«Η 4η Απριλίου 1968 συνιστά ημερομηνία-ορόσημο όχι μόνο για την ΑΕΚ, αλλά και για τον ελληνικό αθλητισμό, ενώ αποτελεί σημείο αναφοράς στην παγκόσμια κονίστρα.
Η 11η Απριλίου 2000, ωστόσο, αποτελεί ακόμη ένα χρυσό ποίκιλμα στην ένδοξη Ιστορία του συλλόγου, διόλου ευκαταφρόνητο. Μαρτυρά την υλοποίηση της μαζικής λαϊκής απαίτησης για «Βασίλισσα ξανά» και επιστροφής της ΑΕΚ στην κορυφή, με την κατάκτηση της μετεξέλιξης του «Καλλιμαρμάρειου» Κυπέλλου Κυπελλούχων, του «Σαπόρτα».
Είναι αυτονόητο, ότι θυμόμαστε και τιμούμε τη σημερινή ημέρα, όπως αρμόζει στους πρωταγωνιστές της Λωζάννης και δεσμευόμαστε, ότι παρά τις επικρατούσες (δυσχερείς) συνθήκες στην μπασκετική Ευρώπη, θα επιδιώξουμε με ακόμη μεγαλύτερη ζέση την ανάκτηση των κεκτημένων.
Η άχραντη πορεία της ομάδας μας από το βαθύ παρελθόν έως σήμερα, με βάση τις αξιακές καταβολές και τις υπέρλαμπρες παρακαταθήκες μας παραμένει για όλο τον οργανισμό σταθερός και ασφαλής οδηγός μας».
Στη συνέχεια, τον λόγο πήρε ο Μιχάλης Κακιούζης, που ήταν εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της μεγάλης ομάδας, αναφέροντας μέσω της ιστοσελίδας της ΚΑΕ…
«Ο MIXAΛΗΣ ΚΑΚΙΟΥΖΗΣ, νυν υπεύθυνος σκάουτινγκ της ΑΕK B.C. (για λογαριασμό του aekbc.gr) θυμάται…
– Ότι στο ξεκίνημα της χρονιάς όλοι μας είχαμε βάλει ως στόχο την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, το πιστέψαμε, το πετύχαμε.
– Ότι στη διάρκεια της χρονιάς υπήρξαν και άσχημες ήττες, αλλά η ομάδα ήταν τόσο πολύ δεμένη, που πάντα υπήρχε η πίστη, ότι αυτό το τρόπαιο δεν θα το χάσουμε.
– Ότι στον ημιτελικό με τη Ζαντάρ όλοι μάς έλεγαν, ότι δεν έχουμε πολλές πιθανότητες. Το ακούγαμε, πεισμώναμε. Εμείς ξέραμε, ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μην πάμε Λωζάννη. Βλέπεις στη Ζαντάρ έπαιζαν τεράστιοι παίκτες, όπως ο Ντίνο Ράτζα, ο Άριαν Κόμαζετς και άλλοι πολλοί. Με το δεύτερο ματς στην Αθήνα δεν είχαν και πολλές πιθανότητες άλλωστε και το αποδείξαμε.
– Ότι στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιτελικού στην Αθήνα με αντίπαλο τη Ζαντάρ, χάναμε 10-0. Παρόλα αυτά, πιστεύαμε σε μας. Και στο τέλος, καταφέραμε να κερδίσουμε εύκολα και να πάμε για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια σε ευρωπαϊκό τελικό. Αντίπαλός μας εκεί ξανά η Κίντερ. Διψούσαμε για (εντός παρκέ) «εκδίκηση». Δεν το κρύβαμε…
– Ότι είμαστε στο αεροδρόμιο για το ταξίδι στην Ελβετία. Γίνεται χαμός από κόσμο, ο οποίος μας περιμένει για να μας ευχηθεί. Συγκίνηση. Φτάσαμε στη Λωζάννη. Δεν ήταν εύκολο το ταξίδι. Άλλωστε, όλο μέσα σε αεροπλάνα ήμασταν εκείνο το διάστημα. Ούτε που αισθανόμασταν κουρασμένοι όμως. Στο μυαλό όλων μας ήταν ο αγώνας την επόμενη μέρα.
– Ότι κάναμε προπόνηση στο γήπεδο, που θα παίζαμε. Όλα καινούργια. Μπάλες, μπασκέτες, παρκέ. Περίεργο και όμορφο μαζί συναίσθημα. Μείναμε άφωνοι στη θέα του γηπέδου. Παρατηρούμε πού (θα) κάθονται οι οπαδοί μας. Ελπίζαμε να έχουμε αρκετό κόσμο γιατί μέχρι τότε στα περισσότερα ματς του ΟΑΚΑ, παίζαμε μεταξύ συγγενών και φίλων.
– Ότι πριν το βραδινό έχουμε μίτινγκ. Οι προπονητές μας έχουν κάνει τρομερή δουλειά. Δεν υπάρχει κάτι το οποίο να μη γνωρίζουμε για τους αντιπάλους μας. Έχουμε την αίσθηση, ότι το… μισό Κύπελλο το είχαμε κατακτήσει από την παραμονή!
– Ότι δεν είχαμε ύπνο… Πώς να κοιμηθείς; Εδώ δεν κοιμόμουν τις κανονικές ημέρες, θα κοιμόμουν το βράδυ πριν το τελικό; Μάτι δεν έκλεισα.
– Ότι μετά το πρωινό ξύπνημα βλέπω μόνο χαμογελαστά πρόσωπα. Τελευταία προπόνηση πριν τον αγώνα. Δεν ακολουθούμε, όμως, την ίδια διαδρομή. Ο τεράστιος Ίβκοβιτς έχει ζητήσει από τον οδηγό να μας κάνει ένα μικρό «τουρ» στη πόλη. «Μετρ» της ψυχολογίας θέλει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε για λίγο τον αγώνα και να αλλάξουμε παραστάσεις. Μετά λίγα σουτ και τακτική. Ό,τι υπήρχε ως ερώτηση στο μυαλό μας για τον αγώνα έχει πλέον απαντηθεί. Μένει μόνο μία εκκρεμότητα. Ο τίτλος…. Σε λίγες ώρες.
– Ότι είμαστε τρεις ώρες πριν από τον Τελικό. Οι εμφανίσεις μας, μας περιμένουν. Κατεβαίνουμε για το πούλμαν. Όλοι κάθονται στις θέσεις τους. Στις ίδιες πάντα. Όλα κι όλα… Τα γούρια παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο.
– Ότι φτάνουμε στο γήπεδο. Ακόμα δεν έχουμε επαφή με το τι γίνεται έξω, όσο αφορά στον κόσμο μας. Στα αποδυτήρια δεν ακούς τίποτα πλέον. Όλοι χαμένοι στις σκέψεις μας. Όλοι έτοιμοι. Βγαίνουμε για το ζέσταμα. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Ο κόσμος μας, ο κόσμος της ΑΕΚ έχει καταλάβει σχεδόν όλο το γήπεδο. Δεν το πιστεύουμε. Δεν μπορούμε να χάσουμε. Όχι τώρα. Συγκλονιστική ατμόσφαιρα. Τρέλα…
– Ότι ξεκινάει ο αγώνας. Τα μάτια του Άγγελου γυαλίζουν. Δεν χάνεται καμία μπάλα. Όλοι δίνουμε και τη ψυχή μας. Το ματς πάει όπως το έχουμε σχεδιάσει. Η Κίντερ κάνει την τελευταία της αντεπίθεση. Υπολογίζουν, όμως, χωρίς τον Νίκο. Τα βάζει όλα. Τελευταίο λεπτό. Μην σταματάς το χρόνο. Είμαστε (πάλι) Κυπελλούχοι Ευρώπης. Η ΑΕΚ Βασίλισσα ξανά. Μετά από χρόνια. Η δικαίωση όλων μας.
– Ότι ο Αμερικάνος στην εξέδρα ξαναζεί το όνειρο. Όλοι ένα κουβάρι. Πριν την τελετή απονομής λέω στον Νίκο… ‘’Τι κάναμε ρεεε;’’. Δύο στα δύο έχουμε φέτος (πριν λίγο καιρό είχαμε κατακτήσει για δεύτερη συνεχόμενη φορά το Κύπελλο Ελλάδος). Είμαστε οι μόνοι που είχαμε μείνει από το… παιδομάζωμα των Λεφάκη και Φιλίππου. Το Κύπελλο στον ουρανό. Όλοι μας πανηγυρίζουμε σαν μικρά παιδιά. Έχουν γίνει όλοι ένα. Παίκτες, προπονητές, κόσμος. Το Κύπελλο στα χέρια του τεράστιου Αμερικάνου. Ανατριχίλα.
– Ότι στο πούλμαν για την επιστροφή για το ξενοδοχείο ακούς μόνο γέλια και τραγούδια. Στην είσοδο του ξενοδοχείου ένα τεράστιο πανό που καλωσορίζει τους Κυπελλούχους Ευρώπης. Εμάς. Απίστευτο. Κυπελλούχοι Ευρώπης.
– Ότι μπήκαμε στο αεροπλάνο της χαράς. Μόνο τραγούδια. Άφιξη στην Αθήνα. Το πούλμαν, που μας μεταφέρει από το αεροπλάνο μπαίνει από άλλη πόρτα, διότι ο κόσμος μας έχει κλείσει το αεροδρόμιο. «Δεν το ζούμε» αυτό λέω. Είναι όνειρο. Η ΑΕΚ μου. Η ΑΕΚ μας… Κυπελλούχος Ευρώπης».