Σημασία έχει με ποιο βλέμμα θα αντικρίσει κανείς το ποτήρι… Στην μισογεμάτη εκδοχή που προκύπτει από το μαχητικό πνεύμα μίας ομάδας που δεν έχει βρει ακόμα τη χημεία της, αλλά κατάφερε στην πιο “δαιμονισμένη” έδρα της Ευρώπης να αντιστρέψει τα εις βάρος της δεδομένα, προστίθενται σχεδόν 15 λεπτά, τα 10 της έναρξης και τα πέντε του φινάλε, που ξάφνου μετατρέπουν το ποτήρι σε μισοάδειο.
Πριν ο Παναθηναϊκός ως οργανισμός ασχοληθεί με το συμπέρασμα που εξάγεται από την παρουσία σε ένα ματς, καλό θα είναι να συνυπολογίσει ότι:
Είναι μία ομάδα που χρειάζεται χρόνο να βρει τη χημεία της, διότι ως σύνολο είναι εντελώς φρέσκο.
Επένδυσε σε ένα προπονητή που δεν είναι θαυματοποιός έστω κι αν ανήκει στην πραγματικά ολιγομελή ελίτ των κορυφαίων της Ευρώπης.
Ο προπονητής βρήκε αυτό το ρόστερ, δεν το δημιούργησε και με δεδομένο ότι η δική του φιλοσοφία είναι ιδιαίτερη και όχι εύκολα προσβάσιμη σε όλους τους παίκτες, χρειάζεται χρόνος ώστε αυτοί να πλησιάσουν το σκεπτικό του προπονητή τους και ο προπονητής να προσαρμοστεί στις ικανότητες των παικτών τους.
Στο Βελιγράδι ο Παναθηναϊκός έδειξε για ακόμα μία φορά πολύ κακό, επιθετικά, πρόσωπο, παρόλα αυτά δεν έγινε τροφή στα δόντια των μανιασμένων Σέρβων, που κουβαλούν όλες τις αρετές μίας νεανικής ομάδας διψασμένης να κερδίσει τη θέση της στην ελίτ. Εχουν κίνητρο, απίστευτο πάθος, σωστή νοοτροπία, καλό προπονητή να τους καθοδηγεί, δυνάμεις και αυτοπεποίθηση που ξεχειλίζει. Συν την απίστευτη κατανόηση του σκληρού παιχνιδιού στην άμυνα, όπου ο Αστέρας έχει μάθει να παίζει στο όριο του φάουλ, παρασύροντας σε αυτό το μοτίβο ακόμα και τους διαιτητές… Δεν είναι μομφή φυσικά αυτό. Είναι hat off!
Δεν υπάρχει αμφιβολία… Το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού βρίσκεται εκεί όπου θεωρητικά, με Πασκουάλ στην άκρη του πάγκου, θα έπρεπε να υπερτερεί. Στο παιχνίδι πέντε εναντίον πέντε. Γιατί υστερεί; Κοίτα τους τρεις λόγους που έγραψα λίγο νωρίτερα ξανά. Επιπλέον όμως…
Πρέπει να αποδεχτούμε ότι το συγκεκριμένο δυναμικό του Ισπανού κόουτς έχει συγκεκριμένες δυνατότητες. Τόσα (και όχι πόσα) απίδια πιάνει ο σάκος. Το ζητούμενο είναι σε κάθε ματς ο Παναθηναϊκός να αγγίζει το απόλυτο. Κι αυτό δεν είναι εύκολο. Αποτελεί δε το μεγάλο στοίχημα για τον Τσάβι Πασκουάλ, που καλείται να διαχειριστεί μία κατάσταση διαφορετική από αυτές που είχε συνηθίσει επί 8 χρόνια στην Μπαρτσελόνα. Να στήσει μία ομάδα, κάνοντας και ο ίδιος συμβιβασμούς.
Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που εδώ και αρκετό καιρό αγωνίζεται ουσιαστικά χωρίς να έχει βοήθεια από τον βασικό εγκέφαλό του, τον Νικ Καλάθη. Ο Νικ είναι κεφάλαιο μόνος του στη φετινή ιστορία των Πράσινων και οι περισσότεροι μιλούν για ντεφορμάρισμα. Εγώ θα το ονομάσω πολύ έξυπνη αντιμετώπιση από πλευράς άμυνας. Ο Ράντονιτς, στο Βελιγράδι, δε φοβήθηκε καθόλου τον Νικ. Η εντολή ήταν under σε όλα τα σκριν κι αυτό αποτελεί μία καινοτομία για τον Σέρβο κόουτς που συνήθως προτιμά πιο δυναμική αντιμετώπιση των σκριν. Δεν ήταν μόνο αυτό όμως… Το under στον Καλάθη (αλλά και στον Τζέιμς) έβαλε τον Παναθηναϊκό σε μία διαδικασία που ονομάζεται: Σουταρε αν μπορείς! Πόσο τυχαίο είναι το γεγοβός ότι ολοκλήρωσε το ματς με 32 δίποντα και 30 τρίποντα; Καθόλου τυχαίο! Ηταν επιλογή της άμυνας να συμβεί έτσι…
Ο Καλάθης λοιπόν δε συμφωνώ ότι διέρχεται περίοδο ντεφορμαρίσματος… Απλά υπάρχουν προπονητές που τον φοβούνται περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Με δεδομένο ότι η άμυνα παίζει αυστηρά under (ακόμα και στα back to back σκριν, όπου θεωρητικά όλες οι ομάδες αντιδρούν με αλλαγές) απενεργοποιείται το πικ εν ρολ του Νικ, άρα και πιθανότητα δημιουργίας του. Ο,τι κι αν κάνει ο Ελληνας γκαρντ, από τη στιγμή που δεν μπορεί να σουτάρει θα έχει έναν παίκτη μπροστά του.
Ο Πασκουάλ, που φαίνεται ότι εκτιμά πάρα πολύ τον Καλάθη, προσπαθεί να τον κρατήσει στο ματς μεταφέροντας αυτόν στη θέση “2” αφήνοντας τη μπάλα στα χέρια του Τζέιμς. Σε αυτές τις περιπτώσεις η επίθεση του Παναθηναϊκού στερείται ορθής δημιουργίας γίνεται πιο αργή και δεν υπαρχει συνοχή. Παρατηρήστε πόσες φορές οι παίκτες του Πασκουάλ ξεκινούν την εφαρμογή ενός play έχοντας δραματικές αποστάσεις μεταξύ τους. Κι επίσης προσέξτε πόσο αργές είναι οι επιθέσεις του όταν η μπάλα ξεκινά από τα χέρια του Τζέιμς, ο οποίος είναι πυρηνικό όπλο και πραγματικά θέλει να βοηθήσει την ομάδα του, όχι όμως ως αντι-Καλάθης.
Ας μη γελιόμαστε… Ενα πολύ μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι ότι δεν μπορεί να τρέξει. Και δεν μπορεί να τρέξει διότι δεν έχει εύκολο ριμπάουντ. Αν υπήρχε αυτό και ο Καλάθης θα έκανε πιο αισθητή την παρουσία του και ο ρυθμός του παιχνιδιού θα ήταν καλύτερος. Δεν το έχει όμως… Ο Καλάθης φαίνεται ότι είναι παίκτης που παίρνει δύναμη από την ψυχολογία του. Το κακό με τον Ελληνα γκαρντ είναι ότι προσπαθεί να την κερδίσει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο… Μέσα από κομμάτια επίθεσης που δεν τα έχει. Ο Καλάθης προσπάθησε να φέρει το ματς στα μέτρα του και όχι να μπει ο ίδιος στα μέτρα του αγώνα, για αυτό και έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο.
Ο Νικ πρέπει να μάθει να βάζει τη μπάλα μέσα όταν σουτάρει. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να είναι ο τρόπος. Οσο δεν το βρίσκει όμως, τη μία θα είναι ο καλύτερος και την άλλη ο χειρότερος παίκτης του παρκέ.
Ο Πασκουάλ έχει προσπαθήσει να τον βοηθήσει κι έχει μάλιστα στήσει ένα παιχνίδι με τον Καλάθη να ξεκινά από τον αδύνατη πλευρά, να κινείται παράλληλα με την τελική γραμμή και να δέχεται την πάσα από τις 45 μοίρες του Τζέιμς που καταλήγει σε καλάθι σχεδόν πάντα. Αλλά δεν είναι εντελώς ανόητοι οι αντίπαλοι για να δέχονται το ίδιο πλήγμα κάθε φορά.
Ο προπονητής του Παναθηναϊκού έκανε ένα τεράστιο λάθος στο Βελιγράδι. Η επιλογή του με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο να ξεκινήσει στο ματς, είναι αδικαιολόγητη από κάθε άποψη και δε χωρά καμία συζήτηση επ’αυτού. Είναι σαφές ότι ο Ισπανός κόουτς είχε μεγάλο σεβασμό για τον Σιμόνοβιτς που τον θέωρησε κλειδί στην επίθεση του Αστέρα (για αυτό και προσπάθησε συνεχώς να ματσάρει με ισουψείς παίκτες, όπως ο Τζεντίλε, ο Γκάμπριελ ή ο Φώτσης). Δικαιώθηκε; Δικαιώθηκε! Στην τέταρτη περίοδο ο Σιμόνοβιτς σημείωσε ένα τρίποντο μαχαιριά και παίζοντας στα πόδια μία φορά με τον Γκάμπριελ και μία με τον Φώτση προκάλεσε φάσεις από τις οποίες ήρθαν καλάθι για τον Αστέρα, σε ένα σημείο που κάθε πόντος έμοιαζε με γκολ.
Η επιλογή του Φώτση στην τέταρτη περίοδο, προφανώς είχε να κάνει με το κρύο αίμα που έχει ο Ελληνας φόργουορντ κι ενώ ο Γκάμπριελ είχε αστοχήσει σε δύο συνεχόμενα (έστησε μάλιστα play για να βγει ο Γκάμπριελ από καθετο σκριν και να εκτελέσει). Αποδείχτηκε λανθασμένη επιλογή. Ας μη τον καταδικάσουμε όμως για μία επιλογή που έχει κάποια λογική.
Επίσης ο Πακουάλ δεν ευθύνεται για τα δύο λάθη του Τζέιμς και του Σίνγκλετον που έχασαν τη μπάλα πάνω στην ντρίμπλα σε κρίσιμες φάσεις. Είπαμε: Χημεία! Κι επιπλέον, ατμόσφαιρα ματς. Ακόμα και οι καλύτερες ομάδες, στο σημείο που κρίνεται ένα ματς, στα τελευταία λεπτά δηλαδή, σε μία κολασμένη έδρα, με έναν αντίπαλο που παίζει απίστευτη άμυνα, θα στηρίζονταν στο άτομο και όχι στους αυτοματισμούς.
Οπως, εν κατακλείδι, ο Πασκουάλ δε φταίει για το ανόητο πέμπτο φάουλ του Μπουρούση στον Κούζμιτς.
Οι Πράσινοι έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους ακόμα και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι η αμφισβήτηση κάθε εβδομάδα. Είναι τραγικό σήμερα ο Γκάμπριελ να θεωρείται σπουδαίος επειδή έκανε ασύλληπτο ματς στο Βελιγράδι και μετά από δύο εβδομάδες να είναι πάλι υποψήφιος προς αποχώρηση. Το ίδιο συμβαίνει με τον Νίκολς, τον Μπουρούση, τον Παππά, τον Καλάθη, τους πάντες.
Πηγή: sdna.gr