Με άγριο παρασκήνιο για το εάν θα γινόταν ψηφοφορία, από την οπαία θα κρινόταν ουσιαστικά η αποδοχή ή όχι της συμφωνίας, που συζητά η κυβέρνηση με τους δανειστές (με τα νέα μέτρα λιτότητας 3,5 δις ευρώ), κορυφώθηκε η σύγκρουση στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα τεταμένο κλίμα.
Οι διαφωνούντες κατέθεσαν δικό τους κείμενο, με το οποίο ζητούν ουσιαστικά να τεθεί η όποια τελική συμφωνία υπάρξει με τους δανειστές σε εκλογές (ή δημοψήφισμα, με μία άλλη ερμηνεία) και πάντως να μην αναλάβει την ευθύνη μόνη της η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος.
Το κείμενο υπογράφουν ο Νίκος Φίλης (που φαίνεται να ηγείται της κίνησης), μαζί με άλλα 12 στελέχη (Θοδωρής Δρίτσας, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Χριστόφορος Παπαδόπουλος, Πάνος Λάμπρου και άλλοι) και αποτελεί συνολική πλατφόρμα κατά της προωθούμενης συμφωνίας.
Το παρασκήνιο όμως, που εξελίχθηκε ήταν πολύ σκληρό: ενώ αρχικά έγιναν προσπάθειες να πέσουν οι τόνοι της κριτικής, ώστε να καταστεί εφικτό το κείμενο των διαφωνούντων να ενσωματωθεί στο εισηγητικό της πολιτικής γραμματείας, στη συνέχεια επικράτησε η άποψη να γίνει η ψηφοφορία, καθώς οι απόψεις των διαφωνούντες ήταν κάθετα αντίθετες με τις επιλογές της ηγεσίας.
Ωστόσο, μόλις έγινε αντιληπτός ο κίνδυνος να υπάρξει ευρεία απήχηση από την κεντρική επιτροπή του κειμένου των διαφωνούντων, άρχισε η πίεση, που είχε τελικά ως αποτέλεσμα να μην τεθεί σε ψηφοφορία, αλλά να παραμείνει ως κείμενο προβληματισμό, χωρίς να τοποθετηθούν δηλαδή τα μέλη του οργάνου – ως μη… «γενόμενο», υπό μία έννοια!
Το κείμενο είναι φωτιά και λάβρα για τους χειρισμούς της ηγεσίας, που έφεραν την προσυμφωνία της Μάλτας. «Η αποδοχή της κυοφορούμενης συμφωνίας ή όχι, δεν αφορά αποκλειστικά την ηγεσία του κόμματος ή την κυβέρνηση, αλλά το σύνολο των κομματικών δυνάμεων και της ευρύτερης αποδοχής του» αναφέρεται και τονίζεται με έμφαση ότι «στην τελική ο μόνος που μπορεί να αποφασίσει για την ίδια του τη ζωή είναι ο ελληνικός λαός. Είναι ο τελικός κριτής», παραπέμποντας σαφώς στη λαϊκή κρίση μίας εκλογικής αναμέτρησης ή δημοψηφίσματος.
Στο κείμενο υποστηρίζεται μεταξύ άλλων ότι υπάρχουν νέες παράλογες αντικοινωνικές απαιτήσεις των δανειστών, που υπερβαίνουν σαφώς τη μνημονιακή συμφωνία του 2015.