Ξεκολλήστε με το παρατσούκλι “Εξάστερος”

​Δεν μπορεί να εξηγήσει το πάρτι του Γιούντο στη ρακέτα του Παναθηναϊκού. Δεν μπορεί να εξηγήσει τον χαμηλό βαθμό συνεργασίας που πήραν οι παίκτες του Τσάβι Πασκουάλ. Δεν μπορεί, με λόγια απλά, να εξηγήσει πώς μία ομάδα με δεδομένα προβλήματα στελέχωσης όπως η Φενέρμπαχτσε – παρά τα εκατοντάδες εκατομμύρια που έχουν δαπανηθεί τα τελευταία χρόνια – ήταν τόσο νοητικά πιο έτοιμη να τα βγάλει πέρα σε μία από τις πιο δύσκολες έδρες στην Ευρώπη. Και μάλιστα δύο φορές σε λίγες ώρες.

Από εκεί και πέρα, όμως, με καμία διάθεση μεταφυσικών παραπομπών – όσο κι αν… φοριούνται, διότι δεν απαιτούν αιτιολόγηση – το τι συμβαίνει στον Παναθηναϊκό, σαν οργανισμό, εδώ και μία δεκαετία εξηγεί τις εξελίξεις. Το λίπασμα στην αποτυχία μπήκε πιο πριν. Στο «τριφύλλι» βασίλεψε η προσωπολατρεία και όχι οι διακριτοί ρόλοι. Τυφλή υπακοή σε πρόσωπα και καταστάσεις, αποθέωση των – εκ του αποτελέσματος – ελάχιστων και διαπόμπευση των αξιών, στις οποίες στηρίχτηκε η διάρκεια παρουσίας του συλλόγου στο κορυφαίο επίπεδο. Δίχως η αναφορά ν’ αφορά αποκλειστικά το μπάσκετ. Το οξύμωρο είναι πώς αναλογικά τη ζημιά την έκαναν λίγοι. Οι πολλοί, απλώς, το επέτρεψαν με την αποστασιοποίησή τους.

Αποτέλεσμα είναι το ποδόσφαιρο να βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται, ο Ερασιτέχνης ομοίως και να υπάρχει ένα τμήμα που επιχειρεί να επιπλεύσει κρατώντας ψηλά τη σημαία του Παναθηναϊκού. Απορίας άξιο είναι για πόσο καιρό αυτό θα συμβαίνει ακόμη. Οι καταστάσεις που εξελίσσονται γυρίζουν τις μνήμες δέκα χρόνια πίσω. Η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται. Μ’ έναν τρόπο μοιραίο, που φρένο δεν έχει. Λες και η χρονομηχανή ζήλεψε το παρελθόν τόσο σύντομα. Όταν η ιστορία δεν διδάσκει, αυτά συμβαίνουν. Όταν τα λάθη επαναλαμβάνονται, ομοίως. Η συγκεκριμενοποίηση αποτελεί περιττό σχολιασμό. Το νερό έχει μπει στο αυλάκι κι αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά η επόμενη δεκαετία θα είναι ακόμη πιο δύσκολη.

Ο «Εξάστερος», ως χαρακτηρισμός και ρουτινιάρικη έννοια της παναθηναϊκής διαλέκτου πλέον, αποτελεί μέγγενη στον λαιμό της ανάπτυξης. Κυριολεκτικά είναι το ταβάνι… Πλέον κάθε φορά που χρησιμοποιείται, σε συνδυασμό με τα γεγονότα, δημιουργεί μία νοητή χειρονομία με τον δείκτη σ’ αυτό που δεν θα έρθει ξανά ποτέ: Ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Στην «αιχμαλωσία» των έξι αστεριών. Στο ότι η συνταγή ραφής τους αποτελεί ένα ιστορικό απολίθωμα. Ο «Εξάστερος» δημιουργήθηκε με υπομονή, σταθερότητα, ρόλους, πίστη, υπέρβαση, χρήματα. Η λέξη τούτη ξεπροβάλει ως μία σκιά επάνω από το τμήμα. Φυσικά δεν αρκεί, απλώς, η διαγραφή της από τη φρασεολογία.

Το παρατσούκλι αυτό αντιπροσωπεύει τον Παναθηναϊκό του παρελθόντος. Που αντιστεκόταν στη βιαιότητα γονιδιακών μεταλλάξεων. Όταν γινόταν εύκολα αντιληπτό ποιος βρίσκεται στο κάδρο για να προσφέρει κι όχι να εκμεταλλευτεί. Ποιος ζει για τον Παναθηναϊκό και όχι από τον Παναθηναϊκό. Όταν ο σύλλογος αποκαλούνταν με το τιμημένο όνομά του κι όχι «Τζιγκεροξεφτυλιακός» ή «Σουπερφουντιακός». Η μοίρα είναι άτιμη… Όταν της δώσεις αφορμές, θα σε ξεκάνει. Μια και η μεταφυσική αντιμετώπιση πολύ σοβαρών γεγονότων είναι, πλέον, αποδεκτή και ο Βασίλης Σπανούλης δίκαια πήρε τα πρωταθλήματα που πήρε, αυτό που συμβαίνει δεν είναι τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από μία φυσιολογική ακολουθία απώλειας βασικών χαρακτηριστικών προόδου.

Πηγή: sportotal.gr