Όχι ακριβώς πάνω στην πλατεία, παραδίπλα, στο Royal Academy of Arts. Στην αφίσα της έκθεσης, ο γίγαντας μπολσεβίκος ανεμίζει την κόκκινη σημαία της επανάστασης πάνω από λιλιπούτεια σπίτια, εκκλησίες και ανθρώπους.
Θέμα της έκθεσης είναι η τέχνη στα καλά πρώτα δεκαπέντε χρόνια, ως το 1932. Μετά, Στάλιν και άσ’ τα.
Πίνακες, φωτογραφίες, αφίσες και αντικείμενα της εποχής, ενώ ψηλά, πάνω από τα εκθέματα, προβάλλονται σε λούπα σκηνές από ταινίες του βωβού («Οκτώβρης» του Αϊζενστάιν και «Ο άνθρωπος με την κάμερα» του Βέρτοφ).
Ο επιμελητής της έκθεσης χρωματίζει δύο μόνον αίθουσες και η επιλογή του δίνει άποψη στην έκθεση.
Αίθουσα στο κόκκινο της επανάστασης: Ο Λένιν συνεγείρει τα πλήθη. Μου έρχεται στο νου ο στίχος του Καζαντζάκη «Αρχάγγελε, μογγόλε, λοξομάτη …», από το Κάντο για τον Λένιν (δεν φαντάζομαι να το εκλάβατε ως «κάν’ το», άσχετοι !).
Πιο κει, ο Στάλιν καθισμένος σταυροπόδι σε ψάθινη πολυθρόνα σε πόζα Εμμανουέλα-Σίλβια Κριστέλ, μας κοιτάζει αινιγματικά, αλλά και ύπουλα, πάνω από την εφημερίδα του. Διαβάζω στη λεζάντα ότι ο πίνακας παρέμεινε (τι περίεργο!) καταχωνιασμένος σε κάποιο υπόγειο επί πολλές δεκαετίες. Λογικό και αναμενόμενο.
Αίθουσα στο τυρκουάζ-πράσινο των τρούλων της Σαμαρκάνδης: η Μαντόνα του Πέτρογκραντ, παραπέμπει στις μαντόνες της ιταλικής αναγέννησης, με ένα υπέροχο λουλακί στο φόντο.
Στον άλλο τοίχο, η τρόικα από μία περίεργη προοπτική, ενώ το κόκκινο άλογο της επανάστασης πετάει πάνω από χωριά και βουνά σε χρώμα μελανί.
Οι λοιπές αίθουσες είναι σε λευκό.
Έχει ενδιαφέρον, παλμό και συγκίνηση η έκθεση. Θα σας περιμένει δε μέχρι τα μέσα Μαΐου. Τι λέτε;