Κάλλιστα θα μπορούσαμε να γράψουμε, αναφερόμενοι στον Παναθηναϊκό, για το όνειρο, που εξελίχθηκε σε εφιάλτη. Πριν από τα ματς με την Φενέρ, η αισιοδοξία ξεχείλιζε (και όχι αδικαιολόγητα) σε μεγάλο βαθμό, αφού οι “πράσινοι” ήταν η πιο φορμαρισμένη ομάδα της Ευρώπης και οι Τούρκοι από την άλλη δύσκολα ξέφευγαν από τη μετριότητα.
Στο παρκέ, όμως, τα δεδομένα διαφοροποιήθηκαν. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έβαλε για τα καλά τη σφραγίδα του στη φιναλίστ της περυσινής Ευρωλίγκας και ο Παναθηναϊκός αδυνατούσε να παρακολουθήσει. Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, η χθεσινή δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου λέει όλη την αλήθεια: «Δεν αξίζαμε να προκριθούμε. Σε μια σειρά αγώνων συνήθως ο καλύτερος κερδίζει και η Φενέρμπαχτσε ήταν καλύτερη. Της αξίζουν συγχαρητήρια. Εμείς πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να σοβαρευτούμε και να πάμε να πάρουμε το πρωτάθλημα”. Δεν πιστεύουμε ότι πρέπει να προσθέσουμε κάτι παραπάνω.
Το θέμα είναι τώρα τι γίνεται. Αν οι “πράσινοι” πάρουν το πρωτάθλημα θα είναι πετυχημένοι, έχοντας κατακτήσει και το Κύπελλο. Αν όχι, τότε το πρόσημο θα είναι αρνητικό, αφού για τη κορυφαία ever ελληνική ομάδα ένα Κύπελλο σε μία χρονιά δεν φθάνει με τίποτα.
Πάρει, δεν πάρει το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός, ένας είναι ο δρόμος του το καλοκαίρι: ελληνοποίηση. Οι “πράσινοι” για να χτίσουν τη νεότερη αυτοκρατορία, που έχτισαν, στηρίχτηκαν πάνω από όλα στην πανίσχυρή τους διοίκηση. Από κει και πέρα, στον κορυφαίο Ευρωπαίο προπονητή, τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, και αυτός εν πολλοίς βασίστηκε στον κορμό, που είχε κάθε χρόνο, και δη στους σπουδαίους Ελληνες παίκτες. Στον Διαμαντίδη και τους υπόλοιπους.
Ε, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός πρέπει να επιστρέψει στα παλιά, αν και κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Και δεν ειναι εύκολο, γιατί τους σπουδαίους Ελληνες στις καλές ηλικίες τους έχει πάρει ο Ολυμπιακός, και γιατί στην αγορά δεν υπάρχουν πολλοί διαθέσιμοι τέτοιοι. Οι Κυπελλούχοι Ελλάδας, όμως, πρέπει να βγάλουν από την μύγα, ξύγκι, ώστε να κινηθούν σε αυτό το πλαίσιο.
Ναι, μπορείς να φέρεις επιτυχία, στηριζόμενος σε Αμερικάνους παίκτες. Αλλά ο Παναθηναϊκός δεν είναι Μακάμπι. Και δεν μπορεί να πορεύεται έτσι συνέχεια.
Αν δείτε στη φετινή Ευρωλίγκα, ο Πασκουάλ στηρίχτηκε στην ουσία σε τρεις σημαντικούς Ελληνες παίκτες, στον Μπουρούση, τον Καλάθη και τον Παππά. Ο Φώτσης, οδεύοντας στα 36 του χρόνια, δεν έπαιζε πολύ, ο Χαραλαμπόπουλος έχει εξελιχθεί σε μία πονεμένη ιστορία, ο Μποχωρίδης αγωνίστηκε μόλις 29 λεπτά σε όλη την διοργάνωση. Είναι κατάσταση αυτή; Οχι βέβαια.
Αναφέραμε και παραπάνω ότι δεν είναι εύκολη η ελληνοποίηση. Από τώρα, όμως, πρέπει να ξεχυθεί ο Παναθηναϊκός πάνω σε αυτό το θέμα για να μη χάσει κι άλλο έδαφος. Εχει και θα έχει τον Μπουρούση, τον Καλάθη και τον Παππά. Θέλει ακόμη τρεις πρωτοκλασάτους Ελληνες, ώστε μαζί και με τον Χαραλαμπόπουλο να έχει μία επτάδα υψηλού επιπέδου. Τον Φώτση δεν τον βάζουμε, γιατί δεν ξέρουμε τις προθέσεις των δύο πλευρών. Τον Μποχωρίδη επίσης δεν τον βάζουμε. Στα 23 του είναι ένας ο δρόμος για αυτόν: δανεικός για ένα χρόνο σε ομάδα, όπου θα παίζει για πάνω από 25 λεπτά, κι επιστροφή το καλοκαίρι του 2018. Αν μείνει στον Παναθηναϊκό, θα κινδυνεύσει να γίνει ο….Κατσίβελης του “τριφυλλιού”.
Ογκαστ, Ντόρσεϊ, Περπέρογλου, Καϊμακόγλου, Βουγιούκας, Μπόγρης, Μήτογλου, Λονγκ είναι οι βασικότερες επιλογές, που υπάρχουν και θα υπάρξουν. Είδατε; Δεν είναι πολλές. Αλλά ο Παναθηναϊκός χρειάζεται κάποιους από αυτούς τους παίκτες. Και την ίδια ώρα πρέπει να αρχίζει να βάζει περισσότερο τον Χαραλαμπόπουλο και να “ψήνει” τους πιο μικρούς, τον Λούντζη και τον Καλαϊτζάκη. Δεν γίνεται αλλιώς, ήδη άλλωστε έχει χαθεί πολύτιμο έδαφος.
Για τον προπονητή δεν λέμε κάτι υπό την έννοια ότι έχει υπογράψει τριετές συμβόλαιο. Για τον Πασκουάλ από την αρχή έχουμε αναφέρει ότι “ούτε ζέστη, ούτε κρύο” μας κάνει. Είναι, όμως, άξιο σεβασμού (και όχι μόνο βέβαια) διότι κάθισε για σχεδόν οκτώ χρόνια στον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Και επειδή, όταν δεν θέλουμε κάτι, πρέπει να προτείνουμε, βλέπετε εσείς κανέναν καλύτερο από τον Πασκουάλ; Εμείς ναι. Τον Ομπράντοβιτς, αλλά ο Ομπράντοβιτς δεν έρχεται. Τον Μπλατ, αλλά έχει συμβόλαιο με την Νταρουσάφακα. Τον Περάσοβιτς, αλλά είναι “δεμένος” με την Εφές. Και κάπου εκεί σταματάμε. Εχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι προπονητές πολύ πολύ υψηλού επιπέδου, είναι ελάχιστοι. Θα θέλατε τον Λάσο στον Παναθηναϊκό; Δεν νομίζουμε. Τον Σίτο Αλόνσο; Μπα. Τον Ράντονιτς; Μόνο στον Ερυθρό Αστέρα έχει δουλέψει ουσιαστικά. Τον Γιασικεβίτσιους είπατε; Κάνει σπουδαία χρονιά στην Ζαλγκίρις. Αλλά στην Ζαλγκίρις. Με τον Παναθηναϊκό η μόνη σχέση είναι τα χρώματα.
Ο Πασκουάλ θέλει, λοιπόν, στήριξη γιατί είναι ένα όνομα με ιστορία και δη με οκτώ σχεδόν χρόνια στον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Η υπομονή είναι μία λέξη άγνωστη στην Ελλάδα. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουμε να την εμπεδώνουμε. Ειδικά στην Ευρωλίγκα και όταν υπάρχουν ομάδες με πολλαπλάσια μπάτζετ από τις δικές μας.
Πηγή: sdna.gr