Το καλοκαίρι ο Ρισβάνης (τελειώνει το συμβόλαιό του με τον Πανιώνιο και στη Νέα Σμύρνη είμαστε κοινωνοί του μυστικού ότι έχει συμφωνήσει να ενταχθεί στον Ολυμπιακό. Εκεί και τότε, αναπόφευκτα, θ’ ανοίξει πάλι συζήτηση για «το λάθος του Παναθηναϊκού». Δύο χρόνια πίσω, ο Αναστασίου λειτούργησε όπως έχει μάθει στον Αγιαξ. Οποιος δεν ακούει, πηγαίνει στην άκρη. Περιμένουν στην ουρά, οι επόμενοι.
Προς επίρρωσιν. Μόνον αυτόν τον Ιανουάριο (2017) ο Αγιαξ, ακριβώς επειδή δεν άκουγαν, πώλησε τον Μπαζούρ στη Βόλφσμπουργκ, έστειλε τον Γκούντελι στην Κίνα, ο Ελ Γκαζί έφυγε για τη Λιλ, κι ανέβασαν στην πρώτη ομάδα τον γιο του Κλάιφερτ. Του Ρισβάνη τότε, ήταν κακό timing. Συνέβη, τον καιρό που ο Παναθηναϊκός σιγά-σιγά έπαυε να λειτουργεί «σαν Αγιαξ».
Ως τότε, επί ενάμισι χρόνο ανδρική ομάδα και ακαδημία ήταν «ένα σώμα μια ψυχή». Εφόσον το συνέχιζαν στο ίδιο spirit, σήμερα θα είχαν κιόλας βγει δυο-τρεις επόμενοι Ρισβάνηδες, ο Ρισβάνης δεν θα ήταν ζήτημα, το δε κλαμπ θα είχε σωθεί απ’ όσους στόπερ, μες στη διετία έκτοτε, προσλήφθηκαν για σωτήρες κι αποδείχθηκαν σοτίρηδες. Ένα αγωνιστικό-οικονομικό αυτογκόλ.
Πλέον, η αποστολή Λυμπερόπουλου/Ουζουνίδη/Φύσσα είναι να επαναφέρουν εν ζωή το αποθανόν πνεύμα Νταμπίζα/Αναστασίου/Σαμαρά. Ενας Χατζηγιοβάνης, ένας Ευαγγέλου, ένας Πίσπας, ένας Μίγγος, όλοι μαζί αυτοί, είναι «κάτι». Είναι μια αρχή, σε μακρά διαδρομή. Μια αφετηρία, αποκατάστασης της λογικής. Ο Ολυμπιακός, εδώ, το πήγε ανάποδα.
Εριξαν χρήμα στην ακαδημία, πολύ χρήμα, παντού στου Ρέντη μυρίζει σε κάθε γωνιά χρήμα, πολύ περισσότερο απ’ όσο ο μέσος νους φαντάζεται, παροχές στους μικρούς που δεν τις έχουν οι μισές ανδρικές ομάδες της Σούπερ Λιγκ. Εγινε, πιθανότατα επειδή τους φώτισε το μυαλό η σκέψη πως, όσα και να βάλεις, πάλι τα πάρα πολλά είναι ελάχιστα σε σχέση με όσα θα πάρεις πίσω.
Με την πώληση του 20χρονου Γκονσάλο Γκέντες στην Παρί Σεν-Ζερμέν για 30 εκατομμύρια, η Μπενφίκα έφτασε στα 125 μονάχα από πωλήσεις παιδιών της ακαδημίας μες στην τελευταία διετία. Στα 125 δε, δεν υπολογίζεται καν ο Ομπλακ που έκανε το «ακαδημαϊκό» του δανεικός αλλού. Επίσης, δεν υπολογίζονται τα εξτρά που συνδέονται με τη μελλοντική επίδοση, π.χ. του Ρενάτο Σάντσες στη Μπάγερν.
Στον Ολυμπιακό, μετά το χρήμα, εκείνο που εκκρεμούσε ήταν ποιος θα ένωνε ανδρική ομάδα και ακαδημία σε «ένα σώμα μια ψυχή». Εκατσε, στο τέλος των ακροβασιών Ιουλίου-Αυγούστου, η φαεινή περίπτωση Πάουλο Μπέντο. Ο Πορτογάλος αυτό, τη μετάβαση από αγόρια σε άνδρες, το έχει κάνει στη Σπόρτιγκ με τον Νανί, με τον Ζοάο Μουτίνιο, με τον Μιγκέλ Βελόζο, με τον Ρούι Πατρίσιο.
Είναι το, αλλού, αυτονόητο. Η ακαδημία της Σπόρτιγκ είχε, μετρημένους, 10 στους 23 πρωταθλητές Ευρώπης του Παρισιού. Τώρα μένει, και θέλει τον χρόνο του, ένα κομμάτι. Η εκπαίδευση. Του κοινού, των δημοσιογράφων, των γύρω-γύρω. Η εκπαίδευση θα συντελέσει, να μη μας φαίνονται παράξενα πράγματα τα λογικά. Και παράξενοι τύποι, οι λογικοί. Σαν τον Πάουλο Μπέντο.
Ο Πάουλο Μπέντο εκμεταλλεύτηκε την περίοδο της ποδοσφαιρικής χειμερίας νάρκης, Δεκέμβριο με Φεβρουάριο, για τις οντισιόν. Εβαλε, είδε, μοίρασε, δοκίμασε, πρόσωπα, θέσεις, ρόλους, χρόνους, καταστάσεις παιγνιδιού, συμπέρανε, κατέληξε. Τουλάχιστον, οφείλει να έχει καταλήξει. Διότι, πλέον, οι οντισιόν τελείωσαν. Απομένει μία πρόβα τζενεράλε, το Σάββατο με την ΑΕΛ.
Έπειτα, αρχίζει ο χορός της φωτιάς. Τα εκτός έδρας ντέρμπι στο πρωτάθλημα, παιγνίδι(α) υψηλού διακυβεύματος στο κύπελλο, πριν απ’ όλ’ αυτά οι Τούρκοι. Οι οντισιόν ήταν αρκετές, για να έχουμε καταλάβει. Ότι π.χ. ο Μανθάτης είναι ο ένας που, τη συγκεκριμένη στιγμή, ενόψει των συγκεκριμένων υποχρεώσεων, αντέχει να επωμιστεί (για την ακρίβεια, να μοιραστεί με τον Ελ Γιουνουσί) ευθύνη.
‘Η ότι ο, ανταγωνιστικός στις μεταβάσεις, Ανδρούτσος αξίζει να υπολογίζεται ως μπακ-απ του ανεκτίμητου Αντρέ Μάρτινς. Το ίδιο, όσο αξίζει να υπολογίζεται ο Νικολάου ως μπακ-απ του Ντα Κόστα. ‘Η, το πιο σημαντικό, ότι ο Ρέτσος δεν ενεθάρρυνε για μετα-Μιλιβόεβιτς. Ας αφήσουμε τα χωρατά, η θέση-εξάρι δεν σηκώνει χωρατά ούτε γλύκες με τον μικρό, είναι η πιο σοβαρή θέση στο ποδόσφαιρο.
Ο προπονητής του, καλώς, κάλλιστα, τον στηρίζει «για θάνατο». Καλώς, κάλλιστα, του έδωσε το περιβραχιόνιο. Καλώς, κάλλιστα, τον βάζει σε περίοπτη θέση και τον «δείχνει» στη βιτρίνα του μαγαζιού. Αλλ’ ο Ρέτσος, σε επίπεδο αγωνιστικής συμπεριφοράς, αν θέλετε ανταπόκρισης στην απαίτηση της δουλειάς, ήταν (με τον Ατρόμητο) αισθητά κάτω ακόμη κι απ’ τον ράθυμο (με τον Ηρακλή) Ρομαό…
Πηγή: sdna.gr