Δεύτερη σερί εξάρα, τέταρτη νίκη σε πέντε παιχνίδια, μηδέν γκολ παθητικό και το κυριότερο κάθε φορά και καλύτερο ποδόσφαιρο. Δεν θέλει και πολύ να πάρουν τα… μυαλά μας αέρα. Για να πάμε όμως καλά και στη συνέχεια, στα δύσκολα που έρχονται και μετά στους τελικούς, που φέτος μπορεί να είναι και… τρεις, και τα πλέι οφ πρέπει η μπάλα να μείνει χαμηλά.
Μιλάω καθαρά για την ομάδα την ίδια αφού ο κόσμος με τόσες πίκρες και τόσα απανωτά σοκ που έχει περάσει στην φετινή εφιαλτική σεζόν διψάει για χαρά και δεν πρέπει να αφήνει τίποτα να πηγαίνει χαμένο. Γούσταρα το σύνθημα “ρίξε πάλι τέσσερα στον Ολυμπιακό” γιατί αυτή πρέπει να είναι η ψυχολογία μας ιδίως απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα αλλά η ομάδα εσωτερικά πρέπει να έχει στο μυαλό μόνο τα επόμενα δύο παιχνίδια που είναι must win και δύσκολα. Στον Πλατανιά για το πρώτο βήμα για την πρόκριση και μετά στο Καυτατζόγλειο απέναντι στον Ηρακλή που μας πήρε δύο βαθμούς μέσα στο ΟΑΚΑ…
Ο κόσμος από τώρα πρέπει να ψάχνει για εισιτήρια και η ομάδα να φροντίσει στα δύο ματς που θα δώσει μέχρι τότε να μην χαλάσει το μομέντουμ. Κι όλα καλά θα πάνε. Σε ότι αφορά τον αγώνα με την Βέροια, το σκορ μιλάει από μόνο του όπως και το ότι τα πέντε από τα έξι γκολ μπήκαν στο πρώτο ημίχρονο. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε περισσότερο από όλα είναι το ποιοι… δεν έπαιξαν ή έπαιξαν λίγο ως αλλαγή. Η μεγαλύτερη απόδειξη για το υλικό της ΑΕΚ φέτος είναι η εντεκάδα που έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο σε συνδυασμό με το 5-0 που έληξε. Και όσο κι αν θέλω να ξεχάσω πάντα μου έρχεται στο μυαλό το που παραδόθηκε αυτή η ομάδα το καλοκαίρι.
Και εννοείται πως στην υπεροπλία της ΑΕΚ παίζουν καθοριστικό ρόλο οι μεταγραφές που έγιναν. Εκτός από το υπερόπλο Αραούχο που δεν είναι ανάγκη να σκοράρει για να καταλάβεις πόσο παικταράς είναι και το μόνο που πρέπει να απασχολεί την ομάδα είναι να μάθει να τον εκμεταλλεύεται υπάρχουν κι άλλα νέα…
Ο Αϊντάρεβιτς έχει, χάρη στον Μανόλο, ρόλο στην ομάδα με τον οποίο εκμεταλλεύεται τα χαρακτηριστικά του που απουσίαζαν. Κράτημα μπάλας, μακρινή διαγώνια πάσα και μακρινή μπαλιά. Όλο το παιχνίδι περνάει από τα πόδια του και πολύ συχνά από εκεί πίσω, σαν δεκάρι μπροστά από τα σέντερ μπακ, ξεκινάει πολύ σωστά το παιχνίδι. Ο Βράνιες είναι ο άνθρωπος μου, το πουλέν μου, ο αγαπημένος μου. Βάζει και γκολ, δίνει και μπαλιές και βέβαια σε ότι αφορά τα αμυντικά του καθήκοντα ότι πλησιάζει… εκτελείται. Σήμερα ήμασταν καλά παιδιά, δεν πήραμε και κάρτα…
Ο Βινίσιους δεν έπαιξε πολύ. Ξεκίνησε ψαρωμένος, ο Μανόλο ασχολιόταν σχεδόν αποκλειστικά μαζί του δίνοντας του οδηγίες και ξαφνικά πήρε την μπάλα και έκανε… 20 μέτρα χωρίς να του την πάρει κανείς. Έπαιξε και δυο φορες με τον Πατίτο, οκ είδαμε αυτό που θέλαμε. Σύντομα θα τον δούμε περισσότερο. Είναι το μόνο σίγουρο. Όλοι οι καινούργιοι, ακόμη κι ο Μεληκιώτης όπως είδαμε στη Λιβαδειά, πρόσθεσαν πράγματα. Όμως το βασικό παραμένει το ότι πλέον το πολύ καλό ρόστερ που υπήρχε από το καλοκαίρι άρχισε να δείχνει τις δυνατότητες του απλά επειδή μπολιάστηκε αγωνιστικότητα και αυτοπεποίθηση. Κι όταν υπάρχουν αυτά τα δύο στοιχεία και μια απλή τακτική κατεύθυνση, που υπήρχε όμως χωρίς αποτέλεσμα κι από τον Μοράις, τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους. Ακόμη και η ρέντα που τον τελευταίο καιρό μας κλείνει ακόμη κι αυτή η εξαφανισμένη…
Αυτά. Προχωράμε με τον ήλιο μπροστά και τον άνεμο πίσω μας.
Στην ιστορία με τον Ντέμη και το χάρτινο πρωτάθλημα φυσικά δεν θα δοθεί καμιά συνέχεια. Απλά για να μην μείνουν εντυπώσεις να τονίσω πως ότι έγραψα την Παρασκευή θα έγραφα και σήμερα αν είχαν συμβεί ακριβώς τα ίδια γεγονότα. Φυσικά αν ο Ντέμης έλεγε την Παρασκευή κάτι από όσα είχε πει στα αποδυτήρια το 2008 και τα υπενθύμισε το Σάββατο εννοείται πως ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος από τους τέσσερις που του έστειλαν μήνυμα ή τους εκατοντάδες που έγραψαν στα σόσιαλ δεν θα είχαν ασχοληθεί με την φράση “καλά έκανε ο Ολυμπιακός”.
Επίσης δεν θα έγραφε άρθρο ο Κώστας Νικολακόπουλος ισχυριζόμενος πως ο Ντέμης είπε επιτέλους την αλήθεια για το 2008 και ότι ο Ολυμπιακός καλά έκανε και το πήρε με την ένσταση, ούτε θα αποθεωνόταν από φίλους του Ολυμπιακού στα σόσιαλ επειδή τελείωσε… το παραμύθι. Και βέβαια ούτε ο ίδιος θα έγραψε αυτό που έγραψε το Σάββατο.
Σε προσωπικό επίπεδο το μόνο που με ενόχλησε ήταν αυτό με την φωτογραφία στην οποία απεικονίζονται οι δυο πρωταγωνιστές εκείνης της ιστορίας. Ο πρόεδρος της ΑΕΚ και ο άνθρωπος που κατέστρεψε το ποδόσφαιρο για να κυριαρχήσει ο Ολυμπιακός. Θα πρέπει να είναι κάποιος τελείως ηλίθιος για να έβγαλε συμπέρασμα ότι η φωτογραφία μπήκε για να υπάρξει υπαινιγμός ότι ο Ντέμης τα έκανε πλακάκια με τον Κόκκαλη και ξέρω πολύ καλά πως ο Ντέμης δεν είναι ηλίθιος.
Επίσης επειδή πράγματι δεν είμαι μικρός και σίγουρα τον ξέρω από πολύ μικρό, είμαι ίσως ο μόνος δημοσιογράφος που είχα μάθει σε ρίαλ τάιμ όχι μόνο την πρώτη, την γνωστή, αλλά και την δεύτερη φορά που είπε ΟΧΙ στον Κόκκαλη και έχω γράψει την ιστορία στο βιογραφικό μου στο SDNA. Απλά όσοι πέρασαν από την ΑΕΚ τα χρόνια της χούντας και την ένιωσαν στο πετσί τους από οποιαδήποτε θέση ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ. Πάντα και παντού. Οι άλλοι πρέπει να ντρέπονται και όχι εμείς! ΟΙ ΑΛΛΟΙ…
Τέλος πάντων και πάμε παρακάτω. Ότι κι αν έγινε άξιζε γιατί είμαι σίγουρος πως την επόμενη φορά που ο Ντέμης ή οποιοσδήποτε τόσο σημαντικός για τους Ενωσίτες θα κληθεί να σχολιάσει, για παράδειγμα, τα πέναλτι που παίρνει 20 χρόνια ο Ολυμπιακός μπορεί να πει καλά έκανε και τα… έβαζε αφού τα έδιναν οι διαιτητές αλλά σίγουρα θα προσθέσει ότι η διαιτησία 20 χρόνια ελέγχεται από τον Ολυμπιακό και αλλοιώνει τα πρωταθλήματα αφήνοντας παικταράδες όπως ο Ντέμης να τελειώνουν την καριέρα τους χωρίς πρωτάθλημα έχοντας παίξει 7 χρόνια σε μεγάλη ομάδα ή 14 όπως ο Λύμπε ενώ δεν ξέρω πόσα έχει σηκώσει ο Γιώργος ο Αμανατίδης ή ακόμη και ο… Πουρσαϊτίδης.
Πηγή: sdna.gr