ΟΚ, το ξέρω. Με όσα τραγελαφικά έγιναν το τελευταίο διήμερο είναι δύσκολο να μιλήσεις για μπάλα και για Παναθηναϊκό. Είσαι εκτός θέματος ρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε; Πάμε πάντως να πούμε δυο κουβέντες για τις κωμικές καταστάσεις που βιώσαμε και να δούμε και τα δικά μας.
Καταρχήν οι φωνές του Ολυμπιακού δεν συγκινούν κανέναν νορμάλ άνθρωπο για δυο λόγους. Αφενός λόγω των όσων έχουν κάνει μέχρι σήμερα (που σημαίνει ότι δεν δικαιούνται να ομιλούν ακόμα και για εκατό ζωές) και αφετέρου επειδή ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ και τίποτα. Και όπως έχει ξαναγραφτεί εδώ μέσα ΑΝ ποτέ ζήσουμε να τους δούμε να αδικούνται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και να βιώνουν όσα βιώνουμε, τι παραπάνω έχουμε να ακούσουμε; Ούτε την Κυριακή λοιπόν έγινε κάτι άξιο αναφοράς ούτε γενικότερα φέτος. Αφήστε να μην ανοίξουμε ξανά και την κουβέντα για το σπρώξιμο που έπεσε στον πρώτο γύρο και ειδικά τότε που το είχαν ουσιαστικά ανάγκη και που εν πολλοίς τους έδωσε και το πρωτάθλημα. Διότι τώρα, ακόμη και αν αδικήθηκαν (που δεν αδικήθηκαν), οι 21 έγιναν 18 (από την ΑΕΚ),έτσι δεν είναι; Αφήστε που τους βολεύει κιόλας το σκηνικό που έχει στηθεί. Μπας και το φάνε και οι τελευταίοι που ακόμη πιστεύουν το «όλοι τους και μόνοι μας».
Και επειδή μιλάμε για ένα πρωτάθλημα που έχει τελειώσει από… τότε, αν για μένα μπορεί να κρατήσει κάτι κανείς από το ματς αυτό δεν είναι το (αδιάφορο) αποτέλεσμα, αλλά το τρίτο ημίχρονο. Εγιναν πολλά και έγιναν και άγαρμπα. Όποιος ασχολείται έστω και με τα στοιχειώδη φυσικά και δεν έπεσε από τα σύννεφα. Επειδή όμως πολλοί δεν έχουν το χρόνο να το κάνουν ούτε κι αυτό και τόσα χρόνια τα έτρωγαν αμάσητα ήταν καλό που έπεσαν οι μάσκες και μάλιστα με τόσο θόρυβο.
Γιατί πάνω στον πανικό για κάτι… πρωτόγνωρο που τους συμβαίνει και δεν μπορούν να το διαχειριστούν, έφτασαν να «δίνουν» – διαφημίζουν φόρα παρτίδα μέχρι και τα επί χρόνια πυρηνικά τους όπλα. Αυτά με τα κοστούμια και τις γραβάτες, τα γαλλικά και το πιάνο, τα αποδεκτά απ’ όσους δεν ξέρουν ή δεν καταλαβαίνουν.
Και κατά τα άλλα σε κάποιους που το παίζουν και υπεράνω τους ενοχλεί τόσα χρόνια η οπαδική δημοσιογραφία. Και όχι τα… αντικειμενικά τζουκ μποξ που τους ρίχνεις το «κέρμα»(σιγά μην είναι κέρμα) και τραγουδάνε ότι «τραγούδι» διαλέξεις. Τουλάχιστον οι οπαδικοί δεν περιμένουν από κανέναν να τους υπαγορεύσει τι θα γράψουν, γιατί γράφουν για την ομάδα ΤΟΥΣ. Ακόμη κι αν κάποιες φορές ξεφεύγουν ή κάνουν λάθος, είναι αυθεντικοί, είναι ο εαυτός τους.
ΑΡΚΕΤΑ. Πάμε στον Παναθηναϊκό ο οποίος δείχνει το τελευταίο 20ήμερο να έχει πάρει μπρος και να βγάζει μέσα στο χορτάρι πολύ όμορφα πράγματα και να δίνει ξανά ελπίδα σε κόσμο και κοσμάκη που δικαίως είχε απογοητευτεί και τα έβλεπε όλα μαύρα. Στην αναζήτηση των λόγων που η ομάδα έγινε ξανά ΟΜΑΔΑ δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη απάντηση αλλά πολλές μικρές. Διότι εν τέλει οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν και τη διαφορά.
Θέλω να πω δηλαδή πως δεν έγιναν τίποτα φοβερές και τρομερές μεταγραφές ας πούμε. Ο Κουρμπέλης και ο Κλωναρίδης που εμείς τον είχαμε διώξει ήρθαν και ο Σουηδός που ακόμη δεν τον είδαμε. Αντε να πεις ότι επέστρεψαν και οι δύο Αφρικανοί, αν και αυτούς τους είχες και πιο πριν, αλλά δεν παίζανε έτσι όπως παίζουν τώρα. Γιατί όμως δεν παίζανε και αυτοί και πολλοί ακόμη από ένα ρόστερ που επαναλαμβάνω πως ήταν και είναι καλό και παίζουν τώρα; Γιατί πολύ απλά τώρα είναι που επέστρεψε η ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ στο Κορωπί. Αυτή που αγνοούσαμε από την εποχή Νταμπίζα και Αναστασίου και μετά.
Ο Νίκος Λυμπερόπουλος λοιπόν και ο Μαρίνος Ουζουνίδης έχουν αλλάξει πολλά «μικρά» μέσα στο σύλλογο, έχουν επαναφέρει τα προφανή και μιλάμε ξανά για μια ομάδα που έχει ΚΑΝΟΝΕΣ και ρόλους και που δεν κάνει ο καθένας ότι γουστάρει. Το αν θα πετύχουν και μέχρι που θα φτάσουν ουδείς μπορεί να το γνωρίζει και να το υπογράψει από τώρα. Η επιστροφή ωστόσο στην… κανονικότητα είναι η πρώτη τους νίκη η οποία μεγαλώνει ακόμη περισσότερο και λόγω των αντίξοων συνθηκών που είχαν και έχουν να αντιμετωπίσουν.
Πριν κλείσω να πω και κάτι τελευταίο. Ως τροφή για σκέψη. Αφορά το ξεκίνημα του κειμένου, αλλά και τον Παναθηναϊκό. Ο οποίος θα πρέπει να δει τι δεν κάνει καλά τα τελευταία χρόνια και δεν μπορεί να εξασφαλίσει αυτό που εξασφαλίζουν οι άλλοι. Κι ας είναι μακράν ο πρωτοπόρος στη μάχη για την κάθαρση. Εστω να μην αδικείται δηλαδή και να τους παίζει σε κανονικές συνθήκες. Δεν μιλάμε για κάτι περισσότερο και οι πιο πολλοί δεν το θέλουν κιόλας. Πρόπερσι τους κέρδισες και πιθανότατα θα τους έπαιρνες και τον τίτλο και τελικά στα πήραν πίσω με τον τσαμπουκά, ενώ πέρσι φτάσαμε στο σημείο να μην μας αφήσουν ούτε καν να παίξουμε, ξέχωρα της εξόντωσης που ακολούθησε…
ΥΓ: Ακούω και διαβάζω ένα σωρό βλακείες για τον τελικό της Θεσσαλονίκης. Τόσες και τέτοιες που αναρωτιέμαι αν πήγα σε άλλο γήπεδο εγώ ή αυτοί που τα λένε βγήκαν πρώτη φορά από το σπίτι τους και μέχρι το περασμένο Σάββατο την έβγαζαν στο Μέγαρο Μουσικής. Αυτό που ξέρω και που αποδείχτηκε είναι ότι όταν θέλει η αστυνομία ΜΠΟΡΕΙ. Ένα σωρό πούλμαν με Παναθηναϊκούς μπήκαν και βγήκαν στην πόλη και σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει… πάντα και με όλους δεν είδαμε ούτε πέτρα. Παρέλαση έκαναν και δεν τους ενόχλησε κανείς. Στο ματς δεν έγινε ΚΑΜΙΑ διακοπή. Όσο για το αν είχαμε τη γνωστή λαμογιά με τα άκοπα εισιτήρια και με τα οποία μπήκαν… χιλιάδες άτομα, δεν φταίνε οι οπαδοί που σε τέτοια ματς ψάχνουν κάθε τρόπο να μπουν μέσα αλλά αυτοί που τους άφησαν. Όσο για το σκηνικό στο φινάλε δεν κράτησε πάνω από δύο λεπτά. Αν τα παραπάνω είναι λόγοι να καταργηθούν οι τελικοί και δεν ξέρω εγώ τι άλλο… πάσο. Αλλά επειδή δεν θυμάμαι να λέει κανείς κάτι για όσα έγιναν στον ημιτελικό πχ ,τότε δεν τα θεωρώ και σοβαρά όσα λέγονται αλλά κατευθυνόμενα.
Πηγή: sdna.gr