε πιο μακροχρόνια project, τόσο στην εθνική Γιουγκοσλαβίας και τη Ζελέζνιτσαρ όσο και μετέπειτα στη Στουρμ Γκρατς.
Ειλικρινά δεν κατάλαβα ποτέ τον λόγο απομάκρυνσής μου, καθώς η ομάδα έπαιζε καλό ποδόσφαιρο και ήταν δεύτερη στη βαθμολογία. Ισως να μην ήμουν αρκετά διπλωμάτης. Νοσταλγώ πάντως ακόμη την Αθήνα και την «ψαροταβέρνα του Μήτσου» στο Φάληρο, όπου απολάμβανα με τον συνεργάτη μου Δημήτρη Παναγιωτάκη τα πιο νόστιμα μπαρμπουνάκια της Μεσογείου! (γέλια)».
Πηγή: newspao.gr