Δεν του έφτανε του Άρη η άνευ προηγουμένου ατυχία του σε ουκ ολίγα παιχνίδια της φετινής σεζόν, η απώλεια βαθμών από δική του ανικανότητα, η συσπείρωση όλων των αντιπάλων του όταν είναι να παίξουν μαζί του λες και παίζουν τελικό και τα άσχημα γήπεδα που δεν του επιτρέπουν να παίξει ποδόσφαιρο, έχοντας το πιο ποιοτικό ρόστερ, έχει να αντιμετωπίσει και την προκλητική διαιτησία σε αρκετά ματς. Αυτό που έγινε στο Αιγίνιο όμως ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και σε κάνει να αναρωτιέσαι, πέρα από το προφανές, δηλαδή γιατί συμβαίνει, αν έχουμε χάσει κανένα επεισόδιο στο σήριαλ της… δήθεν εξυγίανσης του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Το να ξεφεύγει από τον βοηθό ένα οριακό οφσάιντ και από τον ρέφερι μια δύσκολη φάση μέσα στην περιοχή για τον καταλογισμό ή όχι ενός πέναλτι, να το καταλάβουμε. Υπάρχει και το ανθρώπινο λάθος και ως γνωστόν όλοι κάνουν λάθη. Να γίνονται όμως μπροστά στα μάτια του δυο ξεκάθαρες φάσεις που στοιχειοθετούν ισάριθμες αποβολές για παίκτες του Αιγινιακού (μια απευθείας κόκκινη και μια ορισμός της δεύτερης κίτρινης) σε οδηγεί σε άλλες σκέψεις. Του στυλ ότι είτε γίνεται εσκεμμένα είτε μιλάμε για ανικανότητα, οπότε ο συγκεκριμένος διαιτητής (Τζήλος) δεν πρέπει να ξανασφυρίξει. Όταν μάλιστα στην πρώτη αφορμή που του δίνει παίκτης του Άρη (Καράμπελας) τον αποβάλει δίχως δεύτερη κουβέντα, το πράγμα αρχίζει και ξεφεύγει.
Στο σημείο που βρίσκεται η Football League όλα θα μετρήσουν. Ένα λάθος σφύριγμα, ένα κακώς ακυρωθέν γκολ, μια αποβολή αυστηρή ή ανύπαρκτη, ένα πέναλτι εφεύρημα μπορεί να καθορίσουν ποιος θα ανέβει τελικά. Τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Φροντίζεις τουλάχιστον να παίρνεις το 50-50% ώστε να μην χρειάζεται να κερδίζεις και τον διαιτητή. Μέχρι στιγμής ο Αρης σε λίγα παιχνίδια το κατάφερε αυτό. Η για να το θέσουμε πιο σωστά, οι ομάδες που έχουν τον ίδιο στόχο, αντιμετωπίζονται με επιείκεια από τους διαιτητές.
Δεν ξέρω αν κάποιοι δεν θέλουν τον Αρη στη Σούπερ Λιγκ, το βέβαιο είναι ότι ο Θόδωρος Καρυπίδης, στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι… μια φάση πίσω. Ο Αρης δεν αντιμετωπίζεται ούτε καν με τον μίνιμουμ σεβασμό που απαιτεί το όνομά του και αυτό προκαλεί οργή και προβληματισμό ταυτόχρονα. Δεν ξέρω τι μπορεί να αλλάξει, αλλά είναι…too much να ζητάμε από τον Κωστένογλου που έχει τόσα να διορθώσει, να έχει να αντιμετωπίζει και τον εκνευρισμό που προκαλεί μέσα στο παιχνίδι ένας εχθρικός διαιτητής.
Ο έλληνας τεχνικός ήταν από τη μια ανακουφισμένος από τη νίκη στο ντεμπούτο του στον κιτρινόμαυρο πάγκο, αλλά και προβληματισμένος γιατί κατάλαβε ότι έχει λίγο χρόνο και πολλά κακώς κείμενα να αλλάξει. Σε νοοτροπίες, ψυχολογία, τακτική συμπεριφορά, ομαδική προσπάθεια και αυτοματισμούς. Ο Αρης, έδειξε και στο Αιγίνιο (με το ελαφρυντικό του κακού αγωνιστικού χώρου) ότι βασίζεται περισσότερο στις μονάδες και όχι στην έννοια της Ομάδας. Για να μην αναφέρω καν ότι σε όλες τις δεύτερες μπάλες, οι κίτρινοι έρχονται δεύτεροι, αλλά αυτό παραπέμπει σε άλλο κομμάτι. Αυτό που έχει σημασία και θα κρατήσει τον Αρη ζωντανό στο κυνήγι της ανόδου είναι κάποιες σερί νίκες που θα χτίσουν ψυχολογία και θα δώσουν τον χρόνο στον Κωστένογλου να περάσει κάποια βασικά θέλω στο παιχνίδι της ομάδας.
ΥΓ: Άσχημο νέο ο τραυματισμός του Ταυλαρίδη που έγινε με το καλημέρα ο ηγέτης της άμυνας αλλά και ευκαιρία για τον Λάζαρο Χαριτωνίδη να βγει μπροστά. Η εμφάνισή του στο Αιγίνιο σε κάνει να αναρωτιέσαι αν θα ήταν χειρότερος από τον Ραούλ Μπράβο…
ΥΓ1: Ο Αρης έχει δικαιολογημένα πολλά παράπονα από τον διαιτητή στο Αιγίνιο. Όχι όμως και έναν άνθρωπο με ειδικό βάρος για να τα εκφράσει, έστω στο ημίχρονο, όπως γίνεται κατά κόρον στην Ελλάδα!
Πηγή: sport-fm.gr