Η βραδιά που η αδιάφορη Ζαλγκίρις έριχνε τη… βόμβα της τελευταίας αγωνιστικής της κανονικής περιόδου στη Euroleague και επικρατούσε της Μπασκόνια μέσα στην Ισπανία και έστελνε τη Φενέρμπαχτσε στην “αγκαλιά” του Παναθηναϊκού, ήταν επί της ουσίας η στιγμή που καταλάβαινες πως ο δρόμος για το φάιναλ φορ από “σίγουρος” (κόντρα στη Μπασκόνια) γινόταν μεμιάς δύσβατος (κόντρα στον Ομπράντοβιτς).
Κακά τα ψέματα: αν δει κάποιος τα στατιστικά του Ζοτς σε τέτοιου είδους αναμετρήσεις, αντιλαμβάνεται δίχως δεύτερη σκέψη πως εκείνος ορίζει την τύχη μιας σειράς. Αν ολοκληρώσει στην Τουρκία αυτό που ξεκίνησε στο ΟΑΚΑ και η Φενέρ περάσει στο φάιναλ φορ, ο Ομπράντοβιτς θα καταγράφει τη 18η πρόκρισή του σε 19 φορές που βρέθηκε να διεκδικεί μια ομάδα του τη συμμετοχή της στο φάιναλ φορ. Έχει αποκλειστεί μόλις μία φορά στις 19. Μυθικό.
Πρώτος απ’ όλους ο οργανισμός του Παναθηναϊκού, τα αποδυτήριά του, ο κόσμος του, καταλάβαιναν πως ακόμα και με πλεονέκτημα έδρας, χρειάζεται να ξεπεράσεις τον εαυτό σου για να προκριθείς στα τέλη του Απρίλη κόντρα σε ομάδα του Ζοτς. Πολύ περισσότερο δε όταν η συγκεκριμένη ομάδα του Ομπράντοβιτς είναι ομάδα εκατομμυρίων, φτιαγμένη για να κατακτήσει την Ευρωλίγκα, το φάιναλ φορ της οποίας γίνεται στο σπίτι της και επιπλέον είναι ένα σύνολο που “χτίζεται” εδώ και τέσσερα χρόνια. Την ώρα που ο Παναθηναϊκός ψάχνει ακόμα – κοντά εφτά μήνες μετά την έλευση του Τσάβι Πασκουάλ – να βρει ένα συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού και να βγει απ’ τη λογική του “μπαίνουν τα σουτ κερδίζω, δεν μπαίνουν τα σουτ χάνω”.
Ας μην κρυβόμαστε: ο φετινός Παναθηναϊκός μπορεί να έχει το καλύτερο ρόστερ του την τελευταία πενταετία, όμως αυτό δεν σου εξασφαλίζει την επιτυχία. Γι’ αυτό και χρειάστηκε περισσότερο και από τις δικές του νίκες στο δεύτερο γύρο, να περάσει ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα η Φενέρ προκειμένου εκείνος να κερδίσει το πλεονέκτημα έδρας. Ένα πλεονέκτημα έδρας που το πέταξε στα σκουπίδια μέσα σε δύο βράδια.
Η πρώτη ανάγνωση της εξέλιξης που πήραν τα δύο ματς στην Αθήνα είναι απλή: η πλήρης Φενέρ είναι καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Είναι “πιο ομάδα”, όπως μας αρέσει να το ονομάζουμε. Περισσότερο δουλεμένη. Έτοιμη για να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως ο Παναθηναϊκός δεν είχε τον τρόπο για να αντιπαραθέσει σε όλα αυτά στοιχεία που θα μπορούσαν έστω να τον έχουν… ζωντανό αυτή τη στιγμή. Ο τρόπος, όμως, που αντιμετώπισε τα συγκεκριμένα παιχνίδια ήταν λανθασμένος.
Και ξεκίνησε πριν ξεκινήσουν τα ματς. Ξεκίνησε από την κουβέντα γύρω από τον Ομπράντοβιτς. Πόσο θα τον αποθεώσουμε, πόσο πρέπει να τον αποθεώσουμε, αν πρέπει να τον αποθεώσουμε. Περισσότερη κουβέντα έγινε για τον Ομπράντοβιτς, παρά γι’ αυτά καθαυτά τα ματς. Πάμε παρακάτω. Οι “πράσινοι” αντιμετώπισαν τα εντός έδρας παιχνίδια τους – κυρίως το πρώτο – σαν να επρόκειτο για κάποιου είδους φιέστα. Με μπλουζάκια “this is oaka” που σαν σκέψη μπορεί να είναι η καλύτερη του κόσμου, όμως αυτά τα ματς απαιτούσαν “πόλεμο”. Όχι γιορτή.
Αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε ανέτοιμος σε δύο πολύ βασικά στοιχεία. Στη διαχείριση των συναισθημάτων και στο πάθος που έβγαζε η κάθε ομάδα εντός γηπέδου. Σχεδόν όλες οι μονομαχίες στο παρκέ έβγαζαν νικητές τους Τούρκους. Ακόμα και ο τρόπος που πανηγύριζαν οι μεν και οι δε τα “μεγάλα καλάθια” που πετύχαιναν, σου έδειχνε πως η Φενέρ παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό. Όσο για τη διαχείριση των συναισθημάτων; Ο Ομπράντοβιτς κάνει σχεδόν τα πάντα καλά. Αυτό το κάνει περισσότερο καλά απ’ οτιδήποτε άλλο.
Η Φενέρ είχε ψυχραιμία και συγκέντρωση και όταν προηγήθηκε με δέκα και όταν έμεινε πίσω με δέκα. “Σκότωσε” το πρώτο ματς όταν της δόθηκε η ευκαιρία, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που δεν εκμεταλλεύτηκε καμιά στιγμή τα μομέντουμ που έπαιρνε κατά διαστήματα στα ματς. Παρασύρονταν εύκολα οι “πράσινοι” με αποτέλεσμα να χάνουν το καθαρό μυαλό που θα τους έδινε αυτό το κάτι παραπάνω και θα τους διατηρούσε σήμερα που μιλάμε μέσα στο παιχνίδι της πρόκρισης. Και γι’ αυτό ευθύνεται κυρίως ο Τσάβι Πασκουάλ.
Ο Καταλανός όφειλε να ετοιμάσει μια ομάδα περισσότερο διψασμένη γι’ αυτά τα παιχνίδια και ταυτόχρονα έτοιμη να διαχειριστεί με προσωπικότητα και εξυπνάδα τις ειδικές καταστάσεις που δεδομένα θα διαμορφώνονταν. Δεν είδαμε τίποτα απ’ αυτά. Όφειλε να στείλει στο γήπεδο “μαχητές” που θα “πέθαιναν” για κάθε μπάλα, για κάθε άμυνα. Ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε σοφτ. Αρκετά σοφτ για να αντιμετωπίσει ομάδα του Ομπράντοβιτς σε παιχνίδι που κρίνει πρόκριση στο φάιναλ φορ. Μάθημα για το μέλλον. Και το άμεσο (πρωτάθλημα και μεταγραφικός σχεδιασμός καλοκαιριού) και το μακροπρόθεσμο (Ευρωλίγκα της επόμενης σεζόν).