Πιθανώς να είναι η πρώτη φορά που μία νίκη δίχως ιδιαίτερο αντίκρισμα και διακύβευμα έχει προκαλέσει τόσο μεγάλη υπερηφάνεια σε κάθε φίλο του Παναθηναϊκού.
Και προφανώς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να ασχοληθείς με αμιγώς ποδοσφαιρικές διαπιστώσεις ή με παντός είδους τακτικές αναλύσεις. Κανένα όμως…
Για τον απλούστατο λόγο ότι αφού το… απολαύσαμε κι αυτό από τον Παναθηναϊκό του Μαρίνου Ουζουνίδη, το μόνο που δικαιούμαστε να κάνουμε είναι μία βαθιά υπόκλιση μέχρι τα… νύχια και ένα τεράστιο «respect» στον Εβρίτη προπονητή.
Και στα πιτσιρίκια του, βεβαίως-βεβαίως, τον Ευαγγέλου, τον Πίσπα, τον Χατζηγιοβάνη και όλους στους υπόλοιπους «πράσινους», Ελληνες και ξένους, που αγωνίστηκαν σαν να ήταν ένας, σαν μία γροθιά και τίμησαν τη βαριά πράσινη φανέλα, αποδεικνύοντας στους παντός είδους εχθρούς ότι όταν δεν σέβεσαι τον τεράστιο αυτό σύλλογο και την ένδοξη ιστορία του θα το πληρώνεις ακριβά.
Μέσα στο γήπεδο ΠΑΝΤΑ. Θεία δίκη λέγεται, ή και Νέμεσις αν προτιμάτε καλύτερα…
Δίχως τον κορυφαίο παίκτη του πρωταθλήματος, Μπεργκ, χωρίς τον αρχηγό του Ζέκα, τον καλύτερό του στόπερ, Μολέδο, τον Εμποκού και τον Λέτο νοκ άουτ…
Με τον Κουλιμπαλί να βγαίνει αλλαγή λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου με τραυματισμό στη μέση, με τον Ρέις να αποχωρεί πέντε λεπτά μετά την έναρξη του δεύτερου…
Τον Μαρινάκη, τον Χατζηγιοβάννη και τον Πίσπα στην ενδεκάδα που ολοκλήρωσε το ματς και έκανε τη μεγάλη ανατροπή στο φινάλε, με τον Μολίνς να σκοράρει (στη Λεωφόρο είχε δώσει την ασίστ στον Μπεργκ), με προπονητικό σεμινάριο και διαρκείς αλλαγές σχηματισμών…
Με παίκτες σε θέση που δεν είχαν ξαναπαίξει ποτέ (Ευαγγέλου, αμυντικός μέσος και στόπερ στα τελευταία λεπτά)…
Αλλά και με τη φλόγα και το πάθος του Ουζουνίδη να έχει συμπαρασύρει τα αποδυτήρια και να έχει κάνει τον Παναθηναϊκό (ξανά) ομάδα και τους παίκτες που φοράνε τη φανέλα του, (ξανά) με… άντερα.
Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός. Αυτή είναι η νοοτροπία του, αυτό έλειπε πρώτα και πάνω απ’ όλα από το σύλλογο και στο ποδοσφαιρικό τμήμα είναι σαφές ότι έχει επανέλθει η κανονικότητα.
Με τον Μαρίνο, τον «Λύμπε» και τον Σαραβάκο στις επάλξεις και στο καθήκον της μεταλαμπάδευσης της γνώσης σε νέους και παλιούς στα πράσινα αποδυτήρια. Respect. Τίποτα άλλο…
Μία ματιά στον τρόπο που πανηγυρίστηκαν τα γκολ από τον πάγκο και το πάρτι που ακολούθησε στα αποδυτήρια είναι χίλιες λέξεις και ακόμα περισσότερες.
Το τριφύλλι ήταν η καλύτερη ομάδα στα πλέι οφ, άξιζε πέρα ως πέρα την πρώτη θέση στο γήπεδο με τη συνολική της αγωνιστική εικόνα, αλλά εξοντώθηκε εξωαγωνιστικά και έχασε τους πλέον κομβικούς του παίκτες με πρωτόγνωρες τιμωρίες.
Ομως ούτε οι κακουχίες, ούτε η έλλειψη ποιότητας στον πάγκο του, ούτε τα μπάτζετ, ούτε οι… ενώσεις, ούτε οι εξοντωτικές τιμωρίες τον λύγισαν.
Αλλος στη θέση του πιθανόν να είχε διαλυθεί, όπως ενδεχομένως να ήταν και ο στόχος. Οχι όμως ο Παναθηναϊκός…
Ο δρόμος για το «αύριο» είναι ένας και μοναδικός. Στήριξη από τον κόσμο σε αυτή την προσπάθεια του Ουζουνίδη, του Λυμπερόπουλου και τον παικτών, αλλά και επαρκή στήριξη από τη διοίκηση στο ποδοσφαιρικό πλάνο των Ουζουνίδη-Λυμπερόπουλου, οι οποίοι αξίζουν πέρα ως πέρα τη μέγιστη δυνατή βοήθεια έστω και για τα αυτονόητα.
Αλλωστε, στον «πόλεμο» των ενώσεων, του παρασκηνίου, της μπόχας και της δυσωδίας, εχθροί και φίλοι γνωρίζουν ότι ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να συμμετάσχει.
Συνεπώς, η μοναδική προοπτική που υπάρχει είναι το ποδοσφαιρικό πλάνο και η έμπρακτη στήριξή του για τη δημιουργία μίας ομάδας που θα χαίρεται η Ελλάδα να τη βλέπει, να την καμαρώνει και να υπερηφανεύεται για τις αρχές και την ποδοσφαιρική παλικαριά της.
Πηγή: sdna.gr