Στο χθεσινό ντέρμπι είδαμε μετά από πολύ καιρό μία φανταστική έδρα, που ήταν συγκλονιστική επειδή βοήθησαν οι παίκτες της ΑΕΚ να γίνει τέτοια. Στην Τούμπα, για παράδειγμα, μετά το πρώτο γκολ της Σάλκε τις προάλλες, οι θεατές έμοιαζαν με χήρες μετά το μνημόσυνο του εκλιπόντος: Ήταν άφωνοι!
Το παιχνίδι χθες είχε φανταστική δύναμη, πάθος και μαρκαρίσματα που θύμιζαν ένα ένδοξο παρελθόν. Η ΑΕΚ ήταν πάρα πολύ προσεκτική, με την 4άδα της άμυνας να στέκεται στα 4-5 μέτρα ο ένας από τον άλλον. Ο Σιμόες ήταν συγκλονιστικός και, ίσως, έκανε το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του. Ο Μάνταλος μαζί με τον Μπακασέτα ήταν οι αρνητικοί πρωταγωνιστές για την ΑΕΚ στο πρώτο ημίχρονο. Ο Πατίτο πήρε τις κούρσες από τον Φιγκέιρας και τον διέλυσε. Ο Αραούχο κινήθηκε σε ρηχά νερά. Με άλλα λόγια MVP της ΑΕΚ ήταν οι πίσω γραμμές της.
Ο Ολυμπιακός από τα χαφ του δεν πήρε τίποτα. Στο πρώτο ημίχρονο ο Φορτούνης έφαγε πολλές κλωτσιές και έπαιξε πολύ φοβισμένα. Ο Ρομαό (που ήταν μέτριος) και ο Μάρτινς (που έμοιαζε με τον Κώστα Καφάση, τον τραγουδιστή) δεν μπόρεσαν μαζί να έχουν την αίγλη ενός Μιλιβόγεβιτς, σε ένα τόσο σημαντικό ματς. Επίσης, δεν χρειαζόταν να περάσει ο Λάζαρος τον Μποτία σαν σταματημένο και να του πάρει την αποβολή, για να πούμε ότι ο Ολυμπιακός έχει αργούς στόπερ με την μπάλα κάτω. Το ξέραμε.
Ο Ιντέγε σε αυτό το ματς δεν φάνηκε, γιατί χρειαζόταν ένας σέντερ φορ με μεγαλύτερη κίνηση στον χώρο. Ο Ανσαριφάρντ θα πρέπει να έβαλε τα γέλια από την κερκίδα και να το χάρηκε πολύ η ψυχούλα του αυτό που έγινε. Ίσως περιμένει την αποπομπή του Μπέντο (αν στραβώσουν κάποια αποτελέσματα, θα φύγει), για να πάρει αυτό που του αξίζει: Δηλαδή τη θέση του βασικού στον Ολυμπιακό. Ο Ελιουνούσι την είχε αράξει δεξιά και τις ελάχιστες φορές που πήγε να κάνει τελική, μου θύμιζε τον Μαλούχο στο έργο με τον Βέγγο που έψαχνε το τυχερό παντελόνι.
Σε ό,τι αφορά τη διαιτησία, ο Μάνταλος είχε να παίξει στο πιο δύσκολο ματς της πενταετίας. Η γενική εικόνα του ήταν πολύ καλή και όσα λάθη έγιναν, έγιναν στο πειθαρχικό. Ήταν περισσότερο ανεκτικός από ό,τι έπρεπε, αλλά ήταν ανεκτικός και με τις δύο ομάδες. Άφησε σε πιο σκληρό ροκ το παιχνίδι.
Τέλος, δύο λόγια για τις διαμαρτυρίες του Σάββα Θεοδωρίδη. Πρώτον: Φωνάζει ο αδύναμος. Δεύτερον: Φωνάζει ο αδύναμος για λόγους επικοινωνίας, για να καλύψει τις αδυναμίες του. Ο κύριος Σάββας χθες έκανε και τα δύο. Από τη μία άρχισε να μιλάει για εξυγιαντές και από την άλλη προσπαθούσε να καλύψει τον πρόεδρο και τον προπονητή, για τις μεταγραφές του ενός και για τις επιλογές του άλλου. Δεν φταίει η διαιτησία αν ο Μπέντο εξαφάνισε τον Ανσαριφάρντ, αν ο Μπέντο εξαφάνισε τον Καμπιάσο, αν ο Μπέντο εξαφάνισε τον Τσόρι. Ούτε μπορεί να φταίει η διαιτησία αν οι δύο πρώτες αλλαγές σε ντέρμπι που έκανε ο Πορτογάλος προπονητής, ήταν να κατεβάσει από το σχολικό τον Ρέτσο και τον Ανδρούτσο!
Μία συμβουλή προς τον κύριο Σάββα, ως Κωστής Ραπτόπουλος που με τον πατέρα μου ήταν συμπαίκτες στην Εθνική Ενόπλων και γλύτωσαν από θαύμα κάποια στιγμή: ο Καζαντζιδισμός και ο Μαρθαβουρτσισμός είναι προνόμια των Θεσσαλονικέων. Αυτά που κάνουμε εμείς για να δικαιολογήσουμε καταστάσεις, τουλάχιστον τα κάνουμε ως άλλοι Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ο κύριος Σάββας έμοιαζε με σκηνοθετάκο της σειράς, δεν μας κάνει…
Πηγή: sportdog.gr